Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Νομίζω θα έπρεπε να συγκλονίζει τον καθένα μας ειδικά σήμερα γιατί δυστυχώς αυτός είναι ο σφυγμός της εποχής μας...

 

Μόνο (Κωνσταντίνος Καρυωτάκης)

Αχ, όλα έπρεπε να ‘ρθουν καθώς ήρθαν!
Οι ελπίδες και τα ρόδα να μαδήσουν.

Βαρκούλες να μου φύγουνε τα χρόνια,
να φύγουνε, να σβήσουν.

‘Ετσι, όπως εχωρίζαμε τα βράδια,
για πάντα να χαθούνε τόσοι φίλοι.

Τον τόπο που μεγάλωνα παιδάκι
ν’ αφήσω κάποιο δείλι.

Τα ωραία κι απλά κορίτσια –ω, αγαπούλες!–
η ζωή να μου τα πάρει, χορού γύρος.

Ακόμη ο πόνος, άλλοτε που ευώδα,
να με βαραίνει στείρος.

Όλα έπρεπε να γίνουν. Μόνο η νύχτα
δεν έπρεπε γλυκιά έτσι τώρα να ‘ναι,
να παίζουνε τ’ αστέρια εκεί σαν μάτια
και σα να μου γελάνε.

 

EΡΕΒΟΣ

Σκύβοντας πάνω
ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου τὴ συσκότιση
στίχους ἰσχνοὺς θὰ ἐπιδείξω
ἀποκλεισμένους ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.

Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,
θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος
τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ τοὺς προηγούμενους
θὰ κλαίει.

Κικὴ Δημουλᾶ

 

ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ

Τα θολά μάτια, στυλωμένα στ’ άπειρο
–πνιγμένα στη σιωπή-
Γυρεύουν απελπισμένα λίγο φως
ή ένα σινιάλο,…

Ένα ελάχιστο στίγμα ελπίδας ή προσμονής…
Μα που χάθηκαν οι παλιοί μας φίλοι;
Ποια καράβια ταξιδεύουν τη ζωή τους
Σε αρμυρές θάλασσες;

Ποιες νύχτες τυραννούν τον ύπνο τους
Και ποια ξενιτιά ματώνει αλύπητα
Τη γλυκιά ελπίδα του γυρισμού;

Και εκείνο τ’ αστέρι
Που φώτισε κάποτε τη μοναξιά μας
Και μας έδωσε ζωή, νόημα και συνέχεια,
Τώρα πια είναι για πάντα χαμένο…

Κι όταν θωρώ τον καιρό που καμπυλώνει
Όλες μου οι λέξεις γίνονται μια στιγμή…
Πόσο ακόμα θα λιγοστέψει ο καιρός;

Γιώργου Μπίμη.

 

Fuga

Το χέρι στον σγουρόπλοκον αυχένα
κρατώντας, ή στο μελαψό της ώμο,
με τα μάτια στο πέλαο καρφωμένα,
του πόθου μου έδινα καινούριο δρόμο…

Κι αυτή γυρνούσε κάποτε το βλέμμα
το μαύρο και το υπάκουο προς εμένα,
σα να ’λεε: «Πώς σ’ ανοίγουν τα ρουθούνια
στην πνοή της πιθυμιάς και της αβύσσου,

κ’ εγώ, σαν άτι κάτου απ’ τα σπιρούνια,
παντού, παντού θα ’ρχόμουνα μαζί σου,
στη δύναμή σου δίπλα και τη γλύκα
και τον αέρα τρεμάμενη μυρίζει…

καθώς στο λόγκο μέσα η λαγωνίκα,
κάτου απ’ τα θάμνα ή πάνω από τα βάτα,
ή στ’ ορθό τ’ ανηφόρου μετερίζι,
ακλουθώντας σε τ’ άγριά μου τα νιάτα!»

( Άγγελος Σικελιανός )

 

ΟΠΩΣ Ο ΑΙΑΣ

Ανάμεσα σε πέτρες που δεν είδανε
τον ίσκιο τους ποτές
που δεν ακούσαν τη φωνή του
τόσο υψίσυχνη στα φωνηεντόληκτα, είπα :
Κλείστε τις ποριές, όχι άλλοι “σωτήρες'∙
μεσολάβησαν τα Τρωικά. Ο λόγος μου
δίχως πια τα άμφιά του, γυμνός
όπως η πότνια βάτος
αναθρώσκοντας τα που του σφίγγανε το
υπογάστριο
“ιερά, εθνικά' και άλλα τέτοια χάχανα
χύθηκε κατεπάνω στο μαχαίρι του
όπως ο Αίας.

Έκτωρ Κακναβάτος

 

η ουσία των πραγμάτων

Η ουσία των πραγμάτων

βρίσκεται στην απλότητα.

Και συνήθως

το αντιλαμβανόμαστε

σχεδόν πάντα αργά

απορροφημένοι

στην πολυπλοκότητα μας.

Γ. Ριτσος

 

Αυτό....
Πόσο δύσκολο να απολαμβάνουμε την ουσία μέσα από την απλότητα και πόσα χάνουμε ...
κι ο χρόνος πίσω δεν γυρνά και μερικές φορές τελικά ίσως να είναι και για κάποια πράγματα πολύ αργά...

 

Ὁ βυθός

Ἕνας ναύτης ψηλὰ
στὰ κάτασπρα ντυμένος
τρέχει μέσ᾿ στὸ φεγγάρι

Κι ἡ κοπέλα ἀπ᾿ τὴ γῆς
μὲ τὰ κόκκινα μάτια
λέει ἕνα τραγούδι
ποὺ δὲ φτάνει ὡς τὸ ναύτη

Φτάνει ὡς τὸ λιμάνι
φτάνει ὡς τὸ καράβι
φτάνει ὡς τὰ κατάρτια

Μὰ δὲ φτάνει ψηλὰ στὸ φεγγάρι

Μ. Σαχτούρης

 

Επιλεγω πλεον να πιστευω πως ολα γινονται ή δεν γινονται ετσι οπως πρεπει και παντα για καλο.
Όσα δεν εγιναν ειναι οσα μπορει να ονειρευτηκαμε αρκετα αλλα αστοχησαμε, γιατι θελει λιγη προπονηση να βρουμε τον καθε στοχο.  

 

Και Ναι και Όχι
και ήταν άνοιξη
και δεν ήταν
και πολλά άλλαξαν
και όλα ίδια έμειναν
και εσύ έφυγες
και πίσω έμεινες
και θυμήθηκες να ξεχνάς
και δεν ξέχασες
και τη θάλασσα άγγιξες
και δεν βράχηκες
και τον ήλιο έπιασες
και δεν κάηκες
και παντού ήσουν
και πουθενά δεν πήγες
και τη ζωή κόντεψες
και πεθαμένος έμεινες
και η γόμα σώθηκε
και το χαρτί σκίστηκε  

 

Πρωί
Ἄνοιξε τὰ μάτια καὶ ξεδίπλωσε
τὸ μαῦρο πανὶ πλατιὰ καὶ τέντωσέ το
ἄνοιξε τὰ μάτια καλὰ στύλωσε τὰ μάτια
προσηλώσου προσηλώσου τώρα ξέρεις
πὼς τὸ μαῦρο πανὶ ξεδιπλώνεται
ὄχι μέσα στὸν ὕπνο μήτε μέσα στὸ νερὸ
μήτε σὰν πέφτουνε τὰ βλέφαρα ρυτιδωμένα
καὶ βουλιάζουνε λοξὰ σὰν κοχύλια,
τώρα ξέρεις πὼς τὸ μαῦρο δέρμα τοῦ τυμπάνου
σκεπάζει ὁλόκληρο τὸν ὁρίζοντά σου
ὅταν ἀνοίξεις τὰ μάτια ξεκούραστος, ἔτσι.
Ἀνάμεσα στὴν ἰσημερία τῆς ἄνοιξης καὶ τὴν ἰσημερία
τοῦ φθινοπώρου
ἐδῶ εἶναι τὰ τρεχάμενα νερὰ ἐδῶ εἶναι ὁ κῆπος
ἐδῶ βουίζουν οἱ μέλισσες μὲς στὰ κλωνάρια
καὶ κουδουνίζουνε στ᾿ αὐτιὰ ἑνὸς βρέφους
καὶ ὁ ἥλιος νά! καὶ τὰ πουλιὰ τοῦ παραδείσου
ἕνας μεγάλος ἥλιος πιὸ μεγάλος ἀπ᾿ τὸ φῶς.

Γ. Σεφέρης