Εμφάνιση, η.

Με την επιφύλαξη ότι και η plain jane χρειάζεται περιποίηση για να νιώθει όμορφα ως plain jane. Τα νύχια δεν είναι ανάγκη να είναι βαμμένα για να είναι περιποιημένα, το πρόσωπο δεν χρειάζεται μακιγιάζ αλλά μια μάσκα κάποιο βραδάκι που βρέθηκε μόνη καλό του κάνει και τα ανάλογα. Τόσο η περιποίηση όσο και το βάψιμο και λοιπά ψυμίθια είναι όμορφα όταν γίνονται για το κέφι και την ευχαρίστηση του προσώπου που περιποιείται τον εαυτό του.

… και το πιο βασικό, να είναι εν αγνοία της τα παραπάνω και τα υπόλοιπα δεκαριά χιλιάδες άλλα  

 

Βλέπω ότι συνεχίζεται να διαιωνίζεται με στρεβλό τρόπο η έννοια της "περιποίησης" όπως ορθά παρατήρησε και η @MauveDelastrange

 

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει γυναίκα που δεν είναι, έστω κάποιες στιγμές, από λίγο έως πολύ, ανασφαλής για την εμφάνισή της. Δεν ξέρω όμως κατά πόσο σχετίζεται αυτό μ’ αυτό το topic, που θέτει σαν κεντρικό ερώτημα το τι προσέχουμε κυρίως στις άλλες γυναίκες, που είναι όντως, ένα ενδιαφέρον ερώτημα. Τι κοιτάζουμε εμείς κι αν το αντιστρέψουμε, πως άραγε να μας βλέπουν οι άλλες, ε ;

Τις προάλλες ήμουν με μια μεγάλη γυναικοπαρέα, όλες (μεγαλο)κοπέλες από 35 έως 45. Σε κάποια στιγμή η κουβέντα, δεν θυμάμαι με ποια αφορμή, πήγε σε κάποια κοινή γνωστή μας. Σύντομα η συζήτηση εξελίχθηκε σ’ ένα ανελέητο θάψιμο, με τη συμμετοχή των περισσοτέρων παρευρισκομένων. Σημειωτέον ότι το αντικείμενο του σχολιασμού, η Φ., είναι μια σαρανταπεντάρα απ΄αυτές που καταπίνουν για πρωϊνό τρεις εικοσάρες. Εξαιρετική επαγγελματίας στη δουλειά της (εκπαιδευτικός), πολύ καλλιεργημένη, προσεκτική στις σχέσεις της, υπό την έννοια ότι δεν δίνει δικαιώματα, γενικώς. Το «δικαίωμα» που επινοήθηκε εν προκειμένω, ώστε να βγουν τα φτυάρια, ήταν η εμφάνισή της και μόνο, διότι εκεί στόχευαν όλα τα βέλη. Η μια έλεγε «μα πως ντύνεται έτσι, σορτσάκια σ’ αυτή την ηλικία, πόσων χρόνων νομίζει ότι είναι ;» Άρχισε κι η άλλη από δίπλα «ναι βρε παιδί μου, μερικές δεν καταλαβαίνουν ότι όταν σε κοιτάζει επίμονα ένας άντρας, πρέπει να γυρίσεις το κεφάλι σου, για να εντοπίσεις την εικοσάρα που βρίσκεται από πίσω σου !». Και δώσ’ του χάχανα. Τέτοιου είδους σχόλια, για να μην πλατειάζω, τα οποία γίνονταν όλο και πιο κακεντρεχή, μέχρι που στο τέλος τη γυναίκα σχεδόν την έβγαλαν πτάνα. Ήμαρτον.

Θελω να πω δηλαδή το εξής, ότι ο τρόπος με τον οποίον μας παρατηρούν οι άντρες είναι κατά κάποιο τρόπο ορθόδοξος (ας μου επιτραπεί ο όρος), είναι straight forward. Και είναι γενικά προβλέψιμος, αφού πάνω κάτω όλες ξέρουμε πως και τι κοιτάζουν οι άντρες σε μια γυναίκα, σαν στιγμιότυπο πάντα, έτσι ; Δηλαδή όπως τίθεται στο κεντρικό ερώτημα του νήματος. Δεν μιλάμε τώρα για ψυχικά χαρίσματα, κρυφές αρετές και μυστικά σωματικά "όπλα" που θα εκτιμήσει εάν και όταν μας γνωρίσει, εδώ μιλάμε, εάν δεν κάνω λάθος, για το εσταντανέ των τριών δευτερολέπτων, όταν διασταυρωνόμαστε σαν άγνωστοι, αυτό είναι το θέμα μας, νομίζω.

Η γυναικεία ματιά όμως προς τα άτομα του ιδίου φύλου –και πάλι σαν στιγμιότυπο- είναι αλλιώτικη. Είναι απρόβλεπτη και αινιγματική, υπό την έννοια ότι ποτέ δεν ξέρεις τι -και γιατί- μπορεί αν σκέφτεται η καθεμία όταν μπαίνεις στο οπτικό της πεδίο. Μπορεί να σκέφτεται «α, μια ωραία τσάντα, θέλω κι εγώ μια τέτοια». Ή μπορεί να σκέφτεται ότι είσαι σούργελο. Ή μπορεί να διερωτάται τι άραγε να σκέφτεται στη θέα σου ο συνοδός της, δίπλα της («θα στα βγάλω τα μάτια, αν την ξανακοιτάξεις !»). Διάφορα, που έχουν να κάνουν πρωτίστως με τις δικές της τυχόν ανασφάλειες ή, αντίστροφα, με την δική της αυτοπεποίθηση και εσωτερική γαλήνη. Ποτέ δεν ξέρουμε. Ποτέ δεν θα μάθουμε. Διότι, είπαμε, είμαστε οι άγνωστες που περνούν δίπλα από άγνωστες.

 

Ενα ακομη απο καρδιας σχολιο,γεματο ειλικρινεια και χιουμορ.Να ειστε καλα,αφηνοντας ενα κομματι της ψυχης σας εδω,πιθανον δινετε κουραγιο και δυναμη σε καποιον που δεν αγαπα και τοσο την εικονα του αλλα προσπαθει πολυ γι'αυτο....

 

Συνάδελφε φετιχιστή, φυσικά θα συμφωνήσω ότι είναι κάπως πιο σφαιρική η εικόνα ενός πέλματος, θα διαφωνήσω όμως στο ότι είναι σφαιρική η άποψη σου.
Τούτο γιατί η σαγιονάρα δεν αναδεικνύει σε καμία περίπτωση την καμάρα ενός πέλματος, κάνει τα δάχτυλα να φαίνονται πιο μικρά, προβάλει τις περισσότερες φορές άχαρο βάδισμα και εμποδίζει σε μεγάλο βαθμό την φαντασία ενός φετιχιστή.

Δεν θα διαφωνήσω ότι ένα ψηλό τακούνι εγκυμονεί όλους εκείνους τους κινδύνους που προαναφέρεις, αν και ένα καλό ψηλοτάκουνο τους ελαχιστοποιεί σε μεγάλο βαθμό.
Δεν θα διαφωνίσω ότι είναι μία πονεμένη ιστορία θηλυκότητας, αυτός που σχεδίασε το ανθρώπινο πέλμα προφανώς δεν φαντάστηκε ότι κάποιος άλλος θα σχεδιάζει τακούνια στο μέλλον.

Δεν θα μπορούσα όμως και να μην παραδεχτώ ότι για μένα προσωπικά ο μαζοχισμός είναι κάτι πιο όμορφο όταν συνδυάζεται με την θηλυκότητα και αυτός είναι ένας πολύ όμορφος συνδυασμός.

 

Δηλαδή;  

 

Είναι πολύ πιο αυστηρή συνήθως.
Είμαι πολύ περίεργος για το πως θα ντυνόταν μία γυναίκα όχι για να αρέσει στον ίδιο της τον εαυτό, όχι για να αρέσει στο αντίθετο φύλο αλλά για είναι αρεστή σύμφωνα με το μέσο γυναικείο αισθητικό πρότυπο. Έχω τους λόγους μου να το θεωρώ αδύνατο.

 

Νομίζω πολλές γυναίκες ντυνόμαστε περισσότερο σε σχέση με την γυναικεία αισθητικη (όχι την μέση απαραίτητα) παρά την αρσενική. Έχω την εντύπωση οτι θα ντυνόμασταν πολύ χάλια αν ντυνόμασταν σύμφωνα με το δεύτερο.

 

Το μέσο γυναικείο αισθητικό πρότυπο... είναι αντιαισθητικο.
Προσωπικά, μου είναι εντελώς αδιάφορο.

 

Μην επηρεάζεσαι απ'τους "μέσους όρους", δεν είναι τίποτε άλλο παρά στατιστικό παραλήρημα μεθόδευσης συμπεριφορών.
 

 

Είναι πιο εξεταστική, από την αντίστοιχη ανδρική. Πιο ευρεία, με την έννοια, ότι συλλέγει περισσότερες "πληροφορίες" στο ίδιο χρονικό διάστημα. Μπορεί να είναι πιο αυστηρή και μπορεί να γίνει μέχρι κακεντρεχής, όταν ενστικτωδώς διακρίνει την ύπαρξη "απειλητικής" παρουσίας. Πολλά εξαρτώνται από τον τόπο, χρόνο και εν γένει συνθήκες της διασταύρωσης μεταξύ αγνώστων.

 

Δεν το λέω με έπαρση ή για να εκφράσω αίσθηση μεγαλείου, μα είναι αλήθεια.
Η δική μου, εν προκειμένω.
Λίγη απλότητα ρε γαμωτο