Πόσο φυσικά σας βγήκε η υποτακτικότητα σας;

Αναφέρομαι για την αρχή της πορείας σας.

Που αν και γενικά νιώθατε σίγουροι/ες, μπορει μεσα από την καθημερινή πραγμάτωση της διαδικασίας να αμφιβάλλατε καποια στιγμή για την υποτακτικοτητα σας.

Μπορεί να μην ήταν από κάποιο τρομερό τασκ ή εντολή η σκέψη αυτή
ή μπορεί και να ήταν.

Μπορεί να ήταν κάτι απλο, καθημερινό, με το οποίο να νιώσατε απογοήτευση και ότι σας πλημμυριζει η ματαίωση.

Ισως επειδή λόγω χαρακτήρα τεινετε να σκέφτεστε εύκολα έτσι.
Ίσως επειδή η πρακτική μετάβαση από αυτόνομο άτομο σε άτομο που παραδίδει τον έλεγχο, ως κάτι καινούργιο, σας δυσκόλεψε.

Όπως και να έχει, έχουν υπάρξει τέτοιες στιγμές;

Θα θέλατε να τις περιγραψετε και έπειτα να μας πείτε πως ανταπεξήλθατε σε αυτές;
Πώς σας βοήθησε ο/η Κ σας;




(Προσωπικά να πω ότι δεν θεωρώ ότι μειώνουν την ουσιαστική υποτακτικοτητα τελικα αυτές οι στιγμές αμφιβολίας, ιδιαίτερα στην αρχη τις θεωρώ απόλυτα φυσιολογικές και ενας σωστός/η Κ γνωρίζει πως να τις διαχειριστεί. Δεν θέλω να μετρηθεί η υποτακτικοτητα σε αυτό το νήμα οποίου/ας γραψει αλλά να μοιραστείτε απλα τις εμπειρίες σας)

 

την ένιωθα να με ρουφάει.
μετά από δύο χρόνια περίπου έμαθα πως υπάρχει πλαίσιο και όλο εκείνο είχε όνομα.
μα τότε απογοητευτηκα.
την έχω χάσει έκτοτε.

 

* μετά από καιρό ένα τοπικ πολύ πολύ ενδιαφέρον, που θα παρακολουθώ με αγωνία, σχεδόν.
μπράβο σου

 

Ήσουν δηλαδή σε μία σχέση που απολάμβανες την υποτακτικοτητα χωρίς να γνωρίζεις τι είναι και πως λέγεται οπότε δεν υπήρχε λογικά και στιγμή να αμφισβητήσεις αυτό που ζούσες;
Κατάλαβα καλά;

 

Σε ευχαριστώ  

 

αμφισβητουσα και είχα χασει τα πάντα, με εμένα μαζί.
δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το τι συνέβαινε, συνέχιζα αποκλειστικά βάσει ενστικτου.
την απολαμβανα ετεροχρονισμένα συνήθως, όταν αφομοιωνα κάθε φορά τα γεγονότα.

 

Όντως όμορφο θέμα !  

Αμφέβαλλα για την υποτακτικότητά μου σχεδόν σε κάθε στιγμή στην αρχή. Εννοώ σε θέματα καθημερινά ή σε κάποια τασκ.
Απ τις πιο δυνατές στιγμές που θυμάμαι πως είπα στον εαυτό μου "οκ μάλλον δεν είσαι υ" ήταν όταν τέθηκε στην 1η σχέση μου το θέμα της πολυσυντροφικότητας . Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ κ νομίζοντας τότε πως είναι απαραίτητη προϋπόθεση για μια υ , πείστηκα πως πρέπει να επιστρέψω στη βανίλα ζωή μου. Σκεφτόμουν πως όλοι οι Κ θα είναι πολυσυντροφικοί (όπως ο πρώτος μου) οπότε θεώρησα πως λογικά δεν κάνω για υ για να μην το αντέχω αυτό.
Άλλη φάση ήταν οι σκηνές εξευτελισμού που βίωνα. Όπως το να πρέπει να μπουσουλάω στα 4 για να κάνω κάποιες δουλειές (light αλλά ήμουν εντελώς καινούρια σ αυτό ). Και σε εκείνες ένιωθα τόσο ταπεινωτικά που έχανα την καύλα και γέμιζα το μυαλό μου αμφιβολίες .
Τελικά ο τότε Κ δε με βοήθησε να έρθω πιο κοντά με την υποτακτική μου φύση, αποχώρησα, επέστρεψα σε βανίλα σχέσεις μέχρι που γνώρισα τον νυν Κ μου και τα έφερε όλα πάλι στην επιφάνεια. Πλέον όλα μοιάζουν σωστά, είμαι απόλυτα σίγουρη πως δε μπορώ να λειτουργήσω χωρίς να ανήκω και πραγματικά (φτου φτου  ) βιώνω την πιο ολοκληρωμένη μου φάση .

Thank You Sir ! 

 

Η αλήθεια είναι ότι ο παράγοντας χρόνος είναι πολύ
σημαντικός και καθοριστικός.

Ανάλογα τις συνθήκες, ιδιοσυγκρασία Κ, ιδιοσυγκρασία
υ κτλ, χρειάζεται χρόνος ώστε να ωριμάσει η σκέψη για
ένα υ και να συμφιλιωθεί με την ιδέα της υποταγής.

Δεν είναι, εξάλλου, σπάνιο το φαινόμενο, όπου ένα υ
στην δεύτερη απόπειρα της το πετυχαίνει. Και αυτό χωρίς
να οφείλεται αποκλειστικά στον δεύτερο Κ, αλλά κυρίως
στην δουλεία του πρώτου Κ, συνδυαστικά δηλαδή.

 

Μια διευκρίνηση να ζητήσω: μήπως θέλεις να πεις: "προσθετικά" αντί για "συνδυαστικά"?

Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ πως συνδυάζεται το παρελθόν με το παρόν-μέλλον, παρά μόνο στο ότι υπάρχουνε ήδη κάποια βιώματα-εμπειρίες (αυτό ισχύει για όλα τα status).

Και μια ερώτηση προς όλους:
Ένας μέντορας δεν βοηθάει ένα υ άτομο να ανακαλύψει-αποκαλύψει την υποτακτικότητά του?

 

Από μικρή είχα εικόνες του να παραδίνομαι με υποτακτικό τρόπο σε σύντροφό μου... αλλά επειδή αυτό ήταν εκ διαμέτρου αντίθετο με την προσωπικότητα που ειχα αποκτήσει από την διαπαιδαγώγησή μου, ένιωθα λίγο τέρας για όσα λαχταρούσα να ζήσω...ήταν εξαιρετικά δυσκολη η προσαρμογή και η αποδοχή των εσωτερικών αναγκών μου.
Με βοήθησε εξαιρετικά στην κατανόηση και αποδοχή του εαυτού μου ένας πολύ καλός φίλος και μέντοράς μου...

 

Ταυτίζομαι απόλυτα με αυτό που έγραψες