Πόσο φυσικά σας βγήκε η υποτακτικότητα σας;

Εξαρτάται από το πού θα τοποθετούσα την αρχή της πορείας μου.

Η έκφραση της υποτακτικότητάς μου ξεκίνησε εκτός χώρου και χωρίς επίγνωση, τελείως αυθόρμητα και από δική μου πρωτοβουλία - συγκεκριμένα θέλησα πολύ έναν άντρα και αυτό που διαισθάνθηκα ήταν ότι μέσω της υποταγής, όπως την είχα φανταστεί, θα τον είχα, όπως και έγινε - οπότε δεν είχα, στην αρχή, αμφιβολία για την υποτακτικότητά μου.

Από την άλλη πλευρά, επειδή ξεκίνησα έτσι, δεν έζησα αυτά για τα οποία ξύπνησε μέσα μου η επιθυμία. Δεν μπορούσα να υπηρετήσω, παρά μόνο στη φαντασία μου. Δεν υπήρχε ίχνος ταπείνωσης. Δεν ανήκα, αν και είχα πάρα πολύ φροντίδα και αποδοχή. Δεν υπήρχε S/M ούτε κατά διάνοια διότι δεν το ήθελε διόλου το άλλο πρόσωπο. Οπότε μπήκα στον χώρο με κάποιο άγχος, πρώτα να καταλάβω καλά περί τίνος πρόκειται και κυρίως, να το ζήσω για να το απολαύσω όπως το είχα διαισθανθεί αλλά και για να αποφασίσω αν μου ταιριάζει. Σε αυτό το πλαίσιο αναφοράς, ακόμα και αν είχα αμφιβολίες δεν έβγαιναν στην επιφάνεια.

Με θυμάμαι μάλιστα την πρώτη φορά που μου ειπώθηκε "Δεν με ευχαρίστησες!" να σκέπτομαι μέσα μου "Φταίω εγώ για αυτό; Γιατί να μην έχετε ευχαριστηθεί με αυτά που κάνω, δεν είναι αυτονόητο ότι θα ευχαριστιέστε; Γιατί είναι πρόβλημα αν δεν σας ευχαρίστησα; Τι είναι αυτά που ακούω τώρα;" Τα αμέσως επόμενα λετπά, καθώς καταλάγιαζε μέσα μου η συναίσθηση περί τίνος επρόκειτο, έμπαινα για πρώτη φορά στη ζωή μου σε submode. Αλλά και με την εμπειρία του πρώτου submode τότε, δεν επείσθην ότι ήμουν υποτακτική, αυτό για μένα ήταν δεδομένο, επείσθην ότι BDSM υπάρχει και δεν είναι μόνο φαντασίωση ή αντικείμενο συζητήσεων - και φοβερών τσακωμών, όπως πάντα  

Αν για την υποτακτικότητά μου δεν αμφέβαλλα, είχα πελώριο πρόβλημα και αναστολές με την υποταγή καθ εαυτή. Ιδίως στη σκέψη ότι εφεξής έτσι θα ήταν για μένα τα ερωτικά μου πράγματα ένιωθα σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, στριμωγμένη, δεσμευμένη, άγχος, αμηχανία και θυμό. "Γιατί σε μένα αυτό τώρα!" έλεγα μέσα μου "τι δουλειά έχω με εναλλακτικά οτιδήποτε, δεν μου αρέσει διόλου εδώ πέρα." Μια φορά είχα ευχαριστηθεί πάρα πολύ με κάτι που μου είχε επιτραπεί να κάνω και μετά ήμουν εκνευρισμένη επειδή δεν ήθελα να ευχαριστιέμαι "με τέτοιους τρόπους" και πολύ περισσότερο να είναι η μόνη μου ευχαρίστηση αυτή. Ρωτούσα δεξιά και αριστερά αν ήμουν μαζοχίστρια, αλλά σε ψυχαναλυτή δεν πήγαινα, με την ελπίδα κάποιος να μου πει "όχι" και να σηκωθώ να φύγω.

Αυτό που με κράτησε τότε ήταν πως όταν πετύχαινε η υποταγή ήμουν απίστευτα ευτυχισμένη και πλήρης και με όλη μου την ενόραση σε λειτουργία και όταν δεν είχα την δυνατότητα να ζω την υποταγή ήμουν δυστυχισμένη με έναν μουδιασμένο τρόπο, αυτοκαταστροφική και ένιωθα τα πάντα γύρω μου ασαφή και θολά. [Αργότερα, όταν η υποταγή είναι δεδομένη, το θέμα της ευτυχίας αλλάζει, αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο νήμα   ]

Για κάποιο διάστημα, όταν είχα σε ένα βαθμό δεχτεί ότι η υποταγή με αφορούσε πραγματικά, το μόνο πράγμα που με ένοιαζε ήταν να μου αποδεικνύω ότι ήμουν υποτακτική, τίποτα άλλο. Γεγονός που αποδεικνύει τις βαθιές αμφιβολίες που είχα όσον αφορά την υποτακτικότητά μου. Αυτό που έκανα ήταν ένα ακριβό και επικίνδυνο άθλημα και τις συνέπειές του σε μερικούς τομείς της ζωής μου τις ανασκευάζω ακόμα και σήμερα. Αλλά εντάξει, βγήκα από αυτήν την φάση σχεδόν σε καλή κατάσταση και πολύ λίγα πράγματα άξια λόγου υπάρχουν που να μην διορθώνονται  

 

Μιας και με τιμήσατε με αλήθειες θα ήθελα να γράψω κι εγώ την δική μου  

Ούσα στην αρχή της πορείας μου αντιμετωπίζω σε άμεσο χρόνο αυτά που κάποιες/οι κατάφεραν να ξεκαθαρίσουν στο μυαλό τους.

Πέρασα πρώτα από μία μικρή σχέση στην οποία ήμουν bottom και πολύ χαίρομαι γι'αυτό γιατί με βοήθησε να καταλάβω ότι είναι κάτι που δεν μου αρκεί και έτσι να το γνωρίζω αυτό για τον εαυτό μου, αν και δεν μου αρέσει να μιλάω με βεβαιότητες, ένιωσα αρκετά ξεκάθαρα ότι δεν μου ταιριάζει, ότι επιθυμώ και με ερεθίζει η παράδοση μεγαλύτερου ελέγχου.

Περίμενα σχεδόν 1μιση χρόνο να βρω τον Κύριο που μου ταιριάζει μιας και δεν ήθελα να κάνω εκπτώσεις. Τώρα που νιώθω ότι τον έχω βρει (χωρίς να ξέρω βέβαια αύριο, μεθαύριο τι ξημερώνει) αντιμετωπίζω στιγμές που αναρωτιέμαι για την υποτακτικοτητα μου.

Δεν έχω ακόμα θέμα με κάποιο τρομερό μεμονωμένο τασκ αλλά πιο πολύ με τα μικρά της καθημερινότητας. Είμαι άνθρωπος της ρουτίνας, μισώ τις αλλαγές, με αγχωνουν και δυσκολεύομαι γι'αυτο να πειθαρχησω στο καινούργιο πρόγραμμα οπότε μετά αρχίζω να σκέφτομαι μήπως αν είμαι αυτό που νομίζω ότι είμαι θα έπρεπε να μου βγαίνει πιο φυσικά. Να το ακολουθώ με χαρά και όχι με δυσκολία.
Προσπαθώ πολυ αλλά καμία φορά η μέχρι τώρα συνήθεια μου νικάει.

Φυσικά γίνονται σχετικές συζητήσεις με τον Κύριο ο οποίος με βοηθάει πολύ αλλά η αίσθηση ότι καμιά φορά μπορεί να τον απογοητεύω μου είναι αβάσταχτη. Τόσο που σκέφτομαι ότι δεν αξίζω να είμαι υποτακτική του ή και γενικότερα υποτακτική. Οσο κι αν προσπαθεί ο Κύριος να με κάνει να νιώσω ότι δεν έρχεται το τέλος του κόσμου, τα συμπλέγματα μέσα στο μυαλό μου πολλές φορές νικάνε.

Είναι και αρχή βέβαια οπότε όλα μέσα μου είναι έντονα. Νιώθω να με γεμίζει όλο αυτό, νιώθω χαρούμενη που το ζω, αλλά παράλληλα φοβάμαι.
Ίσως να με φοβίζει η αποτυχία, ότι αν δεν κάνω κάτι σωστά τότε δεν θα έπρεπε να το κάνω καθόλου. Έτσι λειτουργώ για τα πράγματα που με ενδιαφέρουν πολύ και το να είμαι μια σωστή υποτακτική για εμένα και τον Κύριο μου είναι κάτι που με ενδιαφέρει όσο τίποτα αυτό το διάστημα.

Δεν τα γράφω αυτά επειδή πιστεύω ότι δεν θα βρεθούν οι ισορροπίες με τον καιρό με την βοήθεια του Κυρίου και την δική μου όρεξη και προσπάθεια αλλά επειδή θα ήθελα να ακούσω τις γνώμες και άλλων υποτακτικών και ήδη με έχουν βοηθήσει κάποιες απαντήσεις σε αυτό το νήμα.


Αυτός θεωρώ άλλωστε ότι είναι και ένας από τους λόγους αυτού του φόρουμ. Να μαθαίνουμε, να βοηθάμε ο ένας τον άλλον, να διαβάζουμε τις εμπειρίες και τις απόψεις που γράφονται και μέσα από αυτή τη διαδικασία να μαθαίνουμε καλύτερα τον μπιντιεσεμικο μας εαυτό και όχι μόνο.

 

Πάντα είχα την εντύπωση ότι η πρώτη σχέση λειτουργεί ως ''διερευνητική''. Το αν συνεχίσει να υφίσταται είναι μια ευτυχής συγκυρία. Συμβαίνει δε, αλλά δυστυχώς όχι πολύ συχνά.

 

Λοιπόν, αυτό που περιγράφετε ασυνείδητα το έκανα από μόνη μου  
Σκεφτόμουν ακριβώς το αποτέλεσμα των δύο επιλογών και ποιο ήταν πιο σημαντικό. 9 στις 10 κέρδιζε το να ικανοποιήσω τον Κύριο μου.

Εγώ όμως κολλάω στην μια που από την απίστευτη κούραση δεν άντεξα να σηκωθώ και να κάνω αυτά που έπρεπε. Ή στην άλλη που ξέχασα κάτι. Ή στο γεγονός ότι και τις φορές που τα έκανα τα έκανα με δυσκολία. Και εκεί αρχίζει η αμφισβήτηση.

Είμαι πολύ σκληρός δικαστής του εαυτού μου δυστυχώς και αυτό δύσκολα μπορώ να το αποβάλλω.

 

Μιλησε μεσα μου, κι ας μη το ειπατε σε μενα.
Ευχαριστω...

 

Η κάθε περίπτωση είναι μοναδική.
Αυτό είναι το καλό!!!

 

Έχετε δίκιο και φυσικά η πραγματική υπακοή δεν είναι μόνο στα εύκολα.

Δεν με πειράζει να ζοριζομαι, και το εύκολο για τον καθένα είναι σχετικό  
Η αλλαγή ρουτίνας για εμένα είναι τρομερό challenge  

Σιγά σιγά, μέσα από την τριβή των επιτυχιών και των αποτυχιών μου θα μάθω. Ακόμα βρίσκομαι σε μια μεταβατική περίοδο η οποία δεν γνωρίζω πόσο θα διαρκέσει, στην περίοδο που δεν έχουν εδραιωθεί μέσα μου κάποια πράγματα.

Αυτό που περιγράφετε υποθέτω ότι είναι η συμπεριφορική προσέγγιση. Πρώτα κάνε και μετά αξιολόγησε το συναίσθημα. Όσο πιο πολλές φορές είναι θετικό τόσο πιο πολλές οι πιθανότητες να επαναληφθεί η συμπεριφορά.

 

Αχα  

Σας ευχαριστώ για τις πολύτιμες συμβουλές σας, είναι πάντα ευπρόσδεκτες.

 

Πολύ ωραίο θέμα  

Χμ...ειμαι στο "χωρο" (με τον τρόπο που τον όρισε η @nýchta - δλδ να ξέρεις το όνομα και το πλαίσιο αυτού που κάνεις άσχετα αν σου έβγαινε και σε προηγούμενες σχέσεις) πλέον πάνω από 10 χρόνια. Ακόμα δεν με θεωρώ "υποτακτικό ατομο". Και πραγματικα πιστεύω ότι δεν είμαι αυτο που λέμε υ.

Είμαι και έχω υπάρξει το σ τριών ανθρώπων συνολικά μέσα σε αυτά τα 10 χρόνια.

Η πρώτη φορά που, γνωρίζοντας τα λόγια και τις λέξεις και το πλαίσιο και τους ορισμούς, μπήκα σε μια τέτοια σχέση συνειδητά ήταν πολύ παράξενη.
Στο πρώτο "γονάτισε" το μυαλό μου απάντησε κατευθείαν "καταρχάς αλλάζεις το ύφος σου" και στο πρώτο χαστούκι απάντησε "μόλις με λύσεις σου γαμησα".

Εντάξει είχε πολύ δράμα η πρώτη αυτή σχέση. Χαράς το κουράγιο του πραγματικά.

Νομίζω τα βασικότερα προβλήματα που αντιμετώπισα είχαν να κάνουν με το αν αυτό που έκανα με μείωνε σαν ατομο, σαν άνθρωπο και σαν γυναίκα. Αναρωτιόμουν συχνά για την διαφορά κακοποίησης και sm και πολλές φορές αναρωτήθηκα αν ήμουν άρρωστη ή ανώμαλη.

Δεν είχα προβλήματα να ακολουθήσω με την γενικότερη έννοια, μέσα στη σχέση, ούτε είχα πρόβλημα να κάνω πράγματα, ίσα ίσα. Απλά έχω αυτό το σαλτα και γαμησου πολύ εύκολο. Βέβαια, με τα χρόνια κατάλαβα ότι αν το σαλτα και γαμησου μου ήταν εύκολο για τον M μου, αυτό ήταν και ο δείκτης για το αν μπορούσα να υποταχθω σε αυτόν τον άνθρωπο.

Γενικά είμαι πολύ δύσκολος άνθρωπος. Μεγάλος απατεώνας. Πολλές φορές έλεγα ψέμματα στον εαυτό μου και νομίζω τις μεγαλύτερες δυσκολίες μου δεν μου τις δημιούργησαν εξωγενείς παράγοντες αλλά το ίδιο μου το κεφάλι (να ναι καλα).

Είχα πάρα πολύ βοήθεια μέσα σε αυτά τα χρόνια από ανθρώπους (ήρωες) που με ανέλαβαν και με έμαθαν ένα κάρο πράγματα για τον εαυτό μου και κυρίως, κυρίως, κυρίως, δεν προσπαθησαν να με αλλαξουν ή να με σπασουν ή οτιδήποτε. Με βοήθησαν μόνο να μεγαλώσω μέσα στον τρόπο που είχα επιλέξει να σχετιζομαι.

Ελπίζω να βγάζουν νόημα τα παραπάνω γτ είναι κ 42 βαθμοί σήμερα  

Edit - οπότε για να απαντήσω και στην ερώτηση, παπαρια φυσικά μου βγήκε