Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Αγαπάω

Αγαπάω τ’ ό,τι είναι θλιμμένο στον κόσμο
Τα θολά ματάκια, τους αρρώστους ανθρώπους,
τα ξερά γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα,
τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους.

Τους σκυφτούς οδοιπόρους που μ’ ένα δισάκι
για μια πολιτεία μακρινή ξεκινάνε,
τους τυφλούς μουσικούς των πολύβοων δρόμων,
τους φτωχούς, τους αλήτες, αυτούς που πεινάνε.

Τα χλωμά τα κορίτσια που πάντα προσμένουν
τον ιππότην που είδαν μια βραδιά στ’ όνειρό τους,
να φανεί απ’ τα βάθη του απέραντου δρόμου.

Τους κοιμώμενους κύκνους πάνω στ’ ασπροφτερό τους
Τα καράβια που φεύγουν για καινούρια ταξίδια
και δεν ξέρουν καλά – αν ποτέ θα ‘ρθουν πίσω
αγαπάω, και θάθελα μαζί τους να πάω
κι ούτε πια να γυρίσω.

Αγαπάω τις κλαμένες ωραίες γυναίκες
που κοιτάνε μακριά, που κοιτάνε θλιμμένα…
αγαπάω σε τούτον τον κόσμο – ό, τι κλαίει
γιατί μοιάζει μ’ εμένα

Νίκος Καββαδίας,
Περιοδικό της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας, 1929

 

ΤΟ ΜΕΝΤΑΓΙΟΝ

Το σπίτι σου παραμονεύω
Παντού σκοτάδι
Εσύ θα λείπεις
Ξεκλειδώνω για να μυρίσω λίγο από σένα
Μα το σπίτι άδειο
Ούτε έπιπλα
Ούτε κουρτίνες
Ούτε μυρωδιά
Έφυγαν όλα, κι έφυγες μαζί τους
Και τώρα τι θα το κάνω το κλειδί
Να το φυλάξω στο πορτοφόλι μου
Σα νόμισμα παλιό που από τόσων
Ανθρώπων χέρια πέρασε
Ή να του περάσω καδένα
Να το φοράω στο λαιμό
Να ξέρω γιατί πνίγομαι
Όταν με πιάνει η λύπη

Λεωνίδας Κακάρογλου

 

Tα εις εμαυτόν

Τ’αγαπημένα, τα ορθάνοιχτα χρόνια της ζωής μου,
που τα σφαλήσανε στην άπνοια και την καταχνιά -
ό,τι με στέρησαν, που να τα ξαναβρώ;..

Προσπάθησα με τις αφαιρέσες ν’ αναπληρώσω
αρμύρες, άστρα, δέντρα, πολιτείες`
ήρθε και με συντρόφεψε η μελέτη`
σκληρή κι αυτή, μου φώτισε το τί έχω χάσει…

Προσπάθειες μάταιες, φτωχικές` πως θ’ αναπλήρωνεν
ο θάνατος τη ζωή, κ’ οι ξεραϊλες
πλούσια χλωρίδα των καλών καιρών;

Μην οι νεκροί αναστήσονται κ’ αινεσουσί σε;…

Κλείσθηκα και μονώθηκα με την αγάπη -
τη βαθύρριζη αγάπη, την πολύ πιστή -
κ’ ήταν πηγάδι αστέρευτο η ευφροσύνη,
μ’ λεγνοιες, με μέριμνες και με στοργές,
σύνεργα που γεμίζανε τους αδειασμένους
κι αμελημένους χώρους μιάς άθλιας ψυχής…

Άλλα ήρθαν και τα κόψανε τα νήματα !

Μου στρέβλωσαν την αρμονία και της αγάπης !

Ούτε αυτήν δεν μου αφήκαν` μάταιες οι έγνοιες
κούφιες οι μακρόσυρτες προσευχές !..

Και τάχα τώρα ποια πλέον προσμονή
ή ποια στροφή θα μου αποδώση ό,τι αφαιρέθη;

Και το άδικο <το> τόσο μεγάλο
θαν το αστερώση,
για ναν το βλέπουν οι μελλούμενοι στις νύχτες τους
και ν΄ανακράζουν:

…Βλέπεις τούτα τ’ άστρα,

μόλις θεατά, με τα στριμμένα σχήματα;..

Είναι η σφραγίδα της δυστυχίας κάποιου Παπατζώνη,
που τόσο υπόφερε, τότε που μάχονταν όλοι οι ανθρώποι,
χρόνια κλεισμένος στον περίβολο της μάντρας του,
χτυπημένος απο βολίδα του κακού…

Του Παπατζώνη, που έχασε τα ωραία του χρόνια`
που ό,τι αγαπούσε του διαλύθηκε σαν υδρατμός,
και στοίχειωσαν οι άδειοι χώροι γύρω του -
οι άδειοι χώροι του σπιτιού και της ψυχής…

Και θάρχεται κάτι λίγο σαν φθόνο;
στους αγρυπνούντες, τους ονειροπόλους,
βλέποντας τ’ άστρα με τα στρεβλά σχήματα,
γιατί δεν θα στοχάζωνται τι πυκνωμένο
φαρμάκι κάθε αστέρι της εικόνας
τόχει μορφώσει και τι φούντωμα ανταρσίας !..

Έτσι είναι αστόχαστες γενιές μελλούμενες
και θέλγονται ν’ αποζητάνε πάθη
που δεν τα ξέρουν πόσο είναι αβάσταχτα…[]

Έτσι θαμπώνονται τα φτωχά βλέμματα
με δυό χλωμές αχίδες, δυό φωτερά
στίγματα - αξιοδάκρυτη εισφορά στην πλησμονή
του εράνου που προσφέρνει το βαρύ
στερέωμα…

Όμως εμένα, όλος τούτος ο όγκος
ένου άστοργου στερεώματος γνώριμος είναι
στα στήθια μου, που τα συμπίεσε και τα σύνθλιψε
σ’όλο το μάκρος του μικρού μου αιώνα
κατά τα χρόνια που έχασα

και δεν θα μεταβρώ

Τάκης Κ. Παπατζώνης

 

 
Κ Π Καβαφης

 

 
Charles Bukowski

 

ΒΑΡΔΑΡΙ: ΗΛΙΟΥ ΠΕΡΣΙΣ


Χρόνια στημένος έξω από το <<’Ηλιον >>,

Μαζί με άλλους ομοιοπαθείς, διόλου
απίθανο που άρχισα να νιώθω ετούτε
το άθλιο σινεμά σαν την πρωτεύουσα
της Τροίας, και το επικίνδυνο Βαρδάρι
σαν το στρατόπεδο των Αχαιών. Λουμπίνες
καραδοκούν κάθε βράδυ, σαν τους Τρώες,
να καταφθάσουν οι Αχαιοί, οι χακιφόροι
καραδοκούσα και εγώ, σαν άλλος Έκτωρ,
τον Αχιλλέα να φανεί και να άδραξε.,
σε σκοτεινή γωνιά του κάστρου να με σύρει
κι αντί για έρωτα, να αρχίσει τις κλωτσιές.


Δεν φανταζόμουν τι ερήμωση θα ‘ρχόταν

Μέσα σε λίγα χρόνια. Κι όμως, σαν την Τροια,

Ρήμαξε τον Βαρδάρι μας. Τώρα κανένας
δεν δέρνει ούτε σκυλεύει. Φώτα και τουρίστες.

Μόνο τα γκρεμισμένα κάστρα έμειναν,
πάθη μιας άλλης εποχής για να θυμίζουν-

Κι εγώ να παραφέρομαι, νυχτόβιος,
με αρχαϊκούς συνειρμούς φυτοζωώντας.

Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

Εχω κάτι σπασμένα φτερά.
Δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε
το καλοκαίρι αυτό.
Για ποιαν ανέλπιστη χαρά,
για ποιες αγάπες,
για ποιο ταξίδι ονειρευτό

Κ.Καρυωτάκης Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα

 

Πάει. Αυτό ήταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
Άρχισα να γέρνω
σαν εκείνη την ιτιούλα
που σού ‘χα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.
Κι ούτε που θα σε ξαναδώ

Κατερίνα Γώγου Πάει αυτό ηταν

 

Πόσοι άνθρωποι απόψε ...αυτήν την ώρα κλαίνε ολομόναχοι?
Πόσοι απόψε αυτήν την ώρα καίγονται μέσα από μεγάλα όνειρα?
Πόσοι κρυώνουν από λησμονιά?
Πόσοι απόψε ξεκινούν περήφανοι κ γυρίζουν νικημένοι?
Πόσοι χωρίζονται γ πάντα χωρίς να ξαναϊδωθούν ποτέ ?
Πόσοι φωνάζουν απελπισμένα?
Πόσοι σωπαίνουν πιο απελπισμένα?

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

 

Αηδίες—ο χρόνος έγινε για να κυλάει,
οι έρωτες για να τελειώνουν,
η ζωή για να πηγαίνει στο διάολο
κι εγώ για να διασχίζω το Άπειρο με το μεγάλο διασκελισμό ενός μαθηματικού υπολογισμού,
μονάχα όποιος τα διψάει όλα
……………………μπορεί να με προφτάσει,
ό,τι ζήσαμε
…………χάνεται,
γκρεμίζεται μέσα στο σάπιο οισοφάγο του χρόνου
και μόνο καμμιά φορά,
……………………τις νύχτες,
θλιβερό γερασμένο μηρυκαστικό τ’ αναμασάει η ξεδοντιασμένη μνήμη,
…………όσα δε ζήσαμε
……………………αυτά μας ανήκουν…

Τάσος Λειβαδίτης, απόσπασμα από τη συλλογή 25η ραψωδία της Οδύσσειας

 

Τ' ΑΣΠΡΑ ΒΟΤΣΑΛΑ

Ετούτα τ’ άσπρα βότσαλα στο γυμνό σου τραπέζι λάμπουν στον ήλιο.
Κανένας δε μαντεύει από ποιους βυθούς ανασύρθηκαν.
Κανένας δεν υποπτεύεται με τι ριψοκίνδυνες καταδύσεις τ’ ανέβασες·
με τι στερήσεις κι αρνήσεις τ’ απέσπασες
από τα νύχια κοραλλόδεντρων και βράχων. Γι αυτό λαμποκοπούν τόσο λευκά με τη σεμνή τους περηφάνια
ν’ αποσκεπάζουν το σκοτάδι της καταγωγής τους
και ποτέ να μην μαρτυρήσουνε την ώρα της Μεγάλης Δίκης.

Γ. Ρίτσος

 

Charles Bukowski