Ο Κύριός μου ασχολείται και με άλλη σκλάβα - πως νιώθω?

Ομολογώ ότι ένα τέτοιου τύπου σενάριο το αντιμετωπίζω κάπως αρνητικά.

 

Γιατί έτσι ?

 

με παραπέμπει σε αιμομιξία ( ακόμη και σαν απλός ρόλος) κι η αλήθεια είναι ότι ακόμη και στην ιδέα ταράζομαι.

 

Πολύ με ενοχλεί η εμμονή στο θεωρητικό και η εμμονή στο ότι ο λογος που μια γυναικα δεν μπορει να αποδεχτει μια αλλη μπορεί να ειναι μόνο η απαίδευτη και καλά κτητικοτητα.
Σχεδόν όλη μου την ζωή, ούσα βανίλλα, απολάμβανα να μοιραζόμαστε με τον σύζυγό μου την καύλα μας με άλλους. Όταν είχε καψουρευτεί μία εξ αυτών που εγώ έφερα στην σχέση, όχι μόνο κτητικότητα δεν ένιωσα, όχι μόνο δεν ένιωσα απειλημένη, αλλά τους άφησα κι έφυγα για διακοπές. Ήξερα πως κάποιος θα τον φροντίζει και θα φροντίζει τις ανάγκες του και όλοι ξέρουν τι συμβαίνει και δεν υπάρχει παρασκήνιο. Δεν την αγαπούσα, αλλά την συμπαθούσα και αγαπούσα πολύ τον σύζυγό μου.
Όταν ο ίδιος σύζυγος, κρυφά, φλομώνοντας με με ψέματα, άρχισε δεσμό με μια κοινή γνωστή, η οποία ερχόταν σπίτι μου, συζητάγαμε τα προσωπικά μας και όλο ρωτούσε λεπτομέρειες, πως ξυπνάω τον άντρα μου, τι ταινιες του αρεσουν, τι στάσεις προτιμά στο σεξ και τι του αρέσει και τι ανασφάλειες έχει και διάφορα άλλα, αρχικά απαντούσα απονείρευτη. Μέχρι που βρήκα ένα γράμμα που του είχε γράψει και διάβασα πόσο απόλυτο κορόιδο ήμουν.
Δεν το συγχώρεσα ποτέ. Προσπάθησα. Αυτό τον εξευτελισμό όλων όσων είμαι δεν μπορώ να τον δεχτώ σαν γυναίκα, σαν σκλάβα, σαν άνθρωπος. Δεν με καυλώνει, δεν είναι απολαυστικό, οπότε ο μόνος λόγος που θα είχα να το κάνω, θα ήταν ως τεράστια υπέρβαση και θυσία. Το δοκίμασα κι αυτό. Δεν αντέχεται για μένα. Με σπάει όχι σαν γυναίκα, ούτε σαν σκλάβα, με σπάει σαν άνθρωπο. Και ακόμα κι όταν είμαι ένα κομμάτι κρέας προς χρήση, τρύπες και χαλάκι, μπορώ να το απολαύσω. Τον εξευτελισμό τέτοιου είδους ποτέ.

Οπότε δεν είναι η κτητικότητα πάντα, είναι και άλλα πράγματα που κάνει ακόμα και τις πολυγαμικές και πανσεξουαλικές σαν εμένα, να προτιμούν χίλιες φορές να είναι μόνες από το να συνυπάρχουν με παραδείγματα σαν τα πιο πάνω και να βιώνουν καθημερινό εξευτελισμό, απόρριψη και ακύρωση.
Κάποιες μπορούν να απολαύσουν αυτού του είδους τον εξευτελισμό, την απολυτη έλλειψη αυτοεκτιμησης στην οποία είναι ικανές να φτάσουν για να πάρουν την σφραγίδα της άξιας δούλας, για να μην χάσουν έστω αυτό το ξεροκόμματο που τους πετάν απ το γιορτινό τραπέζι των άλλων στο οποίο οι ίδιες δεν έχουν θέση και κάποιες τις καυλώνει και τις ηρεμεί και το κατανοώ και δεν το κατακρίνω, ιδιαίτερα αφού ξέρω την διεστραμμένη και απολαυστική για τον ηθικό μαζοχιστή αίσθηση που αυτό αφήνει από πρώτο χέρι. Αλλά επειδή όσα κάνουμε από θυσία και όχι επειδή το επιθυμούμε και απολαμβάνουμε για τους όποιους λόγους, αργά ή γρήγορα θα δημιουργήσουν σύγκρουση με όσα πραγματικά είμαστε και έχουμε ανάγκη, αποφάσισα στο μέλλον, αν χρειαστεί, να ξεκαθαρίζω πως δεν μου είναι αρκετή η απόλαυση του Κ για να είμαι ευτυχής. Είμαι εδώ ΚΑΙ για την δική μου απόλαυση. Εκείνο που εγώ αποδέχομαι είναι πως η δική Του προηγείται και κάποιες φορές τα δύο ταυτίζονται. Για να αγιάσω έχει καλύτερους απο το bdsm τρόπους.

 

Θέμα ταμπού λοιπόν, κατανοητό και σεβαστό βεβαίως βεβαίως.

Αφήνουμε όμως πάντα και ένα περιθώριο γιατί όπως είπες δεν ξέρουμε ποτέ τι γίνεται στο μέλλον μας.

 

Φυσικά και αφήνουμε πάντα ένα περιθώριο, ποτέ δεν γνωρίζουμε τι φέρνει το αύριο. Σαφώς και έχω επεκτείνει πάρα πολύ τα όρια μου από όταν γνώρισα το bdsm όμως το συγκεκριμένο δεν το έχω υπερπηδήσει. Δεν έχει να κάνει καθόλου με την πολυγαμία, έχει να κάνει καθαρά με θέμα οικογένειας και ρόλων συγγένειας.

 

Ακριβώς αυτό....

 

Υπάρχουν πολλά πράγματα τα οποία είναι εξαιρετικά δύσκολο αν όχι αδύνατο να αλλάξουν.
Πράγματα που είναι οι βασικοί άξονες που μας ορίζουν ως προσωπικότητες, πράγματα που πάγια ορίζαν τις σχεσιακές μας συμπεριφορές.
Και ένα από αυτά είναι και η κτητικότητα ειδικά όταν ένα κτητικό άτομο βλέπει την κτητικότητα του ως κάτι σε καμία περίπτωση λάθος, κάτι που αν ακόμη και αν υπήρχε η ευκαιρία δεν θα το επέτρεπε να αλλάξει.

Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά βγαίνει το χούι.

Και η άχρηστη πληροφορία της ημέρας -> χούι στα Ρώσικα μεταφράζεται ο πούτσος.

 

Δε μίλησα για κτητικότητα στο προηγούμενο ποστ, μίλησα καθαρά για τους ρόλους. ' Ομως, μια κι αναφέρεται... Γνωρίζω Κ όπου έχουν δώσει το δικαίωμα στην υπό τους να νοιώθει κτητικότητα απέναντί τους. Σε αυτή τη περίπτωση, δεν μπορεί να ειπωθεί ότι η υπό φταίει που είναι κτητική, τη στιγμή που έχει ''μάθει'' να λειτουργεί έτσι. Δεν έχει να κάνει με το αν αναγνωρίζει τη θέση της ή όχι, αλλά κατά πόσο είχε τα περιθώρια να νοιώσει κτητικότητα.

 

..το εννοείς , ότι δε σου είναι αρκετή η απόλαυση του Κ για να είσαι ευτυχισμένη? Αυτονόητο είναι ότι και εμείς είμαστε τα υπό καυλιάρες και θέλουμε πολλά και απολαμβάνουμε το BDSM μέσω της υποταγής μας προς αυτόν, έτσι καυλώνουμε, έτσι δεν είναι? άλλαξε κάτι ή εγώ δεν κατάλαβα καλά?

 

@Μαντλίν, θα ήθελα μια διευκρίνηση... Θα εξακολουθούσες να είσαι σε μια σχέση όπου δεν θα ήσουν καλά αλλά θα ήταν καλά μόνο ο Κ;

 

Μα δε γίνεται να μένεις κάπου συγκεκριμένα με έναν Κ, αν δε φροντίζει να είσαι καλά μέσα στη σχέση αυτή και για να απαντήσω προσωπικά αν δεν είμαι καλά, θα φροντίσω να δω τι μου φταίει τι και πως και ύστερα θα το μεταφέρω στον Κ, υπάρχει μια διαδικασία για να φτάσουμε να λέμε *δεν είμαι καλά* και μπλα μπλα μπλα.