Πόσο φυσικά σας βγήκε η υποτακτικότητα σας;

@MauveDelastrange

Μπαααα... Μια χαρά βγήκες εσύ μέσα από τις γραμμές...

 

Ποιες γραμμές; ο.ο

 

Αυτού που έγραψες...?

 

Η πρώτη φορά που τον είδα στη ζωή μου ήταν μια νύχτα Μεγάλης Παρασκευής. Ήταν περίπου 1.30 τη νύχτα όταν - δεν θυμάμαι τις ατάκες που είχαν προηγηθεί, δεν έχουν και τόση σημασία εξάλλου- στην άλλη άκρη του τηλεφώνου, άκουσα την ανδρική φωνή να μου λέει "οκ, τότε θα κάνεις ό,τι σου πω", αλαφροϊσκιωτη απάντηση μου ήταν "χαχα... οκ!". "Το εννοώ" συνεχίζει. Και σταματάω να γελάω. Challenge accepted! "Εντάξει λοιπόν" συμφωνώ. "Πάρε το αυτοκίνητο κι έλα τώρα από δω. Όταν φτάσεις στη συμβολή των οδών ταδε και ταδε, πάρε με τηλέφωνο" και κλείνει.
Μην τα πολυλογώ, φυσικά και πήγα. Μιλήσαμε, μου έφτιαξε ένα τσάι (ήμουν λέει πολύ μικρή για αλκοόλ) και μετά μου έστρωσε στον καναπέ να κοιμηθώ. Δεν ξενέρωσα, ούτε καν αιφνιδιάστηκα παραδόξως. Δεν ήθελα κάτι συγκεκριμένο. Απλά μου άρεσε τόσο που ήμουν εκεί.
Τη δεύτερη φορά που τον είδα πάλι κουβεντιάσαμε πολύ. Τίποτε σχετικό με σεξ, σχέσεις, ερωτικά κλπ
Μουσική, σινεμά και βιβλία τα μοναδικά θέματά μας.
Κάποια στιγμή μου σήκωσε λίγο τη μπλούζα. Ξαφνιάστηκα αλλά δεν αντέδρασα. Έκανε μια περιστροφή του δακτύλου του γύρω από τον αφαλό μου και κατέβασε τη μπλούζα μου.
"Ώρα να φεύγεις μικρούλα, μη με κυνηγά και η μαμά σου". Τι;;; Αυτό ήταν;;; Και πάλι όμως πιο πολύ ξαφνιάστηκα, παρά χαλάστηκα. Είχα μια πολύ έντονη και βαθειά αλλά καθόλου αγχωμένη περιέργεια. Ήθελα απλά να βλέπω αυτό που γίνεται.
Σηκώθηκα.
Πριν κινηθώ προς την πόρτα ήρθε μπροστά μου.
Έπιασε την κοτσίδα μου και μου τράβηξε το κεφάλι πίσω.
Μου έδωσε ένα πάααρα πολύ βαθύ αλλά ήρεμο φιλί.
Ζαλίστηκα. Μέθυσα. Δεν ήξερα τι είχα πάθει. Μου άνοιξε την πόρτα πολύ ευγενικά, με χαιρέτισε πολύ πολύ όμορφα, μου έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο (ω ναι) και περίμενε να ξεκινήσει το ασανσέρ για να κλείσει την πόρτα.
Έκανα να τον ξαναδώ 15 μέρες.
Δεν πέρασε ούτε δευτερόλεπτο από τα εκατομμύρια δευτερολέπτων που έχουν 15 μέρες, που να βγω από αυτή τη ζάλη που μου δημιούργησε το φιλί. Ήμουν εγώ, μια μικρή φυσαλίδα και παραέξω ο υπόλοιπος κόσμος. Αλληλεπιδρούσα τέλεια, όμως παρέμενα μέσα στη φυσαλίδα. Αργότερα θα μάθαινα ότι αυτό λέγεται τρανς  

Την τρίτη φορά, πάλι συζήτηση για μουσική. Βασικά αυτός μίλαγε, το τρανς μου ήταν διαπερατό από εκείνον, εγώ όμως, μαζί του, δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη σχεδόν.
Και απλά, τόσο απλά και φυσικά μου λέει χωρίς προειδοποίηση: "οκ, τώρα θα γδυθείς, τελείως, και θα πας στο κρεβάτι μου να με περιμένεις".

Εξίσου απλά, σαν να είχε συμβεί αυτό 1.5 εκατομμύριο φορές, σαν να ήταν μέρος ενός σεναρίου που είχα μάθει απ' έξω και ανακατωτά, σηκώθηκα, βγήκα από το φόρεμα που φορούσα, το άφησα να πέσει στο πάτωμα, έβγαλα το ένα πόδι μου, μετά το άλλο από τον "κύκλο" που σχημάτισε το ύφασμα γύρω μου - σαν να περνούσα κάποιο αμελητέο εμπόδιο- και προχώρησα προς το κρεβάτι...

Πέρασα κάποια χρόνια σε μια σχέση απολύτως M/s< χωρίς να ξέρω λέξη για bdsm κλπ κλπ, που όλα φάνταζαν τόσο φυσικά, σαν να έπρεπε πάντα να είναι έτσι. Αλλά και σαν να ήμαστε εγώ κι εκείνος τα δυο μοναδικά πλάσματα στην Οικουμένη των 6 δισεκατομμυρίων ανθρώπων που μπορούσαν να σχετιστούν έτσι.  

Έχει περάσει από τότε μια δεκαετία. Έχω φάει άπειρες φρίκες με τον εαυτό μου, τους άλλους, τους Άλλους της ζωής μου (   ), ούτε μια στιγμή όμως δεν ένιωσα ότι αυτός ο τρόπος να σχετίζομαι με υποτιμά, δεν μου αρμόζει, είναι αφύσικος κλπ κλπ. Νιώθω ότι είναι ΕΓΩ  
Όσο για τις φρίκες... χα... υποθέτω ότι διαρκώς μεγαλώνουν. Μεγαλώνουν όμως και οι αντοχές μου και η δύναμη μου. Έχω γίνει εξαιρετικά ευαίσθητη αλλά και υπερανθεκτική. Είμαι όσα ήμουν πάντα αλλά και 1.000.000 πράγματα παραπάνω.   Και προχωρώ   Δεν νομίζω ότι ξέρω άλλο δρόμο  

 

Δεν μπορώ ειλικρινά (!!!) να σκεφτώ καλύτερη απάντηση όταν σκέφτομαι το ερώτημα του νήματος και την προσωπική μου ερμηνεία. Σίγουρα ο Θ.Π. δεν έγραφε για μένα, αλλά είναι μία εξαιρετική παραβολή.
Θυμήθηκα να σβήσω την φωτιά πάντως...
Άλλαξα.


Τον πρώτο χρόνο ήμουνα
άγιο παιδί στρωμένο
το δεύτερο με γέλασε
μια πλάνα αγκαλιά.

Τον τρίτο ξημερώθηκα
σε άγνωστα κρεβάτια
τον τέταρτο τους φίλους μου
αποχαιρέτησα.

Στην κολυμπήθρα ρίξανε
νερό αλκοολούχο
και τ’ όνομα που μού `δωσαν
ήταν χαμένο ρούχο.

Το πρώτο ψέμα το `βγαλα
σαν πέτρα απ’ τα νεφρά μου
το δεύτερο σαν κέρασμα
ποτήρι δροσερό.

Το τρίτο σαν της άνοιξης
το πρώτο αεράκι
στο τέταρτο κοιτάχτηκα
δεν ήμουν πια εγώ.

Την πρώτη αγάπη πού `ζησα
παντοτινή την είπα
η δεύτερη μου κόστισε
λιγότερα φιλιά.

Η τρίτη ήρθε με χαρά
διπλή χαρά που φεύγει
στην τέταρτη να θυμηθώ
να σβήσω τη φωτιά.

 

΄Η στο βγάζει ο άλλος ή δε στο βγάζει. Δεν έχει να κάνει με το αν βγαίνει εύκολα ή όχι.

 

Μπορεί να είναι και έτσι αλλά νομίζω πως σε κάποιες περιπτώσεις δεν έχει να κάνει με τον άλλον, ειδικά στην αρχή, αλλά ανάλογα με την προσωπικότητα και τα βιώματά του καθενός η μετάβαση μπορεί να περιλαμβάνει και στιγμές δυσκολίας.

 

είναι βέβαιο οτι παίζει ρόλο πόσο στο βγάζει ο άλλος. ακόμα περισσότερο πόσο τον/την εμπιστεύεσαι.

απο τη στιγμή που υπάρχει καύλα, θέληση και εμπιστοσύνη, τα πράγματα μπαίνουν σε μια πορεία η οποία χρειάζεται αρκετό χρόνο. ίσως και χρόνια. σίγουρα παίζει ρόλο πως τα διαχειρίζεται το Κ, αλλά ακόμα και τέλεια να τα κάνει το Κ υπάρχει ένας μίνιμουμ χρόνος, διαφορετικός για τον καθένα, ο οποίος δεν συμπιέζεται παραπάνω.

σχετικά με τις σκέψεις αυτές καθ' αυτές στο συγκεκριμένο θέμα, στο κατά πόσο δηλαδή είσαι υ, η γνώμη μου είναι οτι αυτές οι αναλύσεις μόνο να σου χαλάσουν τη σούπα μπορούν. η καλύτερη λύση γι αυτό είναι να το πασάρεις στον Κ. and then it's somebody else's problem. έτσι κι αλλιώς εσύ δεν πρέπει να κρίνεις τον εαυτό σου αν θες να παραδόσεις έλεγχο επι της ουσίας.

γενικότερα είμαι της άποψης οτι οι αναλύσεις σχετικά με την ίδια τη σχέση, οι μεζούρες, οι μετρήσεις, τα targets, τα milestones, και γενικότερα το παιχνιδάκι των τριανταέξι αναλύσεων και τον εικοσιοκτώ συνθέσεων πρέπει να είναι περιορισμένες γενικώς και ακόμα περισσότερο απο την πλευρά του υ. αλλιώς η σχέση γίνεται κάτι μεταξύ ψυχανάλυσης-ψυχαναγκασμού-project.

 

Αυτό που περιγράφεις ακούγεται πολύ όμορφο και εφόσον λειτουργεί για εσένα όπως φαντάζομαι και για άλλους τότε αυτό είναι και το καλύτερο σε όποιον ταιριάζει.
Το θέμα είναι ότι κάποιοι δεν μπορούν να αφεθούν με τόση ευκολία ειδικά, επιμένω στην αρχή.
Προσωπικά θεωρώ ότι ούτε οι στιγμές αμφιβολίας ούτε κάποιες φυσικές αντιστάσεις είναι περίεργο να εμφανιστούν.
Εξαρτάται όπως είπα και παραπάνω πολύ με την προσωπικότητα του καθενός. Για κάποιους η πορεία είναι πιο δυσκολη και για κάποιους βγαίνει πιο φυσικά. Δεν επηρεάζει το αποτέλεσμα. Και ένας Κύριος όσο σωστός και να είναι δεν είναι μάγος να λύσει τα συμπλέγματα και τους προβληματισμούς άμεσα και καταλυτικά χωρίς να προηγηθεί ο απαραίτητος χρόνος.

Δεν είναι βέβαια ο ένας ή ο άλλος τρόπος ο σωστός. Είναι ο,τι βγαίνει και ταιριάζει στον καθένα  

 

αυτο λέω κι εγώ. κανείς δεν αφήνεται με ευκολία. απλά βοηθάει το να μην κάθεσε να μετράς με το υποτακτικόμετρο κάθε τρεις και λίγο. η υποτακτηκότητα βγαίνει σε βάθος χρόνου και έχει μια γραμμική πορεία ας πουμε αλλά on average. οχι day in day out.

 

Η αλήθεια είναι ότι ακόμη και τώρα αμφιβάλλω για την υποτακτικότητά μουν. Πολύς καναπές και πολύ συζήτηση. Τις αποφεύγω αυτές τις στιγμές σαν ο διάολος το λιβάνι. Δεν αντέχω το άδειασμα που νοιώθω μετά.

 

ναι και σε μενα βγαίνει αυτη η παρενέργεια... απ την πολυ ανάλυση να φτάσεις στο 'i dont wanna know anything about it'. αυτό που λένε δηλαδή οι μανατζαραίοι paralysis by analysis...

imho, όπως είπα παραπάνω με άλλα λόγια, είναι οτι αν σε μια σχέση το θέμα των περοσσότερων συζητήσεων είναι η ίδια η σχέση τότε κάτι δεν πάει καλά...