Τέσσερις σημειώσεις για τη μονογαμία, την πολυσυντροφικότητα και την ελεύθερη βούληση.

Καλημέρα σας.
Σκέφτομαι κάτι και θέλω να το μοιραστω.
Να πω πρώτα πρώτα πως λυπάμαι, μου είναι αδύνατον να διαβάσω τις δύο σελίδες που έχουν ήδη γραφτει σε ένα καινοιύργιο νήμα, μ ενα θέμα παλιό όσο και οι λάσπες.
Αρα πιθανότατα, ο προβληματισμός που καταθέτω να έχει ήδη προσεγγιστεί κι ενδεχμένως ικανοποιητικά απαντηθει.
Αν είναι έτσι προσπεράστε με.

Ο προβληματισμός μου λοιπόν αφορά τις απλές μαθηματικές πράξεις. Την πρόσθεση, τον πολλαπλασιασμό, την αφαίρεση. Στη διαίρεση δεν έχω φθάσει ακόμη. Κι ελπίζω (μάλλον) να μη φθάσω.
Προσθέτει κανεις πρόσωπα στη ζωή του. Όσο ακόμη διψάει για σεξ, για έρωτα, για ένταση, για δοκιμασίες και δοκιμές. Προσθέτει. Δεν υπάρχει κανεις που να μην έχει επιθυμήσει τις προσθέσεις. Μερικοί γενναίοι άνθρωποι διεκδικούν την πράξη αυτη και ιδεολογικά, την πάνε παραπέρα, την ντύνουν φιλοσοφικά, την απενοχοποιούν, τη χρωματίζουν. Προσθέτουν φίλους, προσθέτουν συντρόφους, ερωτικές εμπειρίες, προσθέτουν γούστα, το bdsm στη ζωή τους, συσσωρευουν και αποθηκεύουν. Μερικές φορές-κυρίως τα γερά στομάχια- προλαβαίνουν και χωνεύουν όλη αυτη τη συσσώρευση, άλλοι καταπίνουν αμάσητα, αλλοι πάλι δεν μπορουν να χωνέψουν τίποτε.
Μερικοί τολμηροί λοιπον, άσχετα αν έχουν ή όχι χορτάσει από τις προσθέσεις, προχωράνε στον πολλαπλασιαμό. Πολυερωτία, πολυσυντροφικότητα είναι πολλαπλασιαμοί. Είναι τόσο ενθουσιασμένοι με τα γινόμενα, που καμιά φορά δεν βλέπουν ότι οι πολλαπλασιαστές και οι πολλαπλασιαστέοι είναι φανταστικοί αριθμοί. Που ως γνωστόν το τετράγωνό τους είναι ένας αρνητικός πραγματικός αριθμός.
Παντως οφείλω να ομολογήσω, ότι οποιαδήποτε πειραματική πραξη απο τις παραπάνω, έχει το ενδιαφέρον της. Και νομίζω ότι όλοι που είμαστε εδω έχουμε κάνει τα πειράματά μας.

Προσωπικά βρίσκομαι στην αφαίρεση. Είναι μια φάση, πιθανότατα να περάσει γρηγορα, κι εγω την παρατηρω με απορία. Αφαιρώ πράγματα από το σπίτι μου, τα χαρίζω, αφαιρώ ανάγκες ( δε χρειάζεται περισσότερος απο ένας καφές τη μέρα), αφαιρώ καταστάσεις (δεν χρειάζεται να διαβάσω παρακάτω ένα βιβλίο που δε μ ενδιαφέρει), αφαιρώ έρωτες, αφαιρω στολίδια, αγαπώ την αφαίρεση στη ζωγραφική και στη μουσική, δεν αντέχω πλέον το μπαρόκ, ούτε το νεοκλασσικισμό, βλέπω με κατανόηση αλλά δεν μ ενδιαφέρουν πλέον τα πολύπλοκα γραπτά.
Το ίδιο και στην προσωπική ζωή. Αφαιρώ οτιδήποτε μπορει να γίνει φλύαρο και απαιτητικό, όπως οι πολλαπλές σχέσεις. Μια είναι αρκετή, ίσως και παραπάνω απο αρκετη. Θα προτιμούσα να μην έχω καμία προσωπική σχεση και ο ερωτισμός μου να διαχέεται προς παντού και σε όλους, κι αυτό μόνο όταν υπάρχει πραγματική ανάγκη. Αφαίρεση λοιπόν των ρόλων, των δεσμεύσεων, των απαιτήσεων.
Μέσα στο πνευμα αυτό, ομολογώ πως έχω αρχίσει και τρέφω μια μικρή αντιπάθεια στους ρόλους, ενω πάντα σιχαινόμουν τους θεταρινισμούς. Παράξενο αυτό γιατι και από ρόλους πέρασα, και απο θεατρικά ερωτικά παιχνίδια κι ακόμη φετιχίστρια φουλ ειμαι, αλλά επίσης και γεμάτη αντιφάσεις!

Βρίσκεται κανεις σε φάση αφαίρεσης; Υπάρχει κανείς που να μην επιθμει σχέση, αλλά να επιθυμεί πάντα να δίνει και να δίνεται;

ΥΓ. Τη διαίρεση, ας μη την πιάσουμε καλύτερα, μπορει ν αοδηγηθούμε σε σχιζοφρένεια, αν δεν προσέξουμε. Ανθρώπινο κι αυτό, βεβαίως.

 

Μμμμ...
Και ποιοι και ποιες συζητάγανε..?
Είχε και πάνελ..?
Πρόεδρα είχε..?

Κατά τα άλλα...
Νούμερα υπάρχουν σε κάθε επιστημονική κοινότητα...

Επίσης...
Γιατί είσαι μοναχοφαγού..?
Ρίξε ένα σφ'υριγμα...
Χάνουμε τα καλά...

 

Μια γενικότατη παρατήρηση..:
Ο ιστορικός κρίνει την ωριμότητα των συνθηκών.
Εκ του αποτελέσματος.

Αυτός που κάνει μιλάει για δυναμική/καταλληλότητα συνθηκών σε καναδυο κολλητούς του.
Αν μιλήσει για ωριμότητα συνθηκών, κάτι δεν πάει καλά...
Deja vu ντυ κωλ..!

 

Η μονογαμία έχει τις ρίζες της νομίζω σε οικονομικούς παράγοντες παρά σε κοινωνικούς.
Όταν οι άνθρωποι ζούσαν στις πρωτες μικρές ή μεγαλες αγροτικες κοινωνίες που είχαν διαμορφωθεί προέκυψε το θέμα ποιος είναι ο πατέρας και άρα ποιο το παιδί που θα τον κληρονομήσει αλλά και ποιο εν ζωή του ανήκει έτσι ώστε να διευθετηθούν τα περιουσιακά.

Έτσι πρακτικά δημιουργήθηκαν η μονογαμική λογική και οι γάμοι.

 

Οταν ο άνδρας έγινε μονογαμικός έχασε το οστό του πέους του
Μια νέα μελέτη δίνει απάντηση σε ένα ενδιαφέρον εξελικτικό ερωτηματικό

Το ανθρώπινο πέος μπορεί να σκληραίνει, αλλά δεν διαθέτει οστό στο εσωτερικό του, αντίθετα με τους πιθήκους και πολλά άλλα θηλαστικά ζώα. Γιατί όμως ο άνδρας έχασε το οστό στο δικό του γεννητικό όργανο; Γιατί, αφότου το έριξε στη μονογαμία, απλούστατα δεν το χρειαζόταν! Αυτή είναι η σύντομη απάντηση των επιστημόνων.


Η μελέτη

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Κιτ Όπι του Τμήματος Ανθρωπολογίας του University College του Λονδίνου μελέτησαν την εξελικτική ιστορία του οστού στα αρσενικά γεννητικά όργανα. Το εν λόγω οστό εκτιμάται ότι πρωτοεμφανίσθηκε πριν από 145 έως 95 εκατ. χρόνια. Ποικίλει εντυπωσιακά από είδος σε είδος (σε μήκος και όχι μόνο), γι' αυτό έχει θεωρηθεί ως το πιο διαφοροποιημένο οστό που έχει υπάρξει ποτέ. Όμως στην πορεία μερικά ζώα το έχασαν και οι πρόγονοι του ανθρώπου ήσαν μεταξύ αυτών.

Το οστό του πέους βοηθά στην παρατεταμένη συνουσία. Τα πολυγαμικά ζώα, όπως οι χιμπατζήδες και οι μπονόμπο, που αλλάζουν συντρόφους σαν τα... πουκάμισα (εάν είχαν πουκάμισα), έχουν κάθε λόγο να διαθέτουν ένα πέος με κόκαλο, κάτι που αυξάνει την πιθανότητα εύρεσης συντρόφου και, στη συνέχεια, της γονιμοποίησης της συντρόφου.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, το χρονικό όριο για τη διάρκεια της διείσδυσης του αρσενικού οργάνου, πέρα από το οποίο το οστό κρίνεται αναγκαίο, είναι τα τρία λεπτά. Κάτω από τα τρία λεπτά συνουσίας, το οστό αρχίζει να γίνεται περιττό (και αυτή είναι η περίπτωση του ανθρώπου!).

Όταν η μονογαμία αναδύθηκε ως βασική αναπαραγωγική στρατηγική στους προγόνους του σύγχρονου ανθρώπου, κάτι που εκτιμάται ότι συνέβη κατά την εποχή του «Όρθιου ανθρώπου» (Homo erectus), το οστό του πέους ατρόφησε έως σημείου εξαφάνισης. Όταν ο ανταγωνισμός μειώθηκε και ο άνδρας έδεσε το γάιδαρό του, μπορούσε πλέον να το πάει πιο μαλακά... Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Proceedings of the Royal Society B».

--------------------------

Δεν το αμφισβητω, αλλα απορώ για το ευρος του δειγματος, πόσοι πια σκελετους homo erectus να εχουν βρεθει!?
τα κοινωνικα στερεοτυπα=ανθρωπων εργα εχουν αναμφιβολα και τις κακες προεκτασεις στην ελευθερη βουληση και περα απο αυτα ο δρομος του καθενος στο τι αναζητα να εμπνεεται δεν ειναι απλος, οιομαι..

 

Δεν βρίσκω κανένα λόγο γιατί να μην μπορείς πολυαγαπημένο μου ντινάκι  
Για να το θέσω και αλλιώς, αν δεν μπορείς, τότε κάτι πάει λάθος, κάτι δεν είδε κάποιος καλά...

Εδώ έχω ένσταση. Και λέγεται "φέρνω τον άλλο προ τετελεσμένου". Και γενικά αυτά τα "προ τετελεσμένου" δεν τα συμπαθώ καθόλου, από όπου και αν προέρχονται. Σε μια Κ/υ σχέση δε... την ακυρώνουν πάραυτα, αυτοδίκαια, αυθωρεί και παρά χρήμα (και άλλα τέτοια χαριτωμένα της νομικίστικης διαλέκτου, που επίσης δεν συμπαθώ καθόλου  )

 

Εκτός αν το έχουν συμφωνήσει από πριν.
Μπορει η υπό να έχει αυτή τη δυνατότητα ανά πάσα στιγμή.
Σωστα;
Ωστόσο,θα ήθελα να μου διευκρινίσεις τι εννοείς με το "απ'όπου κι αν προέρχονται".

 

Αν το έχουν συμφωνήσει εξαρχής, δεν το συζητάμε καν  
Δεν μου αρέσει καθόλου μα καθόλου ένας άνθρωπος να φέρνει έναν άλλο προ τετελεσμένου. Το θεωρώ άτιμο. Όποια και αν είναι η μεταξύ των σχέση. Αυτό εννοούσα με το "απ'όπου και αν προέρχονται"  

 

Βρίσκομαι σε πολύ παρόμοια φάση με αυτή που περιγράφει η @Lazycat. Αφαιρετική περίοδος. Ξεφορτώνομαι ότι με βαραίνει, ότι με κουράζει, ότι δεν προσθέτει αλλά μόνο αφαιρεί από την ζωή μου, την ενέργεια μου, τον χρόνο μου και η συντροφικότητα δεν είναι μέσα σ αυτά που επιθυμώ πλέον, τουλάχιστον γι αυτή την περίοδο.
Το να κάνω, όποιον ερωτεύομαι - που εμένα μπορεί να ρθει και να φύγει ο έρωτες με ταχύτητες αστραπής 6 φορές τον χρόνο αν το επιδιώξω- σύντροφο, είναι μια πολύ κουραστική δουλειά και γνωρίζω πολύ καλά τους ανθρώπους, για να θέλω να είμαι τριγύρω από πολλούς ταυτόχρονα και να έχω να νοιάζομαι για τα συναισθήματα πέραν του ενός και μην πληγώσω και συζητήσεις και ξεκαθαρίσματα και τι νιωθεις αγαπη μου και πως σου κατσε αυτο και γιατι δεν σου κατσε αλλιώς....πω πω πω πω... όχι ευχαριστώ δεν έχω ούτε τόση ενέργεια, ούτε τέτοια διάθεση. Ειλικρινά έχω πιο ενδιαφέροντα για μένα πράγματα να με απασχολήσω και να γεμίσω με απόλαυση. Γιατί σώνει και καλά να δεσμευτώ με τον ένα ή άλλο τρόπο και να μην είμαι ελεύθερη, μέχρι να θέλω κάτι διαφορετικό.
Γιατί να μην είναι αποδεκτό δηλαδή πως για κάποιους μπορεί να είναι πιο επιθυμητό και απολαυστικό και ευχάριστο και λιγότερο βαρύ στο στομάχι, το να μοιραζόμαστε την καυλα και την απολαυση μας και τα τόσο όμορφα ή και όχι συναισθήματα κι αισθήσεις της στιγμής που συνευρισκόμαστε χωρίς δεσμεύσεις;
Γιατί πρέπει σώνει και καλά να δημιουργώ συντροφικές σχέσεις; Γιατί να μην μπορώ απλά να απολαμβάνω ελεύθερα τους ανθρώπους που γουστάρω και με γουστάρουν ερωτικά; Να δίνομαι και να παίρνω και να μην χρειάζεται να το κανονικοποιήσω ούτε σε γάμο, ούτε σε σύμφωνο συμβίωσης, ούτε σε πολυερωτική, ή άλλου είδους συντροφική σχέση που με τον ένα ή άλλο τρόπο μου θέτει όρια και περιορισμούς και με φορτώνει υποχρεώσεις για το ευ ζην όχι απλά ενός, αλλά πολλών ανθρώπων και να με εξαναγκάζει να προσαρμοστώ ακόμα και σε άτομα που ποτέ δεν επέλεξα και δεν θα επέλεγα να συνυπάρξω επειδή έτυχε να ερωτευτεί ένας εκ των συντρόφων;

Και γενικά όλα αυτά με την εμμονή στην διάδοση της ιδέας της πολυερωτίας με τέτοιο υπέρμετρο πάθος, που να αρχίζουν να μοιάζουν καταδιωκομενοι όσοι δεν την ασπάζονται, σε τι διαφέρει απ αυτό που έκαναν οι φανατικοί μονοερωτικοί για ότι ξέφευγε απ αυτό που οι ίδιοι για τον εαυτό τους έκριναν ως θεμιτό και απολαυστικό και ορθό.
Ή οι φανατικοί χριστιανοί ή οι φανατικοί άθεοι που νιώθουν την ανάγκη όχι να μοιραστούν την πίστη τους, αλλά να προσηλυτίσουν στην μια καθολική μοναδική αλήθεια τους όλο το σύμπαν;

Και ειλικρινά με όλη την αγάπη και σεβασμό και πολύ χιούμορ, όλο αυτό μου θύμισε λίγο αυτή την φώτο:

 

 

Καλά τα λέτε. Αναρωτιέμαι μόνο, πόσο μπορούμε να μιλάμε για σεξουαλικό διαφωτισμό στο στενόμυαλο και άκαμπτο μικρόκοσμο μας. Πόσο μάλλον δε στην ελληνική κοινωνία που δεν έχει αποδεσμευθεί ακόμη από όλα όσα ζέχνουν συντηρητισμό και προσκόλληση σε πρότυπα συμπεριφοράς των παππούδων μας και εκκλησιαστικές εξουσίες που χειραγωγούν και υποτάσσουν συνειδήσεις.


Μια ένσταση ως προς αυτό:

Η διατύπωση παρουσιάζει τους πολυσυντροφικούς σα να είναι υπεράνω των υπολοίπων ως προς την ενσυναίσθηση και την αυτογνωσιακή τους ικανότητα. Θα μου επιτρέψετε να πω, ότι και οι πολυσυντροφικοί άνθρωποι κουβαλούν τις ίδιες ανασφάλειες και αγωνίες για τους εαυτούς τους και τους ανθρώπους που συσχετίζονται, όπως και οι υπόλοιποι. Το ότι επιλέγουν την πολυσυντροφικότητα δεν τους κάνει οπωσδήποτε πιο ενδοσκοπικούς και πιο συνειδητοποιημένους ως προς το συσχετίζεσθαι. Υπάρχουν και μονογαμικοί που δε βαφτίζουν τη ζήλια αγάπη, όπως και πολυσυντροφικοί που βαφτίζουν τη ζήλεια αγάπη και παρόλα αυτά βαφκαλίζονται το πολυσυντροφικό μοντέλο.

Εκεί που θέλω να καταλήξω, είναι ότι το άτομο που έχει τριφτεί με τον εαυτό του και ξέρει που βρίσκεται και που πατά μπορεί να ανήκει σε οποιαδήποτε κατηγορία, όπως και το αντίστροφο.

Ρομαντικό σας βρίσκω, αλλά μου αρέσετε για τη θέρμη με την οποία υποστηρίζετε αυτό που λέτε. Συντάσσομαι, αν και αναλογίζομαι το βάρος του μη ρεαλιστικού της κατά τα άλλα πολύ θεμιτής θέσης σας.

 

Ευχαριστώ και θα προσπαθήσω να βοηθήσω σχετικά με τις όποιες απορίες προκύπτουν από το αρχικό κείμενο.

Δεν υπάρχει ορισμός της μονογαμικής και της πολυγαμικής συμπεριφοράς σε σχέση με τον χρόνο αλλά ούτε και σε σχέση με το συναίσθημα. Εκείνο που υπάρχει είναι μόνο η συναίνεση και η από κοινού διαμόρφωση του χρόνου ανάμεσα στους ανθρώπους που απαρτίζουν ένα πολυερωτικό σχεσιακό σχηματισμό.

Όπως και σε μια συναινετική μονογαμική σχέση ο χρόνος καθορίζεται από πολλούς παράγοντες έτσι και σε μια πολυερωτική.

Όπως κατά περίπτωση μια συναινετική μονογαμική σχέση καλείται να αντιμετωπίσει προβλήματα που προκύπτουν με την διαχείριση του χρόνου όπως για παράδειγμα ο ένας από τους δυο είναι ναυτικός, ο ένας δουλεύει πρωί και ο άλλος απόγευμα ή εργάζεται σε νυχτερινές βάρδιες ή τα μέλη που απαρτίζουν τις μονογαμικές συναινετικές σχέσεις ζουν σε διαφορετικές πόλεις.

Έτσι και στα πολυερωτικά σχεσιακά σχήματα ο χρόνος ρυθμίζεται με βάση την συναίνεση και τις ανάγκες ανά περίσταση.

Στα πολυερωτικά σχεσιακά σχήματα η συναίνεση είναι το Α και το Ω. Από εκεί και πέρα όλα ρυθμίζονται ανά περίσταση. Υπάρχουν σχήματα που διαχειρίζονται τον χρόνο μέσα από μια συμφωνία που καθορίζει τις ημέρες για παράδειγμα, γιατί έτσι έχουν συναινέσει και άλλα που λύνουν τα προβλήματα που προκύπτουν με τον χρόνο και την διαχείριση του, υιοθετώντας το polyhouse.

Όσον αφορά το συναίσθημα νομίζω πως είναι απόλυτα κατανοητό πως ένας άνθρωπος που θέλει να μπει σε μια πολυερωτική σχέση θέλει και να μοιράσει το συναίσθημα με περισσότερους από έναν ανθρώπους.
Αλλιώς θα είναι καταστροφικό να μπει αν δεν έχει επίγνωση πως το συναίσθημα μοιράζεται. Δύσκολο; Ναι... Αδύνατο; Για εκείνον που το θέλει όχι.

Άλλωστε αγαπητέ @dim1 μην τοποθετείτε την πολυερωτία μόνο ως μια "στρειτ" διαδικασία. Υπάρχουν και αμφισεξουαλικά πολυερωτικά σχήματα όπου εκεί το συναίσθημα μοιράζεται σε ανθρώπους διαφορετικού σεξουαλικού προσδιορισμού. Το παραπάνω είναι μια συχνή περίπτωση στην πολυερωτία.

Μια ερώτηση αν μου επιτρέπετε.

Θεωρείτε πως η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης πέραν των δυο ατόμων είναι αναγκαία και απαραίτητη; Πως θα βλέπατε την προοπτική δημιουργίας πολυερωτικών οικογενειών με παιδιά;

@Lazycat κάνετε κάτι ιδιαίτερα σημαντικό για τον εαυτό σας αυτή την περίοδο και σας εύχομαι να είστε καλύτερα μετά το πέρας της αφαιρετικής διαδικασίας που ακολουθείτε. Σαφώς η αφαίρεση βοηθά στο να αποκαλυφθεί η μορφή καθαρά. Η "Κοιμωμένη του Χαλεπά" άλλωστε ή η "Αφροδίτη της Μήλου" είναι τρανές αποδείξεις για την δυναμική που φέρει η αφαίρεση.

Επιτρέψτε μου μια διευκρίνηση.

Μια πολυερωτική σχέση φαντάζει αλλά δεν είναι προσθετική.

Και αυτό γιατί για να λειτουργήσει θα πρέπει πρώτα ο κάθε ένας χωριστά να ακολουθήσει αντίστοιχη διαδικασία με την δική σας, το ίδιο δύσκολη, επώδυνη και απολύτως απαραίτητη. Αν για παράδειγμα δεν αφαιρεθεί η κτητικότητα και τα παρελκόμενα που αυτή δημιουργεί πως θα συναινέσεις σε μια πολυερωτική σχέση;

Μπορεί να είναι μια άλλου είδους αφαίρεση, αλλά είναι αφαίρεση.

@lara σε ευχαριστώ, λυπάμαι που δεν μπορώ να σου βάλω like αλλά υπάρχει ένα τεχνικό πρόβλημα με τον λογαριασμό μου που ελπίζω να λυθεί σύντομα...

Αυτό που γράφεις στο polyamory έχει ορισμό και ονομάζεται solo polyamory, είναι η βασική αντίληψη του anarchy polyamory. Όποτε επιστρέφω το χιούμορ λέγοντας σου πως είσαι πολυερωτική αλλά δεν το γνωρίζεις. Και μάλιστα είσαι μια αναρχικιά polyamory    

Όσον αφορά τα υπόλοιπα κατανοώ τι λες, αλλά είναι μια μεγάλη συζήτηση που μπορεί να γίνει είτε δημόσια είτε ιδιωτικά κάποια άλλη στιγμή.

Αγαπητή @Μισιρλού σας ευχαριστώ για την τοποθέτηση. Εύστοχη και με σεβασμό στο θέμα.

Μπορούμε να μιλάμε όσο στενόμυαλο και άκαμπτο και να είναι το περιβάλλον μας... Και όσοι ακούσουν...

Η δική μου μαρτυρία είναι, πως σε συναντήσεις-εκδηλώσεις της ομάδας "ανοιχτές σχέσεις" ενώ πριν τρία χρόνια ο αριθμός δεν ξεπερνούσε τους 10 σε πρόσφατη εκδήλωση ξεπέρασε τους 100 ανθρώπους. Το αισιόδοξο δεν είναι ο αριθμός αλλά η σύνθεση, η οποία ήταν κυρίως από νέους και πολύχρωμους ανθρώπους όπως gay, λεσβίες, trans, querr, bdsmers, στρέιτ κ.ο.κ.

Για εμένα είναι παρήγορο πως νέοι άνθρωποι το συζητούν. Η δική μου η γενιά όσο και να προσπαθεί δεν είναι ικανή να αλλάξει παγιωμένες αντιλήψεις. Ακόμα και εγώ που σας γράφω. Ελπίζω όμως σε αυτό που έρχεται. Και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα.

Μπορεί η διατύπωση να έχει μια "γενικότητα" ενδεχομένως αλλά κάποιοι είναι περισσότερο ενδοσκοπικοί και συνειδητοποιημένοι και κάποιοι λιγότερο. Εκείνοι που δουλεύουν περισσότερα χρόνια επάνω στις ανοιχτές σχέσεις βρίσκονται σαφώς σε ένα άλλο επίπεδο συνείδησης και κάποιοι που τώρα μπαίνουν να έχουν προβλήματα περισσότερα να λύσουν. Το βρίσκω λογικό. Το ίδιο συμβαίνει και εδώ. Με μια σημαντική διαφορά βέβαια πως στις ανοιχτές σχέσεις γίνονται προσπάθειες από τους πιο "παλιούς" να βοηθήσουν τους νεότερους που τώρα μπαίνουν σε αυτή την αντίληψη και αυτόν τον τρόπο του σχετίζεσθαι.

Για παράδειγμα γίνονται κατά καιρούς σεμινάρια για την διαχείριση της ζήλιας, ζευγαρικές συνεδρίες και πολλά άλλα έτσι ώστε να ενισχυθεί η αυτογνωσία που λέτε και εσείς παραπάνω.

Ως εκ τούτου είμαι ρεαλιστής και όχι ρομαντικός.

Και αυτό γιατί η πολυερωτία δεν είναι μια ιδέα που την βλέπεις ως όνειρο να πραγματώνεται, αλλά είναι εδώ παρούσα με σάρκα και οστά και προσπαθεί να λύσει όσα προβλήματα προκύπτουν εντός της και να διεκδικήσει όσα της αναλογούν.

Ευχαριστώ τους παραπάνω για την όμορφη συζήτηση...

Iagos

 

Αγαπητέ logos, σε ευχαριστώ για την απάντηση. Η ερώτηση έγινε για να υπάρξει κατά το δυνατό κοινός τόπος στους ορισμούς, πράγμα που αντικειμενικά είναι αδύνατο. Ήδη εισήγαγες τον ορισμό πολυερωτική σχέση σε αντικατάσταση της πολυγαμικής σχέσης. Θα σταθώ σε δύο σημεία.
Όποιος / όποια επιλέγει πολυγαμική σχέση, είναι αυτονόητο πως ταυτόχρονα αναλαμβάνει την κάλυψη των αναγκών που δημιουργούν αυτές οι σχέσεις όπως συναισθηματικές, υλικές και κοινωνικές.
Η εισαγωγή της συναίνεσης ως βασική προϋπόθεση είναι λυτρωτική, με την προϋπόθεση της ύπαρξης αυτοδύναμης και ανεπηρέαστης βούλησης. π.χ. προκειμένου να τον/την χάσω, ας τον/την μοιραστώ. Ή πρέπει να καλύψω τα έξοδα του μήνα, ας συναινέσω για να έχω την οικονομική συμβολή.

Στο ανιχνευτικό ερώτημα που έθεσες, η απάντησή μου είναι η παρακάτω:
Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να επιλέγει την ερωτική του συμπεριφορά εφόσον δεν έχει στοιχεία παραβατικότητας (παιδεραστία, βιασμός κλπ). Η πολιτεία (εκφράζοντας κατά τεκμήριο την κοινωνία) έχει την υποχρέωση να νομοθετεί ώστε η ερωτική συμπεριφορά των πολιτών να είναι ελεύθερη και οι επιλογές τους να μην ελέγχονται - καθοδηγούνται, πλην των παραβατικών συμπεριφορών. Στο σκέλος όμως της διάθεσης δημόσιων πόρων (οικονομικών κυρίως) φρονώ ότι θα πρέπει να στρέφονται προς την επιτακτική ανάγκη της ανανέωσης των μελών της δλδ την γέννηση και ανατροφή παιδιών. Για να ανακεφαλαιώσω, δεν έχω καμία αντίρρηση στην σύναψη σταθερής νομικής σχέσης μεταξύ ατόμων ίδιου φύλου αλλά δεν βλέπω τον λόγο γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις θα πρέπει το κοινωνικό ταμείο να χορηγεί σύνταξη χηρείας ή να να υπάρχει συζυγικό αφορολόγητο στην κληρονομική διαδοχή.
Τώρα για τις πολυερωτικές οικογένειες με παιδιά δεν είμαι σίγουρος ότι κατάλαβα της ερώτηση. Μιλάς για υιοθεσίες ή για οικογένειες πχ με δύο πατεράδες και μία μητέρα. Αν εννοείς υιοθεσίες το ζητούμενο ποιο είναι; Να προτάσσουμε αυτές τις οικογένειες έναντι των υπολοίπων. Για τις οικογένειες με δύο μπαμπάδες ή μαμάδες, ποιος τους εμποδίζει να κάνουν παιδιά; Τι ζητάμε; Να εξομειωθεί ο βιολογικός πατέρας - μητέρα με τους υπόλοιπους;