Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

..Τούτο το σπίτι στοίχειωσε, με διώχνει -
θέλω να πω έχει παλιώσει πολύ, τα καρφιά ξεκολλάνε,
τα κάδρα ρίχνονται σα να βουτάνε στο κενό,
οι σουβάδες πέφτουν αθόρυβα
όπως πέφτει το καπέλο του πεθαμένου απ' την κρεμάστρα
στο σκοτεινό διάδρομο
όπως πέφτει το μάλλινο τριμμένο γάντι της σιωπής
απ’ τα γόνατά της
ή όπως πέφτει μια λουρίδα φεγγάρι στην παλιά, ξεκοιλιασμένη
πολυθρόνα...
...- φαίνονται οι σκουριασμένες σούστες, τα άχερα -
έλεγα να την πάω δίπλα στο επιπλοποιείο,
μα που καιρός και λεφτά και διάθεση - τι να πρωτοδιορθώσεις; -
έλεγα να ρίξω ένα σεντόνι πάνω της, - φοβήθηκα
τ' άσπρο σεντόνι σε τέτοιο φεγγαρόφωτο. Εδώ κάθισαν
άνθρωποι που ονειρεύτηκαν μεγάλα όνειρα, όπως κι εσύ κι όπως
κι εγώ άλλωστε,
και τώρα ξεκουράζονται κάτω απ' το χώμα δίχως να
ενοχλούνται απ' τη βροχή ή το φεγγάρι.
Άφησε με να’ρθω μαζί σου..

..Τούτο το σπίτι, παρ όλους τους νεκρούς του, δεν εννοεί να πεθάνει.
Επιμένει να ζει με τους νεκρούς του
να ζει απ' τους νεκρούς του
να ζει απ' τη βεβαιότητα του θανάτου του
και να νοικοκυρεύει ακόμη τους νεκρούς του σ' ετοιμόρροπα
κρεββάτια και ράφια.
Άφησε με να’ρθω μαζί σου.

Εδώ, όσο σιγά κι αν περπατήσω μες στην άχνα της βραδιάς,
είτε με τις παντούφλες, είτε ξυπόλυτη,
κάτι θα τρίξει, - ένα τζάμι ραγίζει ή κάποιος καθρέφτης,
κάποια βήματα ακούγονται, - δεν είναι δικά μου.
Έξω, στο δρόμο μπορεί να μην ακούγονται τούτα τα βήματα, -
η μεταμέλεια, λένε, φοράει ξυλοπάπουτσα..

...Τούτο το σπίτι με πνίγει. Μάλιστα η κουζίνα
είναι σαν το βυθό της θάλασσας.Τα μπρίκια κρεμασμένα γυαλίζουν
σα στρογγυλά, μεγάλα μάτια απίθανων ψαριών,
τα πιάτα σαλεύουν αργά σαν τις μέδουσες,
φύκια κι όστρακα πιάνονται στα μαλλιά μου - δεν μπορώ να
τα ξεκολλήσω ύστερα,
δεν μπορώ ν' ανέβω πάλι στην επιφάνεια -
ο δίσκος μου πέφτει απ' τα χέρια άηχος, - σωριάζομαι
και βλέπω τις φυσαλίδες απ' την ανάσα μου ν' ανεβαίνουν,
ν' ανεβαίνουν
και προσπαθώ να διασκεδάσω κοιτάζοντές τες
κι αναρωτιέμαι τι θα λέει αν κάποιος βρίσκεται από πάνω και
βλέπει αυτές τις φυσαλίδες,
τάχα πως πνίγεται κάποιος ή πως ένας δύτης ανιχνεύει τους βυθούς;

απο τη Σονάτα του Σεληνόφωτος
Γιάννης Ρίτσος

 

 
Χωρις τιτλο, Κ. Καρυωτακης

 

Ωραιος εμετος ......
Αγιασμα
Τοσα συναισθηματα
Δημιουργια

 

Ίαση \ Αναγέννηση

 

Καταστροφη / Αναγεννηση
Διπολο

Πρωτα γκρεμιζεις κ ισοπεδωνεις
Μετα χτιζεις

* οχι σε μπαζωματα κατι ξερω

 

 
Αυτό για καταστάσεις στην ίδια την ψυχή πιο λεπτούς χειρισμούς Πινόκιο

 

Ναι master yoda

Are you threatening me, Master Jedi?

 
K. Καρυωτακης

 

Yeap...
Better know  

 

 
Περι φυσεως, Ηρακλειτος

 

Λίγα μου δάκρυα να σού΄σταζα στα μαύρα σου βλεφάρια
να παιχνίδιζαν πάνω τους ζυγιάζοντας το δικό μου πόνο,
κι έπειτα,να τρέχανε στα μάτια σου,ώστ΄ όταν θυμάσαι ανάρια,
να κοιτάζεις στα μάτια με συμπόνοια την ίδια τη ζωή μου μόνο.
Λίγο απ΄το αίμα μου να σού΄σταζα του δαχτύλου που ετρυπήθη
στην αιχμηρότερη των άκρων του φεγγαριού-την παρθένα,
΄κείνη που ακόμη δε μετρά παρμένες ζωές κι ωραία τόσο δείχνει,
όπου περήφανα θα κάρφωνα πάνω της κι ολόκληρον εμένα,
κι από ΄κεί θά ΄σταζ΄η ζωή μου πάνω σου σα μύρα αγιασμένα.
Με λίγο απ΄το πότο να σού΄πλενα τα μαλλιά, από ΄κείνο
που συμπλήρωσε ο Θεός στο ποτήρι μου πρωτού μεθύσω,
για να περπάταες μεθυσμένη σε στενά κάπου στο Λονδίνο.
Να σ΄ερωτεύονταν ο Keats κι ο Byron πριν απ΄εμέ,και να γεννήσω
έν΄ άσβεστο μίσος τους κοινό· εφιάλτης και ποίημα τους να γίνω,
όπου θα με καταριούνται το φτωχό, την αγάπη σου κι εγώ μη ζήσω.
Ως «στον προσφιλή μας μισητό» ειρωνικά θα το τιτλοφορήσουν,
κι όταν ο θάνατος εν τέλει θα με βρει,κρυφά κι εκείνοι θα δακρύσουν.
Βαλάντης Γαούτσης

 

Επικηδεια Μελαγχολία, W.H.Auden


Σταματήστε όλα τα ρολόγια, κόψτε το τηλέφωνο,
Αποτρέψτε το σκυλί απ’ το να γαυγίσει μ’ ένα ζουμερό κόκαλο,
Σιγήστε τα πιάνα και με τύμπανα φιμωμένα με πανιά
Φέρτε έξω το φέρετρο, αφήστε τους πενθούντες να έρθουν.

Ας κάνουν τα αεροπλάνα, θρηνώντας, κύκλους ψηλά,
σχηματίζοντας στον ουρανό το μήνυμα: Είναι Νεκρός,
Βάλτε κρεπ φιόγκους γύρω απ’ τους λευκούς λαιμούς των ελεύθερων
περιστεριών,
Ας φορέσουν οι τροχονόμοι μαύρα βαμβακερά γάντια.

Εκείνος ήταν ο Βοριάς μου, ο Νοτιάς μου, η Ανατολή και η Δύση μου,
Η εργάσιμη εβδομάδα μου και η κυριακάτικη ξεκούρασή μου,
Το μεσημέρι μου, τα μεσάνυχτά μου, η μιλιά μου, το τραγούδι μου.
Νόμιζα ότι η αγάπη θα κρατούσε για πάντα: Έκανα λάθος.

Τ’ αστέρια δεν είναι επιθυμητά πλέον: σβήστε τα όλα.
Μαζέψτε το φεγγάρι και διαλύστε τον ήλιο.
Αδειάστε τον ωκεανό και σαρώστε τα δάση.
Γιατί τίποτε τώρα πια δεν μπορεί να ωφελήσει σε κάτι