Θεός ή Κύριος;

@brenda

Συμβαίνει παντού...
Πόσο μάλλον σε μια κοινωνία, που σκοτώνεται κανά εξάμηνο τώρα, να ορίσει την αριστεία...
Που από τις πιο αγαπημένες λέξεις της είναι το δίπλωμα...
Ακόμα και την άδεια οδήγησης, δίπλωμα τη λέμε...
Όλοι θένε να έχουν διπλώματα και μάλιστα αποκτημένα με οποιοδήποτε τρόπο...
Σκληρό νόμισμα το δίπλωμα εν Ελλάδι και πληρωτέο επί τη εμφανίσει...
Και μας χαρίζει και τίτλους βαρύγδουπους...
Πώς λέμε Assistant Director of Lower Deck parking area..?
Πώς λέμε Yπεύθυνος ποιοτικού ελέγχου παράδοσης παραγγελίας στο πάσο..?
Πώς αλλιώς..?
Το τι κρύβεται πίσω από αυτήν την αντίληψη είναι ντιπ καταντίπ σόκιν, σκληρό πορνό...
Δεν το γράφω γιατί θα νομίζουν πως βρίζω ασύστολα...
Αλλά πιο πίσω κι απ' αυτό κρύβεται κάτι πάρα πολύ ξεκάθαρο: το λένε (συν)ενοχή..!

 

Σ' ένα παράλληλο σύμπαν ενός άλλου παράλληλου σύμπαντος, κάποιες αιθέριες μορφές ζωής - σταθερά καρφωμένες στον άξονα τους -, "φιλοσοφούν" περί του δαχτύλου που δείχνει το φεγγάρι.
Απ' το δέρμα του, στις τρίχες, στις φάλαγγες, μέχρι και στα νύχια.
Στο εν τω μεταξύ το φεγγάρι τους κοιτάει, άλλοτε με χαμόγελο, άλλοτε με χασμουρητά.
Σε κάποιες φάσεις τραβάει την πρίζα του - αφού οι παρατηρητές του δαχτύλου, την δική τους δεν την τραβούν ποτέ - και πάει για σφηνάκια, για εφημερίδα, κτλ κτλ.
Έτσι κι αλλιώς γνωρίζει ήδη, ότι όταν επιστρέψει θα τους βρει εκεί, να "ξεψυρίζουν" ακουραστα το δάχτυλο.
Σιγά μην μπουν στον κόπο να το κοιτάξουν ( το φεγγάρι ), για καλή του τύχη.
Άντε μετά από τόση "σκουριά" να ξανακαθήσει, να συζητήσει μαζί τους.

* Ένας από κείνους που κοιτάει το δάχτυλο.

 

Να σε ρωτήσω κάτι lizard_; Πώς γνώριζε ο υποτακτικός ότι ήταν λάθος;

 

Καταπληκτικό, υποκλίνομαι και σε ευχαριστώ γιατί διαβάζοντας αυτά που λες πιστεύω ότι βλέπω τα πράγματα ποιο καθαρά και ποιο ορθά σύμφωνα και με τις δικές μου πεποιθήσεις για τον χώρο του BDSM.

 

Πιστεύω, διαβάζοντας και άλλες απαντήσεις ότι έχει γίνει μια παρανόηση.
Το ερώτημα που έβαλε η Seras Victoria δεν νομίζω ότι ήταν αν οι υ θα απαιτήσουν συγνώμη απο τους Κ, αλλά αν οι Κ καταλάβουν ότι έχουν σφάλει με τον υ τους, αν θεωρούν ότι πρέπει να ζητήσουν συγνώμη από αυτούς με κάποιο τρόπο ή θεωρούν ότι αυτό θα τους μειώσει στα μάτια των υ τους

 

Παίρνω το θάρρος να σας υπενθυμίσω την οπτική της καλοπροαίρετης συζήτησης.. ένας διάλογος με διαφορετικές θέσεις μπορεί να μην είναι τόσο ανταγωνιστικό σπορ όσο το παρουσιάζουν κάποιοι.. για τον όποιο λόγο.. 

 

Καμία αντίρρηση. Όμως δεν λέω αυτό  

 

Για να απαντήσω λοιπόν και σε αυτό που λες, πιστεύεις ότι οι υ είναι κάποια χαζά, άβουλα, και χαμηλής νοημοσύνης άτομα που δεν καταλαβαίνουν τίποτα;
Δεν θα υποστηρίξω ότι πάντα κατανοούν τις προθέσεις των Κ τους αλλά όχι να φτάσουν και σε σημείο βλακείας. Μάλλον αδικείς τον εαυτό σου με την ερώτησή σου γιατί έχοντας διαβάσει κάποια post που έχεις γράψει πιστεύω ότι είσαι αρκετά μορφωμένο και έξυπνο άτομο.

 

Ευχαριστώ @pilote, η απορία μου δεν λύθηκε όμως. Και είναι πραγματική και όχι ρητορική, και είναι επειδή γνωρίζω κάποια πράγματα ιδίως για το υ εκείνο που θα νιώσει παράξενα με τη συγνώμη του Κ.

 

Ωραία ερώτηση...  Α.

 

Και τι καλά που το λες βρε παιδί μου...

Η καλοπροαίρετη συζήτηση έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
1. Προϋποθέτει καταρχάς πλήρη και συνειδητή κατανόηση αυτού που θέλουμε να εκφράσουμε.
2. Απαιτεί κατανόηση επί ίσοις όροις και σε κάθε λεπτομέρεια, με δυο τρεις διευκρινίσεις αν χρειαστεί, του τι θέλει να εκφράσει ο συνομιλητής μας.
3. Με την σειρά του το (2) απαιτεί κοινή γλώσσα/κώδικα, δηλαδή στη λέξη Α, να καταλαβαίνουμε Α, όχι κάτι άλλο.
4. Η συζήτηση/διάλογος πραγματώνεται στην βάση επιχειρημάτων θέσεων/απόψεων/θεωρήσεων/οπτικών.
5. Λειτουργεί, ομοίως, στη βάση θέση - αντίθεση - σύνθεση.

Ειδικότερα το καλοπροαίρετον της συζήτησης στηρίζεται στην εξ αρχής αντίληψη των συνομιλητών πως προσέρχονται μετά "φόβου και πάθους" στον διάλογο.
Ο διάλογος είναι ...πολύ "επικίνδυνο" πράμα.
Η αποδοχή της θέσης του άλλου μετα από τις παραπάνω διαδικασίες, συνιστά αιτία αναθεώρησης του αξιακού μας συστήματος.
Δεν τίθεται θέμα πειθούς, δεν τίθεται θέμα εντυπώσεων, δεν τίθεται θέμα διδασκαλίας, δεν τίθεται θέμα επιβολής.
Αν ετίθετο κάποιο από τα παραπάνω θέματα θα είμαστε θλιβερά αντίτυπα κατανάλωσης ρητορικής για την ρητορική, δηλαδή "δεν μ' ενδιαφέρει τι λέει κάποιος επί της ουσίας, θα υπονομεύσω αυτά που λέει στο (Έδιτ: ποσθέτω την λέξη: ΑΡΝΗΤΙΚΟ) συναισθηματικό αντίλημμα του ακροατηρίου του", αυτό λέγεται πολεμική και χρησιμοποιείται όταν η διαλεκτική παύει να υπάρχει (είναι προφανές γιατί).

Υπάρχει η λανθασμένη αντίληψη πως ο διάλογος είναι έπεα πτερόεντα, στην πραγματικότητα αυτός είναι ο λόγος που υπάρχουμε ως είδος, με τα καλά και τα στραβά του.
Ο διά-λόγος (δηλαδή η αναζήτηση του πραγματικού λόγου, της αιτίας) αυτόν τον σκοπό έχει: να εντοπίσει τον πραγματικό λόγο/αιτία ανάμεσα από τα φαίνεσθαι/πλάνες/στρεβλώσεις.
Κι επειδή οι θεράποντες του διαλόγου είναι καλοί άρθρωπες δηλώνουν ευθαρσώς πως οτιδήποτε προκύψει που θα θέσει το αίτιον/λόγον σε αμφισβήτηση, θα είναι εκεί για να διαλεχθούν την ουσία της θέσης, όχι την στανική υπεράσπιση των ισχυόντων ως εκείνη την στιγμή.
Αυτό λέγεται ξεβόλεμα και απαιτεί περισσή γενναιότητα.

Όπως όλοι καταλαβαίνουμε από τα παραπάνω, είναι πάρα πολλά αυτά που δεν έχουν καμιά θέση στον διάλογο:
Αγκυλώσεις, παραδοχές, επιμονές, αδιαλαξία, ανεπάρκεια, α πριόρια, ουρανοκατέβατα, γιου νέιμ ιτ...
Είναι θέμα παιδείας, δεν είναι θέμα εκπαίδευσης.
Αυτά...
(Να μην μακρηγορήσω έτι πλέον)...

 

Την κέρδισες από υπεροπλία, όχι από λάθος...
Ξέρεις, η υπεροπλία δεν είναι το τι ματσούκι κρατάς στο χέρι σου, είναι το τι μπορείς να κάνεις και πόσο παραπάνω, με το ματσούκι που κρατάς.
Άλλο τι φάνηκε, άλλο τι έγινε...
Αυτό που εσύ λες "λάθος", εγώ το λέω "μη κατανοητή από τον αντίπαλο παραπλάνηση στον ορίζοντα αντίληψής του".

Κατά τα άλλα, μια χαρά...