Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Υπεροχο!

 

Μάρτιαι Eιδοί

Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ω ψυχή.

Και τες φιλοδοξίες σου να υπερνικήσεις
αν δεν μπορείς, με δισταγμό και προφυλάξεις
να τες ακολουθείς. Κι όσο εμπροστά προβαίνεις,
τόσο εξεταστική, προσεκτική να είσαι.

Κι όταν θα φθάσεις στην ακμή σου, Καίσαρ πια·
έτσι περιωνύμου ανθρώπου σχήμα όταν λάβεις,
τότε κυρίως πρόσεξε σα βγεις στον δρόμον έξω,
εξουσιαστής περίβλεπτος με συνοδεία,
αν τύχει και πλησιάσει από τον όχλο
κανένας Aρτεμίδωρος, που φέρνει γράμμα,

και λέγει βιαστικά «Διάβασε αμέσως τούτα,
είναι μεγάλα πράγματα που σ’ ενδιαφέρουν»,
μη λείψεις να σταθείς· μη λείψεις ν’ αναβάλεις
κάθε ομιλίαν ή δουλειά· μη λείψεις τους διαφόρους
που χαιρετούν και προσκυνούν να τους παραμερίσεις
(τους βλέπεις πιο αργά)· ας περιμένει ακόμη
κ’ η Σύγκλητος αυτή, κ’ ευθύς να τα γνωρίσεις
τα σοβαρά γραφόμενα του Aρτεμιδώρου.


K.Π. Kαβάφης

 

ΚΑΘΕΤΗ ΠΤΩΣΗ

Ω, πως το στόμα αυτό σπαράζει σαν ψάρι

Πως το χέρι ήθελε να γίνει βέλος να τρυπήσει

Πως το πόδι ήθελε να κλειδωθεί σ’ ένα άλλο πόδι
Κοιτάχτε το στόμα που έπηξε σαν κρούστα ψωμιού που ξεροψήθηκε

Το χέρι που τρέμει και κάνει παρέα με το πεινασμένο βλέμμα.
Βυθίζομαι σ’ ένα πηγάδι.
Η πτώση μου είναι κάθετη
Κάθετη κι εντούτοις ανεβαίνω διαρκώς στην επιφάνεια.

Βλέπω στο πρόσωπό μου το πρόσωπο ενός άλλου στον καθρέφτη.

Νίκος Σπάνιας

 

Και άλλα 999 like

 

"Πέφτεις απ' το κλαδί και κλαις.
Γιατί;
Δεν το 'ξερες πως είσαι φύλλο;"

Αργύρης Χιόνης

 

Μονοτονία

Την μια μονότονην ημέραν άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι —
η όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.

Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Aυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.

K.Π. Kαβάφης

 

Ήθελε να ζήσει
και δεν υπάρχει άλλος τρόπος ζωής, έξω απ' τη ματαιοδοξία.
Δεν ήξερε,
πως το κλειδί της φυλακής του καθένας το κρατάει στην τσέπη του...

Τάσος Λειβαδίτης

 

Πένθιμο μπλουζ


Σταματήστε τα ρολόγια, κόψτε το τηλέφωνο,
Δώστ' ένα κόκαλο στο σκύλο, να πάψει ν' αλυχτά,
Τα πιάνα σιγήστε -- και με ήχο απαλό
Βγάλτε το φέρετρο, τους συγγενείς καλέστε.
Αεροπλάνα ας κάνουν κύκλους από πάνω μας
Χαράζοντας στα σύννεφα τη λέξη: νεκρός.
Κορδέλες δέστε σε λευκούς λαιμούς περιστεριών
Κι ας φορέσει ο τροχονόμος μαύρα γάντια.
Ήταν ο Νότος κι ο Βοριάς, η Ανατολή κι η Δύση μου,
Της εβδομάδας μου η δουλειά, της Κυριακής η ανάπαυση,
Το μεσημέρι, η νύχτα μου, τα λόγια, το τραγούδι μου.
Πίστευα ο έρωτας για πάντα θα κρατούσε: έκανα λάθος.
Τ' αστέρια πια δεν ωφελούν: σβήστε τα όλα.
Μαζέψτε το φεγγάρι, τον ήλιο ξεκρεμάστε
Αδειάστε τον ωκεανό, τα δάση αφανίστε.
Νόημα πια τίποτα δεν έχει.

ΓΧ.ΏΝΤΕΝ

 

Επίλογος

Το παράθυρο ανοίχτηκε και πάλι.
Η σιωπή της νύχτας μου ξαναθύμισε
κοιμισμένα πλακόστρωτα και περιβόλια
κι αυτή τη μουσική που κάνει τη σιωπή και κλαίει.
Δεν ξέρω αν τα μαλλιά σου βουρκώνουν ακόμα
όπως τις νύχτες των περασμένων ανοίξεων
αν η ψυχή σου αρωματίζει πασχαλιές στα παλιά καλντερίμια.

Μα τώρα που έχω ξεμάθει να ερωτεύομαι το πνεύμα σου
τι να σε κάνω πια ..

Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου