Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Μανόλης ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

Τὸ σκάκι

Ἔλα νὰ παίξουμε…
Θὰ σοῦ χαρίσω τὴ βασίλισσά μου
Ἦταν γιὰ μένα μιὰ φορὰ ἡ ἀγαπημένη
Τώρα δὲν ἔχω πιὰ ἀγαπημένη
Θὰ σοῦ χαρίσω τοὺς πύργους μου
Τώρα πιὰ δὲν πυροβολῶ τοὺς φίλους μου
Ἔχουν πεθάνει ἀπὸ καιρὸ
πρὶν ἀπὸ μένα
Ὅλα, ὅλα καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω
Ὅλα, ὅλα καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω
Μονάχα ἐτοῦτο τὸν τρελό μου θὰ κρατήσω
ποὺ ξέρει μόνο σ᾿ ἕνα χρῶμα νὰ πηγαίνει
δρασκελώντας τὴν μίαν ἄκρη ὡς τὴν ἄλλη
γελώντας μπρὸς στὶς τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στὶς γραμμές σου ξαφνικὰ
ἀναστατώνοντας τὶς στέρεες παρατάξεις
Ἔλα νὰ παίξουμε…
Ὁ βασιλιὰς αὐτὸς δὲν ἤτανε ποτὲ δικός μου
Κι ὕστερα τόσους στρατιῶτες τί τοὺς θέλω!
Τραβᾶνε μπρὸς σκυφτοὶ δίχως κἂν ὄνειρα
Ὅλα, ὅλα, καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω
Ὅλα, ὅλα, καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω
Μονάχα ἐτοῦτο τὸν τρελό μου θὰ κρατήσω
ποὺ ξέρει μόνο σ᾿ ἕνα χρῶμα νὰ πηγαίνει
δρασκελώντας τὴν μίαν ἄκρη ὡς τὴν ἄλλη
γελώντας μπρὸς στὶς τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στὶς γραμμές σου ξαφνικὰ
ἀναστατώνοντας τὶς στέρεες παρατάξεις
Ἔλα νὰ παίξουμε…
Κι αὐτὴ δὲν ἔχει τέλος ἡ παρτίδα…

 

Σάρκινος λόγος

Γιάννης Ρίτσος

Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Μὲ τρομάζει ἡ ὀμορφιά σου. Σὲ πεινάω. Σὲ διψάω.
Σοῦ δέομαι: Κρύψου, γίνε ἀόρατη γιὰ ὅλους, ὁρατὴ μόνο σ᾿ ἐμένα.
Καλυμένη ἀπ᾿ τὰ μαλλιά ὡς τὰ νύχια τῶν ποδιῶν μὲ σκοτεινὸ διάφανο πέπλο
διάστικτο ἀπ᾿ τοὺς ἀσημένιους στεναγμοὺς ἐαρινῶν φεγγαριῶν.
Οἱ πόροι σου ἐκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ἰμερόεντα.
Ἀρθρώνονται ἀπόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιὲς ἐκρήξεις ἀπ᾿ τὴ πράξη τοῦ ἔρωτα.
Τὸ πέπλο σου ὀγκώνεται, λάμπει πάνω ἀπ᾿ τὴ νυχτωμένη πόλη μὲ τὰ ἠμίφωτα μπάρ,
τὰ ναυτικὰ οἰνομαγειρεῖα.
Πράσινοι προβολεῖς φωτίζουνε τὸ διανυκτερεῦον φαρμακεῖο.
Μιὰ γυάλινη σφαῖρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία τῆς ὑδρογείου.
Ὁ μεθυσμένος τρεκλίζει σὲ μία τρικυμία φυσημένη ἀπ᾿ τὴν ἀναπνοὴ τοῦ σώματός σου.
Μὴ φεύγεις. Μὴ φεύγεις. Τόσο ὑλική, τόσο ἄπιαστη.
Ἕνας πέτρινος ταῦρος πηδάει ἀπ᾿ τὸ ἀέτωμα στὰ ξερὰ χόρτα.
Μιὰ γυμνὴ γυναῖκα ἀνεβαίνει τὴ ξύλινη σκάλα κρατώντας μιὰ λεκάνη μὲ ζεστὸ νερό.
Ὁ ἀτμὸς τῆς κρύβει τὸ πρόσωπο.
Ψηλὰ στὸν ἀέρα ἕνα ἀνιχνευτικὸ ἑλικόπτερο βομβίζει σὲ ἀόριστα σημεῖα.
Φυλάξου. Ἐσένα ζητοῦν. Κρύψου βαθύτερα στὰ χέρια μου.

 

Απόσπασμα:

Τι είναι αγάπη;
Η ανάγκη να βγης έξω από τον εαυτό σου.
Ο άνθρωπος είναι ένα ζώο που λατρεύει.
Λατρεύω, σημαίνει θυσιάζομαι και εκδίδομαι.
Κάθε έρωτας είναι πορνεία.

 

[(*) «Καρδιά μου ξεγυμνωμένη – προσωπικά ημερολόγια»
Μετάφραση : Ιωάννα Ευσταθιάδου-Λάππα

 

Σ' ένα σταθμό του μετρό

Δυστυχείς εκείνοι που κοίταξαν
μια κοπέλα στο μετρό

και την ερωτεύτηκαν ακαριαία
και την ακολούθησαν ξετρελαμένοι

και την έχασαν για πάντα μέσα στο πλήθος.

Γιατί θα είναι καταδικασμένοι
να τριγυρνούν δίχως προορισμό στους σταθμούς

και να δακρύζουν με τα τραγούδια αγάπης
που οι πλανόδιοι μουσικοί παίζουνε στα τούνελ.

Και ίσως η αγάπη δεν είναι παρά αυτό:

μια γυναίκα ή ένας άντρας που κατεβαίνει απ' ένα βαγόνι
σ' ένα σταθμό του μετρό

και λάμπει για λίγα δευτερόλεπτα
και χάνεται δίχως όνομα, μες στο βράδυ.

( Óscar Hahn )

* Απόδοση στα ελληνικά ... T_S

 

Δεν θα γράψω σοφά λόγια, ούτε θα παραθέσω κάποια ποίημα. Θα σας πω όμως μια φράση που είπε ο μπαμπάς μου.
Είπε λοιπόν...νόμιζα ότι είχα ερωτευθεί την γυναίκα μου και ήξερα από έρωτα μέχρι που γνώρισα την κόρη μου.
Με συγκίνησε απίστευτα αυτή η φράση αν και καμιά αμφιβολία δεν είχα Αφού δεν με αφήνει σε ησυχία. Εκεί κατάλαβα Φυσικά και αλλά πολλά για εμένα και τις επιλογές μου αλλά άλλο θέμα αυτό.

 

«Ποθώ το στόμα σου»


«Ποθώ το στόμα σου , τη φωνή , τα μαλλιά σου ,
Σιωπηλή πεινασμένη ενεδρεύω στους δρόμους ,
Το ψωμί δεν με τρέφει , η αυγή με ταράζει ,
Αναζητώ τον υγρό ήχο των βημάτων σου όλη μέρα .

Ορέγομαι το λαμπερό σου χαμόγελο ,
Τα χέρια σου το χρώμα του άγριου σιταριού ,
Ορέγομαι τα χλωμά πετράδια των νυχιών σου ,
θέλω να καταφάω το δέρμα σου σαν ολόκληρο αμύγδαλο .
Θέλω να καταφάω την ηλιαχτίδα που τρεμοπαίζει στην ομορφιά σου ,
Τη μύτη , άρχοντα του αλαζονικού σου προσώπου ,
θέλω να καταφάω την φευγαλέα σκιά απ τα ματόκλαδα σου .

Και περπατώ πεινασμένη οσφραινόμενη το λυκόφως ,
Ψάχνοντας για εσένα , και τη ζεστή σου καρδιά ,
όπως το πούμα στη χέρσα ερημιά.»

Πάμπλο Νερούντα

 

(ήθελα)

θέλω
να βάλω
τα δάχτυλα μου
(αυτά που τόσο λατρεύεις)
στο στόμα σου
και να ξεριζώσω
απ’ το λαρύγγι σου
όλες τις λέξεις
που δεν έχεις μοιραστεί
ακόμα
μαζί μου

(ήθελα)

 

 

Με τα πολλά περνούσαν οι μέρες και δεν μπορούσα να γράψω τίποτα. Ένιωθα πως δεν είχα κάτι να προσθέσω-πως δεν έλειπε τίποτα για πρώτη φορά. Κι έτσι σκέφτηκα απλώς να σου πω πόσο πολύ σε θέλω όταν ξυπνάω και το πρώτο πράγμα που νιώθω είναι το άγγιγμα σου πάνω μου. Πόσο πιο ερωτευμένη είμαι όταν δε λείπεις. Πόσο ολόκληρη νίωθω όταν είσαι -εσύ εκείνος- που με συνοδεύει στην έξοδο με τους φίλους μου. Πόσο πιο σπουδαία γίνομαι όταν μου λες εσύ πως πιστεύεις σε μενα. Πόσο αναγκαίος και απαραίτητος και αναντικατάστατος μου είσαι. Και πόσο απελπισμένα και αδιόρθωτα τελικά, σε θέλω στη ζωή μου. Στη ζωή μας. Κι όλα αυτά όχι ότι δεν τα γνωρίζεις ήδη, αλλά που είναι, κάπως δα, πολύ όμορφη η ασφάλεια της επιβεβαίωσης από τον σημαντικό μας. #ρενέ