οδεύουμε προς μια BDSM εποχή ?

δηλ. αν σκυψει καποια να μαζεψει κατι απο κατω δεν θελει spanking?????γαμωτο!!

 

μη σου πω να χεις κι ενα tailplug ευκαιρο να το σφηνωσεις  

 

πες το βρε παιδι μου και αγχωθηκα 

 

μην ονειρεύεσαι καρβέλια...

 

Τα τσόκερ ( ή παρεμφερή ) σαν αξεσουάρ μάλλον προϋπήρχαν του BDSM. Τώρα αν κάποιες θα τα χρησιμοποιούσαν ως κεκαλυμμένη "δήλωση", αυτό είναι κάτι που θα το γνώριζαν μόνο εκείνες. Ως προς το αν οδεύουμε προς μια βουδουσουμού εποχή, μάλλον συμβαίνει το εντελώς αντίθετο.
Μετά από σχεδόν 30 χρόνια βομβαρδισμού με σεξουαλικές εικόνες, σταδιακού "εκτελωνισμού" ( μερικές φορές και απότομου για τα μέσα κοινωνικά αντανακλαστικά ) καταστάσεων/δεδομένων που αποτελούσαν μικρότερα ή μεγαλύτερα ταμπού. Της σίγουρης βιασύνης, απληστίας, φυγοπονίας, υπαρξιακών ελλειμμάτων καθώς και ανωριμότητας που διακρίνει μεγάλο νούμερο των σύγχρονων ανθρώπων ( σεξουαλικώς, αναφορικά με το σχετίζεσθαι και όχι μόνο ). Ίσως και να βρισκόμαστε στο κατώφλι μιας εποχής νεοπουριτανισμού και όχι ακόμη μεγαλύτερης σεξουαλικής απελευθέρωσης/συνειδητοποίησης ( η τωρινή σε μένα τουλάχιστον, φαίνεται κίβδηλη/μαϊμουδισμός και όχι αληθινή ).

Αρκετά πράγματα, αφού έχουν πρώτα πάει στο ένα άκρο ( και κάποιες φορές άξαφνα ). Τείνουν να επισκεφθούν διαδοχικά και τ' άλλο, για να βρουν κάποτε - σε κάποιο σημείο μεταξύ των άκρων - την τελική τους ισορροπία.

* Δεν έχω καμία σχέση με τον ψυ κλάδο ή οποιοδήποτε κομμάτι εκείνου της κοινωνιολογίας. Απλές υποθέσεις κάνω βάσει εμπειριών και παρατηρήσεως.  

 

Συμφωνω με την τοποθετηση του Tenebre, και εχω μιαν αισθηση οτι, σε καποιο ισως επιπεδο, εχει επηρεασει αρνητικα το χρηματοθηρικο ''50 αποχρωσεις'' που ως '΄πονημα' μπορει και ασυνειδητα να προκαλει ενα ειδος 'μοδας' εν ειδει κινεζικων απομιμησεων.

 

To "κλασικό" σεξ ( με λίγο spice απ' την εποχή του Like a virgin της Madonna και των γιαλαντζί "ελεγχόμενης έκρηξης" προκλήσεων, που μάλλον συνεχίζουν ακόμη ) ίσως δεν πούλαγε πια ( όχι αρκετά πάντως ). Άρχισε με τα τότε "καινούρια" περιοδικά "lifestyle", πέρασε στην τότε νέα ιδιωτική τηλεόραση ( εκπομπές, διαφημίσεις κλπ κλπ ) κι έφτασε στον χείμαρρο του διαδικτύου.
Με λίγα λόγια πήξαμε - μεταξύ άλλων - στο βυζί, στον κώλο, στη "διαστροφή", στο "ακραίο".
Όλ' αυτά μπορούσε/μπορεί τουλάχιστον, να τα "αγγίξει" ο οποιοσδήποτε.
Υπήρχαν πάντα κάποιες αντίθετες "φωνούλες". Έτσι, σε στυλ να μην ξεχνιόμαστε, που έχαναν ολοένα και περισσότερο την δύναμη τους. Τώρα θεωρητικά ζούμε στην εποχή του "σχεδόν όλα επιτρέπονται" ( αναφορικά με το σεχ εννοώ ).

Το "αστείο" πιο είναι? Ότι εκείνοι ( ή κάποια αόρατη οντότητα ) που θα μας "επέτρεπαν", θα ήταν κάποιοι, που δεν θα είχαν στ' αλήθεια καμία εξουσία στο αγαθό, που θεωρητικά θα μας έδιναν την "άδεια", για να γευτούμε ( αφού το πως θα διαχειριζόταν τη σεξουαλική του σφαίρα ο καθένας μας - εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων/καταστάσεων - θα ήταν προσωποπαγές δικαίωμα.). Θα είμαι "Κασσάνδρα", θα φοράω παραμορφωτικούς φακούς, αλλά "βλέπω" την πουριταναρία να έρχεται κατά πάνω μας καλπάζοντας. Και δεν εννοώ τους παροικούντες την βουδουσουμική Ιερουσαλήμ μονάχα. Αφού ακόμη και "ανάμεσα μας", εγώ τόση ανοιχτομυαλιά και σεβασμό στην διαφορετικότητα του άλλου, δεν την διακρίνω. Τουναντίον, θα έλεγα.

Ως προς τα σύμβολα, το πως και γιατί χρησιμοποιούνται απ' όποιον θα ήθελε, να τα χρησιμοποιήσει. Τόσοι οι άνθρωπες, άλλες τόσες οι απαντήσεις τους.

Εγώ ξέρω - ίσως να κάνω και λάθος -, ότι η δυσπεψία αντιμετωπίζεται με σόδα ( και ίσως περπάτημα ) και δεν αφορά μονάχα το στομάχι.
Ακόμη και με τον αέρα τον κοπανιστό μπορεί κάποιος να στουμπώσει. Αλλ' αυτή η τελευταία θα ήταν μια άλλη θεωρία/υπόθεση.

Αν δεν πιάσει κάποιον η "λαιμαργία", δεν θα υπερ-καταναλώσει. Αν δεν υπέρ-καταναλώσει, δεν θα βελτιστοποιηθούν τα κέρδη ( διαφόρων ειδών ). Όταν η μύγα δώσει και το ξίγκι της, έρχεται η ώρα να την θάψουμε. Έως ότου "ξεφουσκώσει" το αγοραστικό της κοινό και του ξαναγεννηθεί η "ανάγκη" για υπερ-κατανάλωση. Δημιουργεί μεγάλη ζήτηση η έλλειψη/περιορισμός ( πραγματική/ος ή πλασματική/ος ).

* Οι ανωτέρω - σίγουρα όχι πεφωτισμένες ή καινοτόμες - υποθέσεις θ' αφορούσαν σύνολα κι όχι μονάδες ( με όλα τα συν και τα πλην, που θα παρουσίαζε μια οποιαδήποτε υπόθεση σ' ευρεία κλίμακα ).  

 

Τα τσόκερ σαν αξεσουάρ, από απλό κορδόνι και ύφασμα γύρω από το λαιμό, έως βαριά, μεγάλα κοσμήματα, προϋπήρχαν του BDSM. Για πολιτικούς λόγους πίσω στην Γαλλική επανάσταση για απότιση φόρου τιμής σε όσους αποκεφαλίστηκαν, αργότερα από ιερόδουλες, μπαλαρίνες έως βασίλισσες και γυναίκες της υψηλής κοινωνίας. Τα τσόκερ πέρασαν από πολιτική αντίδραση σε ένδειξη πουτανιάς και ύστερα πλούτου, φτάνοντας έτσι στα 90s' που έγινε ξανά "μόδα". Πλέον, περπατώντας στο δρόμο δεκάχρονα και δωδεκάχρονα κορίτσια (που προφανώς καμία σχέση με το BDSM δεν έχουν) αναδεικνύουν το λαιμό τους, φορώντας αυτό που για κάποιους από εμάς είναι ένδειξη υποταγής. Κάποιοι το χρησιμοποιούν ως ένδειξη ιδιοκτησίας, κάποιοι ως τρόπο ένωσης της υποτακτικής/σκλάβας και του Αφέντη/Κυρίαρχου, ακόμα και εφάμιλλο της παραδοσιακής βέρας. Κάποιοι το βρίσκουν ένα χρήσιμο αξεσουάρ σε sessions και τίποτα παραπάνω από αυτό, ενώ άλλοι καμία ανάγκη δεν φαίνεται να το έχουν. Όλα είναι υποκειμενικά. Ο καθένας έχει τα θέλω και τα πιστεύω του. Δεν κάνουν οι ορισμοί εμάς, αλλά εμείς τους ορισμούς.
Δεν είναι η εκτεταμένη χρήση του τσόκερ, από ανθρώπους εκτός χώρου που θα μας οδηγήσει σε μία BDSM εποχή. Δεν νομίζω ότι θα φτάσουμε ποτέ σε μία εποχή που το BDSM θα έχει την σωστή θέση και αξία σε αυτόν τον κόσμο (κρατάω ωστόσο κάποιες ζωντανές ελπίδες). Αυτό που προσπαθούν να προβάλλουν από τη μόδα μέχρι τα βιβλία και τις ταινίες, είναι μια κακόγουστη επίδειξη βρώμικου σεξ που κάποιοι αποκαλούν BDSM. Μόνο άνθρωποι με πείρα μπορούν πραγματικά να μιλήσουν για τον ορισμό και την αξία του BDSM σαν τρόπο ζωής και όχι σαν μόδα που θα κάνει τον κύκλο της και θα φύγει όπως τα παντελόνια καμπάνα.

 

Τα παντελονια καμπανα νομιζω εξακολουθουν να ειναι στη μοδα

 

Κάποια στιγμή θα ξαναφύγουν, για να έρθουν αργότερα και πάλι ξανά. Η μόδα κάνει τον κύκλο της

 

Ναι ισχυει αν κ προσωπικα μου αρεσουν πολυ
 

 

Πραγματικά σε μερικές γυναίκες πάει τρομερά... Δεν μπορώ να πω ότι ανήκω σε αυτές