Δεν θέλω ή δεν θέλω να μην θέλω;

Δεν ντρέπομαι να παρουσιάσω τα "δεν θέλω" μου. Σε εμένα ήταν πάντα αντιστάσεις που δεν μπορούσα να ξεπεράσω την δεδομένη στιγμή.

Προφανώς και αισθάνομαι διάφορα δυσάρεστα πράγματα κάθε φορά που έχω αντιστάσεις. Πέρα από την συναισθηματική κατάσταση όμως είναι μια σημαντική πληροφορία τόσο για μένα όσο και για τον Κ.
Τα "Δεν θέλω" κρύβουν μεγάλες αλήθειες και πολλές φορές δύσκολες και όχι πολύ κολακευτικές για μένα.

Μου βγαίνει η πίστη για να ξεπεράσω ένα τέτοιο εμπόδιο, αλλά όταν/αν το καταφέρω, η πίστη επανέρχεται με τόκο. Τόσο για τον εαυτό μου, όσο και για τον Κ. Εκεί βλέπω την δύναμη μου και την δύναμη του.

Δεν έχω βιώσει άλλου τύπου "δεν θέλω", πέρα από τις αντιστάσεις, μόνο για αυτό το είδος μπορώ να εκφέρω άποψη.

Είναι απαραίτητο να εκφραστούν.. σηματοδοτεί την ειλικρίνεια απέναντι στον εαυτό μου και τον σεβασμό μου απέναντι στην επιλογή μου, που είναι η σχέση.

Το μεγάλο μανίκι της υπόθεσης είναι να εκφραστεί σωστά, με το "σωστά" εννοώ την θέση που έχω στη σχέση.
Είχα συνηθίσει ως βανίλα, τα δεν θέλω μου να είναι "νομοτελειακά", μόνο το σφυράκι του δικαστή μου έλειπε. Δεν θέλω .. άρα είναι νόμος και δεν θα γίνει! Άντε τώρα αυτό να το σουλουπώσεις και να το μορφοποιήσεις σε ασύμμετρο επίπεδο. Η φόρτιση πολλές φορές είναι τόσο μεγάλη που αισθάνομαι ότι προσπαθώ να περάσω ελέφαντα από υδραυλικό σωλήνα.
Το έχω ξαναπεί αυτό, τα (δεν) θέλω στην ατμόσφαιρα παρακαλώ αποδυναμώνονται και μαζί με αυτά αποδομείται και η βανίλα μου.

Οπότε έχουμε:
1. την αντίσταση πάνω σε κάτι (π.χ. εντολή) "δεν θέλω"
2. την αντίσταση της έκφρασης "δεν θέλω" σε υποτακτική μορφή
3. την αντίσταση της αλλαγής μου από βανίλα σε υ

Δεν έχει υπάρξει ΠΟΤΕ ένα απλό "δεν θέλω, οκ δεν τρέχει τίποτα". Πάντα κλονίζει και δοκιμάζει την επιλογή της υποταγής μου και μπαίνει στα όρια της κρίσης ταυτότητας. Γι αυτό και όταν/αν ξεπεραστούν αυτά τα τρία σημεία επιτυχώς, έχω την αίσθηση της υπέρβασης.

(@subwhat μου εκφράζομαι πάλι βιωματικά γιατί δεν μπορώ να έχω μια πιο "αντικειμενική τοποθέτηση" επί του θέματος, το οποίο παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον, οποιαδήποτε ένσταση σεβαστή  )

 

Aν...

γιατί να έχουμε πρόβλημα στην απρόσκοπτη έκφραση των "δεν θέλω" σαν μέσο προσδιορισμού της διάρκειας και της έκτασης της ανταλλαγής ελέγχου;

 

Table d' hote ή a la carte, ιδού η απορία,
ολημερίς σκεφτότανε η δόλια η ...Μαρία..!

(Όπου Μαρία, χουατέβα)...

 

Η ανταλλαγή ελέγχου δεν είναι είναι η συναινετική παράδοση ελέγχου απο το υποτακτικό άτομο στο Κυριαρχικό? Σε τι διαφέρει η συνειδητότητα της υποτακτικότητας από την παράδοση ( σε όποιο βαθμό)?

 

Αμα το σκεφτότανε ολημερίς περαστικά της...

 

Μια γυναίκα με υποτακτική προδιάθεση αντιλαμβάνεται ότι κάτι της λείπει, αλλά χωρίς κυριαρχικό τι ανταλλαγή ισχύος και τι συναινετικός έλεγχος μπορεί να υπάρξει;
Όταν βρεθεί ο κυριαρχικός, τότε παραδίδει τον έλεγχο.
Μπορεί να συνειδητοποιήσει κάποια την υποτακτικότητα της αλλά το να παραδώσει τον έλεγχο, είναι άλλο πράγμα.

 

1. Ναι
2. Το πρώτο οδηγεί στο δεύτερο ( σε όποιο βαθμό).

 

ναι... δεν πρόκειται για κληρονομική ασθένεια ή καποιο αυτοάνοσο... ανίατο, πάντως, είναι.

 

Αυτή τη στιγμή τοποθετειστε σε ένα νήμα. Δεν κάνουμε μεταξύ μας διάλογο. Το πώς θα τοποθετηθειτε είναι δικό σας θέμα. Στο πώς θα κάναμε έναν διάλογο, αφορά κάθε συμμετέχοντα σε αυτόν. Ευχαριστώ για την βιωματικη τοποθέτηση σας

 

Συμφωνώ!.. Από την στιγμή που τέθηκε το ερώτημα ανταλλαγής ισχύος, θεώρησα αυτονόητο ότι υπάρχει Κυρίαρχος. Προφανώς και αρχικά υπάρχει μόνο η τάση/ έλξη προς αυτήν την κατεύθυνση και τίποτα περισσότερο. Και προφανώς η συνειδητοποίηση γίνεται μέσα από την επιβολή του Κ και σταδιακά, αλλά σε κάθε συνειδητοποίηση και αποδοχή μας δεν παραδίδουμε και κάτι, δεν υπάρχει ταυτόχρονα και μια σταδιακή παράδοση ελέγχου?

 

χαχαχαχαχα...καλοοοοο!!!

 

δεν έχω πρόβλημα να πω τα δεν θέλω μου. μάλιστα τα αλλάζω και κάθε δυο-τρεις μέρες... να έχουμε και σασπένσ!