Δίχως animus domini, μήτε corpus ( Με δανεικά ρούχα )

Oχι, οχι, δεν ηταν αυτό το πνεύμα μου. Η "κλωτσοπατινάδα" που λές η συναινετική και αμοιβαία επιδιωκόμενη δεν έχει αφ ' εαυτής κυριαρχικό πρόσημο.
Αλλά κάποιος την κατευθύνει, κάποιος την ελέγχει για όση ώρα βαστάει, έτσι δεν είναι;

 

Απαντάω εγώ. Όχι απαραίτητα, γιατί από τη μια μπορεί να έχω εγώ το μαστίγιο και από την άλλη η άλλη να λέει "βάρα πιο σιγά" και έτσι στο τέλος να μην υπάρχει θετικό ή αρνητικό "κυριαρχικό" πρόσημο.

 

Περίπτωση νούμερο 1. Κακοποίηση. Κατάπτυστη οκ, το ξέρουμε. Συζήτηση κάνουμε και δεν χαλάει που και που, να λαμβάνουμε υπ' όψιν και την ευρύτερη/πρωταρχική σημασία κάποιων εννοιών.

Περίπτωση νούμερο 2. και κάτω, τα είπες όλα. Και την περίπτωση νούμερο 1 - για μένα ξανά - καλά την έθεσες. Αλλά είπα να "πετάξω" disclaimer, για να μην ξεφύγει προς σημεία, που δεν θα είχε νόημα να πάει.

 

Και πάλι τότε, κάποιος δίνει το ρυθμό,και το τοπινγκ φρομ δε μποτομ εμπεριέχει έλεγχο, άσχετο πως κρίνεται και αν θεωρείται βιδισεμικαλυ ινκορρέκτ! 

 

Ο σκοπός είναι η αμοιβαία απόλαυση. Όταν λοιπόν ο σαδιστής βαρέσει πιο δυνατά απ' όσο πρέπει δεν είναι topping from bottom να πει ο μαζοχιστής "πιο σιγά ρε παλικάρι". Είναι σα να λες ότι είναι topping from bottom να πει η γυναίκα στον άντρα "πιο μαλακά τη γλώσσα" κατά την αιδοιολειχία.

Ο σκοπός είναι να το απολαύσουν και οι δύο. Αν το όλο σκηνικό γίνεται για να το απολαύσει μόνο ο ένας, τότε ναι, υπάρχει κυριαρχία.

 

Το πρώτο το δέχομαι. Ωστόσο μια στιγμιαία ένσταση δεν σημαίνει πως την σκηνή δεν την κατευθύνει ένας , ενσωματώνοντας τα όρια του άλλου.
Για το δεύτερο που λές έχω σοβαρή αντίρρηση. Στην κυριαρχία τα σκηνικά δεν στήνονται για να απολαμβάνει μόνο ένας, η συνθήκη της αμοιβαίας απόλαυσης ισχύει κι εκεί, σύμφωνα με την δικιά μου οπτική. Αλλά είναι άλλου παπα ευαγγέλιο.

 

Under με κάθε συμπάθιο, η κότα έκανε τ' αυγό ή τ' αυγό την κότα? Εννοείται ότι κάποιος ελέγχει το μέσο. Κάποιος βαράει, κάποιος κλωτσάει και πάει λέγοντας.
Τα βαράει και κλωτσάει, δεν τα έβαλα σε εισαγωγικά από σεβασμό στην νοημοσύνη σου. Αλλά το σημείο μου είναι η βούληση εκείνου που βαράει/κλωτσάει/πάει λέγοντας και τούμπαλιν.
Αν εκείνος ο κάποιος, θα ήθελε να κυριαρχήσει ( τουλάχιστον σωματικά ) πάνω στον άλλο ή όχι. Το λοιπόν αν στα πλαίσια συνεδρίας ( που κάνει βουδουσουμιάρικο σαν έκφραση ) σε σχέση ή όχι, εκείνος ο κάποιος δεν βαροκλωτσάει θέλοντας να εκμαιεύσει ή να επιβάλει στον άλλο μια πράξη η μια παράλειψη.
Αλλά το κάνει μόνο για την κάϋλα τόσο την δική του, όσο και του άλλου.
Εγώ δεν βλέπω κανέναν έλεγχο και καμία εξουσίαση. Όπως έγραψα - μεταξύ άλλων - στο εισαγωγικό post, μου χρειάζεται και το εκπεφρασμένο βουλητικό στοιχείο, για να διακρίνω την όποια εξουσία.

Εκτός κι αν το πάμε στο : έχω τον έλεγχο, των πιο κρυφών κυττάρων σου. Την συνέχεια την γνωρίζεις.
Μπορεί να κάνω και λάθος εγώ, αλλά η Κυριαρχία και η υποταγή μάλλον δεν είναι σαν το γνωστό αναψυκτικό, για να πηγαίνει με όλα ( ή να βρίσκεται παντού ).
Βέβαια, μπορεί να κάνει chic και culture, αλλά...Σε κάθε περίπτωση, περί ορέξεως και αντιλήψεως. Μάλλον σ' αυτό το θέμα τα βλέπουμε διαφορετικά.  

 

Όντως. Ωστόσο καλοπροαίρετα και με διάθεση συζήτησης και όχι αντιπαράθεσης.

Θα σε πάω στην περίφημη κουβέντα περί κακοποίησης για να βοηθήσω στην κατανόηση -ελπίζω- της οπτικής μου γωνίας.
Οπως θεωρώ οτι ένα μαστίγωμα μέχρις αίματος , άσχετα αν είναι συναινετικό και αμοιβαία απολαυστικό, είναι ωστόσο κακοποίηση του σώματος,
έτσι και σε μια σκηνή μαστιγώματος αυτός που μαστιγώνει ,για κοινή απόλαυση, λαμβάνοντας υπ 'όψιν τα όρια του άλλου, διορθώνοντας αν χρειαστεί την ένταση , παρολαυτά έχει τον έλεγχο, άσχετα αν δεν απολαμβάνει τον έλεγχο αλλά το ξύλο.

Μπορεί να 'μαι γω ο περίεργος , αλλά έτσι το εισπράττω ένα τέτοιο σκηνικό. 

 

Καλημέρα... Χρωστάω αλλά δεν βρήκα χρόνο....

 

Δεν χρωστάς τίποτε. Όποτε και αν θελήσεις, εδώ είμαστε. Τώρα έχω δουλειά κι εγώ. Μετά θα "ξεχρεώσω" όμως, γιατί εδώ έχω "οφειλόμενα" χαχα.
Καλημέρες καλημέρες.  

 

Μάλλον θα το πάρω homework 4 the w/e.  

 

Μαζί σου ειλικρινά δεν ένιωσα ποτέ μου, ότι μπήκα σ' αντιπαράθεση. Ακόμη κι όταν διαφωνούσαμε/διαφωνούμε. Διάβασα προσεκτικά τον συλλογισμό σου κι όσο και να μην συμφωνώ μαζί του, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν εκτίμησα τον χρόνο που διέθεσες, για να μου τον προσφέρεις ( είναι μια άλλη οπτική, που η επεξεργασία της σίγουρα κάτι θα μου αφήσει ).
Εγώ επαναλαμβάνομαι και βάζω το κέντρο του ζητήματος στην εσωτερική σφαίρα τόσο του σαδιστή, όσο και του μαζοχιστή. Τ' ότι θα κράδαινα μια ζώνη ή ένα crop ή θα χρησιμοποιούσα το χέρι μου, για να προκαλέσω πόνο σε κάποιον/α. Δεν σημαίνει ότι πάνω του θα ήθελα να Κυριαρχήσω ή ότι θα ήταν υπό την εξουσία μου.
Το χέρι, η ζώνη, το crop κλπ, όπως και το γεγονός ότι θα ήμουν εγώ που δρω και ο άλλος που θ' αντιδρούσε, είναι απλά λειτουργικά στο τελικό αποτέλεσμα.
Αν κάποιος δεν "βαρούσε" και κάποιος δεν τις "έτρωγε", δεν θα υπήρχε πρόκληση πόνου. Αν δεν υπάρχει πρόκληση πόνου, δεν θα "φτιαχνόταν" κανείς απ' τους δυο.
Τ' όποιο "σκηνικό" θα είχε δυο σκηνοθέτες και δυο ηθοποιούς. Αν εξέλειπε ο ένας εκ των δυο, το "σκηνικό" δεν θα μπορούσε να υπάρξει καν.

Για να βρίσκεσαι από "πάνω" ή από "κάτω", πρέπει ν' αντιλαμβάνεσαι/θέλεις, να βρίσκεσαι από "πάνω" ή από "κάτω".
Δεν φτάνει μόνο το "ξύλο", τόσο να το δίνεις, όσο και να το λαμβάνεις.
Εκείνο που μετράει, είναι ο σκοπός ( στην προκειμένη η "κάϋλα" του να δίνεις ή να λαμβάνεις πόνο. Όχι εκείνη του να εξουσιάζεις/εξουσιάζεσαι λιγότερο ή περισσότερο. ).
Δεν υπάρχει καμία ανταλλαγή ελέγχου - πάντα κατ' εμέ - σ' ένα αμιγώς σαδομαζοχιστικό δρώμενο.
Σε κάθε περίπτωση μιλάμε σε bdsmικά πλαίσια. Γιατί η συναινετική Κυριαρχία/υποταγή, για το φτωχό μου το μυαλό σαν έννοια είναι οξύμωρο per sé.
Κάτι σαν ο λύκος να είχε ανάγκη απ' την άδεια του εριφίου, για να το δαγκώσει.
Βέβαια, η συναίνεση ( και ίσως η σύνεση ) καλά κάνει και υπάρχει ή για να διορθώσω, πρέπει να υπάρχει.

Υ.Γ.

Μην ανησυχείς, κι εγώ περίεργος είμαι. Άρα είμαστε δυο χαχα.