Δεν θέλω ή δεν θέλω να μην θέλω;

...κλαψιάρες... 

 

καλέ αχ!

 

Να ρωτήσω κάτι? Όταν η έκφρασή του δεν θέλω συνοδευτεί από ένα χέρι γερό ξύλο πώς αισθάνεστε? Τι σημαίνει για εσάς αυτή η πράξη του Κ?

 

Να μια φράση κλειδί...

 

Α Να χαθείς μαυριδερή αλητεία!! <3

 

@lexy το παραπάνω της μωβ είναι η απάντηση μου στο

 

Σε εμένα ποτέ δεν έχουν δοθεί εκ των προτέρων εξηγήσεις στο "δεν θέλω" . Είναι, ίσως, που δεν μπορώ και το νταντεμα -"ελα μικρό μου να σου εξηγήσω". Εφόσον αποφασίζω να εμπιστευτώ, ακολουθώ κι εκτελώ. "Εκμεταλλεύομαι" το προνόμιο έκφρασης μα μέχρι εκεί, περισσότερο για λόγους ειλικρίνειας. Και για να μην σκάσω κιόλας  

Και σίγουρα περνώ τη φάση "αντε και γ...λίγο" εμπλουτισμένη με άλλα κοσμητικά  

 

Εκ των προτέρων εξηγήσεις δεν νομίζω ότι αναφέρθηκε. Και η @MauveDelastrange είπε για εξήγηση, μετά την έκφραση του "δεν θέλω".

Παρόλα αυτά, είναι όμορφο που μπορείς να το "εκμεταλλεύεσαι" αυτό το προνόμιο χωρίς δυσκολία. Για άλλους αποτελεί υπέρβαση. Και είναι δύσκολο

 

Να στεναχωρηθεί αποκλείεται. Σύμφωνω με @lexy

Εγώ, που ίσως και να ήταν τελείως λάθος, θεωρούσα δεδομένο ότι ξέρει, πολυυυ καλά τι και πως, και τι μπορώ και τι δεν θέλω και όλα, οπότε όταν γινόταν κάτι, ήθελα δεν ήθελα στο δικό μου το μυαλό ήταν α. Πιστεύει μπορώ και ας μην θέλω β. Θέλει Αυτός και τέλος, δεν έχει σημασία γενικότερα τι θέλω εγώ.

Άλλωστε η όποια συνέπεια δεν θα ερθει με το τι θα πεις..αλλά με το τι θα γίνει. Θέλω, δεν θέλω αν μπορέσω καλώς. Θέλω, δεν θελω αν δεν μπορέσω, πρόβλημα.

Σε καμία περίπτωση δεν λέω πως αυτός είναι ο τροπος, λέω για μένα πως είναι.

Το πραγματικό πρόβλημα είναι, να μην έχεις εσύ ιδέα τι θέλεις, να μην ξέρει κανείς ...τι μπορείς.
Ψέμματα, υπάρχει και άλλο πρόβλημα, το να μην ενδιαφέρει κανένα το τι μπορείς, αλλά εκεί μάλλον δεν μιλάμε και για Κ/υ πια.

 

Με εμένα και σε εμένα λειτουργεί διαφορετικα: ένα καλό αποτέλεσμα σε ένα ισχυρό "δεν θέλω" αποδεικνύεται απολαυστικό,ένα κακό αποτέλεσμα, παρολη την προσπάθεια, δε σημαίνει πρόβλημα, αντίθετα δινει το χρόνο και να κατανοήσω το "δεν θέλω" και να αντιληφθώ τι σημαίνει το "θέλω" του και να γίνω πιο επίμονη κι αποτελεσματική.

Είμαι, δε, σίγουρη πως την ενδεχόμενη αποτυχία μου, τη γνωρίζει πριν συμβεί. Νομίζω η αληθινή απογοήτευση είναι στην μη επίμονη προσπάθεια του υ κι όχι τόσο στο αποτέλεσμα. Δεν υποβιβάζω την αξία του αποτελέσματος - ειναι το ζητούμενο - ωστόσο βρίσκω πολύ πολύ σημαντικά τα γυρω-γύρω της εκτέλεσης. Τη διαδικασία.

Το τι μπορώ, ενδεχομένως, να είναι και αδιάφορο. Το "δεν ξέρω τι θέλω" είναι πράγματι πρόβλημα, για το υ πρωτίστως.

 

Εν μέρει συμφωνούμε. Νομίζω διατύπωσα καθαρά ότι αν κάτι επηρεάζει αρνητικά και ανεπανόρθωτα την αλληλεπίδραση, τότε υπάρχει ή προκύπτει ουσιώδης, δομική ασυμβατότητα - για μένα αυτό μεταφράζεται ότι δεν με πείθει, δεν με ελκύει να τον ακολουθώ, ή να συνεχίσω να τον ακολουθώ αν κάτι αναδυθεί αργότερα.

Παραμένω επιφυλακτική στο τι επηρεάζει με αυτόν τον τρόπο την αλληλεπίδραση.
Το παράδειγμα "δεν θέλω φασίστα κυριαρχικό γιατί είναι φασίστας", όπως και "δεν θέλω μαστουρωμένο κυριαρχικό γιατί είναι μαστούρης", έχουν διττή δυσκολία. Ίσως τυχαία, αναφέρουν περιπτώσεις δημόσια καταδικαστέες ενώ μιλάμε για διαπροσωπική σχέση (γι' αυτό ανέφερα και διαφορετικές περιπτώσεις, προσωπικές εκούσιες και ακούσιες, κάπνισμα, τζόγο, μια πάθηση) και είναι κυκλικά επιχειρήματα - ως διατύπωση τουλάχιστον.

Θα το τραβήξω στα άκρα: το "δεν θέλω φασίστα κυριαρχικό γιατί είναι φασίστας" δεν μου φαίνεται να διαφέρει από το "δεν θέλω καπνιστή/γιουβέντους/θρήσκο κυριαρχικό γιατί είναι καπνιστής/γιουβέντους/θρήσκος" - με έμφαση στο μου φαίνεται, προφανώς. Για μένα η ουσία παραμένει μια: έχει αρκετή συγκρότηση ώστε να με πείσει ότι η δικιά του επιλογή δεν θα καταστρέψει την αλληλεπίδραση μας;
Θα μου πείτε ότι αφού είναι φασίστας δεν έχει συγκρότηση γενικά. Πιθανόν. Αλλά εξ ίσου μη συγκροτημένα μπορεί να είναι άτομα με άλλες απόλυτες πεποιθήσεις, είτε είναι κόμμα, ομάδα ή οτιδήποτε άλλο.

Υπάρχει και η αντίρρηση ότι παίζω με τις λέξεις και αντικαθιστώ το "δεν θέλω να είναι Χ" με "δεν θέλω να μην έχει συγκρότηση". Στην αντίληψή μου η διαφορά είναι ότι το πρώτο ενέχει περιπτωσιολογία και προσωπικές εδραιωμένες πεποιθήσεις, το δεύτερο είναι γενικό κριτήριο συμβατότητας απαραίτητο για την αλληλεπίδραση, έχει να κάνει με την συσχέτιση: αν δεν έχει συγκρότηση, δεν θα μπορέσει να με κάνει να τον ακολουθώ, όποιες και να είναι οι διαφορές μας ή οι συμπτώσεις μας.

Παραμένει η απορία μου στο τι γίνεται όταν ο κυριαρχικός έχει κάνει μια επιλογή με την οποία διαφωνώ και όμως δεν επηρεάζει τη σχέση. Πέφτοντας στην φτωχή περιπτωσιολογία του παραδείγματος, γνωρίζω προσωπικά άτομα που κάνουν χρήση χόρτου στον ιδιωτικό τους χρόνο και ελέγχουν απολύτως την συνήθεια αυτή. Είναι συγκροτημένα, πλήρως λειτουργικά, δεν το επιβάλλουν. Για μένα προσωπικά θα κατίσχυε ως άκρως λειτουργική η συγκρότηση τους που επιφέρει τον αυτοέλεγχο.

Σε κάθε περίπτωση, ευχαριστώ για την πολύ ωραία κουβέντα, έχει πολύ περιεχόμενο και υλικό για σκέψη.

 

Στο παραπάνω δικό μου ποστ, η επίμονη προσπάθεια του υ, είναι δεδομένο. Δεν μιλάω για αποτυχία και " δεν μπορώ" χωρίς την προυπαρξη επίμονης προσπάθειας, διαφορετικά κατατάσσεται σε " δεν θέλω" όχι " δεν μπορώ"

Αυτό, έτσι σαν διευκρίνηση.

Για τα υπόλοιπα, η διαδικασία είναι πολύ σημαντική συμφωνω απόλυτααα!!! Όπως είναι πολυυυ σημαντικό το Μ/μαζι στη διαδικασία και όχι μόνο στο αποτέλεσμα. Μαζι σου!!

Αλλά έχει να κάνει με το Κ απο εκεί και πέρα, και αν κρίνει το υ Του εκ του αποτελεσματος ή της πορείας.