Αποδέσμευση (?)

Δυστυχώς σε αυτά δεν υπάρχουν εξετάσεις πτυχίου ή γιορτή αποφοίτησης.

Γίνεται σιγά-σιγά και το αισθάνονται και οι δυο τους, αν και για μένα ποτέ δεν υπάρχει αληθινά "δεν έχω ανάγκη τον άλλο" καθόλου.

Τόσο ένας κυρίαρχος όσο και μία υποτακτική, ή για να το πω όπως το κρίνω εγώ χωρίς ταμπέλες, όλοι πάντα έχουν ανάγκη ο ένας τον άλλο λίγο ή πολύ.

Ένα καλό δείγμα είναι να γίνει ο ένας η αιτία να μπορεί ο άλλος σιγά-σιγά να αποκτήσει περισσότερη πίστη στον εαυτό του και δύναμη να διαχειρίζεται τις υποθέσεις του και να διεκδικεί τις επιθυμίες του. Να χειραφετείται δηλαδή.

Αν και εδώ συνήθως ο σύντροφος είναι μόνο ο καταλύτης. Αυτός που μπορεί να δείξει τον δρόμο και να κινητοποιήσει. Τον δρόμο όμως τον περπατά και τον εξερευνά ο καθένας μόνος του, απλώς η παρουσία συμπαραστάτη και οδηγού βοηθά πολύ.

Κάπως έτσι το έχω στο μυαλό μου.

 

Τώρα να σου πω την αλήθεια, δεν διέκρινα καμία θεμελιώδη διαφωνία στην ουσία. Στις μεθόδους και στις λεπτομέρειες ναι, μεγάλη, στην ουσία όμως μάλλον της ίδιας άποψης με εσένα είμαι κι εγώ.

Αυτό που υπογραμμίζω από την απάντησή σου το τονίζω ιδιαίτερα επειδή κι εγώ έχω τέτοια ακριβώς εμπειρία, από την έτερη πλευρά αλλά δευτερεύον, και είναι ιδιαίτερα και μοναδικά καθοριστική στο πώς αντιλαμβάνομαι γενικώς τα πράγματα.

Και ναι, "αμφίδρομη εξάρτηση" είναι βαριά κουβέντα. Αλλά για μένα όπως μία υποτακτική έχει ανάγκη έναν κυρίαρχο έτσι και ένας κυρίαρχος έχει ανάγκη μία υποτακτική για να αισθανθεί πλήρης μέσα του. Όλοι χρειάζονται κάτι και οι πιο συνειδητοποιημένοι το παραδέχονται και αυτό αποτελεί πηγή ισχύος για αυτούς.

Όσο για τη διδαχή: υπήρξε κάποτε κάποιος που εγώ τον θεωρώ για μένα Δάσκαλο ζωής. Έχει φύγει χρόνια τώρα. Παρόλ΄ αυτά, μέχρι και σήμερα με διδάσκει. Τον συναντώ πολύ συχνά μπροστά μου, όχι σαν φάντασμα φυσικά (   ), σαν πηγή έμπνευσης και γνώσης και δύναμη και απαντήσεις σε δύσκολες καταστάσεις. Έχοντας αυτό στο μυαλό μου έγραψα ό,τι έγραψα. Το "έπιασες" όμως το νόημα βλέπω και χαίρομαι που κάποιος τουλάχιστον το καταλαβαίνει.  

Κι εγώ χαίρομαι με τέτοιους διαλόγους και ας υπάρχουν και διαφωνίες. Οι διαφωνίες με καλή προαίρεση παράγουν εξέλιξη.

 

Με αφορμή την παρακάτω τοποθέτηση, επαναφέρω και το παρόν νήμα για, ενδεχόμενες, περαιτέρω βιωματικές τοποθετήσεις...

Αν μου επιτρέπεις @MauveDelastrange θα ήθελα να σου θέσω ένα ερώτημα.
Όταν σου γινόταν κάποια επίπληξη ή παρατήρηση σε αυτά που έκανες ή σε αυτά που δεν έκανες, το έπαιρνες προσωπικά σαν ματαίωση αρχικά ή κοιτούσες να βελτιωθείς;

Παρατηρώ ότι αρχικά κάποια υ έχουν αυξημένο εγωϊσμό με αποτέλεσμα να θεωρούν κάθε επίπληξη ή παρατήρηση ως χτύπημα στην προσωπικότητά τους και αντί να κοιτούν να βελτιωθούν, το παίρνουν κατάκαρδα και αποθαρρύνονται με συνέπεια να προσπαθούν όλο και λιγότερο.

 

Νομίζω ότι αν θέλω να ειμαι απόλυτα ειλικρινής, στο 80% των περιπτώσεων το παίρνω προσωπικά, ή ακόμα και πληγώνομαι. Χρειάζομαι χρόνο να επεξεργαστώ ψύχραιμα τι ειπώθηκε και ποια ακριβώς ήταν η παρατήρηση ή η διόρθωση και από αυτές τις 80% των φόρων, το 60% επανέρχομαι αφού έχω σίγουρα καταλάβει και επίσης ηρεμήσει.

Το μόνο που διαφωνώ λίγο είναι το θέμα του εγωισμού που αναφέρεις. Δεν ξέρω αν είναι όντως θέμα εγωισμού, ή απλής συνήθειας σε ότι διαφορετικό ή ο,τι. Πχ εμένα πολλές το πρόβλημα μου βρισκόταν στο ότι είχα συγκεκριμένους μηχανισμούς άμυνας και οπότε ένιωθα ότι κάτι βάλλει αυτά τα τείχη έκανα είτε shut down είτε επίθεση αμυνόμενη αυτό που αντιλαβανομουν ως επίθεση στις ζώνες ασφαλείας μου.

Πάντως γενικά, σε εμένα λειτουργεί ανάποδα αυτό που αναφέρεις στην τελευταία παράγραφο. Δλδ δεν νιώθω ματαίωση αλλά νιώθω ότι "θα σου δείξω εγώ. Θα το καταφέρω". Καταλαβαίνω ότι δεν λειτουργεί σε όλους έτσι φυσικά.

Ελπίζω να σε κάλυψα.

 

Το "θα σου δείξω εγώ", πάει στον εαυτό σου ή στο Κ;

 

Στο Κ, Αλλά με την έννοια ότι "θα τα καταφέρω". Όχι θα σου δείξω εκδικητικά.

Σορυ ίσως είναι λίγο σκατα η μετάφραση από τα αγγλικά στο μυαλό μου.

 

Πιστεύω ότι αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης αποτελεί εμπόδιο στην εξέλιξη μιας ασύμμετρης σχέσης. (σύμφωνα πάντα με τα δικά μου δεδομένα)
Το συναίσθημα ενός υ στις παρατηρήσεις δε θα πρέπει να το κάνει να οπισθοχωρεί ή να πεισμώνει αλλά αν πραγματικά το θέλει, να βελτιώνεται και να προσαρμόζεται εν εξελίξει στα δεδομένα του Κ ατόμου με το οποίο συνυπάρχει. Αυτός είναι ο στόχος των παρατηρήσεων και πιστεύω ότι τέτοιες αντιδράσεις είναι στα πλαίσια ενός Εγώ όπου ακόμα αντιστέκεται από μία αμυντική στάση όπως αναφέρεις. Τίποτε όμως δε γίνεται με το ζόρι, εφόσον το υ επιλέξει συνειδητά το δρόμο οφείλει και να τον ακολουθήσει.

 

Ναι, όντως δε μου "ακούστηκε" πολύ καλά.
Θα επιμείνω λίγο... το "θα τα καταφέρω" έχει ως κίνητρο ένα ατομικό πείσμα απόδειξης ικανοτήτων ή προαίρεση διαθεσιμότητας στις ανάγκες του Κ προσώπου;

 

Δεν μπορώ να σχολιάσω όπως θα ήθελα από τη στιγμή που το βάζεις στο πλαίσιο των δικών σου δεδομένων, γιατί θα περάσουμε στην σύγκριση του τι δουλεύει για εσένα και τι δουλεύει για εμένα και δεν θα μας βγάλει κάπου ουσιαστικά αυτό.

Αυτό που μπορώ να πω ως υ είναι ότι άλλο είναι να μιλάει κάποιος θεωρητικά για συγκρούσεις (και πολλά άλλα, από έναν στραβό χωρισμό ή τον θάνατο κάποιου αγαπημένου προσώπου) και άλλο να βιώνει τις συγκρούσεις και τη σύγχυση μέσα του και αυτό που μπορώ να πω ως Κ είναι ότι ακόμα δεν έχω γνωρίσει 2 ανθρώπους που να τρέχουν το ίδιο αποτελεσματικά με ακριβώς το ίδιο λογισμικό.

Όπως γράφω συχνά, ο μεγαλύτερος παράγοντας για εμένα είναι ο χρονος. Αυτό που θα περίμενα από το υ είναι να μειώνονται τα περιστατικά και οι αντιδράσεις που συνδέονται με το συναίσθημα στο βάθος του χρόνου. Γιατί αυτό συνδέεται άμεσα με άλλες παραμέτρους όπως είναι η εμπιστοσύνη, η καθημερινή τριβή, η δημιουργία δομής και κοινού κώδικα επικοινωνίας και πολλά άλλα. Τότε και μόνο τότε μπορούμε να μιλήσουμε για το αν ένας τρόπος αντιμετώπισης δημιουργεί πρόβλημα στη σχέση.

Η συνειδητή επιλογή του δρόμου πάντως δεν συνεπάγεται έλλειψη δυσκολιών ούτε δια μαγείας εξάλειψη των εμποδίων.

Λυπάμαι αλλά για να το απαντήσω αυτό βιωματικά θα πρέπει να μοιραστώ πράγματα τα οποία είναι πολύ προσωπικά για να τα μοιραστώ δημόσια.

 

Σέβομαι το γεγονός ότι δε θες να απαντήσεις σε άλλα περαιτέρω βιωματικά.
Έχεις παρανοήσει όμως τα όσα έγραψα και θα ήταν συνετό να ζητήσεις περαιτέρω διευκρινίσεις.
Δε μίλησα επουδενί για "ως δια μαγείας εξάλειψη εμποδίων" αλλά ενδοσκόπηση του προβλήματος όπου δημιουργεί η αντίληψη ότι οι παρατηρήσεις λαμβάνονται από το υ ως κάτι το προσωπικό όπου τις αντιλαμβάνεται ως ματαίωση αντί να προσπαθεί να βελτιώνεται βάσει του πλαισίου ασυμμετρίας προς το Κ άτομο και όχι για προσωπική αυταρέσκεια διότι οι επόμενες παρατηρήσεις θα φέρνουν περαιτέρω απογοήτευση ενώ γίνονται για τροποποίηση και προσαρμογή στα νέα δεδομένα.

 

Όχι δεν θεωρώ ότι παρανοησα. Εάν δεν θεωρείς ότι ισχύει η συνεπαγωγή μπορείς να μου εξηγήσεις φυσικά γιατί αν θέλεις.

 

Έχω εξηγήσει ήδη. Η θεματολογία του συγκεκριμένου νήματος είναι πολύ συγκεκριμένη και δε θα ήθελα να εκτοπιστεί.
Ευχαριστώ για τη συμμετοχή και τον δικό σου οβολό. Τα συμπεράσματα απορρέουν από το κάθε άτομο χωριστά.