Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Όταν πέφτει η βροχή,
ξυπνούν τα πετρωμένα όνειρα
και φέγγει η πόλη, όπως τότε.
Όταν πέφτει η βροχή,
κεντούν οι στάλες σκιές στα πλακόστρωτα
και στο μαντίλι της μνήμης
παλιές στιγμές στην αγορά του τίποτα.
Όταν πέφτει η βροχή,
με μια υποψία ευτυχίας κλείνεις τα μάτια
ώρα που σβήνουν τα κόκκινα ρόδα στον ορίζοντα.
Όταν πέφτει η βροχή,
στα ξεχασμένα δώματα της όστριας
ο αρχαίος ψίθυρος γίνεται τραγούδι της αγάπης.

~Ζωή Δικταίου~

 

Η ΡΟΔΙΑ

Αγαπημένη,
φύτεψες το δέντρο της αγάπης:
μια ροδιά πλάι στη μνήμη.

Τα ρόδια χρύσωσαν
τα όνειρα κι οι προσευχές
μεγάλωσαν το δέντρο.

Ω , καρποί της ωραιότητας
τις παννυχίδες ομορφύνατε.

Και τα μάτια χρωματίσατε
με θύμησες,
για το φθινόπωρο που ‘ρχεται
για τις εποχές της θλίψης
που θα ξανάρθουν.

Χριστόφορος Τριάντης

 

• Θέλω να γευτώ κάθε σημείο από το κορμί σου, θέλω να σε κλείσω στην αγκαλιά μου και να μην σε αφήσω να φύγεις, θέλω να σε κοιτώ στα μάτια και να χαθώ στον κόσμο σου ... (διαδίκτυο)
•    

 

Στάζει το σπίτι μας απόψε, πάλι στάζει και χτυπούν
στο μέτωπο οι σταγόνες και χτυπούν μια λίμνη που φιλώ, μια θάλασσα που αγκαλιάζω.
– Πού είσαι; πού είμαι; πού είναι το σπίτι μας;
– Δεν έχουμε σπίτι εμείς, ποτέ δεν είχαμε σπίτι, ποτέ μια νύχτα αδιάβροχη στον πόνο.
Να ‘σαι σίγουρη μονάχα γι’ αυτό που μπορούν να σκεπάσουν οι πλάτες μου κι αγάπα αχόρταγα τα μάτια, το στόμα και την τιμή μου.

~Βύρων Λεοντάρης~

 

 
...Μπορείς να γνωρίσεις ένα πρόσωπο
Όταν τα χείλια σου ανακαλύπτουν
Τις αλλεπάλληλες επιφάνειες που σωρεύουν οι καιροί.
Μα έπειτα δε σου φτάνει.
Έπειτα θέλεις να βρεις όλες τις μικρές φλέβες
καθώς απλώνονται κάτω απ’το δέρμα
να βρεις όλα τα τραγούδια που δεν ειπώθηκαν
όλες τις μνήμες που ταξίδεψαν
στα λεπτά μονόξυλα
των στιγμών.

Το γέλιο σου άξαφνα ν’ αρπάζει από το μπράτσο
ένα άλλο γέλιο
και να γυρνάν στους δρόμους ξεκουφαίνοντας τη γειτονιά
σα μαθητές που σπαν’ τα καλαμάρια τους στην πόρτα του
σχολείου…

Ένα κεφάλι ν’ ακουμπάει στον ώμο σου
και ο ήλιος να καπνίζει το τελευταίο τσιγάρο και να φεύγει
αφήνοντας τη μέρα μες τα χέρια μας
άδειο πακέτο πυκνογραμμένο πολύτιμες σημειώσεις

Μα έπειτα
κι αυτό δε φτάνει.
Θες πιο πολλά.
Κι ετούτο το παρόν που καίει και καίγεται
Ετούτος ο πελώριος λιοψημένος ξυλοκόπος
ακολουθεί παντού με το βαρύ του βήμα
κι εύκολα δε χορταίνει δε γελιέται
όλο ακονίζοντας το τσεκούρι του στα κόκκαλα
όλο γυρεύοντας.
Και ξέρεις πως η δίψα του
είναι η δική σου δίψα.

Θέλουμε πιο πολλά
τα θέλαμε όλα.
Δε γινόταν αλλιώς.
Ό,τι μας έφτανε χτες
για σήμερα ήταν λίγο.
Ό,τι μας γέμιζε χτες
Ήθελε κι άλλο σήμερα να μη χαθεί.

Ναι, μα ένας άνθρωπος
δεν είναι πορτοκάλι να τον ξεφλουδίζεις
δεν είναι πράγμα
να τον κόβεις στα δύο και στα τέσσερα.
Είχες μια τρυφερή καρδιά κοριτσάκι.
Πίστεψε αν αδέξια την έσφιγγα
δεν το κανα για να πονάς.
Ήθελα να σ’αγαπώ
μα ήταν πολλά τα όσα ξέραμε
ήταν πολλά τα όσα δεν είχαμε μάθει ακόμα.

Κι αν ήμουν άντρας
κι έπρεπε να ’μαι δυνατός
(έπρεπε…)
να το ξέρεις:
Όπου μ’ άγγιζες πονούσα.
Όπου δε μ’ άγγιζες
πονούσα.

Και μέσα μου φουσκώναν ολόκλειστα
τα δικά μου ποτάμια
που θα μπορούσαν να ποτίσουν
όλα τα λησμονημένα περιβόλια.

Έγινε ξαφνικά
όπως ξαφνικά έρχεται η άνοιξη.
Μιλούσα γι’ αγάπη
κι η αγάπη ήσουν εσύ,
μιλούσα για το φιλί
και το φιλί ήσουν εσύ,
με τ’ όνομά σου,
τη διεύθυνση του σπιτιού σου,
το δειλινό χαμόγελο
που μόνο εγώ μπορούσα να βλέπω.
Πως να υπάρξει τώρα
εκείνο το χαμόγελο
όταν κανείς δεν το καταλαβαίνει;
(Μα κι αν το καταλάβει
θα πάψει πια να ‘ναι το ίδιο.)
Πως να υπάρξει εκείνη η μουσική
που μου ζητούσες να σφυράω;
Πόσες φορές την εμπιστεύτηκα
στο νυχτερινό άνεμο
στα κουρασμένα ηλεκτρικά.
Την άκουσες ποτέ;
Ήταν για σένα.
Δεν το παραδεχόμουνα.
Μα ήταν.
Δεν έβλεπα
τις μικρές σταλαγματιές το φως
που πέφταν στο φεγγίτη μου
διαπερνώντας τις φυλλωσιές των σύννεφων.
Λιώσανε απότομα τα κρύσταλλα.
Μια φωτεινή πλημμύρα
σκόρπισε την επιμονή της σκόνης
τα μισοτελειωμένα χειρόγραφα
τα μισοτελειωμένα βήματα.
Δεν ξέρω πως έγινε
(ίσως και να ξέρω…)
όμως το φως ποτέ δεν είχε στερέψει.
Να μου χαμογέλασες ποτέ
από μακριά;
Δεν γίνεται. Κάποια στιγμή θα χαμογέλασες.
Ακόμα κι όταν έδιωχνες
κάθε τι δικό μου.
Ακόμα κι όταν νόμισες πως το ‘διωξες...

Τίτος Πατρίκιος

 

Cyrano de Bergerac

..Η ωραία δεσποσύνη ήξερε καλά τον κρυφό έρωτα του Συρανό για εκείνη και θέλησε να τον εκμεταλλευτεί. Ένα βράδυ λοιπόν ζήτησε από τους υπηρέτες της να κανονίσουν μια συνάντηση για τους δυο τους. Στο άκουσμα του καλέσματος του έρωτά του, η καρδιά του φτερούγισε.
Μέσα του αναθάρρησε..."θα θέλει να μου μιλήσει για εμάς" σκέφθηκε..."ίσως και εκείνη με αγαπά". Ζώντας εκείνες τις στιγμές σε μια πρωτόγνωρη υπερένταση, συλλογίστηκε έναν ερωτικό λόγο τον οποίο αποτύπωσε σε γράμμα. Είχε έρθει η ώρα για την ερωτική του εξομολόγηση.

Προς μεγάλη του λύπη όμως, η όμορφη πριγκίπισσα, όχι απλά δεν εκδήλωσε ερωτικά συναισθήματα για εκείνον, αλλά για κάποιον άλλο, τον νέο στρατιώτη του Συρανό, τον Κριστιάν. Του ζήτησε μάλιστα να τον θέσει υπό την προστασία του ώστε να μη του συμβεί τίποτα κακό ως νέος που ήταν στο τάγμα.

Ο Συρανό ήτο συγκλονισμένος και λυπημένος. "Μα πως ήταν δυνατόν η εκπάγλου καλλονή να κοιτάξει έναν άσχημο...Ηλίθιος και βλάξ είσαι Συρανό που το πίστεψες"...έμοιαζε να μονολογούσε. Ωστόσο η αγάπη του δεν κλονίστηκε καθόλου. Της είχε υποσχεθεί νοερά αιώνια πίστη και έρωτα. Θα έκανε τα πάντα για εκείνη. Ευθύς αμέσως γύρισε στο τάγμα αναζητώντας τον νέο του υφιστάμενο. Τον έθεσε υπό την προστασία του, όπως ακριβώς του ζητήθηκε.

Ο Κριστιάν, υπέροχος στην εμφάνιση και ρωμαλέος στην καρδιά, είχε ένα ελάττωμα...ήταν ακαλλιέργητος. Η περιορισμένη ικανότητα σκέψης και λόγου τον κατέστησαν "λίγο" στα μάτια της Ρωξάνης. Ο Κριστιάν ζήτησε βοήθεια για αυτή του την ατέλεια από τον Συρανό. Να γράψει ένα ερωτικό γράμμα το οποίο θα παρουσίαζε ως δικό του στη Ρωξάνη.
Ο Συρανό αρχικά δίστασε. Ωστόσο δεν άργησε να σκεφθεί πόσο τυχερός ήταν που θα μπορούσε να μιλήσει στη Ρωξάνη για τον κρυφό του έρωτα, έστω και με αυτόν τον τρόπο, έστω και μέσω ενός άλλου άντρα. Ταυτόχρονα θα πρόσφερε στην αγαπημένη του χαρά και λύτρωση από τη λύπη που αισθανόταν για την "αποτυχία" του Κριστιάν.

Το γράμμα παραδόθηκε στη Ρωξάνη. Όπως ήταν αναμενόμενο, η καρδιά της δεσποσύνης ρίγησε από χαρά: "Πόσο όμορφα μιλάει, τι ευγενικός!Αυτός είναι ο Κριστιάν που αγαπώ". Ο ενθουσιασμός της όμως δεν άργησε να κοπάσει. Στην πρώτη τους κατ' ιδίαν συνάντηση μετά την ανάγνωση του γράμματος, ο ακαλλιέργητος νεαρός δε μπορούσε να αρθρώσει λέξη. Η λυπημένη πριγκίπισσα αποσύρθηκε στο δωμάτιό της. Ο Συρανό, ως απομηχανής θεός, έσωσε την κατάσταση. Με την προκάλυψη που του χάριζε η σκοτεινιά της νύκτας, προσποιήθηκε τον Κριστιάν. Πόσο όμορφα λόγια της είπε. Όχι από επιτήδευση, αλλά γιατί τα πίστευε πραγματικά. Κέρδισε το πρώτο της φιλί. Εκείνος το κέρδισε.

"Τι είναι το φιλί; Υπόσχεση που δίνουμε με πίστη περισσή.
Όρκος που λέμε από κοντά μ' έναν ερωτικό σκοπό.
Περισπωμένη ρόδινη πάνω στο σ΄αγαπώ.
Και μυστικό που λέγεται αντί στο αυτί, στο στόμα.
Είναι του απείρου μια στιγμή, εκεί κατά το γιόμα.
Άγγιγμα είναι της καρδιάς, ανάσα των καημών.
Είναι η γεύση της ψυχής στην άκρη των χειλιών....."

Η Ρωξάνη ήταν ερωτευμένη με τον Συρανό, όμως δεν το γνώριζε. Ο ευγενικός σωματοφύλακας ποτέ δεν αποκάλυψε σε εκείνη το μυστικό του. Δεν ήθελε να την πληγώσει. Αρκούσε που ήταν εκείνη ευτυχισμένη.
Ο πραγματικός έρωτας έχει αυτό το χαρακτηριστικό. Θεωρούμε τον άλλο όμοιο με εμάς και κάνουμε τα πάντα για τη δική του ευτυχία. Έστω και αν αυτό σημαίνει πως πρέπει να απομακρυνθούμε.

Κέρας Αμάλθειας

 

Η τρυφερότητα του σημαίνοντος

Τις νύχτες ανοίγω την πόρτα
και μπαίνω στο σπίτι.
Δεν ξέρω πια,
από πού το χέρι σου
μου έδινες,
δεν ξέρω πια
πού να σε συναντήσω.

Κι όμως τον χώρο όλο γνωρίζω
κι αυτή την εκκωφαντική του σιωπή.
Έτσι τουλάχιστον νόμιζα,
είχα αφουγκραστεί τους ήχους
και τα βλέμματα όλα διάβασα
και τη γραφή του αίματος στις φλέβες.
Είχα μαντέψει όλες τις σκιές
και τα κορμιά μας γυμνά
στο πάτωμα ξάπλωνα.

Πώς να σου πώ τώρα πια
ότι όλα ίδια είναι.
Θέλω να πω,
ο ίδιος πόθος
κι η λαχτάρα ίδια.
Πώς φυλακίζεται ο άνθρωπος
στα ίδια του τα λόγια.

Θέλω τώρα να σου πω,
στη μέση της νύχτας στάθηκα
και την έκοψα στα δυό.

Βρήκα τα χέρια σου,
βρήκα το κορμί σου,
βρήκα τα μάτια σου
κι αυτή τη μυρουδιά
που πάντα χάνω.

( Γιώργος Γιαννόπουλος )

 

@mandragoras σου θυμιζει κατι;; 

 

Μου θυμίζει κάτι μαθηματα ξιφασκιας που ειχα αφησει στη μεση!
   

 

Το δικό μου το πολύ πως να χωρέσει στο δικό σου το λίγο! Κι οι δυο μας δυσανασχετούσαμε δικαιολογημένα.

Όμως μέσα σ' αυτό το λίγο σου, σ' αυτό το περιορισμένο σου, είχα την κακοτυχία να διακρίνω σκιές περαστικές που με πυρπόλησαν. Σκιές του απέραντου. Αυτό που δεν έλεγχες, αυτό που δεν γνώριζες, προσπερνούσε από μια σου έκφραση, από μια σου χειρονομία τυχαία και με καθήλωνε.

Δεν περιγράφεται η ματιά, η κίνηση, ο ήχος.

Ό,τι κι αν σου πω δεν θα σου μεταδώσω αυτό που μ' έκανε να σε θέλω έτσι. Το απέραντο είναι άπιαστο, απερίγραπτο, ακαθόριστο. Χιλιάδες να λέω εναντίον σου αμέσως θα παραλύσουν μπροστά στη γρήγορη κίνηση του χεριού σου μόλις σηκωθεί για να φτάσει στα χείλη σου και να δαγκώσεις το μικρό σου νυχάκι σμίγοντας τα φρύδια σα να σκέφτεσαι κάτι δύσκολο.

Για μια τέτοια κίνηση, κάποιες ώρες, ένιωθα έτοιμος και τη ζωή μου να δώσω.

Για μια τέτοια κίνηση!

Σαν σινιάλο άλλων κόσμων ερχόταν προς εμένα κι ανέτρεπε όσα σου καταμαρτυρούσα. Από κατήγορο με μετέτρεπε σε ζητιάνο σου!

Για μια τέτοια κίνηση!

Δεν θα απορήσω ποτέ ξανά για το τι είναι εκείνο που αλυσοδένει ένα ζευγάρι. Δεν φαίνεται αυτό που αλυσοδένει. Εμείς οι απ' έξω δεν βλέπουμε τίποτα όμως ένας άντρας κανείς δεν ξέρει τι σινιάλα δέχεται από το βλέμμα μια γυναίκας, απ' την ανάσα της, από το γέλιο της, από την πιο ανεπαίσθητη χειρονομία της, από το άρωμά της.

«Πώς ν’ απαλλάξω τη σκέψη μου απ’ τις ερμηνείες των άλλων έτσι που να μη σου λέω «σ’ αγαπώ»,γιατί όσα κάνουμε μιμούνται τις ταινίες,τα διαβάσματα,τα τραγούδια που μας πρωτοδίδαξαν αυτή τη φράση;Να σου λέω «Σ’ ΑΓΑΠΩ»,γιατί ένα αρχέγονο κύμα βγαίνει από βαθιά μου,πρωτοφανές,άγνωστο και λέει έτσι… «

«Τα μικρά παιδιά δεν φτιάχνουν μύθους γιατί τα παιδιά ζουν απ’ ευθείας χωρίς διερμηνείς και μεσάζοντες. Η πραγματικότητα των παιδιών είναι τα παραμύθια μας και η παραμυθία μας για το χαμένο παράδεισο στην εξορία μας. Τα παιδιά από μόνα τους ξέρουν. Μπορούν ν’ αποκρυπτογραφούν τα μαγικά σημάδια του κόσμου γιατί την έχουν την καθαρή όραση που συλλαμβάνει τα άφαντα, ενώ εμείς τη χάσαμε με τα χρόνια και με τις γνώσεις. Τα παιδιά είναι σοβαρότερα και συνεπέστερα απ’ τους μεγάλους γι’ αυτό κι εγώ στο παλιό ζαρωμένο παιδί που απέμεινε μέσα μου προστρέχω όταν είναι να αισθανθώ τα πιο σπουδαία. Ένα παιδί από παλιά κι από βαθιά βγαίνει κι αποφασίζει στις εσχατιές της ζωής μας. Υπάρχει ένα παιδί μέσα μου που ξέμεινε, δεν την ξεχνά την ποίηση των πραγμάτων που χρόνια πριν αντίκρυσε και ζει με την αόριστη νοσταλγία της ανικανοποίητο πια και λυπημένο. Γιατί τίποτα δεν συγκρίνεται με την ποίηση των πράγματων στην παιδική ματιά, όλα είναι κατώτερά της από δω κι ύστερα.»

«Να υπάρχω μονάχα, να σ’ αγαπώ μονάχα και να μην έχω λόγο κανένα να το δηλώνω. Ούτε την παρουσία μου να μη χρειάζεται να δηλώνω πια. Σ’ αγαπώ τόσο που το ξεχνώ, όπως ξεχνάμε τα αυτονόητα και τα φυσικά. Σ’ αγαπώ τόσο που δεν σε κρίνω και εντελώς σε αποδέχομαι. Γλίτωσα από το μαρτύριο να προσπαθώ συνεχώς να σε διορθώνω. Σ’ αγαπώ τόσο που δεν σε θέλω. Γιατί δεν θες παρά ότι σου λείπει κι εσύ πια δεν μου λείπεις αφού στης αγάπης τον τόπο δεν χωρά η απόσταση. Σ’ αγαπώ κι αγαπώντας σε, σε περιέχω, σε έχω αφού είμαι, είμαι από σένα και μαζί σου κι όπου κι είμαι έρχεσαι.»

Μάρω Βαμβουνάκη