Έχω θυμώσει μαζί σου Μεγάλε!

καλά κάνεις και το ελέγχεις... κρίμα είναι το τραπεζάκι...  

 

Αυτό σκεφτομαι και εγω κάθε φορά και ηρεμώ....  

 

Ως παγόβουνο, είναι κομβικό το σημείο που θα επικοινωνήσω ή θα αφήσω να φανούν τέτοια "ποταπά" συναισθήματα.

Συνήθως, θυμώνω με εμένα.

Συνέρχομαι μόνη.

 

Αν γίνεται επίτηδες.. Του βγαζεις τ έντερα του τα κανεις κολιέ και τον κρεμάς με αυτα....η επικοινωνία ειναι το παν....λες τι θες και τι δεν θες...τα πρεπει όλοι πανω κατω τα ξέρουμε..

 

Δύο περιπτώσεις:

Α) εάν έχω θυμώσει με κάτι σοβαρό θα πω "ειμαι θυμωμένη με αυτό". Εάν θέλει να μάθει παρακάτω θα μου πει να εξηγήσω εάν όχι δεν θα μου πει αλλά θα ξέρει ότι "είμαι θυμωμένη με αυτό".

Β) εάν έχω θυμώσει με μαλακιουλα θα πω "ΈΧΩ ΝΕΥΡΑ" και γενικά θα γελάσει και θα ρωτήσει γιατί και θα πω *ανασαανασαανασα* γιατιχτεςπουπηγαμεεκεικαικαναμεαυτοκαιλεγαμεεκεινομουειπεςτοαλλογιατιιιιιιιτοεκανεςαυτοοοοοιι" ε και θα γελάσει και θα το κλείσουμε εκεί  

Αλλά γενικά δεν θυμώνω. Είμαι τρελός τσαντιλας ναι αλλά δεν θυμώνω κυρίως γιατι βαριέμαι και καταναλώνω τόση ενέργεια που ειμαι γενικά τσαντιλας που δεν φτάνει να θυμώσω σαν κανονικός άνθρωπος  

 

Όταν είσαι θυμωμένος, μέτρα μέχρι το 10 προτού μιλήσεις. Όταν είσαι πολύ θυμωμένος, μέτρα μέχρι το 100.

Τόμας Τζέφερσον, 1749-1826, Αμερικανός πρόεδρος [1801-1809]

 

@stratos83

Αν κάτσω να μετρήσω, τι λέω, ούτε καν μέχρι το 100 οι χριστοπ@ναγίες 8α εκτοξεύονται βζνννν-βζννν παντού, χα!

 

Αν δεν υπάρχει διάθεση συζήτησης:
-Φτιάχνω το φαγητό του με λιγότερη αγάπη. 
-κάθομαι στο κρεβάτι και κλαίω μέχρι να ξεθυμάνω ή να με πάρει ο ύπνος(αφού έχω κοπανίσει αρκετές φορές τα μαξιλάρια και τα πόδια μου με δύναμη στο στρώμα και αφού έχω αλλάξει 800 στάσεις μέχρι να βολευτώ τινάζοντας το σεντόνι πέρα δώθε με νεύρο).
-χαζεύω αστεία πράγματα στο ιντερνετ για να ηρεμήσω

 

Ο θυμός είναι ένα συναίσθημα αρκετά έντονο και ψυχοφθόρο από μόνο του.
Συνοδεύεται ή προέρχεται ίσως από μια κάποια απογοήτευση...
Απογοητεύεται κάποιος όταν περιμένει...
Συγκεκριμένες συμπεριφορές, αναγνώριση που πιστεύει πως δεν λαμβάνει ή ό,τι άλλο.
Το να περιμένω από το Κ να λειτουργήσει με συγκεκριμένο τρόπο, ανάλογο των δικών μου προσδοκιών, το αφήνω στην άκρη σαν ενδεχόμενο. Το να έχω μέσα στο μυαλό μου εγώ προκαταβάλλει τα πως, τα πότε και τα γιατί θα έπρεπε να πράξει όπως εγώ αναμένω, θα σήμαινε (για μένα και μόνο) πως δεν αναγνωρίζω ως Κ μου το συγκεκριμένο άτομο.
Γενικά όμως μιλώντας...
Το μόνο σίγουρο είναι πως όντας θυμωμένοι δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε σωστά σε κανέναν τα όσα θα θέλαμε.
Προσωπικά ασχολούμαι με κάτι άλλο μέχρι να ηρεμήσω...
Έπειτα προσπαθώ να καταλάβω ποιός ήταν ο πραγματικός λόγος που θύμωσα ψάχνοντας στα μέσα μου.
Τέλος συζητώ για τα αίτια και για τα όποια συμπεράσματα στα οποία έχω καταλήξει.

Ξέρεις απόσπαση προσοχής!
Όπως στα παιδάκια  

p.s. Μου συμβαίνει σπάνια... Μου επιτρέπω πλέον να φτάσω μέχρι την ενόχληση συνήθως. Γενικά...

 

Είχα πάντοτε μια φυσική τάση να αποφεύγω τις εντάσεις. Κάθε φορά που ένιωθα πως κάποιος με προκαλούσε, έβρισκα τον τρόπο να αποφύγω την σύγκρουση μαζί του, μολονότι μέσα μου ξεσπούσε διαδικασία ταχείας ανάφλεξης που με συντάραζε.
Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα πως όλος αυτός ο εσωτερικός εύφλεκτος εκρηκτικός μηχανισμός του στιγμιαίου θυμού μου, είναι τελείως ασύμβατος με φυσικές ευαλωτότητες και συνεσταλμένες ευαισθησίες. Η σύγκρουση είναι μια μικρή μάχη που απαιτεί τσαμπουκά, αντοχές και τεχνάσματα, οπότε άλλος δρόμος δε μου 'μενε παρα να μάθω σταδιακά να προσαρμόζομαι στις περιστάσεις.
Ξεκινώ με την αποστασιοποίηση. Παίρνω έτσι λίγο χρόνο ώστε να καταλαγιάσει μέσα μου η φωτιά, εστιάζοντας στο τι στ' αλήθεια συνέβη, ως παρατηρήτρια.
Στη συνέχεια, προσπαθώ να επικοινωνήσω αυτό που νιώθω όσο πιο απλά και σύντομα γίνεται, αποφεύγοντας μελοδραματισμούς, υπερβολές και λοιπές συναισθηματικές κορώνες. Τον ακούω με προσοχή καθώς μου εξηγεί την οπτική του και συχνά προσπαθώ να διαβάσω κινήσεις και βλέμματα ώστε να αποκρυπτογραφήσω ακόμη περισσότερα. Μέσα μου βροντάνε αστραπές και κεραυνοί εκείνη την ώρα, έξω χαμογελάει ψυχρή λιακάδα.
Όσο περνάει ο καιρός, σπανίζουν τέτοιες συζητήσεις. Ο κώδικας ανάμεσά μας γίνεται πιο εύγλωττος, λειαίνονται οι "γωνίες" του καθενός ώστε να μην πληγώνεται η πορεία που επιλέξαμε, στις δύσκολες "στροφές" μας.

Το μόνο παράπονο που έχω ακόμη, είναι αυτή μου η τάση να φορτώνομαι τα λογής ακατονόμαστα με κάποιο αίσθημα ευθύνης. Λες κι όταν έρχομαι αντιμέτωπη με κάποια αδικία, πρέπει να εκλογικευτεί, να στρώσει με συζήτηση, με το θυμό να ισιάξει. Το οποίο είναι βέβαια πράγμα φύσει αδύνατον, ανούσια χρόνου σπατάλη.

 

Μαντ,υπάρχει κι αυτο:
 

 

Ακόμη κι έτσι,κρύβει πολλή αγάπη αυτό