Αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια που χάνεις....

Πότε είναι το τέλος μιας σχέσης;;;;

Ένα από τα μεγάλα ερωτήματα...

Δύσκολο να περιγραφεί... γιατί σε κάθε άνθρωπο τα όρια είναι διαφορετικά... οι αντοχές διαφορετικές... η επεξεργασία των ερεθισμάτων διαφορετική...

Ποιο πράγμα θα σε κάνει να καταλάβεις ότι ... αυτό ήταν... τελείωσε... δεν υπάρχει τίποτα πια εδώ...;;

Πως θα καταλάβεις ότι είσαι σε μια σχέση μόνο στην φαντασία σου...;;

Ότι πρέπει να σταματήσεις να σπρώχνεις και να τραβάς κάποιον για να συνεχιστεί κάτι....;;

Είναι σίγουρο ότι θεωρητικά όλοι μας έχουμε βάλει όρια στο πως θελουμε μια σχέση.... και τα έχουμε ξεχειλώσει πάμπολλες φορές ... για να συνεχίσουμε κάτι που ... για τους δικούς μας προσωπικούς λόγους... δεν θέλαμε να το αποχωριστούμε...

Προσωπικά το έχω κάνει πολλές φορές... το κάνω και τώρα... και πιθανώς θα συνεχίσω να το κάνω...

Δυστυχώς είμαι από τους ανθρώπους που θέλω να προσπαθώ μέχρι την τελευταία στιγμή ή που θα με χτυπήσει στο κεφάλι η πόρτα του αλλού...!!! Χαχαχα

Αν θέλετε μοιραστείτε τις δικές σας εμπειρίες και σκέψεις ...

Ποσο νερό έχετε βάλει στο κρασί σας;;

Τι ήταν αυτό που σας ξύπνησε... σας ταρακούνησε ...

σας έκανε να σκεφτείτε και να βγείτε από την παγίδα μιας σχέσης που τελείωσε...

απο την κατά συρροή, σαν δολοφόνος του εαυτού σας, αυταπάτη...

και σας έκανε να πείτε...

αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια που χάνεις....


ΥΓ ένα ερώτημα για να γιορτάσω τον 1 χρόνο μέλος του φόρουμ...

 

Καλά...θέμα πανελληνίων είναι αυτό, πωωω!

Δώσε μας λίγο χρόνο για μερικά ξενύχτια και επαναλήψεις και θα επανέλθουμε!

 

Χαχαχα
Χρόνο όσο θέλετε...
Δεν βιάζομαι... ούτε βιάζω κανεναν...
Be my guests...!!!

 

Ωραίο ωραίο ... Πιασάρικο

 

Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος ( χαχαχα, εδώ κλαίνε απ' τα γέλια )

Απώτερο παρελθόν λοιπόν : Με τις ελάχιστες σχέσεις μου ( δηλαδή εκείνες που διαρκούσαν πάνω από μια νύχτα/εβδομάδα/μήνα. Αφού για μένα η αλληλεπίδραση ονομάζεται σχέση μετά το τρίμηνο αν όχι το εξάμηνο ), έκανα και γαϊδουρινή υπομονή. Έτρωγα τα κόκκαλα μου, μέχρι να φτάσω στο μεδούλι, πριν πω το ως εδώ και μη παρέκει.
Ή μέχρι να μου το έλεγε η άλλη. Με την "σοφία" των χρόνων ( δηλαδή την εμπειρία ζωής που απέκτησα κάπου στα 31-32 μου ) κατάλαβα ή μάλλον παραδέχτηκα, ότι αν πάψει η σεξουαλική επιθυμία ( του ενός, του άλλου ή και των δυο ). Αν η επιστροφή στην κοινή εστία - η απλά η παρουσία του άλλου/ης - είναι τόσο ευχάριστη σαν ιδέα, όσο μια εκδρομή στην έρημο Γκόμπι. Αν στον ελεύθερο σου χρόνο προτιμάς τα μαθήματα origami/το ψάρεμα/ακόμη και το κούρεμα λαγών/άρμεγμα χελωνών απ' το ν' ανταλλάξεις έστω και δυο κουβέντες με τον/την πια υποτιθέμενο/η σημαντικό/η σου. Δεν έχει πια κανένα νόημα, να περιφέρεις το "κουφάρι" - της σχέσεως που ήταν - σε "δρόμους/πλατείες".
Γιατί όπως θα ήταν πια προφανέστατο - άλλο αν ήθελα να εθελοτυφλώ -, η σχέση είχε πεθάνει - και ίσως και να είχε κατασπαραχθεί απ' τα όρνια αναμένοντας ταφή -.

Απ' τα 31-32 και μετά : Οι όποιες προσπάθειες διάσωσης λιγόστευαν τόσο ποσοτικά, όσο και χρονικά. Τα "σημάδια" της κούρασης/ανίας, όπως και τα κριτήρια μου είχαν αλλάξει αρκετά.
Αν δεν μπορούσα να επικοινωνήσω/συννενοηθώ με την όποια άλλη. Αν προσπαθούσε έστω και πλαγίως, να εισβάλλει σε "χώρους" που ξεκάθαρα της είχα κάνει γνωστό εξ αρχής, ότι κρατούσα για μένα και για μένα μονάχα. Αν έβλεπα κόνξες/γυμνασιάκια/κλαψομπιπιάσεις και λοιπά παρεμφερή, τουλάχιστον για δυο φορές ( η πρώτη συγχωρούνταν ).
Η σχέση για μένα τελείωνε. Αφού - και ξανά βάσει της "απέραντης σοφίας" που προανέφερα - καταλάβαινα, ότι εκείνη τουλάχιστον την χρονική συγκυρία θα βρισκόμασταν σε τελείως διαφορετικά μήκη κύματος. Κι επειδή - καλώς ή κακώς - η δική μου εμπειρία ζωής δίδαξε, ότι συχνά-πυκνά ουδέν μονιμότερο του προσωρινού, έπαψα να σπαζοκεφαλιάζω ή να προσπαθώ ν' αλλάξω πράγματα - πόσο μάλλον ανθρώπους -, που ίσως και να μην είχε νόημα, ν' αλλάξουν.

Δεν ήταν/είναι θέμα φυγοπονίας, μήτε δειλίας. Αν στο "ζύγισμα" τα θετικά είναι περισσότερα απ' τ' "αρνητικά" ( ή βαρύτερα τα πρώτα απ' τα δεύτερα ) προχωράς.
Αν οι δρόμοι/θέλω τέμνονται και δεν δίνουν την καθαρή ένδειξη ότι θα έμεναν παράλληλοι, προχωράς.
Αν αρχίσεις να νιώθεις, ότι παραμερίζεις τον εαυτό σου για τον άλλο, σταματάς. Γιατί όσο σημαντικός κι αν ήταν, πιο σημαντικός από σένα δεν είναι.
Η προηγούμενη περίοδος θα ήταν ένα νήμα από μόνη της ( αν όχι πάπυρος επί παπύρων ), γι' αυτό σταματώ εδώ.

Η μοναδική "Αλεξάνδρεια" που αλήθεια μας ανήκει και που ίσως και θα μπορούσε κάποιος, κάποτε να χάσει, θα ήταν ο εαυτός του ο ίδιος. Οι υπόλοιπες παραμένουν δανεικές, ακόμη κι αν κάποτε αφήναμε την τελευταία μας πνοή στα "σοκάκια" κάποιας από δαύτες.
Απλά, τετριμμένα, ανθρώπινα...Νομίζω, μπορεί να κάνω και λάθος. Αλλ' απ' την στιγμή που για μένα "μιλάω", λάθος σίγουρα δεν κάνω...

Υ.Γ.

Ευχές για τον πρώτο σου χρόνο εδώ.  

 

Ευχαριστώ πολύ!!! Ήταν μια πολύ καλή χρονιά... και όπως συνήθως εύχομαι... προσεχώς καλύτερη!!!

 

Το τέλος μιας σχέσης έρχεται αυτόματα από την στιγμή που το ένα μέλος της σχέσης συνειδητοποιήσει πως το άλλο μέλος συμποσώνει κάτι που αντιβαίνει στο αξιακό του σύστημα.
Δηλαδή μπορεί να το ονοματίσει σαφώς και κατηγορηματικώς.
Σπάνιο γεγονός διότι συνειδητότητα και αξιακό σύστημα είναι σπάνια πράγματα...
Και η έλλειψή τους δεν μπορεί να παράγει αξιόπιστη επικοινωνία, ανεξάρτητα από οτιδήποτε...
Το συναίσθημα είναι καλός δέκτης και σημαντικότατος αρωγός.
Η γκλάβα μας όμως είναι που κάνει τα πράγματα να συμβαίνουν.
Και αν δεν είναι καλοταϊσμένη η γκλάβα μας δεν μπορεί να το κάνει αίτιο, λόγο...
Και αυτό δεν είναι θέμα ακαδημαϊκής εκπαίδευσης...

 

Βαδίζω στην πρώτη φάση σου παπς :Ρ

 

Αχχχ αυτό το συναίσθημα....!!!
Συνήθως αυτό μπλοκάρει την κρίση...!!!
Ή αυτό παίρνει τις αποφάσεις που το μυαλό δεν παίρνει...
Και συνήθως Εν βρασμώ ... είναι και οι χειρότερες αποφάσεις ή έστω όχι προς το συμφέρον...!!!

 

όταν πλέον δε θα με κάνει να γελάω.

Δε κάνω συμβιβασμούς ούτε δίνω ευκαιρίες.

 

Το τέλος μίας σχέσης είναι την ίδια στιγμή που ξεκινάει......

 

Συμφωνώ είναι πολύ καλός δείκτης!!!