Αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια που χάνεις....

Βάση τίτλου νήματος..
Αν πρόκειται για σχέση/ άνθρωπο με μεγαλείο Αλεξανδρινό, για να χει νόημα και αυτή η ρημαδοασυμμετρία δηλαδή, τα πράγματα είναι ακριβώς όπως τα λέει ο μπαρμπαΚαβάφης ...

σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλη
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.

Η θνησιμότητα των σχέσεων είναι δεδομένο. Οι λόγοι τόσοι όσοι και οι άνθρωποι, αριθμητικά (μπορεί και παραπάνω). Πονάει και τσούζει του κερατά ..Αλλά περνάει και αυτό.

 

Όταν αντί να σταθείς μαζί της/ου για φωτογραφία μέσα στα χαμόγελα το αποφεύγεις σαν το διάβολο και όταν τύχει να σας φωτογραφίσουν είσαι μέσα στα μούτρα

 

Και μακάρι να ήταν μόνο οι φωτογραφίες... που στο κάτω κάτω... η τελευταία τάση της μοδός είναι τα μοντέλα να είναι μουτρωμενα... σαν να θέλουν να δείρουν όλον τον κόσμο...

 

Οι παλιοί ανεχόντουσαν πολλά, εμείς όχι.

Να επιμένουμε σε τι ακριβώς;

 

Η ιστορία λέει και δείχνει πως αυτά που ανέχονται και δεν ανέχονται οι άνθρωπες είναι αναλογικά (δεδομένων των συνθηκών) πάντα σταθερά...
Τα υπόλοιπα είναι στερεότυπα όπως: παλιά ήταν καλύτερα, παλιά τα έφτιαχναν καλα (ή αλλιώς), τώρα τα έχεις όλα με το πάτημα ενός κουμπιού, παλιά περνούσαν καλά, τώρα περνάμε καλύτερα από ποτέ και τέτοια...
Καμιά σχέση με την πραγματικότητα...
Αλλά μην το πάμε οφτόπικ...

 

Κοιτα... χωρίς να θέλω να κάνω τον δικηγόρο του διαβολου... και η δική μου η γιαγιά έλεγε... από την γυναίκα χαλάει το σπίτι...
Αλλά μιλάμε για μια εποχή που οι γυναίκες ούτε οικονομικά ανεξάρτητες ήταν, ούτε στήριξη από τους γονείς τους είχαν για να φύγουν... σημαντικοί και οι δυο παράγοντες για να τα ... βροντήξεις όλα κάτω και να φύγεις...!!!
Οπότε και θα υπέμεναν και θα επέμεναν...
Φαντάζομαι η φίλτατη @Giasimi εννοεί... ότι με τις πρώτες δυσκολίες δεν τα παρατάμε ... ψάχνουμε να βρούμε την χρυσή τομή...
Τώρα αν από χρυσή μας βγει μπακιρι... είναι στο χέρι μας να τα ζυγίσουμε και να αποφασίσουμε... αλλά προσπαθούμε πρώτα να την βρούμε.

 

Συνήθως ο ένας το προαποφασίζει και εν καιρώ ενημερώνονται και οι λοιποί ενδιαφερόμενοι. Το πως και τα γιατί δεν έχουν σημασία αλλά καταλήξα πως όλα είναι ένα απλό "κλικ".

Και η ζωή, πάντα, συνεχίζεται.

 

Πότε?
Χμμμμ...
Έχω βάλει νερό στο κρασί, μέχρι σημείου να μην θυμάμαι τι έπινα τελικά.
Έχω κάνει τόσο πίσω, που βρέθηκα με την πλάτη τόσο στον τοίχο, όσο και στον γκρεμό.
Γιατί?
Για να μην χωρίσω?
Τώρα που το βλέπω εκ του μακρόθεν, μεγαλειώδη μαλακία έκαμα, έχασα πολύτιμο χρόνο από την ζωή μου.
Βέβαια, κάθε τέτοια εμπειρία, είναι ένα ακόμη πολύτιμο μάθημα ζωής, κάνουμε πολλές φορές συνήθως τα ίδια λάθη μέχρι να μάθουμε το μάθημα, -αν τελικά το μάθουμε ποτέ-!
Έπρεπε να έχω φύγει πολύ νωρίτερα, από κάθε σχέση που δεν με έκανε χαρούμενη κι ευτυχισμένη, από κάθε σχέση που δεν με εκτιμούσαν γι΄αυτό που ήμουν, από κάθε σχέση που έφτανα να μην αναγνωρίζω είτε τον άλλον, είτε τον ίδιο μου τον εαυτό, από κάθε σχέση που δεν περνούσα με τον άλλον καλύτερα από ότι χωρίς το πρόσωπο αυτό στην ζωή μου.
Όταν φτάσει κάποιος σε αυτήν την συνειδητοποίηση, χωρίζει αναπόφευκτα και βλέποντάς το συνολικά, έχει καλύτερη ποιότητα σχέσεων.
Για την ποσότητα δεν υπόσχομαι τίποτα.

Γενικά, δεν το βλέπω και πολύ σαν ''Αλεξάνδρεια'' που χάνει κάποιος, αλλιώς θα γιόμιζε ο τόπος Αλεξάνδρειες, σιγά...
Μάλλον τείνω στο ''πιο καλή η μοναξιά'', όταν έρθει εκείνη η ώρα.
Χωρίς δεκανίκια και στηρίγματα, κάθομαι και λίγο μονάχη μου να εμπεδώσω wtf συνέβη.
Χρειάζεται κι αυτό, μη νομίζετε. Και μπορεί να είναι και εξόχως απολαυστικό.
Αρκεί να χει κανείς καλή παρέα, όπως λέγανε κι οι υπαρξιστές! Me, myself and I... 

 

Όμορφο θέμα και δύσκολο.
Το σπάσιμο των δεσμών όταν οι δεσμοί που μας ενώνουν γίνονται δεσμά που μας δένουν. Η ενέργεια που θα δαπανήσουμε για να διαλύσουμε που θα προστεθεί σε αυτή που δαπανήσαμε για να συνθέσουμε. Η αναγνώριση της αποτυχίας.
Ο χρόνος που θα πάρουμε την απόφασή μας είναι καθοριστικός της δυσκολίας της. Αν έρθει στον χρόνο δοκιμασίας, χωνεύεται πιο εύκολα. Αν αργήσει, όλα γίνονται πιο δύσκολα.
Η επόμενη επιλογή μας επίσης θα καταδείξει την επιτυχία της απόφασής μας. Αν όχι, γυρισμό δεν έχει.

"Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος..."

 

@Μαντλίν

Σε καμία περίπτωση δεν εννοούσα να συντηρουμε μια σχέση , μόνο και μόνο για να είμαστε σε σχέση

Απλώς αυτό που έχω παρατηρήσει να συμβαίνει γύρω μου είναι ότι με την πρώτη δυσκολία τα παραταμε.....

Καμία φορά αξίζει να επιμένουμε
Αλλιώς ξετελευουμε και πάμε παρακάτω.....

 

Να τολμήσω κι εγώ να αφήσω τη δική μου σκέψη , τη δική μου άποψη , βιωματικά πάντα .
Πότε τελειώνει μια σχέση...κατ εμε όταν νιώσουμε μέσα μας αυτό το αόριστο κενό και έρθει η ερώτηση που γίνεται ενδόμυχα '' και τώρα? ''
Τώρα όσο αφορά αν είσαι σε αυτή τη σχέση μόνο ως καταφαντασία ''ασθενής'' όχι νομίζω πως είναι οι απέλπιδες προσπάθειες που κάνεις για να μην αφήσεις να χαθεί το όνειρο ...να μη χαθεί αυτό που εσύ θεωρητικά τουλάχιστον είχες επενδύσει.
Μην κοροιδευομαστε κανείς δεν τραβά κανένα..απλά ο ένας από τους δυο είναι πιο δυνατός πιο ρεαλιστής αν θες ώστε να παραδεχτεί πως ο ασθενής απεβίωσε...και να είμαστε καλά και να τον θυμόμαστε/
Το πόσο υπομονή πόσες ευκαιρίες θα δώσεις πόσο κρασί θα βάλεις είναι σχετικό. Βάζεις νερό τόσο όσο... κάνεις υπομονή μέχρι να δεις πως περισσότερο κακό σου κάνει και να πάρεις την απόφαση πως αξίζεις αν μη τι άλλο να κρατήσεις τη ψυχική σου υγειά καλή..
Ευκαιρίες? ναι. Παλαιότερα δεν άφηνα το περιθώριο ευκαιριών σε κανένα .... ούτε καν στην οικογένεια μου ούτε καν στον ίδιο μου τον εαυτό. Τόσο απόλυτη... τόσο ξεροκέφαλη... τόσο ... όπως θες . Η ζωή όμως μου έμαθε πως οφείλουμε να δίνουμε έστω 2 ευκαιρίες ακόμα και στον εαυτό μας....μετά καταντάει μαλάκια όπως το τίναγμα του πέους μετά το κατούρημα ενός άντρα. Ευκαιρίες θα δοθούν εφόσον έχουμε απτές αποδείξεις ότι αυτό που έχουμε αξίζει και δε θέλουμε να το καταστρέψουμε και βλέποντας ότι και η άλλη πλευρά κάνει το ίδιο.
Είναι δύσκολο στους καιρούς που ζούμε με τα προβλήματα το άγχος το τρέξιμο να αντιλαμβανόμαστε το τι θέλει ο άλλος ... θα πρέπει να έχουμε τα μάτια μας και τα αυτιά μας ανοιχτά όχι απλά για να κοιτάμε η να ακούμε αλλά γιατί θέλουμε να μπορούμε να βλέπουμε και να ακούμε.
Εν ολίγοις ναι και νερό βάζω πλέον και ευκαιρίες δίνω... και νερό βάζει και ευκαιρίες μου δίνει και υπομονή κάνουμε άσχετα από το πλαίσιο της σχέσης μας γιατί υπάρχουν πολλά περισσότερα που μας δένουν από αυτά που μπορούν να μας απομακρύνουν.
Όταν όμως έρθει η ώρα που θα νιώθω η θα νιώσει πως το δέσιμο χαλαρώνει η πάψει να υπάρχει ξέρουμε και οι δυο πως θα είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας και δε θα κοροϊδέψουμε ο ένας τον άλλο η τον ίδιο μας τον εαυτό ώστε να το τραβάμε από τα μαλλιά για να το κρατάμε απλά.-

 

Αψογη η τοποθετηση σου Μαυρη Νταλια!