Αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια που χάνεις....

Ένας μικρός θάνατος κάθε χωρισμός. Στιγμές ζωής που θάλλουν στον πυθμένα του χρόνου, παγωμένες.
Κάποιες σχέσεις εκπνέουν ήσυχα με τη φθορά του χρόνου, χωρίς αιωρούμενα ερωτηματικά να χάσκουν. Το τέλος αυτών των σχέσεων κλείνει έναν αμοιβαίο κύκλο κοινής πορείας, ενώ αφήνει το περιθώριο να μεταλλαχθεί η σχέση σε φιλική.
Υπάρχουν όμως κι εκείνες οι σχέσεις που τελειώνουν απότομα, με αιωρούμενες εκκρεμότητες για τον έναν από τους δύο, εκείνον που δεν ένιωθε ακόμη έτοιμος να φύγει από κάτι που δεν επιβιώνει ποτέ μονάχο. Τα πως και τα γιατί στοιχειώνουν τον τελευταίο της σχέσης, λίγο πριν την αποδοχή του αναπόφευκτου.

Όταν το ενδιαφέρον για τον έτερο, δώσει τη θέση του αρχικά στη συνήθεια και στη συνέχεια στην αδιαφορία, η σύνδεση έχει ήδη κοπεί. Το θέμα από εκεί και πέρα είναι η διαχείριση της απώλειας και κατά πόσο αυτό γίνεται κοινά αποδεκτό. Τις περισσότερες φορές, οι δεύτερες ευκαιρίες συντηρούν αυταπάτες επειδή είτε ο ένας, είτε και οι δυο δεν αποδέχονται το ασύμβατο μεταξύ τους.

Τη στιγμή που ένιωσα να καταναλώνομαι από την προσπάθειά μου να έρθω όσο πιο κοντά γινόταν, στο μαζί που είχαμε κάποτε επιλέξει, συνειδητοποίησα πως ο αγώνας συντηρούσε μονάχα ένα ατελέσφορο πείσμα, σε βάρος του εαυτού μου. Κι αυτό με επανέφερε στην πραγματικότητα.
Νομίζω πλέον, πως το κλειδί στα φαινομενικά αδιέξοδα των απανταχού απογοητεύσεων είναι η αποδοχή μιας κατάστασης και η αλλαγή πορείας, όσο πιο νωρίς γίνεται.
Επειδή είναι πιο ωφέλιμη η προσαρμοστικότητα στις αλλαγές σχεδίων, από τη χρονοβόρα προσπάθεια ν' αλλάξει ο,τι δεν αποτελεί συνειδητή επιλογή.

 

Είμαι κι εγώ από τους ανθρώπους που δίνουν πολλές ευκαιρίες.
Έχω μάθει ότι έρχεται από μόνη της η στιγμή που είσαι έτοιμος να φύγεις. Όσο πιέζεις τον εαυτό σου με το "πρέπει να φύγω" το πιο πιθανό είναι να επιστρέψεις.
Αναφέρομαι στις περιπτώσεις που είσαι ακόμα ερωτευμένος αλλά ξέρεις ότι η σχέση σου κάνει κακό. Όταν όμως έρθει η στιγμή που θα σπάσει η υπομονή μου τότε θα αδειασει το κάθε συναίσθημα μέσα μου, φυσικά, χωρίς ζορισμα. Και γι'αυτο όταν φεύγω δεν υπάρχει πλέον τίποτα να με κρατήσει. Ούτε απωθημένα, ούτε "αν". Και συνήθως μόνο έτσι φεύγω, οταν έχω εξαντλήσει κάθε περιθώριο και αυτόματα μου φεύγει και ο έρωτας.

Βέβαια έχω φύγει και από σχέσεις που ήταν καλές αλλά είχαν καταντήσει πληκτικες. Εκεί είναι ο πόνος για τον πόνο του άλλου. Δύσκολο αλλά δεν μπορώ να μείνω από φόβο ότι θα πληγώσω τον άλλο, ξέρω ότι θα του κάνω καλό. Ξέρω ότι ετσι μόνο του παραχωρω τον χώρο για να έρθει κάτι καλύτερο στην ζωή του.

Τέλος είναι και το "φεύγω" όταν η απόφαση είναι του άλλου. Το να φύγεις μετά τον χωρισμό συναισθηματικά. Το να επιτρέψεις στον εαυτό σου να προχωρήσει. Πάλι, δεν πιέζω τον εαυτό μου, έρχεται κι αυτό όταν θα έρθει η ώρα του. Η πίστη ότι όλα ξεπερνιούνται είναι πολύ αληθινή και βοηθητική σε αυτές τις περιπτώσεις. Εκτός αν είσαι από τους ανθρώπους που φτιάχνονται με τα απωθημένα και ουδέ ποτέ υπήρξα τέτοιος άνθρωπος.

 

Σ' αγαπώ γιατί είσαι ωραία
σ΄αγαπώ γιατί είσαι εσύ"

Νομίζω πως σημασία έχει να βλέπουμε στον/στην σύντροφο τα δικά του χαρακτηριστικά και να τον/την αγαπούμε σε αυτή τη βάση. Όχι να προβάλουμε σε αυτόν/αυτήν αυτά που εμείς θέλουμε να τον/την χαρακτηρίζουν. Σ΄αγαπώ λοιπόν γιατί είσαι εσύ και όχι αυτό που εγώ θέλω να είσαι.
Ευκαιρίες πάντα πρέπει να δίνουμε. Τουλάχιστον τόσες όσες θα θέλαμε να δίνονται σε εμάς. Ίσως και λίγες παραπάνω.

Τέλος νομίζω πως πρέπει να αναλυθεί τι περιεχόμενο δίνει στις σχέσεις του ο καθένας. Όλα κοινά ή ο καθένας την ζωή του με κοινές στιγμές. Εγώ λόγω γενιάς, βιωμάτων και οικογενειακών καταβολών είμαι της άποψης "όλα κοινά". Αυτές οι σχέσεις είναι απαιτητικές. Πρέπει συνεχώς να τις τροφοδοτείς με ενέργεια για να τις διατηρείς. Δύσκολο και κουραστικό. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι το μέλλον ανήκει στις πιο χαλαρές σχέσεις.

 

Τις σχέσεις τις τερματίζει ο χρόνος, ο αδυσώπητος, ο ανηλεής, ο άσπλαχνος, ο ανοικτίρμων. Το ρολόι χτυπάει 12 -νταν- και τότε ξέρεις ότι ήρθε η στιγμή που οι άμαξες γίνονται κολοκύθες, οι αμαξάδες ποντικοί, οι πρίγκηπες βατράχια, οι κύκνοι ασχημόπαπα και τα ταγάρια με τις αξύριστες μασχάλες μεταμορφώνονται σε σκύλες CEOs πολυεθνικών. Η ώρα δώδεκα, η ώρα που όλα τριγύρω αλλάζουν, κι εσύ γίνεσαι καπνός κι αφήνεις τον πρίγκηπα να ψάχνει για βδομάδες με το υποδεκάμετρο ν' ανακαλύψει σε ποιαν ανήκει η δεκαεξάποντη Giuseppe Zanotti που παράτησες εξ επί τούτου στο ballroom, τη νύχτα της μεγάλης φυγής. Εάν σ' εντοπίσει έχει καλώς, εάν όχι πάλι καλώς έχει, απλά έχεις θυσιάσει ένα απίθανο ζευγάρι παπούτσια για το τίποτε (αλλά τουλάχιστον σου έχει μείνει το φόρεμα....)

 

Δεν ξέρω αν ασπάζομαι τον όρο ''πιο χαλαρές σχέσεις''. Θα προτιμούσα το ''σχέσεις με σεβασμό στην ελευθερία του καθένα''.
Που κι αυτό, δύναται να παρερμηνευθεί και να φαίνεται ότι ισοδυναμεί με ''ελεύθερη σχέση''.
Είναι δύσκολο το να μην ''καπελώσει'' ο ένας τον άλλον.
Συνήθως υπάρχει διαφορά στην δυναμική των προσωπικοτήτων.
Κάποια προσωπικότητα κυριαρχεί, ανεξαρτήτως ρόλου, D/s ή ο,τιδήποτε άλλου.
Δύσκολα οι άνθρωποι ισορροπούν ως προς τις δυναμικές τους και έτσι πυροδοτούνται εντάσεις.
Ακόμη πιο δύσκολα βρίσκει κάποιος έναν σύντροφο που σέβεται και αγαπά όσο και τον εαυτό του, ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο.
Φυσικά, για να συμβεί αυτό, προϋπόθεση αποτελεί να σέβεται και να αγαπά τον εαυτό του.

 

@brenda
Βάλε και τις παρακάτω παραμέτρους:
Φόβος της μοναξιάς
Φόβος της αδυναμίας (γήρας, αρρώστια κλπ)
και η οικονομική αδυναμία για τους νεότερους και όχι μόνο (συγκατοίκηση με γονείς, με σχέση ή με φίλους)

Πιο χαλαρές σχέσεις εννοώ αυτές που δίνουν χώρο στον άλλο. Ο σεβασμός στην ελευθερία του καθενός εξυπακούεται σε όλες τις σχέσεις. Οι όποιες υποχωρήσεις γίνονται εκούσια και δεν επιβάλλονται.

 

Χωρις να δίνω τις αιτίες ή προεκτάσεις που δίνετε, και μιλώντας με φιλοσοφική διάθεση, ο θάνατος υπάρχει γιατι υπαρχει ο χρόνος.

 

Σχέσεις...
Η κάθε σχέση έχει μία βάση πάνω στην οποία στηρίζεται και εξελίσσεται.
Η διάρκειά της είναι σε άμεση συνάρτηση με αυτή την εξέλιξη πιστεύω. Είναι κύκλοι που κλείνουν και είτε η σχέση πηγαίνει σε ένα άλλο επίπεδο είτε λήγει.
Όλες οι σχέσεις τελειώνουν μπροστά στο ανυπέρβλητο. Για εμένα αυτό συμβαίνει όταν υπάρξει σύγκρουση αξιών ή ηθικής. Υπάρχουν βέβαια αμέτρητες άλλες αιτίες....
Αλλά νομίζω πως μόνο αυτά δεν ξεπερνιούνται με τίποτα. Ίσως κάνω και λάθος.

Φυσικά έχω κάνει πίσω... Για να δώσω και για να πάρω τον απαραίτητο χρόνο ή/και χώρο, που κάποιες φορές χρειάζονται προκειμένου να κατανοήσει ο ένας τον άλλον. Για να δω τη μεγαλύτερη εικόνα, την πιο αντικειμενική.

Όταν πονάει περισσότερο το να βρίσκεσαι μέσα σε μια σχέση από το να αποχωρήσεις από αυτή, για μένα είναι μονόδρομος.

 

Η κάϋλα περνάει, το "μυστήριο" χάνεται, ο ενθουσιασμός φθίνει ή εξαφανίζεται.
Στο χέρι του καθενός είναι, να προσπαθήσει τουλάχιστον να τ' ανατροφοδοτήσει.
Να κάνει κόρτε στον/στην σύντροφό του/της ακόμη και μετά από χρόνια.
Ακόμη κι αν ένιωθε ή πίστευε, ότι θα ήταν ακόμη "δικός/η" του/της.
Τα θέλω αλλάζουν, οι άνθρωποι εμπλουτίζονται ή πτωχαίνουν, μεγαλώνουν, ακολουθούν νέες πορείες.
Ξανά στο χέρι του καθενός είναι, να μην τους αφήσει να χαθούν απ' τ' "οπτικό" του πεδίο.

Οι άνθρωποι δεν είναι πάντα κάστρα στην άμμο, ούτε αστέρια στον ουρανό.
Τις ευκαιρίες τις δίνουμε πρώτα σε μας τους ίδιους και μετά στους άλλους.
Αν βέβαια θέλουμε να τις δώσουμε αληθινά, δίχως προκαταλήψεις ( πόσο μάλλον σαν χάρη ).
Δεν υπάρχει λόγος να τραβάμε απ' τα μαλλιά, κάτι που πια θα ήταν ημιθανές ή νεκρό.
Για όλους/ες υπάρχει πάντα κάποιος, ακόμη και στα βαθιά γεράματα.
Ακόμη και για τον μοναχικό παππούκα θα υπήρχε η μοναχική παππούκω, που θ' αναζητούσε και κείνη παρέα.

Όταν ο συμβιβασμός γίνεται συνήθεια και τ' άλλοθι πληθαίνουν. Η "αμαρτία" βαραίνει κυρίως - αν όχι αποκλειστικά - εκείνον/η, που δεν είχε τα κότσια ν' αποφασίσει-ζήσει, κανέναν άλλον.

Τυχαίνει κάπου, κάποτε, με κάποιους να "συναντιόμαστε". Να συνδράμουμε και να συνδράμουν για περισσότερο ή λιγότερο καιρό στην όποια προσωπική ευτυχία/ολοκλήρωση/πείτε τη όπως θέτε. Αλλά κανείς δεν μπορεί αυτή την τελευταία, να την φτιάξει για μας και να μας την προσφέρει σε ασημένιο δίσκο, ούτ' εμείς για κείνον.

 

...με φιλοσοφικη διαθεση παντα θαρρω οτι ο χρονος υπαρχει γιατι υπαρχει ο θανατος ( με ολες τις εκφανσεις της εννοιας του θανατου).

 

Το ανέφερα και παραπάνω για την μοναξιά, ότι αν έχεις καλή παρέα, δεν υπάρχει θέμα.
Γενικά, αυτό με τους φόβους είναι εντελώς φτιαγμένο από το κεφάλι μας, οι φόβοι είναι αποκυήματα της φαντασίας μας.
Συνήθως δημιουργούμε ακριβώς αυτό που σκεφτόμαστε, του δίνουμε υπόσταση εμείς, ακόμη κι αν αυτό δεν έχει.
Τώρα για την οικονομική αδυναμία, τι να πω? Δεν είμαστε κι εμείς εν μέρει υπεύθυνοι γι΄αυτό?
Δεν θέλω να είμαι αφοριστική, δεν μιλάω εκ τους ασφαλούς, δεν εξαιρώ τον εαυτό μου, αλλά είτε βάζουμε κι εμείς το χεράκι μας σε όλο αυτό, η απραξία, η αρνητικότητα και το βόλεμά μας συντηρεί αυτές τις καταστάσεις, μην το ξεχνάμε!

Που ζεις εσύ αγαπητέ?
Τι εννοείς όταν λες εξυπακούεται?
Εγώ βλέπω γύρω μου ότι τα περισσότερα προβλήματα των σχέσεων πηγάζουν από την έλλειψη σεβασμού.
Μακάρι να ήταν όλα αυτά τόσο αυτονόητα, αλλά δεν το βλέπω.
Νομίζω ότι δεν είναι τόσο αρμονικό, αβίαστο και εύκολο όλο αυτό, κυρίως εξαιτίας της μη συναντίληψης.
Διαφορετικοί άνθρωποι, στριμώχνονται σ΄ένα περίεργο σχήμα πολλές φορές, που δεν τους χωράει και πολύ καλά.
Έχουμε την διάθεση να συσχετιστούμε μάλλον, αλλά δεν έχουμε μάθει τον τρόπο να συσχετιζόμαστε με σεβασμό, όχι μόνο στην ελευθερία, αλλά γενικά, απέναντι στις ιδιαιτερότητες και στην μοναδικότητα του άλλου.
Αν όμως δεν εκτιμάμε τον εαυτό μας, τότε πως να περιμένουμε να μάς εκτιμήσουν και οι άλλοι?
Επίσης, μπορεί να αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους ως εκπληρωτές και μόνο των επιθυμιών και των διαθέσεών μας?
Είναι αυτό υγιές? Είναι αυτό ενδεδειγμένο? Είναι αυτό bdsm?
Και δεν χρειάζεται να απαντήσετε, είναι ρητορικά τα ερωτήματα.

 

Ούτε ο χρόνος υπάρχει ως γραμμική συνέχεια, ούτε ο θάνατος ως τέλος. Ο χρόνος μπορεί να ακολουθεί διαφορετική πορεία από αυτήν που νομίζουμε ή αντιλαμβανόμαστε και η ενέργεια, σε κάθε περίπτωση μετασχηματίζεται. Γιατί ο θάνατος να διαφέρει?