Αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια που χάνεις....

Με την ίδια φιλοσοφική διάθεση, μπορεί να μην υπάρχει ούτε χρόνος ούτε θάνατος και όλα αυτά να είναι τα όρια της αντίληψής μας.

 

@brenda
1) Οι φοβίες είτε ως αποκύημα της φαντασίας είτε ως φυσικά επιβαλλόμενο μέτρο για αποφυγή κινδύνων, παίζουν τον ρόλο τους στην λήψη των αποφάσεών μας. Είναι λοιπόν μια παράμετρος που επηρεάζει την σύναψη και την διάλυση των σχέσεών μας. Άσε που δεν μπορώ να φανταστώ την κοινωνία χωρίς φοβίες.

2) Η κουβέντα γίνεται για τον ορισμό που δίνουμε σε μια μορφή σχέσεων (χαλαρές ή με σεβασμό στην ελευθερία του άλλου). Στο επίπεδο των ορισμών λοιπόν εξυπακούεται ο σεβασμός της ελευθερίας του καθενός. Προφανώς στην πράξη συναντάμε έλλειψη σεβασμού. Το που ζω είναι κάτι που το ψάχνω πολλά χρόνια αλλά ακόμη δεν το κατανόησα. Επιφυλάσσομαι.

 

1000 like!!!!

 

Δεν μπορείς γιατί δεν είναι εφικτό γιατί ο φόβος είναι κάτι άμεσα συνυφασμένο με την ανθρώπινη φύση;;;

Ο φόβος είναι η ισχυρότερη μορφή ελέγχου... μια ζωή χωρίς φόβο είναι μια ελεύθερη ζωή...

 

Δεν ξέρω αν είναι δόκιμος ο όρος "φιλοσοφική διάθεση" αλλά το ποστ της @brenda έχει αποσταχθεί πλέον απο τη φιλοσοφία στην επιστήμη. Ο χρόνος θεωρείται η τέταρτη απο τις 11 αποδεκτές διαστάσεις. Και βρίσκεται γύρω μας, οχι μπροστα και πίσω όπως ήταν το αντιληπτικό μας πεδίο. Οσο για την ενέργεια που μεταβάλεται....απλή φυσική!  

 

Ένα άλλο "μανίκι" που ίσως και κάποιος να έχει ήδη αναφέρει και που σίγουρα δεν θα ήταν σοφία, πόσο μάλλον δική μου, - ομολογώ ότι διαβάζω πια αποσπασματικά -, είναι ο αχαλίνωτος εγωισμός. Αν και απεχθάνομαι τους διάφορους επιθετικούς ή ποσοτικούς προσδιορισμούς, αυτή την φορά τον χρησιμοποίησα. Αν μη τι άλλο για να δώσω την αίσθηση του μέτρου.
Τ' οποίο όσον αφορά και τις στενές διαπροσωπικές σχέσεις, μάλλον είναι κι αυτό - κατά πολύ - προσωπική υπόθεση/θέμα αντίληψης.

Σχέσεις με αυτόματο πιλότο μάλλον είναι καταδικασμένες στην συντριβή ( δεν νομίζω, πως χρειάζεται ν' αναλύσω τον αυτόματο πιλότο ).
Σχέσεις με ανθρώπους που δεν θεωρούμε ισάξιους μας, μάλλον θα ήταν καταδικασμένες και κείνες στην προαναφερόμενη κατάληξη.
Σχέσεις που θα ξεκινούσαν/συνέχιζαν από ανία, φόβο, οίκτο, εξάρτηση, μάλλον και κείνες αργά ή γρήγορα θα "ψοφούσαν".
Σχέσεις που σώνει και ντε, θα ήταν όλες προορισμένες σ' ένα τέλος λόγω παρόδου του χρόνου, εγώ τουλάχιστον δεν τις αντιλαμβάνομαι.
Μου κάνει μεμψιμοιρία, μου κάνει παραίτηση.

Έγραψα πριν λίγες γραμμές...μέτρο...Μέτρο στις προσπάθειες, μέτρο τόσο στην αυτοκριτική όσο και στην κριτική του ετέρου.
Αλλά πάνω απ' όλα ειλικρίνεια και θάρρος. Ειλικρίνεια πρωτίστως με τον ίδιο μας τον εαυτό και θάρρος στο να λαμβάνουμε αποφάσεις, ακόμη κι όταν φαινομενικά θα έμοιαζαν ενάντιες στο συμφέρον μας. Δεν ξέρω αν οι σχέσεις είναι κι εκείνες ένα είδος πεδίου μάχης, όπου επικρατεί εκείνος/η που θα "ήθελε" λιγότερο. Κι αυτή μου μοιάζει πια μια πελώρια παπαριά.
Λες και γίνεται να δώσουμε ποσοστά τ' όποιο συναίσθημα. Σίγουρα όμως βοηθάει αρκετά στην "μακροημέρευση" τους η όσο γίνεται καλύτερα ζυγισμένη αρχική επιλογή.
Όπως και το γεγονός ότι θα ήταν μωρία, να περιμένουμε/απαιτούμε απ' τους άλλους πράγματα, που ίσως ούτε κι εμείς να θέλαμε να δώσουμε στους ίδιους μας τους εαυτούς.
Ή το να θεωρούμε, ότι ο έτερος θα μας όφειλε ποιος ξέρει τι - κι αυτό για τα "όμορφα" μας τα μάτια - ή σαν ανταπόδοση για τις όποιες "θυσίες" μας.

Βέβαια, κάποια ζητήματα - όπως εκείνο των "θυσιών" - έχει κάτι τις το "ηρωικό", το "μαρτυρικό", που κοίτα κοίτα, από μας φεύγει και σε μας επιστρέφει ( δίχως λογικά ν' "ακουμπήσει" στο παραμικρό το άλλο μέρος. Εκείνο θα ήταν απλά σκηνικό, χαρακτήρας του δικού μας σεναρίου. Στο μυαλό μας ίσως κι έτσι να προβαλλόταν η "ταινία", μ' ελάχιστες ή καμία πινελιά του άλλου. )

Είπαμε, μέτρο, ακόμη και στον εγωισμό μας, την ιδέα που θα είχαμε για τους εαυτούς μας. Στο κάτω κάτω της γραφής αν μου δείξει κάποιος, έναν άνθρωπα που ξεκίνησε/έμεινε σε μια σχέση με το στανιό ή για ν' αναπαυθούν οι ψυχές των νεκρών του. Να βγάλω τα σωθικά μου με το τσιμπιδάκι για τα φρύδια, να τα πλύνω και να τα ξαναβάλω στη θέση τους σαν τα βατράχια ( Αν και δεν νομίζω, ότι τα βατράχια θα το έκαναν με το τσιμπιδάκι για τα φρύδια. Είχε όμως κάτι το κουλτουρέ και το fashion η ατάκα, δεν μπορείτε να πείτε χαχα ).

Πότε τελειώνει μια σχέση? Όταν πια δεν θα είχες ή δεν θα το ένιωθες, τίποτ' άλλο να της δώσεις ( όχι μόνο να πάρεις ). Κι ας "ωρύεται" με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το έτερο μέρος.
Δεν χρειάζεται - κι εδώ - σώνει και ντε, ν' ακολουθήσει κάποιος την λογική της μαϊμούς ( που για ν' αφήσει το ένα κλαδί, πρέπει πρώτα να πιάσει κάποιο άλλο ), για ν' αποχωρήσει.
Δεν είναι κακία/μουνοπανιά/πείτε το όπως θέτε, πια να μην θέλεις - κάποιον - ή να μην σε θέλει - κάποιος - στην ζωή σου/του. Ακριβώς...ζωή...του ενός...του άλλου...
Λίγη...περαστική...ανεπανάληπτη ( έτσι φαίνεται τουλάχιστον ).

 

Δεν νομίζω ότι δεν έχεις τίποτα άλλο να δώσεις... δεν θες να δώσεις θα έλεγα... γιατί ... ξοδεμένος δεν φτάνεις στο τέλος... έχεις κρατήσει πολλά για σένα όταν φτάνεις να πεις αντίο...

 

Το ''δίνω'' νομίζω πως είναι λάθος ρήμα.
Για μένα το σωστό είναι ''μοιράζομαι''.
Γιατί κάποια συναισθήματα, όταν τα ''δίνεις'', τα εξαντλείς.
Η αγάπη πάλι, όταν μοιράζεται, έχει την ιδιότητα να πολλαπλασιάζεται.
Ανώτερα μαθηματικά... 

 

Έκανα edit ενώ έβαζες την απάντηση σου. Με τσάκωσες χαχα. Εγώ έχω φτάσει και "ξοδεμένος" να κλείσω σχέση. Δίχως να κρατήσω τίποτε.
Με τον καιρό όμως είδα, ότι όσα είχα "ξοδέψει", μου γύρισαν πίσω με "τόκους". Γιατί ίσως και να είχα μέσα μου περισσότερα, απ' όσα τότε άντεχα να κουβαλώ στ' "αμπάρι" μου.
Ξαλάφρωσα κι όταν ήρθε η "ώρα" μου, ξανασάλπαρα για νέο "ταξίδι", πιο ελαφρύς, πιο ανοιχτός ορίζοντας, με μάτια λιγότερο σκοτεινά.
Και το έκανα δίχως τύψεις, δίχως κατάλοιπα, δίχως προσμονές, νοσταλγίες ή συγκρίσεις.

 

“πλούσιος μὲ ὅσα κέρδισες στὸν δρόμο”
Που λέει και ο μπάρμπα Καβάφης...

 

Αν και άνθρωπος απέραντης υπομονής - ναι, γαϊδουρινής -όταν "αδειάζω", φεύγω. Μου είναι αδύνατο να παραμείνω έτσι, μου είναι αδύνατο να προσπαθήσω - κάτι που μέχρι στιγμής δεν κατανοώ, την προσπάθεια να νοιώσω δηλαδή - μου είναι αδιανόητο να με κοροϊδεύω. Και είναι κάτι που άμεσα, την όποια αλλαγή δηλαδή στα συναισθήματά μου, θα επικοινωνήσω στον άλλο.

Κάτι για την αγάπη. Χρειάζεται πολύ πολύ χρόνο, οι άνθρωποι χρειαζόμαστε πολύ πολύ χρόνο για να αφοσιωθούμε στον άλλο άνθρωπο - ισχύει για όσους αντιλαμβανόμαστε την αγάπη ως φροντίδα, αφοσίωση και στοργή και όχι ως πάθος.

Αλήθεια, γιατι λέμε "σε αγαπώ πολύ -πάρα πολύ"; Δεν αρκεί το "σε αγαπώ";

 

Ήξερε τι έγραφε ο "παππούς". Βλέπεις, αν έχεις "αδειάσει". Αν ήθελες σε κάποιον/α να δώσεις μέχρι ν' "αδειάσεις". Δεν έχει πια για σένα σημασία, ποιος "έκλεισε" την σχέση.
Στην αρχή ίσως και λιγάκι να ζοριστείς, ίσως και να πληγωθεί ο εγωισμός σου, ίσως και να νιώσεις ότι οι κόποι σου πήγαν "στράφι".
Αλλά - δεν πιστεύω, ότι θα το έλεγα κάποτε. Πω πω, γέρασα ρε φούστη μου χαχα - δεν πήγε τίποτε χαμένο. Έζησες κάτι που ήθελες, με κάποιον που ήθελες.
Τέλειωσε απλά το καύσιμο και δεν το ένιωθες να παράγεις άλλο. Γιατί - και ξανά βλέπεις -, όποιος γνωρίζει πως να παράγει, δεν μένει για πολύ καιρό "άδειος".
Απλά ξαποσταίνει. Το "πρόβλημα" το έχει, όποιος περιμένει τους άλλους να του γεμίσουν το "ντεπόζιτο". Ο "παραγωγός" μπορεί και να πέσει σε κάποιον άλλο "παραγωγό".
Και ν' ανταλλάξουν/αναμείξουν τα "καύσιμα" τους. Ο σκέτος "καταναλωτής" όμως...

Όλα από μας φεύγουν και όλα σε μας γυρίζουν φιλτάτη. Οι σχέσεις είναι το ευ του ζην, δεν είναι το ζην. Εμείς με τους εαυτούς μας είμαστε και κάποιους που θελήσαμε και θέλησαν κομμάτι του να γίνουν. Αλλά για να μπορέσεις κάποιον κομμάτι του εαυτού σου να τον κάνεις. Πρέπει πρώτα τον εαυτό σου να καταφέρεις να τον γνωρίσεις καλά, να τον αποδεχθείς, να τον αγαπήσεις. Και όταν αυτά γίνουν, να μην τον κρύβεις, αλλά ούτε και να τον κρεμάς σε τσιγκέλια, να μην τον αφήνεις ν' αναλώνεται σε βιτρίνες, ούτε να τον φασκιώνεις.
Τα υπόλοιπα είναι βουή.

* Άποψη πάντα.