Αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια που χάνεις....

..ή μπορείς απλώς να χαιρετήσεις την Αλεξάνδρα που έρχεται..

 

Δεν είναι θέμα αν είναι θεωρητικό το επίπεδο ή όχι κλπ...
Και ακριβώς επειδή είναι ακόμα πολύ θεωρητικό (11, 26, άπειρες κλπ), αρκεί το παραπάνω από 4...
Άσε που ο άνθρωπας δεν νοιωθει ακόμα την τέταρτη, ασχέτως κλπ κλπ ...
La valitsa goes too far κλπ κλπ....

 

Το χειροτερο με την Αλεξανδρεια που χάθηκε είναι οι γνώσεις στην βιβλιοθηκη της

 

Μπορούμε να μην αλλάξουμε μονοπάτια και να προσαρμόσουμε αυτήν την αλήθεια στο ζητούμενο σας. Μήπως τελικά και ο τρόπος που σχετιζόμαστε με τους ανθρώπους, συνδέεται με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα? Και με ποιον τρόπο? Και γιατί δίνουμε ευκαιρίες και που? Γιατί πονάμε στο τέλος? Τι σημαίνει επιλογή? Που ξεκινάει η δική μας ευθύνη και που τελειώνει? Το πως βλέπουμε την πραγματικότητα, καθορίζει την ποιότητα της ζωής μας..αλλά συχνά τα βλέπουμε όπως οι περισσότεροι. Κουβαλάμε μέσα μας μονίμως μια αίσθηση μοναξιάς και αδιέξοδα, πόσο πραγματικότητα είναι αυτό και πόσο συνήθεια και πόσο νοοτροπία τελικά? Τι διάσταση έχει αυτό το μέγεθος? Πονάμε από έρωτα ή πονάμε επειδή μάθαμε πως ο έρωτας πονάει και δεν ξέρουμε πως αλλιώς να το διαχειριστούμε?
..Και τα ερωτηματικά δεν έχουν τέλος... Και όλα αυτά από μια συμπαντική πραγματικότητα, που προσαρμόζουμε σε έναν μικρό τομέα στην μικροκλίμακα της χαζοζωούλας μας. 

 

@rea..

Ένας άνθρωπας κάπου 27 αιώνες πριν, σκοτεινό τον βάφτισαν μετά κάτι μαλακοπίτουρες, είπε "τα πάντα ρει"...
(Ο θρύλλος λέει πως πέθανε γεράκλας έξω από την Χαλκίδα προσπαθώντας να βρει πώς να γιάνει τις καούρες στο στομάχι του μετά το πιώμα, γιατί πολύ του άρεσε ο κράσος)...
Σκοτεινό τον λένε και τώρα... (Έδιτ: Οι τύφλακες)..!

 

Πολύ ωραία προσέγγιση!!!

 

@rea..

Δεν πονάει ο έρωτας. ^.^

 

<3

 

Ότι είναι τύφλακες είναι, καθώς μόνο σκοτεινός δεν ήταν, αλλά δε νομίζω να ήταν από το πιώμα ο θάνατός του , θαρρώ πως είχε εξελιχτεί πολύ ο παππούς Ηράκλειτος για να πίνει και μάλιστα αφειδώς.
Αναχωρητής ήταν ο άνθρωπος και εικάζεται πως είτε έπασχε από υδρωπικία, είτε από ηπατική νόσο, λόγω όλων αυτών που έτρωγε εκεί στα δάση και τ'άγρια βουνά, κατέβηκε για να γιατρευτεί, αυτοσχεδίασε και μάλλον ήξερε πως θα πεθάνει, αφού δεν έβρισκε λύση στο πρόβλημά του.

Eκδοχαί θανάτου του Ηρακλείτου

 
Δυσκολεύεται κανείς να δεχθεί το τέλος της ζωής του σκοτεινού φιλόσοφου, όπως το μεταφέρουν οι διάφοροι βιογράφοι του. Ο ΄Ερμιππος, μας λέει πως, θαμμένος μέσα στην κοπριά βωδιών για να απαλλαγεί, όπως νόμιζε, απ’ την ολέθρια υδρωπικία, τον βρήκε εκεί ο θάνατος, αφού δεν μπορούσε πια να μετακινήσει το βάρος των βολίτων με τα οποία σκεπασαν κατά προτροπή του παιδιά το σώμα του, και κατά μερικούς, αγνώριστος πια, καταξεσκίζεται απ’ τ’αδέσποτα σκυλιά. ( Νεάνθης Κυζικηνός ). Φρικτό τέλος για ένα τέτοιο μεγάλο άνδρα.

Ο Αρίστωνας κι ο Ιππόβωτος όμως, ισχυρίζονται πως έγινε καλά απ’ την υδρωπικία και πως από άλλη αφορμή πέθανε. Ας είναι, τουλάχιστον δεν συμφωνούν όλοι, στην εκδοχή του απαίσιου τέλους.

΄Ετσι έφυγε ο κατά τον Τίμωνα κοκκυστής, (που είχε δηλαδή την επίμονη και μονότονη λαλιά του κούκου), ο οχλολοιδορος, αινικτής Ηράκλειτος.

http://irakleitos.blogspot.gr/2011/06/e.html

 

Μόνο που δεν είπα ποτέ, δεν έγραψα ο κιαρατάς, πως έφυγε εξ αιτίας πιώματος... Πουθενά όμως..?
Ένιγουέι...

 

Νομίζω πως το ερώτημα είναι ένα. Μπορεί να σπάσει η αλληλουχία από γενιά σε γενιά των στεραιότυπων για τις ανθρώπινες σχέσεις, άσχετα πως αυτά θεμελιώθηκαν; Αν ναι πώς, αν όχι γιατί.

 

Άστα αυτά, μάς τον κατηγόρησες σαν μπεκροκανάτα πρώτα και μετά μένεις στην λεπτομέρεια...