Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Επειδή σ’ αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ’ αχανή σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Μέσ’ από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε .... (Οδ. Ελύτης )
 

 

Αχ αυτό το Μονόγραμμα..!


Για σένα μόνο εγώ, μπορεί και η μουσική
Που διώχνω μέσα μου αλλ' αυτή γυρίζει δυνατότερη
Για σένα το ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Το στραμμένο στο μέλλον με τον κρατήρα κόκκινο
Για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση.

 

Σ' ευχαριστώ πολύ ! Μ' εντυπωσίασες που αμέσως κατάλαβες από που προέρχεται το απόσπασμα αυτό ... εξαιρετικό το "Μονόγραμμα" του Ελύτη όντως !
Εξίσου όμορφο κι εντυπωσιακό φυσικά είναι και το απόσπασμα της δικής σου επιλογής ! Καλό βράδυ και καλό μήνα σου εύχομαι dina !  

 

Έλα πάλι στα όνειρά μου απόψε...

Έλα πριν να πέσει η πάχνη.
Πριν να σύρει το γυάλινο ξίφος της
η σκοτεινή αυγή.
Πριν να ματώσουν τα βλέφαρα.

Έλα και γίνε εσύ το κλειδί που ανοίγεις τις πόρτες.
Και γίνε η βροχή και ο κρύος αγέρας.

Θανάσης Κωσταβάρας

 

εμπιστεύομαι πάει να πει
πολλά πράγματα

επιτρέπω
να κρυφοκοιτάξεις
απ' τη μια ή
τις πολλές μου χαραμάδες

σου ανοίγω
παράθυρο
δες με σου λέω

άλλοτε
σε μπάζω απ' την κρυφή μου
πόρτα
γίνεσαι ο ακριβός μου μάρτυρας

και καμιά φορά
αφήνω την ψυχή μου
στα χέρια σου απάνω

Μέρη Λιόντη

 

Έρωτας

αν o έρωτας σε μαγέψει ακολούθησέ τον, όσο κι αν οι δρόμοι του είναι τραχιοί κι απότομοι.
Κι όταν οι φτερούγες του σε τυλίξουν, γείρε πάνω του, όσο κι αν το σπαθί που κρύβει στο φτέρωμά του μπορεί να σε πληγώσει .

Κι όταν σου μιλάει πίστεψέ τον, όσο κι αν η φωνή του γκρεμίζει τα όνειρά σου, όπως ο βόρειος άνεμος τον κήπο σου κουρσεύει.

Γιατί όσο κι αν ο έρωτας σε στολίζει, άλλο τόσο σε σταυρώνει.
Όσο κι αν σε βοηθάει ν’ανθίσεις, τόσο από την άλλη κλαδεύει τα κλωνιά σου.
Όσο κι αν σκαρφαλώνει ψηλά για να σε φτάσει, τα τρυφερά κλαδιά σου να χαϊδέψει, που λικνίζονται στον ήλιο,έτσι ως τις ρίζες σου θα κατεβεί, να τις ταρακουνήσει καθώς αγκιστρωμένες είναι μες το χώμα...;

Κι αν μες το φόβο σου γύρευες απ'τον έρωτα μόνo γαλήνη και η ηδονή,
τότε είναι καλύτερα τη γύμνια σου να κρύψεις και να περάσεις μακριά απ΄του
έρωτα τα αλώνια, να βγεις στον κόσμο που δεν έχει εποχές, εκεί που θα
γελάς, μα θα ναι το γέλιο μισερό, κει που θα κλαις, μα θα ναι λειψά τα δάκρυά σου…

Χαλίλ Γκιπράν

 

Άσμα Ασμάτων του Σολομώντα, 4ος αιώνας, π.Χ.

Όμορφη, όμορφη, όμορφη που 'σαι αγάπη μου.
Τι όμορφη που είσαι.
Γλυκιά σαν του περιστεριού και τρυφερή η ματιά σου. Καμιά από τις όμορφες δεν παραβγαίνει εμπρός σου.
Εσύ 'σαι κρινολούλουδο κι' εκείνες είναι αγκάθια.

Ίδια με κόκκινη κλειστή τα κόκκινα σου χείλη.
Σα ρόδι που το κόψανε στη μέση μού φαντάζει πίσω από το πέπλο σου το ροδομάγουλο σου.

Τα δυο σου στήθια μοιάζουνε δίδυμα ζαρκαδάκια που να βοσκήσουν βγήκανε μες στα ανθισμένα κρίνα.
Φίλα με, φίλα με, μ' όλα τα φιλιά που έχεις μες στο στόμα, μέθα με στης αγκάλης σου το πιο γλυκό κρασί, και το όνομα σου άρωμα, μύρο χυμένο κάτω.

Όλων των μύρων τ' άρωμα και η ευωδιά είσαι εσύ. Ναι, πιο πολύ κι' από το κρασί μεθώ όταν μ' αγγίζεις. Να σ' αγαπάνε, άντρα μου, αυτό μονάχα αξίζεις.

Όμορφη, αψεγάδιαστη είσαι αγαπημένη. Αχ, μου 'χεις κλέψει την καρδιά μου, αγάπη μου, αδελφή μου, μ' ένα σου βλέμμα μοναχά, μια χάντρα στο λαιμό σου.
Μέλι κερήθρας στάζουνε τα δυο γλυκά σου χείλη, μέλι και γάλα αργοκυλούν στη γλώσσα σου από κάτω.

Κήπος κλειστός, ολάνθιστος είσαι αγαπημένη, πηγή με γάργαρο νερό. Παράδεισος από δροσιές, παράδεισος από ροδιές το κάθε σου αυλάκι.

Κανέλα, μοσχοκάλαμο κι' ο νάρδος με τον κρόκο, και ρίζες αρωματικές του Λίβανου και σμύρνα και αλόη, και όποιο μύρο πεις, σε 'σένα ευωδιάζουν.

Σήκω Βοριά, έλα Νοτιά, φύσα τα κλωνιά μου, να ξεχυθούν, να σκορπιστούν παντού οι ευωδιές μου. Σήκω Βοριά, έλα Νοτιά φυσήξτε τα κλωνιά μου να ξεχυθούν, να σκορπιστούν παντού τα αρώματά μου.

Σήκω Βοριά, έλα Νοτιά, φυσήξτε τα κλωνιά μου να ξεχυθούν, να σκορπιστούν παντού τα αρώματά μου.

Κι' ας κατεβεί ο άντρας μου στο κήπο που 'ν' δικός του, για να γευτεί όποιο καρπό απ' τα κλαδιά του θέλει, για να γευτεί όποιο καρπό απ' τα κλαδιά μου θέλει.

 

 
James Ensor, Skeletons Trying to Warm Themselves, 1889

 

Αγκαλιές που κουμπώνουν

Μιλήσαμε για την αγάπη, τη ζωγραφίσαμε με σπρέι στους τοίχους, την αναζητήσαμε σε στίχους τραγουδιών και σε αποφθέγματα μεγάλων ποιητών.
Στολίσαμε τους τοίχους μας με εικόνες από αποσπάσματα του Ελύτη, του Σεφέρη, του Χριστιανόπουλου γιατί έτσι πιστεύουμε πως την ξορκίζουμε.
Εγώ όμως δεν θέλω να την ξορκίσω, θέλω να μιλήσω για την αγάπη, όχι γενικά όπως κάνουν όλοι, αλλά συγκεκριμένα για σένα.
Να μιλήσω σε πρώτο πρόσωπο για εκείνα που νιώθω χωρίς να κρυφτώ πίσω από λόγια άλλων, όσο όμορφα και αληθινά και αν είναι.
Γιατί κατάλαβα πως δική μου αλήθεια είναι πιο όμορφη και πιο σημαντική.
Διαπίστωσα πως για να προχωρήσω στη ζωή μου πρέπει να συμφιλιωθώ με το παρελθόν μου, για να πάψει να με στοιχειώνει. Να το αγαπήσω κι εκείνο μαζί με τα λάθη και τους ανθρώπους που το αποτελούν, και κυρίως με σένα.
Έμαθα πως οι παλιές αγάπες όταν είναι δυνατές και αληθινές δεν πάνε στον παράδεισο, αλλά μένουν μέσα μας.
Αποδέχτηκα πως μεγαλώνω και σταμάτησα να πιστεύω στα παραμύθια, γιατί αυτά είναι για τα μικρά παιδιά.
Κατέληξα πως τα μάτια είναι ο καθρέφτης του ανθρώπου, και δεν περιμένω λόγια. Τα λένε όλα τα βλέμματά μας.
Γιατί η ζωή μου έδειξε πως μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει έχει δικαίωμα να περιμένει κάτι από εκείνη.
Πως δεν υπάρχουν πραγματικά απωθημένα παρά μόνο άνθρωποι που αγάπησαν και δεν αγαπήθηκαν.
Σ’ αγαπώ λοιπόν για όλα όσα με κάνεις να είμαι όταν βρίσκομαι δίπλα σου και γιατί είναι το μόνο πράγμα που ξέρω να κάνω καλά.
Γιατί δεν χρειάζεται να διαβάσω ποιήματα και ιστορίες αγάπης, ούτε να δω ταινίες για να μπω στο πετσί του ρόλου και να δω πως είναι να αγαπάς ολοκληρωτικά και αληθινά.
Σ’ αγαπώ περισσότερο από όσο αγαπάς εσύ τον εαυτό σου, γιατί έμαθα να βλέπω την αλήθεια σου κατάματα χωρίς να με τρομάζει.
Γιατί η αγκαλιά σου κουμπώνει απόλυτα με τη δική μου και είναι το καταφύγιο μου.
Γιατί στα δύσκολα, σε εκείνα που δεν αντέχω, είσαι ο μόνος που θέλω δίπλα μου.
Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ο άνθρωπός μου, ο φίλος μου, ο αδερφός μου, η οικογένειά μου. Γιατί μπορώ να σου αποκαλύψω και τα πιο βαθιά μυστικά μου.
Σε εμάς δε χωράνε τακτικές κι εγωισμοί. Σ’αγαπώ σαν παιδί. Τυφλά κι απόλυτα. Χωρίς αρχή και τέλος.
Ίσως επειδή έμαθα από νωρίς, πως το μεγαλείο της ψυχής ενός ανθρώπου που δεν αγαπήθηκε, είναι η δύναμή του να παραδέχεται την απόρριψη και να συνεχίζει.
Γι’αυτό εμείς οι δυνατοί, πρέπει να προχωράμε παρέα.

Αγγελική Μαρμαγκιώλη

 

Μίλα μου για την αγάπη σου....
Από την άλλη αν δυσκολεύεσαι ....
άσε τις αισθήσεις σου να μου μιλήσουν γι αυτήν
Μπορείς απλά να μου τη δείξεις χωρίς λόγια
χωρίς να ζορίζεσαι που νιώθεις
αν νιώθεις απλά θα το καταλάβω
θα το αισθανθώ απλά ...

 

 

Για την αγάπη



[…] Όταν η αγάπη σε καλέσει , ακολούθησέ την

Αν και τα μονοπάτια της είναι δύσβατα κι απότομα.

Κι όταν οι φτερούγες της σε τυλίξουν, παραδώσου σ’ αυτήν

Αν και το ξίφος που κρύβουν μέσα τους

μπορεί να σε πληγώσει.

Κι όταν σου μιλήσει πίστεψέ την.

Αν και η φωνή της μπορεί να σαρώσει τα όνειρά σου

όπως ο βοριάς σαρώνει το περιβόλι.


Γιατί ακόμα κι όταν η αγάπη σε στεφανώνει

σε καρφώνει στο σταυρό. Ακόμα κι όταν

σε βοηθάει να φουντώσεις, σε κλαδεύει.

Ακόμα κι όταν φτάνει στην κορφή σου

και χαϊδεύει τα φτερά σου

κλαδάκια που τρεμουλιάζουν στον ήλιο

κατεβαίνει στις ρίζες σου

και τις τραντάζει βαθιά σο χώμα.


Η αγάπη σε στοιβάζει πάνω της σα θημωνιά.

Και αφού σε τινάξει για να σε γυμνώσει

και σε λυχνίσει για να βγάλει από πάνω σου το χνούδι

και σε αλέσει για να γίνεις κατάλευκος

και σε ζυμώσει μέχρι να μαλακώσεις

σε παραδίνει στην ιερή φωτιά της να γίνεις άρτος

ιερός για το ιερό γεύμα του Θεού.


Όλα αυτά η αγάπη τα κάνει για να γνωρίσεις

τα μυστικά της καρδιάς σου, και μέσα

απ’ αυτή τη γνώση να γίνεις ένα κομμάτι

της καρδιάς της ζωής.

Αν, όμως, μες στο φόβο σου, ψάχνεις μες στην

αγάπη μονάχα ηρεμία και χαρά

τότε σκέπασε καλύτερα τη γύμνια σου

και βγες από το αλώνι της.

Για να μπεις σ’ ένα κόσμο δίχως εποχές

όπου θα γελάς αλλά όχι με όλο σου το γέλιο

και θα κλαις αλλά όχι με όλα σου τα δάκρυα.


Η αγάπη δε δίνει τίποτα, παρά μόνο τον εαυτό της

και δεν παίρνει από πουθενά, παρά μόνο από τον εαυτό της.

Η αγάπη δε θέλει να κατέχει και δε θέλει να κατέχεται

γιατί στην αγάπη η αγάπη είναι αρκετή.


Όταν αγαπάς δεν πρέπει να λες: «Ο Θεός είναι

στην καρδιά μου» αλλά μάλλον:

«Εγώ είμαι στην καρδιά του Θεού».

Και μην πιστέψεις ποτέ πως μπορείς να

κατευθύνεις την αγάπη, γιατί η αγάπη

κατευθύνει εσένα, αν σε κρίνει άξιο.

Η αγάπη δεν έχει άλλον πόθο από την αυτοεκπλήρωση

αν όμως εσύ την αγαπάς πρέπει να έχεις πόθους

οπωσδήποτε, κάμε αυτοί να είναι οι πόθοι σου:

Να λειώνεις και να κυλάς σαν μικρό

κελαρυστό ρυάκι μες στη νύχτα.

Να ξέρεις καλά τον πόνο της πολλής τρυφεράδας.

Να σε πληγώνει η δική σου κατανόηση της αγάπης.

Και να ματώνεις πρόθυμα και με χαρά.

Να σηκώνεσαι το χάραμα με καρδιά ανάλαφρη

και να ευχαριστείς που θα αγαπάς μια μέρα ακόμη.

Να αναπαύεσαι το μεσημέρι και να

συλλογίζεσαι την έκσταση της αγάπης.

Να γυρνάς στο σπίτι το απόβραδο γεμάτος ευγνωμοσύνη

Και τέλος, να πλαγιάζεις στο κρεβάτι σου με μια

προσευχή για τον αγαπημένο ή την αγαπημένη

σου, και με έναν ύμνο στα χείλη σου.


Χαλίλ Γκιμπράν, Ο προφήτης