Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Φυσάει απόψε περασμένους έρωτες – Ελένη Μαυρογονάτου


Να βιαστώ να ξεκουμπώσω
το πουκάμισό σου,
να φιλήσω το πρόσωπό σου,
ν’ αγγίξω το σώμα σου.
Να βιαστώ να σ’ αγαπήσω
καταχωρώντας σε
στο μητρώο των άστρων.
Κι αύριο,
σαν ξημερώσει,
να σε κάνω ποίημα.

Θέλω τον έρωτά σου
στο χρόνο του τον ενεστώτα,
οριστικό και αμετάκλητο,
δίχως υποτακτικές υπεκφυγές,
αμφίβολους αορίστους
και μέλλοντος κατ’ εξακολούθηση.
Θέλω τον έρωτά σου
μικρή παθητική
μετοχή,
παραδομένο
εξαρτημένο
θυμωμένο,
να μεταγγίζεσαι ολάκερη
ως τον τελευταίο σπασμό
και να σου γνέφω
κι άλλο.
Θέλω τον έρωτά σου
εξουσία κι επανάσταση.

 

Να Διαβάζεται Πρωί Και Βράδυ
Του Μπέρτολτ Μπρεχτ


Αυτός που αγαπάω
Μου είπε
Ότι με χρειάζεται.
Γι’ αυτό
Κι εγώ προσέχω τον εαυτό μου
Κοιτάζω πού πατάω και
Φοβάμαι την κάθε σταγόνα της βροχής
μη μ’ αφήσει στον τόπο.





[Μετάφραση από τα Γερμανικά: Ιωάννα Μυτιληνάκη]

 

ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ

Τα σπίτια φυτρώνουν και αυτά
σαν τα λουλούδια.
Μαραίνονται και αυτά με τα χρόνια,
σαν τα λουλούδια.

Άμα παίζαμε το βίντεο της ζωής μας γρήγορα,
θα μέναμε εκστατικοί.

Μπαίνεις για πρώτη φορά στο σπίτι σου, αγκαλιά
στα χέρια, μόλις γεννιέσαι.
Βγαίνεις μετά, αγκαλιά
στα χέρια ή με το καρότσι.

Μετά με τα παπούτσια σου, τα πρώτα.
Μετά με ένα παιχνίδι στο χέρι και έναν σκούφο μέχρι τα μάτια
και τ' άλλο χέρι στο χέρι των γονιών.
Μετά κρατάς μια σάκα.
Μετά μόνο τα κλειδιά και ένα πουλόβερ.
«Πού ήσουνα τόσες ώρες;»
«Άσε με μάνα!»

Κι από 'κει και μετά όλο και κάτι κρατάς.
Την πρώτη σου βαλίτσα για την εκδρομή.
Τον πρώτο σου έρωτα, τον φέρνεις σπίτι όταν λείπουν οι δικοί σου.
Μετά κρατάς το παιδί σου -εσύ- και το φέρνεις.
Μετά κρατά τους δικούς σου, που μεγάλωσαν
και τους πας όπου θέλουν.

Μετά κρατάς το στόμα σου κλειστό και λες λίγα.
Μετά κρατάς τα έπιπλα για να περπατήσεις.
Όλα από μία πόρτα... περνάνε.
Όλα περνάνε.
Η ζωή η ίδια είναι ένα πέρασμα.
Περνάς καλά; Να περάσεις καλά!

Περαστικά, περαστικός.
Περαστικός ήμουν.
Έτσι έπρεπε να λέει ο έρωτας όταν έρχεται και σε βρίσκει.
Απροειδοποίητα.
Και εμείς του λέμε
«Περάστε».

Λίνα Νικολακοπούλου

 

Δε μας νοιαζει
τι θα αφήσει το φιλί μας
μέσα στο χρόνο και στο σκοτάδι
Αγγίξαμε
το μέγα άσκοπο
που δε ζητά το σκοπό του.
Ο Θεός
πραγματοποιεί τον εαυτό του
στο φιλί μας
περήφανοι εκτελούμε
την εντολή του απείρου.
Ένα μικρό παράθυρο
βλέπει τον κόσμο
Ένα σπουργίτι λέει
στον ουρανό
Σώπα
Στην κόγχη των χειλιών μας
εδρεύει το απόλυτο.
Σωπαίνουμε κι ακούμε
μες στο γαλάζιο βράδι
την ανάσα της θάλασσας
καθώς το στήθος του κοριτσιού ευτυχισμένου
που δε μπορεί να χωρέσει
την ευτυχία του.
Ενα άστρο έπεσε
Είδες;
Σιωπή
Κλείσε τα μάτια. (Γιάννης Ρίτσος)
   

 

«Καθώς γδυνόσουν θρόιζαν τα φύλλα ενός δάσους μακρινού,
ο ουρανός ξαστέρωνε μονομιάς καθώς γδυνόσουνα.
Σαν μια αγκαλιά άσπρα λουλούδια τα εσώρουχά σου πάνω στην καρέκλα». ( Tάσος Λειβαδίτης )

   

 

Αν σήμερα ήταν η τελευταία μέρα που θα την δεις...Αν τώρα είναι η τελευταία ευκαιρία σου να τον πλησιάσεις...αν αυτή είναι η τελευταία φορά που θα τσακωθείτε...θα βιαζοσουν να φύγεις για την δουλειά?θα φοβοσουν πώς δεν του αρέσεις?θα σκεφτόσουν τον εγωισμό σου? Επειδή ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω...Αγαπα, σαν να μην υπάρχει αύριο...

 

Αν μιλούσε η σιωπή,
αν φυσούσε,
αν ξέσπαγε,
θα ξερίζωνε όλα τα δέντρα του κόσμου...
  Νικηφόρος Βρεττάκος

 

Θα σου πουν ότι είσαι σε λάθος δρόμο, αλλά δεν ξέρουν ότι είσαι σε αυτόν που βγάζει σε μένα.
Θα σου πουν ότι είσαι σε λάθος δρόμο, αλλά δεν ξέρουν ότι αυτός που πάνω του βαδίζουμε είναι ολότελα δικός μας. Από την πρώτη μέρα.
Θα σου πουν, πάντα λένε, αλλά δεν ξέρουν.
Γιατί κανείς δεν ξέρει. Ούτε κι εμείς ξέραμε. Αλλά πιστέψαμε.
Θα σου πουν καθώς θα συνεχίσεις να βαδίζεις.
Σα να μην άκουσες ποτέ.
Σα να μην ακούς τίποτα πέρα από την αγάπη.
Θα πουν... Μπορεί ν' ακούσεις, μπορεί όχι. Μα όλα αυτά είναι υποθέσεις, που τώρα δα κάνω.
Καθώς, δε μπορώ ν' ακούσω τίποτα πια.
Έξω από τα βήματά σου.

Χρήστος Ελμάζης