Απεγκλωβίζεται ποτέ κανείς από τις παρενέργειες του έρωτα; Έκλαψε όντως ο Νίτσε;

Αφορμή για την σκέψη του Γιάλομ και του βιβλίου του, που πέρασαν τόσα χρόνια από τότε που το διάβασα που το είχα σχεδόν ξεχάσει, ως προς το περιεχόμενό του, υπήρξε μία φίλη, που παρόλο που είναι κυριαρχική, είναι κι ένας πολύ γλυκός και ευαίσθητος άνθρωπος, που έτυχε κάποια στιγμή, που είμασταν μαζί, να κλάψει.
Με σκοπό να την διασκεδάσω και να την κάνω να χαμογελάσει, παρόλη την συγκίνηση της, τής είπα: ''Σταμάτα, γιατί θα γράψω βιβλίο <<Όταν έκλαψε η Ντόμα>>''. 
Τον σκοπό μου τον πέτυχα, ένας εξαιρετικός κλαυσίγελως, αλλά μετά, με αυτήν την αφορμή κάθησα και ξαναασχολήθηκα με εκείνο το υπέροχο βιβλίο, το οποίο κατά τα λεγόμενα του Γιάλομ, βοήθησε περισσότερο τους πελάτες του απ΄ότι οι τετ α τετ συνεδρίες. Πιστεύω ακράδαντα πως είχε δίκιο. Αφ'ενός δεν καταφεύγουν όλοι σε ψυχοθεραπεία, ψυχανάλυση, ή συμβουλευτική οποιουδήποτε είδους. Αφ'ετέρου, όλους μάς απασχολούν τα θέματα των σχέσεων, εντός και εκτός του bdsm. Άλλωστε οι bdsmers μπορεί να έχουν και περισσότερα να αντιμετωπίσουν, λόγω της πολυπλοκότητας κάποιων επιλογών.
Δεν έχω σκοπό να το περιορίσω στον τομέα της ψυχολογίας, γι΄αυτό επιλέγω κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο για να θέσω ζητήματα προς συζήτηση.
Σίγουρα πάντως αξίζει τον κόπο κάποια από αυτά να μάς προβληματίσουν.

Όποιος θέλει μπορεί να συζητήσει σε σχέση με αυτό που τον εκφράζει ή όχι και να τοποθετηθεί.
Κι επειδή είναι πολλά, σίγουρα συνδεδεμένα μεταξύ τους και με την ροή του βιβλίου, νομίζω πως πρέπει να ξεχωρίσω μερικά, θα αποτολμήσω 20 από δαύτα, για να έχω και έναν μπούσουλα.
Δεν τα έχω εντελώς ''τακτοποιημένα'' για να διαλέξει ο καθένας όποια θέλει, θα σάς πω κάποια στιγμή κι εγώ τα αγαπημένα μου, όπως και τις ενστάσεις μου με άλλα.

Το πρίσμα σας μπορεί να είναι ότι θέλει, προσωπικό, ερωτικό, φιλοσοφικό, ψυχολογικό, bdsmικό, καταγγελτικό, απορριπτικό, ό,τι γουστάρετε. 


1)Ο σεξουαλικός πόθος είναι, κατά βάθος, πόθος για ολοκληρωτική κυριαρχία πάνω στο πνεύμα και το σώμα του άλλου.


2)Ο πόθος, ο ερεθισμός, η λαγνεία – αυτά μας υποδουλώνουν. Οι μάζες περνούν τη ζωή τους σαν γουρούνια που τρώνε μέσα στην ταϊστρα της ηδονής.


3)Αν δεν γίνεις ο κύριος της πορείας της ζωής σου, σημαίνει ότι επιτρέπεις στην ύπαρξή σου να αποτελεί ατύχημα.


4)... ο χρόνος δεν διακόπτεται, ότι η βούληση δεν μπορεί να πάει προς τα πίσω. Μόνο οι προνομιούχοι κατορθώνουν να έχουν τέτοια ενόραση!


5)Το γεγονός ότι η βούληση δεν μπορεί να γυρίσει πίσω, δεν σημαίνει ότι είναι αδύναμη! Επειδή, δόξα το Θεό, ο Θεός είναι νεκρός– αυτό δεν σημαίνει ότι η ύπαρξη δεν έχει σκοπό. Επειδή έρχεται ο θάνατος– αυτό δεν σημαίνει πως η ζωή δεν έχει αξία.


6)Έχω άραγε την ικανότητα να τον διδάξω να μετατρέψει το «έτσι συνέβη» σε «έτσι το θέλησα»;


7)Ποτέ δεν κατάλαβε ότι το καθήκον του ήταν να τελειοποιήσει τη φύση, να ξεπεράσει τον εαυτό του, την κουλτούρα του, την οικογένεια, τον σαρκικο πόθο του, την ωμή κτηνώδη του φύση, να γίνει αυτός που είναι, να γίνει ό,τι είναι.


8)Φυσικά υποφέρεις, αυτό είναι το κόστος της καθαρής όρασης. Φυσικά φοβάσαι να ζεις σημαίνει να βρίσκεσαι σε κίνδυνο. Πρέπει να σκληραγωγηθείς!


9)Πρέπει ν΄αντιμετωπίσεις τα σημαντικά υπαρξιακά θέματα επέμενε ο Νίτσε, και τότε η εμμονή σου με τη Βέρθα (την Μαρία, την Ελένη, τον Μάστερ Τάκη και την Αφέντρα Νίτσα θα προσθέσω εγώ... ) θα ξεθωριάσει.


10)Αυτές οι καημένες φαντασιώσεις δεν είναι μέρος μιας υπέρτατης πραγματικότητας. Όλα όσα βλέπουμε είναι σχετικά, όπως και όλα όσα γνωρίζουμε. Εμείς επινοούμε αυτά που βιώνουμε. Κι ότι επινοήσαμε, μπορούμε και να το καταστρέψουμε.


11)Παρόλο που εμείς επινοούμε την πραγματικότητα, το μυαλό μας είναι φτιαγμένο έτσι που να μας το κρύβει.


12)Παρουσιάζει τον εαυτό του ως καλό – δεν βλάπτει κανένα- εκτός απ΄τον εαυτό του και την φύση! Φοβάται τόσο πολύ ότι κάποιος θα τον πληγώσει; Μήπως γι΄αυτό δεν τολμάει να το λέει αρετή. Το αληθινό του όνομα είναι δειλία! Είναι πολιτισμένος, ευγενής, άνθρωπος με τρόπους. Έχει εξημερώσει την άγρια φύση του, έκανε το λύκο του σκυλάκι. Κι αυτό το λέει μέτρο. Το αληθινό του όνομα είναι δειλία!


13)...έχω ανάγκη την μαγεία, δεν μπορώ να ζω ασπρόμαυρα.


14)Η μαγεία απαιτεί σκοτάδι και μυστήριο.

15)Η πολυπλοκότητα της διπλής ζωής, της μυστικής ζωής, δεν είναι του γούστου μου. Κι όμως τη λαχταράω. Η επιφανειακή αστική ζωή είναι θανάσιμα ανιαρή- παραείναι ορατή, βλέπεις πάρα πολύ καθαρά το τέλος και όλες τις πράξεις που οδηγούν στο τέλος. Ξέρω πως ακούγεται τρελό, αλλά η διπλή ζωή είναι μια επιπλέον ζωή. Υπόσχεται την προέκταση της ζωής μας. Ο Νίτσε συμφώνησε. «Νιώθεις ότι ο χρόνος καταβροχθίζει τις δυνατότητες της επιφανειακής ζωής, ενώ η κρυφή ζωή είναι αστείρευτη;»

16)...αντιπαθώ τους άλλους που μου κλέβουν την μοναχικότητά μου χωρίς να μου προσφέρουν αληθινή συντροφιά.

17)Είναι επικίνδυνο να ζεις με ασφάλεια./...με δελεάζει η απόδραση όχι απ΄τον κίνδυνο αλλά απ΄την ασφάλεια. Ίσως έχω ζήσει με υπερβολική ασφάλεια!/Άλλοι το ξέρω, ζηλεύουν αυτή τη ζωή – εμένα όμως με τρομάζει. Με τρομάζει η ομοιομορφία και η πρόβλεψιμότητά της. Με τρομάζει τόσο που μερικές φορές σκέφτομαι τη ζωή μου σαν καταδίκη σε θάνατο!

18)Ερωτευόμαστε περισσότερο τον ίδιο τον πόθο από το αντικείμενό του.

19)Θα ΄ρθει μια εποχή που οι άνθρωποι θα πάψουν να φοβούνται την γνώση, που δεν θα μεταμφιέζουν την αδυναμία σε «ηθικό νόμο», που θα βρουν το θάρρος να σπάσουν τα δεσμά του «πρέπει».

20)...οι επιστήμονες πρέπει να καταλάβουν πως και η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ψευδαίσθηση– αλλά μια ψευδαίσθηση που χωρίς αυτήν δεν μπορούμε να ζήσουμε.

 

Καλέ γιατί τόσα κόκκινα? Να τονίσω το ότι συνπάρχουν αυτά τα χαρακτηριστικά ήθελα, ποιο ακριβώς είναι το θέμα; 

 

α οκ τότε. Γιατί το παρ' όλο μου φάνηκε ότι σου έκανε εντύπωση η ύπαρξη των μεν και των δε.

 

Μόνο αυτή δεν ήταν η πρόθεσή μου. Αλλά δεν μπορώ να διατυπώνω και όλη μου την κοσμοθεωρία σε μία και μόνη τοποθέτηση.
Καμιά φορά καταλαβαίνουμε αυτό που θέλουμε να καταλάβουμε.

 

Εξ όνυχος τον λέοντα, διγιότι -για να βλογήσω τα γένια μου- "αν δεν νογάς, καυλώνεις"...
Δηλαδής, δεν μπορεί ρε παιδιά 250.000 χρόνια να καυλώνουμε με τον ίδιο τρόπο...
Δεν γιένεται, λέω...
Τεσπά και "μια ολίγη, σκέτη από γιουβέτσι", που ΄παράγγελναν παλιά στα μαγερειά, μάσα ήταν κι αυτή...
Από το να μη φας κάτι...

 

Άμα νογάς δεν καυλώνεις? 

 

Το "κλικ" είναι το ίδιο ως αφορμή και ερέθισμα...
Το τι κάνει ο πάσα ένας μετά από το κλικ αυτό είναι άλλο θέμα...
Αυτό είναι η καύλα στο καπάκι...
Λέγεται και "μετά", είναι λίαν χρήσιμο ποιοτικό διαχρονικά χαρακτηριστικό εν ανεπαρκεία...
Εξ αιτίας του επιβιώνουμε ως είδος...
Ποσοστιαία σταθερό ως τώρα...
Εκτός αν μεταλλαχθεί...
214 (χιλιοστάκια) και ..."σήμερα" μείνανε για την μονάδα παλουκάρια...
Εμένανε αυτό μ' αρέσει..!
Α μα πια...  

 

Μίλα μου για το ''μετά''...
Νομίζω εκεί είναι όλο το ζουμί. 

 

Τσού μωρέ... Κατ' ιδίαν αυτά...
Ούτε από σνόμπα ούτε από κάτι...
Απλώς αντίκειται μεθοδολογικά στο ίδιο το μετά, δεν ...κάνει!

 

Χαχαχαχαχα, κατανοητό, σεβαστό.
Αν και τα κατά τη γνώμη μου το μετά δεν μασάει από τέτοια, δεν πτοείται από εκλογικεύσεις, ούτε απειλείται από απόψεις.
Όπως και να΄χει, μερσώ τα μάλα! 

 

 
Ευτυχώς λοιπόν, που είμαστε σπασμένοι, για να μπαίνει το φως.
Φαντάζεστε να ήμασταν αρραγείς και απόρθητοι;
Tίποτα δεν θα καταλαβαίναμε από την ζωή και τα σκαμπανεβάσματά της.
Εντελώς τίποτα δεν θα καταλαβαίναμε και για τις σχέσεις ή τον έρωτα ομοίως.
Γιατί νομίζετε πως έκλαψε -αν έκλαψε- και ο φίλος μας ο Νίτσε;