Η διαμόρφωση της ηθικής του υποτακτικού .

Πάντως το να δείχνεις την φωτεινή πλευρά της ζωής σε κάποιον δεν είν κακό....
Γενικότερα....
Πως λέμε κάνε το καλό και ρίχτο στο γυαλό?
Το να είσαι το μέσον που ένας άνθρωπος θα θυμηθεί την καλή του πλευρά αν έχει ξεχαστεί μέσα στα σκοτάδια του είναι κάτι πολύ όμορφο εν γένει
Ένιωσα την ανάγκη να το σχολιάσω γιατί κάπως έτσι με το να μην κουραζόμαστε με τίποτα και να πηγαίνουμε στα εύκολα και στα παρακάτω βουλιάξαμε στην απραξία και βγάλαμε βρύα.....
Άσε που για ένα Κ άτομο ίσως είναι και λίγο πρόκληση κάτι τέτοιο (νομίζω ότι στα Κ ατομάκια αρέσουν τα δύσκολα...  

 

Ας το πούμε έτσι, τότε, με αυτά τα ωραία λογάκια.
Ας μην το λέμε ''διαμόρφωση της ηθικής'' και να δεις τι εύκολα που θα συμφωνήσουμε... 

 

Αυτό που είπα (και όταν γράφω την άποψή μου αναφέρομαι πάντα στην πλειοψηφία) είναι ότι όταν κάποιος ψάχνει να βρει κάποιον για να είναι μαζί, ψάχνει κάποιον που να είναι κοντά στον δικό του χαρακτήρα και στα δικά του θέλω. Και ως ένα σημείο ο άνθρωπος που έχουμε δίπλα μας αντανακλά και τον δικό μας χαρακτήρα.
Οπότε αν έχουμε δίπλα μας έναν ανήθικο άνθρωπο, μάλλον και εμείς δεν θα απέχουμε και πολύ στο να είμαστε ίδιοι. Και αντίστοιχα και στην αντίθετη περίπτωση. Για να δώσω ένα ακραίο παράδειγμα αν κάποιος είναι κακοποιός, κακοποιούς θα έχει δίπλα του. Οπότε τι να διαμορφώσεις; Κάποιον που είναι σαν εσένα;
Εξαιρέσεις βέβαια πάντα υπάρχουν.

 

Δεν είναι όλα για όλους, έτσι συμβαίνει και με την υποταγή. Άλλους τους εξυπηρετεί, άλλοι την υπηρετούν και άλλοι την ζουν.

 

Δεν θέλω ούτε να σε στριμώξω, ούτε να σε φέρω σε δύσκολη θέση, αλλά πρόσεξε λίγο τι λες, να χαρείς.
Εξυπηρετεί η υποταγή, υπηρετούν κάποιοι την υποταγή?
Μήπως είναι λίγο ατυχής η διατύπωση?
Μήπως έχουμε παραξεφύγει από το θέμα προς άγνωστη κατεύθυνση? 

 

Μιλώντας για κατάσταση σκλάβου και Κυρίας/Κυρίου ανάλογα των επιλογών του καθενός, το Εγώ του υ καθορίζεται αρχικά από το Κ και η ηθική του Κ όποια και αν είναι αυτή είναι ικανή να διαμορφώνει το υ σαν χαρακτήρα και να διαφοροποιεί την μέχρι τότε ηθική του αν αυτό χρειάζεται. Όταν περάσει κάποιος χρόνος, εξαρτώμενος από τα υποκείμενα αυτός, μπορεί αν το θέλει το Κ να γίνει το Εγώ του υ. Επαναλαμβάνω όμως ότι αυτό δεν γίνεται από όλους και όχι σε όλα τα πλαίσια. Ναι η υποταγή εξυπηρετεί, εξυπηρετεί αυτούς που την χρησιμοποιούν ως μέσο ευχαρίστησης, ναι την υπηρετούν αρκετοί, αυτό που λέμε υποταγή για την υποταγή, απο brat, fakers κι άλλους έχουμε πήξει. Λίγοι είναι αυτοί που ζούν την υποταγή και ακόμα λιγότεροι αυτοί που αποδέχονται να ορίζονται από το Κ τους.

Δεν είναι κακό το ποιο μέρος της υποταγής διαλέγει ο καθένας, άλλωστε η ηθική του είναι αυτή που υπαγορεύει την δική του επιλογή.

Η δική σου ηθική @brenda τι σου υπαγορεύει;

 

Ας το πάω πολύ παρακάτω...
Μια παρέα 5 φίλων κάθε μέρα παίζει ένα παιχνίδι τύχης.
Βάζουν τα ονόματά τους σε ένα πουγγί.
Αφήνουν ένα όνομα να πέσει από το πουγγί και αυτός που το όνομά του πέφτει παίρνει από τους άλλους ένα λεπτό.
Κάθε φορά οι πιθανότητες να κερδίσει κάποιος είναι 20%, 1 στις 5.
Αν κάποιος αναρωτηθεί γιατί στις 5,10, 20, 1000 φορές δεν έχει βγει το όνομά του, ένα θεματάκι τόχει, πώς να το κάνουμε...

 

[...
Επικίνδυνοι συνδυασμοί αν δεν υπάρχει η από πάνω ματιά...
Φερειπείν η μεθοδολογία REFA είναι πολύ καλή προσέγγιση, αλλά χωρίς φάπα ποτέ δεν θάπαιρναν μπρός οι άνθρωπες που την υπηρετούσαν, διγιότι να μεν γαμούσαν κι έδερναν στο πώς γιένονται τα πράματα, αλλά το πολιτισμικό τους υπόβαθρο δεν μπορούσε να προσεγγίσει το kaizen ούτε την πραγμάτωση του ichiban ως διαρκούς και συνεχούς παραγώγου και όχι ως αριθμητικού δεδομένου.
Οι REFAίοι ένα ISO βάλανε στη χύτρα να γίνει κι ευτυχώς ανέλαβαν οι επόμενοι να το κάνουν κάτι, γιατί από μόνο του κατάντησε λατρευτικό τυπικό. Τεσπά του πεταματού δεν το λες...
...]

Επειδη τα παραπάνω μπορεί να ακούγονται κάπως στους πιο πολλούς, ένα είναι το ζητούμενο:

Όχι βαβούρα, απλώς ξεστράβωμα...
Κάτι σαν το κάνε το καλό και ρίξτο στον γιαλό, ένα πράμα...
Κι αν πέσει στην κεφάλα κανενού κολυμπητή, το πολύ-πολύ να κάνει κανά καρούμπαλο, θα περάσει...
Μια χαρά είναι...

 

Διαβάζω μια φράση. Γραμμένη. Στην οθόνη του υπολογιστή. Δεν ξέρω την @Dark_Explorer .
Η φράση αυτή ως πρόταση, μου φαίνεται αυτονόητη όσο ότι θα βγει ο Ήλιος από την Ανατολή σήμερα.
Ασχέτως ποιος την γράφει.
Διαβάζω από κάτω διαφωνίες. Εκπλήσσομαι λόγω του αυτονόητου που είδα εγώ. Επανέρχομαι στη φράση. Μετά στις διαφωνίες.
Προσπαθώ να σκεφτώ υπό ποιους όρους αυτό που γράφτηκε είναι αληθές για μένα και αυτονόητο.
Γράφω τους όρους. Πατάει like η Dark άρα εξ αυτού συμπεραίνω ότι και για αυτή υπό τους ίδιους όρους είναι αληθής η φράση της.Θα μπορούσε και όχι.
Ωστόσο, υπό τους όρους που περιέγραψα, ναι φυσικά και συμφωνώ με τη φράση και ναι φυσικά και διαφωνώ με όσους διαφωνούν με αυτή.
Αν όσοι διαφωνούν με αυτή εννοούν ότι κάποια στιγμή ο δυνάμει ή πρώην υποτακτικός ασκεί κριτική στην ηθική του δυνάμει ή πρώην Κ του, όχι δεν διαφωνώ και το έκανα και αυτό σαφές στην προηγούμενη απάντηση μου  

 

Χωρίς να διαφωνώ στο εκρηκτικό μείγμα της δεύτερης παραγράφου... Θα πω πως μια στρεβλή ηθική, ένας πουριτανισμός χωρίς όρια, μπορεί κάλλιστα να αποτελεί περιοριστικό παράγοντα της απόλαυσης, δημιουργώντας ενοχές  

 

Αυτό δεν ήταν ωραίο παλικάρι.
Δηλαδή δεν μπορούμε να έχουμε την γνώμη μας; Πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα όλοι το ίδιο;
Το αν αρέσει η όχι είναι άλλο πράγμα και άλλο ο αφορισμός.
Λυπάμαι πολύ.

 

Πώς το σκέφτομαι εγώ..

Το ήθος ενός ανθρώπου είναι αυτό που τον καθορίζει, αυτό που τον ξεχωρίζει ως οντότητα. Είναι κάτι πολύ βαθύ στον ψυχισμό του καθενός μας καθώς αρχίζει να διαμορφώνεται σε πολύ πολύ μικρή ηλικία. Συνεπώς μοιραία προυπάρχει απο την όποια γνωριμία μας με το bdsm, την όποια συνειδητοποίησή μας bdsm-ικά.

Όσο πιο πολύ καιρό βρίσκεται κάτι στον ψυχισμό μας, στην καθημερινότητά μας, τόσο πιο δύσκολο είναι να αλλοιωθεί. Όχι όμως ακατόρθωτο κατά τη γνώμη μου. Να αλλοιωθεί, όχι να διαγραφεί. Το να διαγραφεί ένα χαρακτηριστικό του ήθους κάποιου το θεωρώ αδύνατο να γίνει, τουλάχιστον με νορμάλ μεθόδους. Πάντα θα υπάρχει βαθειά μέσα του κάτι έστω και ακρωτηριασμένο. Και χρησιμοποιώ τη λέξη αυτή γιατί θεωρώ ακρωτηριασμό να επεμβαίνει κάποιος στον ψυχισμό ενός άλλου ανθρώπου.

Για ΄μένα καλό είναι τους ανθρώπους να τους παίρνουμε όπως είναι ή καλύτερα να τους αφήνουμε τελείως. Οι άνθρωποι δεν είναι παιχνιδάκια μας. Αλοίμονο εάν άλλαζε το υ ήθος κάθε φορά που άλλαζε Κ. Και δεν μιλάω για υποκρισία, αλλά για εξ ολοκλήρου αλλαγή ήθους-κοσμοθεωρίας. Δηλαδή τη μία να λέω κάτι άσπρο, την άλλη να το λέω μαύρο, μετά ξανά άσπρο κ.τ.λ.

Και στην τελική why bother?
Δε σου κάνει το ήθος μου? Πήγαινε παρακάτω..

Ούτως ή άλλως και το ήθος ενός ανθρώπου είναι απο τα χαρακτηριστικά εκείνα που με έλκουν ή με απωθούν απο τον άλλο. Άρα αν είμαι Κ και το ήθος σου με απωθεί από εσένα γιατί να σε αναλάβω ως υ μου?

Αν είμαι για κάτι σίγουρη σε αυτή τη ζωή είναι οτι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, όχι στην πραγματικότητα.