Η διαμόρφωση της ηθικής του υποτακτικού .

Κατ΄αρχάς το νήμα μιλούσε εξ΄αρχής για υποτακτικό και όχι για σκλάβο.
Είδες που εσύ μιλάς για κάτι άλλο, γιατί αυτό σε αφορά? Ένα το κρατούμενο.
Δεν συμφωνώ μαζί σου ότι το Εγώ του υ καθορίζεται ούτε από το Κ, ούτε από την ηθική του, ούτε από τον Θεό τον ίδιο που έχει κατέβει στη γη γι' αυτόν τον λόγο, ας πούμε.
Αλλά αυτή είναι πάντα η δική μου άποψη, με τα δικά μου κριτήρια.
Η ατυχής διατύπωση στην οποία αναφέρθηκα πιο πάνω, έχει να κάνει με το αν η ίδια η υποταγή εξυπηρετεί και υπηρετείται.
Γιατί αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε τα πρόσωπα είναι απλοί εξυπηρετητές της αδήριτης εσωτερικής ανάγκης.
Κάτι το οποίο για μένα αποτελεί μία θλιβερή πραγματικότητα και εν ολίγοις κάπως σαν να ακυρώνει τον προηγούμενό σου συλλογισμό περί διαμόρφωσης του υ και της ηθικής του από το Κ.
Σε μία τέτοια περίπτωση, δεν είναι το κυρίαρχο μέλος που διαμορφώνει το υποτακτικό, αλλά η ανάγκη αμφότερων για κυριαρχία και υποταγή.
Μίλησες για brat και fakers, αλλά εγώ αυτό που βλέπω εδώ και πολλά χρόνια, είναι μία πραγματικότητα τύπου Fake it till you make it...
Και στην συνέχεια, αν δεν τα καταφέρεις δεν έγινε και τίποτα.
Και ούτε και αυτό το επικρίνω, απλά το παρατηρώ.

Όταν ένας υποτακτικός άνδρας απευθύνεται σε μία Κυρίαρχη γυναίκα στον πληθυντικό, χωρίς καν να την γνωρίζει, χωρίς να ξέρει τίποτα γι αυτήν, πέρα από την ταυτότητα που η ίδια δηλώνει, (προσέξτε σε αυτό το σημείο, δηλώνει, δεν είναι απαραίτητα αληθές αυτό), γεμάτος σεβασμό, τότε είναι το πρόσωπο που σέβεται, ή η δική του ανάγκη να υποτάσσεται, έτσι φυσικά, σε οποιανδήποτε νομίζει αντίστοιχα ότι πληροί τις προδιαγραφές?
Ειδικά αν το ίδιο πρόσωπο, μιλά με αφύσικη αγένεια και επιθετικότητα σε γυναίκες που δηλώνουν άλλα στάτους (ομοίως με παραπάνω, όχι απαραίτητα αληθές).

Εγώ λοιπόν, τείνω να πιστέψω, ότι για κάποια άτομα η κυριαρχία και η υποταγή είναι η κινητήριος δύναμη για την αλλαγή της συμπεριφοράς, ακόμη και για το ''ανέκδοτο'' κατά τη γνώμη μου της διαμόρφωσης της ηθικής του υ ατόμου και όχι το πρόσωπο που τα επιβάλλει με το όποιο κύρος.

Και μετά χαίρονται τα διάφορα ''Κ'' γιατί βρήκαν ένα ''έτοιμο'', εκπαιδευμένο σκλαβί και δεν χρειάζεται παρά να δίνουν εντολές και το ''έτοιμο'' να εκτελεί.

Αυτό για μένα είναι πολύ μακριά από την ουσία. Για κάποιους άλλους μπορεί να μην είναι. Μπορεί και να είναι βολικό, δε λέω.

Σε ότι αφορά στο ερώτημά σου, -το οποίο εν πολλοίς είναι αρκετά προβοκατόρικο, γιατί σιγά και μην κάτσω να πω δω πέρα τι υπαγορεύει η δική μου ηθική-, θα πω μόνο τα εξής: εγώ προσωπικά δε νιώθω να αντιπαρατίθεται η όποια δική μου ''ηθική'' με τις διαφορετικές απόψεις. Κάποιες από αυτές τις θεωρώ εντελώς έξω από μένα, κάποιες άλλες τις σέβομαι αν και δεν τις κατανοώ και μερικές τις θεωρώ εντελώς βλακώδεις και τις αποστρέφομαι ως τέτοιες. Σπανιότατα συμφωνώ με κάποιες.

Καμία ωστόσο διαφορετική άποψη δε νιώθω να με απειλεί, ούτε εμένα, ούτε αυτό που συνηθίζουμε να ονομάζουμε ''ηθική'' και εν πολλοίς αντανακλά σε ένα αξιακό σύστημα και μία κοσμοθεωρία. Την έχτισα με κόπο, σιγά-σιγά, την άλλαξα και την εξέλιξα, το κάνω ακόμη, δεν σταματά ποτέ αυτό.

Γνωρίζοντας πως όλοι οι άνθρωποι είναι όντα που βασανίζονται, ο καθένας με τον τρόπο του, στο μέτρο των δυνατοτήτων του να βρουν το δικό τους φως, δεν ενοχλούμαι από τίποτα, πραγματικά. Αν καμιά φορά μοιάζω σαν την ενοχλητική μύγα, που επιμένει σε κάποια πράγματα, το κάνω με τις καλύτερες προθέσεις, οι οποίες ενίοτε δεν γίνονται αντιληπτές ως τέτοιες. Ελπίζω απλά η διαφωνία να είναι αφορμή για δημιουργική και αποδοτική σκέψη, καθώς α-λήθεια, δύσκολα μπορούμε να συν-ορίζουμε και να συν-παραδεχτούμε.  

 

(Καταρχάς φχαρστώ για το παλικάρι).

Εεε, τώρα...
Δεδομένου πως η λέξη γνώμη προϋποθέτει το γνωρίζω (από μελέτη, έκθεση στο γεγονός, προσωπική εμπειρία), να έχεις και να παραέχεις...
Αφορισμός..? Τσου!

 

Ο πουριτανισμός είναι μια δογματική νοοτροπία που δημιουργεί ποικολοτρόπως ενοχικά άτομα. Και ναι, "προσβάλλει" και την "ηθική" τους σε ατομικό επίπεδο.

 

Είναι ωραίο να συμφωνούν οι άνθρωποι ότι διαφωνούν, είναι υγιής επικοινωνία μπράβο βρε @margarita_nikolayevna

 

Καθόλου προβοκατόρικο το ερώτημα μου, αν και κάτι τέτοιο θα μπορούσε να θεωρηθεί το παραπάνω κείμενο σου.
Ας το αφήσουμε αυτό στην άκρη. Ένας σκλάβος δεν σταματά να είναι υποτακτικός, η άποψή μου παραμένει η ίδια με βασική προϋπόθεση να έχουν το κ και το υ σχέση ζωής, όχι ξεπέτα. Τότε ο σκλάβος, ο υποτακτικός, το κουνουπίδι, το χ έχουν την ίδια υπόσταση για μένα και ναι είναι ικανοί να δεχθούν ανάπλαση της ηθικής τους. Άλλωστε τι είναι η ηθική; Ένα σύνολο κανόνων και στερεότυπων
που εκλαμβάνει το άτομο από το περιβάλλον του. Όταν το περιβάλλον του είναι ο Κ του, τότε θα αναπλαστεί σύμφωνα με αυτό και αυτό θα είναι που θα καθορίζει την μετέπειτα κρίση του υπο, όποτε και αν του επιτρέπεται αυτή.

Όταν ένας υποτακτικός άνδρας μιλά στον πληθυντικό σε μια γυναίκα πολλά μπορούν να συμβαίνουν. 1. Να υπηρετεί την υποταγή, να το κάνει για την καύλα του. 2. Να έχει τρόπους, καλή διαγωγή. 3. Όντως να πιστεύει στη γυναικεία κυριαρχία και να μιλά στον πληθυντικό γιατί αυτός ο τρόπος του έχει υποδειχθεί να μιλάει στις γυναίκες ή έτσι πιστεύει και αυτό δεν έχει σχέση με το στάτους της γυναίκας. Αν πιστεύεις στη γυναικεία κυριαρχία, δεν σε αφορά άλλωστε το στάτους Της, το στάτους είναι επιλογή Της, το σέβεσαι. Προσωπικά μιλώ πάντοτε στο πληθυντικό σε μία γυναίκα εκτός κι αν μου υποδειχθεί ενικός, οπότε κάνω αυτό που ζητάει. Σε άγνωστους ή σε άλλους εκτός χώρου πάντοτε πληθυντικό αλλά αυτό είναι θέμα άποψης πολιτισμού.

 

Θεωρώ ότι δεν απάντησες στην ουσία του ερωτήματός μου πιο πάνω, αλλά εντάξει, δεν θα επιμείνω άλλο.
Χαίρομαι που είπες αυτά που ήθελες να πεις. 

ΥΓ. Μία διευκρινισούλα, για τους τύπους. Δεν έχουν όλοι οι σκλάβοι σχέσης ζωής, ούτε όλα τα υποτακτικά άτομα σχέσεις ξεπέτας.
Ενίοτε ισχύουν άλλοι κανόνες.
Επίσης μία σχέση ζωής δεν φανερώνεται αυτόματα. Δοκιμάζεται μέσα στο χρόνο.
Αν αποτύχει να είναι σχέση ζωής και είναι απλώς σχέση, τότε πάει στην κατηγορία ξεπέτας? (ρητορικόν) 

 

@brenda ποιο ερωτημα μου διαφευγει?

 

Αυτό:

 

Απεμπολείται το Εγώ μέσα από το bdsm?

Σκληρό ρήμα το απεμπολώ. Δεν θα το χρησιμοποιούσα. Το Εγώ όμως ναι χάνεται. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για το Εκείνο.

 

Θα ηταν ψεμα να πω οτι ηξερα τι σημαινει "απεμπολειται" ενιγουει..το δικο μου το Εγω παντως εχει γινει 356788766 κομματακια και τα καταπια κιολας.

 

Επίτηδες το χρησιμοποίησα. Για να τονίσω το κάποιο είδος ανταλλαγής/συναλλαγής μεταξύ του Εγώ και της υποτακτικότητας.
Τελικά κατάλαβα γιατί δεν θα ήμουν ποτέ ευτυχισμένη ως υποτακτική.
Μάλλον επειδή δεν μπορούσα να κάνω αυτό που έκανες εσύ που το έκανες κομματάκια και τα κατάπιες.
Σ΄ευχαριστώ πολύ για την απάντηση. 

 

Σου προτείνω να ξαναδιαβάσεις τι έγραψα.