Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

BLACK AND WHITE

Νίκος Καββαδίας


Του Άλμπορ το φανάρι πότε θα φανεί;
Οι μαθήτριες σχολάσανε του ωδείου.
Φωτεινές ρεκλάμες της οδού Σταδίου.
Γέφυρα βρεγμένη σκοτεινή.

Μάτι ταραγμένο μάταια σε κρατώ
στον καιρόν απάνω του Σιρόκου.
Δούλευε το φτυάρι, μαύρε του Μαρόκου
που μασάς βοτάνια για τον πυρετό.

Φεμινά!... Χορός των κεφαλών.
Κ' οι Ναγκό χορεύουν στην Ασία.
Σε πειράζει - μου 'πες - η υγρασία
κ' η παλιά σου αρρώστια της Τουλών.

Τζίντζερ, που κοιτάς με το γυαλί,
το φανάρι του Άλμπορ δεν εφάνη.
Βλέπω στο Λονδίνο εγώ τη Fanny
στο κρεβάτι σου άλλον να φιλεί.

Κρέας αλατισμένο του κουτιού.
Μύωπα καπετάνιου και γερού,
ένα μαγικό σκονάκι ξέρω
τέλειο για την κόρη του ματιού.

Άναψε στη γέφυρα το φως.
Μέσα μου μιλεί ένας παπαγάλος
γέρος στραβομύτης και μεγάλος
μα γιομάτος πείρα και σοφός.

Μέσα μου βαθιές αναπνοές.
Του Κολόμβου ξύπνησαν οι ναύτες.
Όλες τις ρουκέτες τώρα καφ' τες
και μαρκόνι στείλε το S.O.S.

 

Κέντρο Διερχομένων

Δίπλα το λιμάνι, πίσω τα σφαγεία
πέρα στην πλατεία, άδεια καφενεία.

Όλη μέρα μπρός μου ο σταθμός των τραίνων
άλφα-μι στην πύλη κέντρο διερχομένων.

Φουλ λεωφορεία φεύγουν μεσ’ τη σκόνη
πίσω μας καράβια, “ελευθέρα ζώνη'.

Μαύρο καλντερίμι, κόκκινο φουστάνι
σταγαφε τα φράγκα κείνο το τσογλάνι.

Πάμε για καφέδες πέρα στη Ραμόνα
έχω να λαβαίνω από μια πατρόνα.

Άφησε τα φώτα, κρύψου στο σκοτάδι
ξέχασε τα πάντα όπως χτες το βράδυ.
Γιώργος Ιωάννου

 

Καθόλου κρυμμένη
δεν είμαι Ειμαρμένη.
Έκθετη στο πιο σημαντικό διαστάσεων
άνοιγμα.
Υπνωτισμένη άραγε ή απολύτως νηφάλια
μεσούντος του φωτός;
Περπατώ τον δρόμο, που δεν θυμάμαι να ζήτησα.

Μια βλασφημία
μια έπαρση
μια ταπείνωση
μια υπερβολή
η περπατησιά τούτη.

Σε κάθε λεπτομέρεια του πόνου
σε κάθε άγγιγμα της χαράς
η αφορμή της ύπαρξής μου.

Αυτό που λέμε ψυχή
και δεν υπάρχει λέξη να το ορίσει.
Μόνο το δέος της καρδιάς
το ανασαίνει
ανέλπιστα κι ολοκληρωτικά.

~Στέλλα Βρακά~

 

Διονυσιασμος

Τι μπορούν να γνωρίζουν οι μέτρια ζώντες
απ' το μαρτύριο το υπέροχο, της ζωής......

Τι απ' το φως αυτό μπορούν
να αισθανθούν, να πάρουν, να δεχτούν
εκείνοι που τόσο λίγο ζουν
και τη λαχτάρα πόνο βαθύ την αγνοούν......

Όσοι μονάχα ζουν χωρίς το πάθος
της ζωής, δίχως παραφορά και μέθη,
δεν ακούν και του θανάτου πίσω τους τα βήματα.

Ζωή Καρέλλη

 

Η περιπέτεια Δ.Π. Παπαδίτσα




ΙΙΙ.

Είχα μέσα μου στρώσει – δεν πρόκειται μόνο για τον εαυτό μου
Με στοργή το κρεβάτι, άναψα τη λάμπα ταχτοποίησα τα βιβλία
Τις οπτασίες του ταβανιού και περίμενα στις οχτώ το Μεσολόγγι
Και στις εννιά τον έρωτά μου

Την άλλη μέρα με βρήκαν σε υπόσταση θρησκευτική
Αναπολούσα τις ομιλίες
Το ρόλο της προσευχής τον έπαιζα στα δάχτυλα
Ήξερα πότε πρέπει να σιωπώ
Και πότε τέλος πάντων ν’ ανοίγω στα σπλάχνα μου δυο δωμάτια
Κι εκεί να μαζεύω τους φίλους τα βράδια
Στο ένα δωμάτιο να μην υπάρχουν εικονίσματα στο άλλο να υπάρχουν
Ώστε να παρασταίνω το Σωτήρα και την εκστατική αναπόληση
Ή και το άγαλμα με τεντωμένο χέρι
Προς την υφή του νευρικού συστήματος


Σκέφτηκα τότε να προσέξω τα χέρια μου
Με νεύριασαν, τ’ άρπαξα κι εγώ στα γόνατά μου
Και μ’ ένα σφυρί βάλθηκα να τα τσακίσω
Στο τέλος δεν το κατόρθωσα κι από τότε πιστεύω στα χέρια
Κάθε βράδυ τα χαϊδεύω
Και δεν αφήνω ποτέ τους πρόστυχους να τα πλησιάσουν.

 

Να χρησιμοποιείς το χέρι σου για προσκεφάλι.
Έτσι κάνει ο ουρανός με τα νέφη του
...
Έτσι μονάχα μπορεί να ακουστεί
το δίχως απόσταση τραγούδι,
το τραγούδι που δεν μπαίνει στην ακοή
γιατί βρίσκεται στην ακοή,
το μόνο τραγούδι που δεν επαναλαμβάνεται.

Κάθε άνθρωπος χρειάζεται
έν' αμετάφραστο τραγούδι.

Roberto Juarroz
(μτφ: Αργύρης Χιόνης)

 

Σύγκρουση στήθους με ράχη


Είσαι το όριο της τροχιάς μου και είσαι το
απεριόριστο,
το έσω της τροχιάς μου και το έξω,
το βαθύ και το εκτενές·
όλα όσα μπόρεσα να κατακτήσω και όλα όσα θα μπορέσω.

Κι εγώ ξέρω,
ξέρω πως μια μέρα θ’ αλαφρώσω την αέναή μου διαδρομή·
και θα είμαι ο πλάνης οδοιπόρος δίχως καμπανάκι,
μετά χαράς κυρίαρχος των πάντων και κυριευμένος,
μετά χαράς,
ώσπου τον εαυτό μου ν’ ανταμώσω· σύγκρουση στήθους με ράχη
και σύγκρουση σάρκας με ψυχή,
αλήθειας με εικόνα.

JUAN RAMON JIMENEZ

 

Αύριο έπρεπε να πάρω μια ηρωική απόφαση.
Μεθαύριο θα ήταν αργά.
Πάνω απ'τις σκουριασμένες μου αισθήσεις περνούσε το δοξάρι του πάθους.
Ας συντριβομουν!
Έπρεπε να δοκιμάσω!
Θα ζούσα κι εγώ μια φοβισμένη ιστορία!..
Μα με τι;
Με την καρδιά φυσικά! Όμως εγώ...
Όμως εγώ έζησα ως τα τώρα με το κεφάλι.
Πώς θα μετατοπιζα έτσι ξαφνικά το κέντρο της ζωής μου;

Μενέλαος Λουντέμης

 

!!!!!!!!!!!!

 

ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ

Συμπτωματικά βγήκα στον κήπο
και είδα ψηλά μίαν υπέρλαμπρη πανσέληνο
σε διαυγέστατο μαύρο στερέωμα.

Ένωσα ένα σφίξιμο.
Γιατί να μην είμαι είκοσι χρονών...
να... να...

Τι έκανα τότε με την πανσέληνο;
Ξενυχτούσα... τραγουδούσα... ερωτευόμουν...

Τα έκανα πραγματικά, ή τα διάβασα στα βιβλία;
Δεν είμαι πια τόσο σίγουρος.
Καλύτερα να μπω στο σπίτι, να κλείσω και τα παράθυρα.
Κάνει ψύχρα.
Αυτή η πανσέληνος με μπερδεύει.

Νίκος Δήμου

 

Τελειωμένα

Μέσα στον φόβο και στες υποψίες,
με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια,
λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πώς να κάμουμε
για ν’ αποφύγουμε τον βέβαιο
τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.

Κι όμως λανθάνουμε, δεν είν’ αυτός στον δρόμο·
ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα
(ή δεν τ’ ακούσαμε, ή δεν τα νοιώσαμε καλά).

Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν,
εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας,
κι ανέτοιμους — πού πια καιρός — μας συνεπαίρνει.

K.Π. Kαβάφης