Υπο - ερευνώ..

Υπο-ερευνώ

Ιστορία 1.
Ο γενναίος σκύλος μου

Κάθε πρωί κάνουμε με τον σκύλο μου τον γύρο του τετραγώνου. Έχει αρκετά ευρύχωρο πεζοδρόμιο και δεντράκια. Εκτός από μία πλευρά του τετραγώνου, που το πεζοδρόμιο στενεύει πολύ και μας δυσκολεύει κάπως με την κίνηση των αυτοκινήτων. Πρόκειται για ένα μονοδρομημένο στενάκι που για κάποιο λόγο τα αυτοκίνητα περνάνε σφαίρα.

Σε αυτό το στενάκι, πριν 3 χρόνια, ο κοπριτάκος μου (δεν είχε χρονίσει καν), είχε ένα ατύχημα. Ξέφυγε από το κολάρο του και άρχισε να τρέχει σαν παλαβό, πριν προλάβω να τον πιάσω πετάχτηκε στον δρόμο και κουτούλησε σε μια ρόδα ενός κινούμενου οχήματος. Ευτυχώς ο οδηγός είχε γρήγορα αντανακλαστικά και φρέναρε αμέσως.

Τα τραύματα ήταν επιφανειακά, πρήστηκε η μουρίτσα του και πόναγε πολύ τον πρώτο καιρό. Σιγά σιγά συνήλθε και ξαναβρήκε το κέφι του. Όμως κάθε φορά που πλησιάζαμε εκείνη την μεριά του τετραγώνου, τραβιόταν και αρνούνταν πεισματικά να συνεχίσουμε προς αυτήν την κατεύθυνση.

Προσπάθησα με όλους τους τρόπους της θετικής εκπαίδευσης να τον πείσω να με εμπιστευθεί ξανά, αλλά ο φόβος του πάντα με νικούσε στην ίδια γωνία.
Για μήνες κάναμε την ίδια διαδρομή, φτάναμε μέχρι την γωνία και μετά γυρίζαμε. Το είχα αποδεχτεί πλέον πως εκείνο το σημείο πάντα θα του ξυπνούσε μνήμες από το τραυματικό γεγονός που έζησε και δεν θα το ξαναπερπατούσαμε πια. Αλλά πάντα φτάναμε μέχρι την γωνία..κάθε μέρα.

Ένα πρωί, εντελώς ξαφνικά, καθώς πήγαινα να κάνω την γνωστή αναστροφή στην γωνία, ο σκύλος μου στάθηκε ακίνητος, κοιτάζοντας την συνέχεια του δρόμου που μέχρι τότε έτρεμε. Μείναμε ακίνητοι για περίπου ένα λεπτό και έκανα το βήμα προς το στενό, ο σκύλος ακολούθησε. Μπαίνουμε στο δρομάκι που περνάνε τα αυτοκίνητα σφαίρα, και παρατηρώ τον κοπριτάκο μου, να δω αν φοβάται, αν ανησυχεί, αν έχει άγχος... Τίποτα! Συνεχίζει να πηγαίνει περήφανα και υπέροχα όπως πριν.
Φτάσαμε το σημείο ακριβώς που χτυπήθηκε, και το προσπεράσαμε , σαν να μην είχε συμβεί ποτέ τίποτα εκεί και συνεχίσαμε τον δρόμο μας.
Εκείνη την ημέρα ο γενναίος σκυλάκος μου, με δίδαξε ένα σπουδαίο μάθημα ζωής...

Πάντα θα υπάρχουν δρόμοι που θα μας φοβίζουν. Χωρίς βιασύνες και στον χρόνο τους, όλοι οι φόβοι μπορούν να νικηθούν. Φρόντισε μόνο να φτάνεις πάντα έστω μέχρι την γωνία.

 

Για κάποια τέτοια κείμενα αξίζει να ρίχνει κανείς μια ματιά πλέον σε αυτό το χωριό.
Γιατί στέκεται σε εκείνον που ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους χωριάτες.

Μεστό κα εμπευσμένο κείμενο χωρίς άποψη.... Μόνο ώριμη σκέψη... Επιτέλους ένα καθαρό μυαλό...

Το μόνο που μένει είναι ως είθισται στα χωριά είναι να εξετάσουμε αν ο σκύλος που έκοψε το καπίστρι και ήρθε σε οδυνηρό εναγκαλισμό με διερχόμενο όχημα, ο οποίος εναγκαλισμός επροκάλεσε τραύμα εις τον εσώτερον ψυχισμό του, παρουσίασε συμτώματα διπολικής συμπεριφοράς , ακραίο εγωτισμό και το εγώ του ήρθε σε σύγκρουση με το εκείνο του αντικατοπτρίζονντας μέσω του υπερέγω τοξικότητα με ισχυρές δόσεις ναρκισισμού.

Ο λόγος στους ειδήμονες... και καλή μας απόλαυση...

Ωραίο θέμα...

Iagos

 

Ώρες ώρες σκέφτομαι πως θα ήθελα τα γραπτά σου να υπάρχουν κάπου όλα μαζεμένα.
Σκέψου το ενδεχομενο να φτιαξεις ενα δικο σου blog.

Υπέροχο κείμενο!

 

χαχαχαχαχαχαχαχα    

 

.. πραγματικά σε ευχαριστώ πολύ!! ..Έμεινα κάγκελο...  .. τι να πω..

 

Να πεις πώς θα το σκεφτείς  

 

χαχαχα..ποιος μπορεί να σου χαλάσει χατίρι εσένα!! .. Θα το σκεφτώ!!

 

Καλο αφεντικο, εχει ο σκυλος σου.

 

Η αφέλεια του ( σκύλου) ...την Καλημέρα μου .

 

Μα χαλάτε όλη τη μαγεία της λιτότητας της ιστορίας. Απλά πράγματα λέει το κείμενο μέσω μιας όμορφης αλληγορίας. Και το συμπέρασμα στο τέλος εύστοχο, μεστό και ευανάγνωστο.

 

Πολύ ωραίο κείμενο. Προσωπικά μου "ξύπνησε" ωραίες αναμνήσεις.

Η αλήθεια είναι ότι μπορούμε να μάθουμε πολλά από τα σκυλιά.

Αν μου επιτρέπεις, θα πω κάτι ακόμη που έμαθα από τη σκυλίτσα μου, σε σχέση με αυτό :

Πριν εφτά χρόνια, ήρθε στο σπίτι μου ένα πανέμορφο κουτάβι. Μια πανέμορφη και πανέξυπνη σκυλίτσα. Η οποία όμως είχε κροτοφοβια.
Όταν ήταν δύο χρόνων, ήρθε ένα δύσκολο φθινόπωρο με έντονες βροχές και αστραπές.
Σε μια έντονη λοιπόν, τέτοια βροχόπτωση και ενώ όλοι λείπαμε από το σπίτι, πηδάει από το δεύτερο όροφο κάτω.
Δεν παθαίνει τίποτε, ευτυχώς. ούτε γρατζουνιά.

Μετά από αυτό το σκηνικό, τέθηκε πλέον το ζήτημα πως θα αντιμετωπιστεί η κροτοφοβια της, η οποία πλέον έχει πάρει επικυνδινες διαστάσεις, (να σημειώσω εδω, πως εφόσον δεν έπαθε τίποτε για ένα σκυλί είναι λογικό να το επαναλάβει).

Το ψάξαμε πολύ και ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης (στην ηλικία που ήταν και με διάφορους άλλους παράγοντες), ήταν η αναγκαστική έκθεση της σε κρότους υπό ασφαλείς συνθήκες.
Μου φάνηκε τόσο σκληρή μέθοδος, που ποτέ δεν δέχτηκα το σκυλί μου να υποστεί κάτι τέτοιο.

Προσπαθήσαμε λοιπόν, με άλλους τρόπους. Χωρίς αποτέλεσμα κανένα. Η κροτοφοβια ήταν εκεί και κάθε φορά την τρελαινε. Και κάθε φορά ερχόταν τρομοκρατημένη στα πόδια μας, να γλιτώσει το φόβο της.

Από αυτό λοιπόν, εγώ κατάλαβα, πολύ εκ των υστέρων πια, ότι σε κάποιους φόβους δεν μπορείς απλά να δίνεις χρόνο. Σε κάποιους φόβους, χρειάζεται να βρεθεί κάποιος με "δύναμη" και να σε βάλει απότομα απέναντι τους. Και αυτός ο κάποιος, να μην λυγίσει, όσο και αν εσύ λυγίζεις και να είναι πάντα "εκεί".