Υπο - ερευνώ..

Ευχαριστώ πάντως για την πρόθεση..  

 

σε ένα περιβάλλον ατομιστικών ιδεολογημάτων είναι χρήσιμη, μέχρι έναν βαθμό, η αυθυποβολή της αυτάρκειας.

όποιος χρειάζεται να περπατήσει, καταφέρνει να βρει τρόπο να περπατάει, με τέσσερα, δύο ή και ένα πόδι, ή και με στήριξη.

 

Τα ιδεολογήματα - γενικά - ενδεχομένως να έχουν σχέση με την αυθυποβολή -ειδικά - μα δεν έχουν με την αυτάρκεια. Περισσότερο είχα στο μυαλό μου την επάρκεια στις προσωπικές διαδρομές, να διευκρινήσω.

Ναι, τα καταφέρνει. Με την συνθήκη πως κάθε στάση προσφέρει διαφορετική οπτική της γωνίας και του στρίβειν.
(ωστόσο αυτή στα τέσσερα έχει το ενδιαφέρον της   )

*εντιτ : ευχαριστώ @espimain (   )

 

κι εγώ αυτήν είχα στο νου μου.  

 

χαχαχα... την ευλογία σας πάτερ!!

 

O πιο καλός άνθρωπος που γνώρισα ποτέ μου ήταν ένας Σκύλος –βασικά όλοι οι Σκύλοι που ξέρω είναι καλοί άνθρωποι, μακάρι οι υπόλοιποι άνθρωποι να έμοιαζαν στους Σκύλους, τί ωραίος που θα ‘ταν ο κόσμος, ε ; Μ’ αυτόν τον συγκεκριμένο Σκύλο, λοιπόν, μείναμε μαζί δεκατέσσερα χρόνια, μέχρι που ο δικός του κύκλος ζωής έκλεισε, πριν το δικό μου. Προσέξτε τώρα, δε λέω «ήταν ο σκύλος μου», δεν μπορώ να το πω , διότι δεν μου ανήκε περισσότερο απ’ ότι του ανήκα εγώ (αν και φαντάζομαι πως όταν με συνέστηνε στη σκυλοπαρέα του, έλεγε «από δω η τύπα μου», με κάπως κτητική και φιγουρατζίδικη διάθεση). Ας κατονομάσει κάποιος ένα προσόν, οποιοδήποτε, ο Σκύλος αυτός το διέθετε. Ακόμη και τα κάποια ελαττώματά του –φαγάς, υπναράς, κάπως τεμπέλης- φάνταζαν χαριτωμένα κι όταν συμβαίνει αυτό, όταν δηλαδή δεν βλέπεις κάτι στραβό πάνω στον άλλον, τότε τον αγαπάς αληθινά. Αν και εξαιρετικά γενναίος (μια φορά μ’ έσωσε με αυτοθυσία όταν μας την έπεσαν από πίσω τρεις τσαμπουκαλεμένοι μούργοι με τα δόντια ξεγυμνωμένα, το ζωνάρι λυμένο για καυγά και το περίσσιο αγελαίο θράσος, που το βλέπουμε κι εδώ συχνά –τους έκανε και τους τρεις σώσπαστους ο δικός μου), είχε βέβαια κι αυτός τις φοβιούλες του. Δεν μπορώ να πω ότι τον βοήθησα να τις ξεπεράσει, αυτός πάντως με βοήθησε να ξεπεράσω κάποιες δικές μου και να γίνω καλύτερος άνθρωπος, σχεδόν Σκύλος –ίσως γι’ αυτό με αποκαλούν συχνά σκύλα.

Με την (καίρια) αυτή τοποθέτησή μου, λύνεται οριστικά το ζήτημα που τέθηκε, περί αναλογιών μεταξύ ανθρώπων και Σκύλων και ναι, πέραν πάσης αμφιβολίας, ένας Σκύλος μας δείχνει το δρόμο –τώρα, εάν είμαστε στραβοί κι αντί να κοιτάμε το δάσος, κοιτάμε τη μουσούδα του Σκύλου, έτερον εκάτερον. Όσο για τις bdsmικές ή μη προεκτάσεις της ιστορίας –άλλο φλέγον θέμα αυτό- προσωπικά δε δίνω ούτε πληθωρισμένο πφένιχ της Βαϊμάρης, άλλωστε οι πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες που έχω διαβάσει στον έως τώρα βίο μου δεν –επαναλαμβάνω : δεν- ήταν bdsmικές – εάν ήταν, τότε αυτό δεν θα σήμαινε τίποτε περισσότερο απ’ το ότι θα ήμουν σχεδόν αμόρφωτη (που μπορεί και να είμαι, ε ; )

 

Σ ευχαριστώ για την όμορφη ιστορία σου, γέλασα πολύ!
Επίσης σ ευχαριστώ για την προσπάθεια σου να "λύσεις" το όποιο ζήτημα που τέθηκε

 

Υπο- ερευνώ

Σημείωση: Σεβόμενη την όποια αντίδραση προκάλεσα με τις αλληγορίες μου περι ζώων, σήμερα θα μιλήσουμε... για φυτά!!

Ιστορία 2.
Ο ποιητής και η λεμονίτσα

Στον 2ο όροφο της απέναντι πολυκατοικίας μετακόμισε πέρσι ένας τύπος. Για το καλωσόρισμα, δέχτηκε ως δώρο μια γλάστρα με μια μικρή λεμονίτσα, την οποία ερωτεύτηκε κεραυνοβόλως και την τοποθέτησε στο μπροστινό μπαλκόνι του με τους φιόγκους και τις ταμπελίτσες της.
Δεν γνωρίζω το πραγματικό του επάγγελμα, αλλά λόγω αυτού του σφοδρού έρωτα του με την λεμονίτσα, ο αθεράπευτα χαζογκομενίστικος ρομαντισμός μου, τον βάφτισε ποιητή!

Την καλημέριζε κάθε πρωί και την χαιρετούσε κάθε φορά που έμπαινε και έβγαινε από το σπίτι του. Την φρόντιζε με πολύ στοργή, της μιλούσε γλυκά, της ξεσκόνιζε τα φυλλαράκια της, της τραγουδούσε την ώρα που την πότιζε. Και εκείνη δυνάμωνε και ανθούσε για τον κύριο της. Του κουνούσε ναζιάρικα τα κλαδάκια της και το πυκνό φύλλωμά της είχε το πιο ζωντανό, το πιο υπέροχο πράσινο χρώμα που έχω δει ποτέ!
Όλη η γειτονιά θαύμαζε την πανέμορφη λεμονίτσα του και εκείνος καμάρωνε για την ιδιοκτησία του.
Κοιτούσα τις γλάστρες μου με ενοχές. Τόσα χρόνια, μόνο πότισμα, που και που μεταφύτευση , ξεχορτάριασμα και ούτε μια καλημέρα δεν τους είχα πει ποτέ.
Παρατηρούσα αυτήν την σχέση καθώς δυνάμωνε με τον καιρό. Η λεμονίτσα, άρχισε να καρποφορεί κάτω από τα ανθάκια της, σαν υποσχέσεις αιώνιας αφοσίωσης στον Κύριο της. Και εκείνος να συνεχίζει να την τροφοδοτεί με αγάπη κάθε μέρα.. Το μικρό όμορφο δεντράκι του..!!

Με τον καιρό, ποιητής μας άρχισε να ξεχνάει την λεμονίτσα του σιγά - σιγά. Τον έβλεπα που και που, να μαζεύει τα παραπονιάρικα πεσμένα φυλλαράκια της δυσαρεστημένος.
Οι τρυφερότητες και οι αβρότητες άρχισαν να σπανίζουν όλο και περισσότερο, αλλά η λεμονίτσα του στεκόταν στη θέση της, δυνατή όμορφη και μυρωδάτη. Πιστή σκλάβα του αφέντη της να υπομένει την μοναξιά της στο άδειο μπαλκόνι του.
Ένα πρωί, στα μέσα του καλοκαιριού και της πιο σκληρής κάψας είδα τα ρολά του κατεβασμένα. Διακοπές για να ξεσκάσει ο ποιητής. Και η λεμονίτσα να ατενίζει μόνη της τα κλειστά ρολά της μπαλκονόπορτας.
Όλη η γειτονιά, γίναμε μάρτυρες του αργού θανάτου της, από το μαστίγωμα του καυτού ήλιου. Πρώτα έχασε όλα της τα φύλλα και μετά άρχισαν να ξεραίνονται τα κλαδιά της. Κάθε πρωί έβγαινα στο μπαλκόνι μου με την ελπίδα να δω ξανά τα ρολά ανεβασμένα, να έχει επιστρέψει ο ποιητής και να σώσει την λεμονίτσα του. Πέρασαν 2 εβδομάδες.. και ήρθε εκείνο το πρωί, τα ρολά άνοιξαν, αλλά η λεμονίτσα δεν ήταν πια στην θέση της.

Λίγο πριν μετακομίσει, τον συνάντησα τυχαία στο ψιλικαντζίδικο της γειτονιάς και δεν άντεξα, τον ρώτησα..
-Είχατε μια λεμονίτσα στο μπαλκόνι σας..?
- Ναι βέβαια! ακόμα την έχω, αλλά την έβαλα στο πίσω μπαλκόνι που δεν την χτυπάει ο ήλιος.
Μας έκανε νόημα (εμένα και της ψιλικατζούς που είχε την ίδια αγωνία) βγήκαμε στο πεζοδρόμιο, και μας έδειξε το πίσω μπαλκόνι του. Εκεί, δίπλα από την μπουγάδα, στραπατσαρισμένη με ξεθωριασμένα αραιά φύλλα, η λεμονίτσα του!
-Καλά που έχω πόδια και δεν έχω ρίζες!.. Η Ψιλικατζού ρουθούνιασε και ξαναμπήκε στο μαγαζί της

Παρά το στραπατσάρισμα της όμως, κρατούσε κάτι από εκείνη την γλυκύτητα της ( ή έτσι μου φαινόταν εμένα). Εκεί ψηλά πίσω από τα κάγκελα, η αφοσιωμένη ερωμένη να γνέφει στον ποιητή της, στον κύριο της.. και εκείνος να την κοιτάζει με τον ίδιο έρωτα, όπως πρώτα..

Από το ίδιο σημείο του πεζοδρομίου φαινόντουσαν και οι δικές μου γλάστρες, που άντεξαν τους πιο σκληρούς χειμώνες μου και τα πιο άγρια μαστιγώματα των καλοκαιριών μου.
Και τότε κατάλαβα!..Η καθημερινή φροντίδα, με ουσία!..Ο σεβασμός της συνύπαρξης μας που δέσμευσε φυσικά και απέριττα την καθημερινή ρουτίνα μας! Η επίγνωση της ευθύνης που αναλαμβάνω, χωρίς υπερπροσπάθειες που εξαντλούν. Η συνειδητότητα που επιβάλει την συνέπεια στις θέσεις μας και την ουσιαστική συντροφικότητα, μέσα από την καθαρότητα των πιο απλών πράξεων
Κοίταξα τα ολάνθιστα μπαλκόνια που για χρόνια κοσμούσαν την γειτονιά μου και όλα τα άλλα, τα άδεια, τα γεμάτα. Κάθε μπαλκόνι, το έργο κάποιου δημιουργού. Μια μοναδική σχέση που δεν είναι ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο αληθινή από οποιαδήποτε άλλη.
..Και τελικά.. τι ξέρω εγώ από ποίηση?.. Ίσως, να είμαστε όλοι μας με έναν τρόπο, Ποιήματα και Ποιητές!

 

-Ξέρεις τι ; -Ίσως και να μη φταίει ο «ποιητής» σου και πρόσεξε γιατί : -Αυτές οι μικρές λεμονιές στις γλάστρες δεν φτουράνε, γενικά, και ο (βασικός) λόγος είναι ότι είναι μεγαλωμένες στο θερμοκήπιο. Πας εσύ τώρα ν’ αγοράσεις, τη βλέπεις τη λεμονίτσα ωραία και φουντωτή και καταπράσινη (πλακωμένη στο λίπασμα και στη βιταμίνη), λες «μωρ’ τι ωραίο δεντράκι ειν’ τούτο !» και ζητάς να στο τυλίξουν για το σπίτι. Όμως, όπως λέει κι η παλαιά ιαπωνική παροιμία, «ώσπου να ΄ρθει η χαρά έρχεται το χαρακίρι» : -Μόλις αρχίσουν και σφίγγουν τα κρύα, τα δεντράκια αυτά, αμάθητα όπως είναι στα ζόρια (συν το ότι βρίσκονται σε γλάστρα και όχι στο έδαφος) παθαίνουν foggy mental breakdown . Τα φύλλα κιτρινίζουν, ζαρώνουν και πέφτουν, ενώ αν κάτσει κι κάνας παγετός και κάνας υετός (πολύ μ’ αρέσει αυτή η λέξη !), τότε νεκροφίλησέ την την αγαπημένη σου. Οπότε, εξ όσων κατάλαβα, ο «δικός» σου καμάρωνε στην αρχή, αλλά μόλις άρχισαν τα δύσκολα, ε, είδε και απόειδε ο άνθρωπος, απογοητεύτηκε και την εγκατέλειψε στη μοίρα της την ερωμένη της βεράντας. Εντάξει, δεν είναι δα και το bonsai λευκό πεύκο των εκατό ετών, για να του κλείσεις μονόκλινο στο «Ϋγεία» έτσι κι αρρωστήσει ! Τώρα, από αλληγορικής –αλλά και γεωπονικής- σκοπιάς, είναι προφανές ότι δεν αρκούν οι καλές προθέσεις όταν αναλαμβάνεις υπό τη φροντίδα σου μια κοντούλα λεμονιά. Πρέπει και να ξέρεις. Πρώτα, ν’ αναγνωρίσεις το πρόβλημα (-τι έχει η έρμη και μαδάει  . Έπειτα, να πάρεις τα κατάλληλα μέτρα (βαλ’τη μέσα την ευλογημένη, θα καεί το δέντρο στο χιονόνερο). Κι είναι κι άλλα, χίλια δυο κόλπα, που δεν είναι της παρούσης...

 

χαχαχα..
Για την ιστορία, η κοντή λεμονιά, έβγαλε τον παγετό του χειμώνα σε άψογη κατάσταση.

 

Ποιά ήταν η επίδραση της λεμονιάς στον ποιητή;

ΥΓ. Και η δικιά μου λεμονιά νάνος μια χαρά είναι, στο ηλιόλουστο πάντα μπαλκόνι και με το νεράκι της όσο χρειάζεται.