Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Πληγές του έρωτα

Το φως, αυτή η φωτιά που καίει τώρα.
Αυτός ο γκρίζος τόπος που με ζώνει.
Αυτή η θλίψη για μια ιδέα μόνη.
Η αγωνία τ' ουρανού, της γης, της ώρας.

Αυτός ο θρήνος του αίματος στολίζει
άτονη λύρα πια, πυρσό που σβήνει.
Η θάλασσα, το βάρος που μου δίνει.
Ένας σκορπιός το στήθος μου κεντρίζει.

Είναι στεφάνια του έρωτα, κρεβάτια
να 'ρθεις τα όνειρά μου να στοιχειώσεις
στο στήθος μου που έγινε κομμάτια.

Κι αν ψάχνω για να βρω τη φρονιμάδα
πάθος και δηλητήριο πικρής γνώσης
προσφέρει η καρδιά σου, μια κοιλάδα.

Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα
Σονέτα του σκοτεινού έρωτα

 

Γράμματα σε έναν νεαρό ποιητή

Ο έρωτας ανάμεσα σε δυο ανθρώπους: είναι ίσως η δυσκολότερη αποστολή μας, η ύστατη, τελευταία δοκιμή και δοκιμασία, το έργο για το οποίο όλα τα άλλα έργα είναι μόνο προετοιμασία. (…)
Ο έρωτας, από την αρχή, δεν είναι κάτι που σημαίνει ανοίγω, παραδίνομαι και ενώνομαι με έναν άλλο (τι θα ήταν μια ένωση δύο αβέβαιων, ανέτοιμων και ακόμα απροσανατόλιστων όντων – αλλά μια υψηλότερη αφορμή για έναν άνθρωπο να ωριμάσει, να αποκτήσει οντότητα, να γίνει ο κόσμος, να γίνει ο ίδιος ένας κόσμος για χάρη ενός άλλου ανθρώπου. Είναι μεγάλη και φιλόδοξη αυτή η απαίτηση που κάνει όποιον αγαπά έναν εκλεκτό και τον καλεί στο άπειρο. (…)
Όμως η προσφορά και η παράδοση σε κάθε είδος ένωσης δεν είναι γι’ αυτούς (που πρέπει για πολύ ακόμα να κάνουν οικονομία και να αποταμιεύουν): είναι το τέλος της αποστολής, είναι ίσως εκείνο για το οποίο μια ανθρώπινη ζωή δεν είναι ακόμα αρκετή.

Ρ.Μ.Ρίλκε

 

Ο καφές σου έχει κρυώσει
και το ράδιο κλειστό τώρα για μέρες
σε θυμάμαι είχες ξαπλώσει
στου μονού μου κρεβατιού τις καλημέρες

Το ξέρω πως δεν το διάλεξα
αν έπρεπε τη σκέψη μου να ορίζεις
μα ακόμα δεν κατάλαβα
γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις

Υπάρχουν το νιώθω υγρά μονοπάτια
υπάρχουν κομμάτια από φως στη σιωπή
τραγούδια που ‘γίναν με δάκρυα στα μάτια
τραγούδια που ‘γίναν απλά η αφορμή

Το ξέρω πως δεν το διάλεξα
αν έπρεπε τη σκέψη μου να ορίζεις
μα ακόμα δεν κατάλαβα
γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις.

Πυξ Λαξ
Έπαψες αγάπη να θυμίζεις

 

Κάποιες φορές είναι δύσκολο να περιγράψεις τον έρωτα. ... δεν ξέρεις καν αν τον έχεις βρει!
Μόνον όταν σε αγγίξει με τα κρινοδαχτυλά του θα νιώσεις τον ακραίο συφερτό αισθήσεων συνάμα με την υπέρτατη γαλήνη!
Και θα πιεις με όλο σου το είναι, μες στο ποτήρι της ολοκληρωτικής απόλαυσης, ψυχή τε και σώματι ! (-- GCHL --)

 

 

@GCHL
είναι επιβεβαιωμένο ότι έχει κρινοδάχτυλα,; γιατί διαβάζω διάφορα τρομακτικά!

 

Τίποτα δεν είναι επιβεβαιωμένο ... τίποτα δεν είναι απόλυτο ... και βέβαια ότι γράφω δεν αποτελεί θέσφατο !
Δεν επηρεάζομαι στη ζωή μου από τα λεγόμενα ή τα γραφόμενα άλλων ... Απλά εκφράζω μια σκέψη, μια ανάμνηση, μια αίσθηση δική μου ....
Και το σημαντικό είναι ότι άσχετα με το τι γράφουν τα βιβλία κι οι ποιητές, άσχετα αν τα κρινοδάχτυλα που με άγγιξαν μεταμορφώθηκαν σε τρομακτικά δάχτυλα βαμπίρ ...
εγώ το πρώτο άγγιγμά τους θα θυμάμαι, αυτό που με συγκλόνισε, όπως το περιγράφω ... άλλωστε τίποτα ωραίο δε διαρκεί για πάντα !

 

Η κάμαρα ήταν πτωχική και πρόστυχη,
κρυμένη επάνω από την ύποπτη ταβέρνα.
Aπ' το παράθυρο φαίνονταν το σοκάκι,
το ακάθαρτο και το στενό. Aπό κάτω
ήρχονταν η φωνές κάτι εργατών
που έπαιζαν χαρτιά και που γλεντούσαν.


Κ' εκεί στο λαϊκό, το ταπεινό κρεββάτι
είχα το σώμα του έρωτος, είχα τα χείλη
τα ηδονικά και ρόδινα της μέθης —
τα ρόδινα μιας τέτοιας μέθης, που και τώρα
που γράφω, έπειτ' από τόσα χρόνια!,
μες στο μονήρες σπίτι μου, μεθώ ξανά.

Κωνσταντίνος Καβάφης Μια Νυχτα

 

Σχεδίασε όχι με κιμωλία, αλλά με αγάπη,
Εκείνο που θα είναι το σχέδιο. (Βελιμίρ Χλέμπνικοφ)
 

 

ΓΥΜΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Εδώ τα πάντα ξέστηθα
κι αδιάντροπα λυσσάνε
αστέρι είν’ ο ξερόβραχος,
και το κορμί φωτιά.
Εδώ ειν’ ο ίσκιος όνειρο
εδώ χαράζει ακόμα
στης νύχτας το αχνό στόμα
χαμόγελο ξανθό.

Εδώ ο λεβέντης μάγεμα
η σάρκα αποθεώθη,
οι παρθενιές, Αρτέμιδες,
Ερμήδες είναι οι πόθοι.
Η κάθε ώρα ολόγυμνη,
θάμα στα υγρόζωα κήτη
πετιέται κι η Αφροδίτη
και χύνεται παντού.

Μέτωπο, μάτια, κύματα
μαλλιά γλουτοί, λαγόνες
κρυφά λαγκάδια του Έρωτα
ρόδα, μυρτιές, κρυψώνες.
Τα στρογγυλά, τα ολόισια
χνούδια, γραμμές, καμπύλες
ω θείες ανατριχίλες,
χορεύτε το χορό.

Κάτι γυμνό και ξέσκεπο
στα ολανοιγμένα πλάτια,
που ζωντανό θα το δειχναν
μόνο δυό φλόγες μάτια,
κάτι από τους σάτυρους
κρατιέται κι ειναι αγρίμι
και είν’ η φωνή του ασήμι,
μη φύγεις, ειμ’ εγώ.

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

 

Μικρό ποίημα

Κάνε με να ανοίξω τα μάτια να σε δω
Ξέπλυνέ με από την αδιαφορία
Κοίταξέ με όταν γελώ
Κι εσύ πιο πολύ
Να παίζουμε συνεπαρμένοι κι ολόφωτοι
Έλα, να μην μεγαλώσουμε ποτέ, μαζί.

Μ.Κ.

 

Αν με ρωτήσουν γιατί τόσο πολύ σ’ αγάπησα
τόσο πολύ σε πόθησα και πόνεσα για σένα
δε θα μπορέσω ν’ απαντήσω.
Μόνο θα δείξω τους στίχους μου.

Αφού μόνο με το τραγούδι μπορεί ν’ ακούσει κανένας
του πουλιού το ραγισμένο κελάηδισμα.
Να νιώσει τη μοναξιά και τη θλίψη του
έξω από την Αγάπη.

Γιατί αυτός που έχει διασχίσει τη φοβερή έρημο της αγρύπνιας,
αυτός που επέζησε μέσα από την απόγνωση,
αυτός που μια ζωή ολόκληρη έλιωσε περιμένοντας
δεν έχει λόγια να μιλήσει.

Να πει πώς λουλουδίζει η ψυχή του ανθρώπου κάποτε.
Να περιγράψει τη στιγμή
την τρομερή στιγμή που βγαίνοντας
από σκληρή πολύχρονη μάχη,
δε σκέφτεται τίποτε άλλο
παρά μόνο το ταίρι του.

''Μόνο με το τραγούδι ιστορείται ο άγριος έρωτας''
Θανάσης Κωσταβάρας, ''Χαιρετισμοί''