Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Ήταν σα να σε πρόσμενα Κερά
απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα,
κι έλεγα: Θάρθει απόψε απ' τα νερά
κι από τα δάσα.

Θάρθει, αφού φλετράει μου η ψυχή,
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι
και θα μυρίζει ήλιο και βροχή
και νειό φεγγάρι.

Και να, το κάθισμά σου σιγυρνώ,
στολνώ την κάμαρά μας αγριομέντα,
και να, μαζί σου κιόλας αρχινώ
χρυσή κουβέντα:

..Πως – να, θα μείνει ο κόσμος με το "μπά"
που μ' έλεγε τρελόν πως είχες γίνει
καπνός και - τάχας - σύγνεφα θαμπά
προς τη Σελήνη.

Νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ·
κίνησα να σε βρω στο δρόμο - ωιμένα -
μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα) χρυσή
κι εσύ με μένα.

Τόσο πολύ σ' αγάπησα Κερά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
Πάταγα γω - στραβός - μεσ' τα νερά;
κι εσύ κοντά μου.


Γιάννης Σκαρίμπας, Ουλαλούμ

 

Αγαπάμε κύριο Ντίνο. Μένει στις 40 Εκκλησιές, στην οδό Καβάφη (Δημητρίου) και ενώ ξέρω ότι δεν πολυβγαίνει πια, πάντα, πηγαίνοντας στους φίλους μου που μένουν στον ίδιο δρόμο, λίγο πιο κάτω, έχω την ελπίδα να τον δω δια ζώσης, έτσι, γεράκο και βιτριολικά χιουμορίστα. Δύσκολα βέβαια, την επόμενη φορά θα δοκιμάσω να τον πετύχω στην εκκλησία.
Έχει μία ιδιαίτερη θέση νομίζω μέσα μου, στο μυαλό, που μπαίνει με ευκολία, αλλά και στην καρδιά, στην οποία μιλάει με τον δικό του, πολύ ιδιαίτερο τρόπο, για αγάπη, έρωτα, πάθη και πόθους, μοναξιά και μνήμες. Ααααχ αυτές οι μνήμες...

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιὸ πολύ,
ὅμως ἡ δική σου τρυφερότητα πόσο καιρὸ ἀκόμα θὰ βαστάξει;
Ὅ,τι μᾶς γλύκανε, τὸ ξέπλυνε ὁ χρόνος κι ἡ συναλλαγή,
ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς χαμογέλασαν βουλιάξαν σὲ βαθιὰ πηγάδια
καὶ μείναν μόνο κεῖνοι ποὺ μᾶς πλήγωσαν,
ἐκεῖνοι ποὺ ἀρνήθηκαν νὰ τοὺς ὑποταχτοῦμε.
Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν πιὸ πολύ...

(1955)

 

Ο επιμένων νικά
Οπότε συνέχισε τις προσπάθειες αξίζει τον κόπο!!!
Καλημέρα  

 

Γιατί με βασανίζεις; Γιατί με τρομάζεις;
Πώς τολμάς μπροστά μου
Να γελάς, σχεδόν γυμνή
στο φεγγαρόφωτο λουσμένη;

Είσαι σαν την αλήθεια – γυμνή
Κάνεις το αίμα να παγώνει.
Με βασανίζουν οι κινήσεις
Με βασανίζει ο έρωτας . . .

Varlam Salamov

 

 

Τι όμορφη που είσαι. Με τρομάζει η ομορφιά σου. Σε πεινάω. Σε διψάω.
Σου δέομαι... Κρύψου, γίνε αόρατη για όλους, ορατή μόνο σ᾿ εμένα.
Καλυμένη απ᾿ τα μαλλιά ως τα νύχια των ποδιών με σκοτεινό διάφανο πέπλο
διάστικτο ἀπ᾿ τους ασημένιους στεναγμούς εαρινών φεγγαριών.
Οι πόροι σου εκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ιμερόεντα.
Αρθρώνονται απόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιές εκρήξεις απ᾿ τη πράξη του έρωτα.
Το πέπλο σου ογκώνεται, λάμπει πάνω απ᾿ τη νυχτωμένη πόλη με τα ημίφωτα μπάρ,
Τα ναυτικό οινομαγειρεία.
Πράσινοι προβολείς φωτίζουνε το διανυκτερεύον φαρμακείο.
Μια γυάλινη σφαίρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία της υδρογείου.
Ο μεθυσμένος τρεκλίζει σε μία τρικυμία φυσημένη απ᾿ την αναπνοή του σώματός σου.
Μη φεύγεις. Μη φεύγεις. Τόσο υλική, τόσο άπιαστη.
Ένας πέτρινος ταύρος πηδάει απ᾿ το αέτωμα στα ξερά χόρτα.
Μια γυμνή γυναίκα ανεβαίνει τη ξύλινη σκάλα κρατώντας μια λεκάνη με ζεστό νερό.
Ο ατμός της κρύβει το πρόσωπο.
Ψηλά στον αέρα ένα ανιχνευτικό ελικόπτερο βομβίζει σε αόριστα σημεία.
Φυλάξου. Εσένα ζητούν. Κρύψου βαθύτερα στα χέρια μου.
Το τρίχωμα της κόκκινης κουβέρτας που μας σκέπει, διαρκώς μεγαλώνει.
Γίνεται μία έγκυος ἀρκούδα ἡ κουβέρτα.
Κάτω από τη κόκκινη αρκούδα ερωτευόμαστε απέραντα,
πέρα απ᾿ το χρόνο κι απ᾿ το θάνατο πέρα, σε μια μοναχική παγκόσμιαν ένωση.
Τι όμορφη που είσαι. Η ομορφιά σου με τρομάζει.
Και σε πεινάω. Και σε διψάω. Και σου δέομαι...Κρύψου...

Σάρκινος Λόγος - Γιάννης Ρίτσος ​

 

@Anais...

"και σε πεινάω. Και σε διψάω. Και σου δέομαι....."

 

 

​

Ουπς!!! Τυπογραφικό λαθος. Δεν το είχα προσέξει, σε ευχαριστώ  

 

 
..ητελευταιαστιγμηπριντοπρωτοφιλι..
Κρπδνπρστλνο
:/

 

Μιλώ

Μιλώ γιατί υπάρχει ένας ουρανός που με ακούει
Μιλώ γιατί μιλούν τα μάτια σου
Και δεν υπάρχει θάλασσα, δεν υπάρχει χώρα
Όπου τα μάτια σου δε μιλούν

Τα μάτια σου μιλούν εγώ χορεύω
Λίγη δροσιά μιλούν κι εγώ χορεύω
Λίγη χλόη πατούν τα πόδια μου
Ο άνεμος φυσά που μας ακούει

Γ. Σαραντάρης

 

Θα την αγγίξω απαλά τώρα.
Θα την ξυπνήσω κατά λάθος.
Θέλω να δω γι’ ακόμη μια φορά τα μάτια της
πριν ξημερώσει. (του Αλέξη Αντωνόπουλου)