τροποι τιμωριας

Tα είπε και η @lexy παραπάνω, περί funishment, ας πω κι εγώ την παρόλα μου.
Άλλο τιμωρία, άλλο παιχνίδι, άλλο s/m σκηνή.
Μην τα μπερδεύουμε.
Μπορεί και με την τιμωρία να καυλώσει Κ ή και υ, αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο.
Ζητούμενο στην τιμωρία είναι η επανόρθωση.
Οι τρόποι ποικίλλουν. Ωστόσο, δεν είναι απαραίτητα απολαυστικό για το Κ.
Για να νοείται ως τιμωρία, είθισται να μην είναι απολαυστικό, ούτε καυλωτικό για το υ.
Ας μην μπερδεύουμε την καύλα του υ όταν υφίσταται κάτι που του έχει επιβάλλει το Κ, όταν δηλαδή η καύλα απορρέει από την ικανοποίηση του Κ. Είναι άλλο πράγμα.
Το παιχνίδι, δεν είναι τιμωρία, η s/m σκηνή, δεν είναι τιμωρία.
Εκτός κι αν παίρνει μία εσάνς τιμωρίας, σε θεατράλε φάση, για να βιωθεί καλύτερα η ασυμμετρία του ''εγώ ζητάω, εσύ εκτελείς, δίκαιο ή άδικο, δεν έχει σημασία''. Εκεί όμως δεν υπάρχει απαραίτητα παράπτωμα ή ανάγκη επανόρθωσης.
Και αυτό φυσικά παίζει και δυνητικά είναι πολύ απολαυστικό και για τα δύο μέρη.
Αλλά άλλη η κανονική τιμωρία κι άλλη η καυλοτιμωρία/παιχνίδι και επίσης διακριτή η s/m σκηνή.
Κατά τη γνώμη μου πάντα... 

 

μονο οταν εχω φαει πολυ καυτερο το εχω νιωσει... συνηθως την επομενη ημερα.. 

 

Είσαι και αηδιαστικός μπλιαχ

 

Λένε πως ο χαρακτήρας του ανθρώπου φαίνεται στο χαρτί, άλλοι λένε και στην οδήγηση, δεν θυμάμαι και για άλλα. Ο χαρακτήρας του Κ φαίνεται στην τιμωρία, πάντως.

Γενικά, το ζητούμενο στην D/s τιμωρία είναι η μάθηση, οριστικά, ενός συγκεκριμένου πράγματος που για κάποιον λόγο γινόταν λάθος από πλευράς υ. Το ζητούμενο αυτό ανάγεται στη συνειδητοποίηση ενός συγκεκριμένου πράγματος και ίσως, σε δεύτερη φάση, κάποιων γενικότερων.

Το ζητούμενο στο D/s ορισμένων τουλάχιστον, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ το δράμα ούτε η δυστυχία του υ και η δυσαρέσκεια του Κ εντός της σχέσης. Η σχέση D/s ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ μια δυστοπία.

Η τελευταία τιμωρία που έζησα, πριν από λίγα χρόνια ήταν όταν ο Αφέντης μου είπε να φέρω το μαστίγιο, "ποιο μαστίγιο;" ρώτησα, "τι ερώτηση, αυτό που πονάει περισσότερο" μου είπε, "ω, τιμωρία;" ρώτησα, "ε, ναι" μου απάντησε. Πήρα θέση και με χτυπούσε απίστευτα επώδυνα, με μικρές κινήσεις και σε αργό ρυθμό, μαζί με τον ρυθμό που έλεγε τι έπρεπε να κάνω αντί των σφαλμάτων που είχα κάνει και μου έκανε διάλογο, με ρωτούσε, μου μιλούσε. Με το δέκατο πέμπτο χτύπημα έτσι όπως τα έλεγε και όταν είχαμε συνειδητοποιήσει και οι δύο πόσο βλακεία είχα κάνει σε κάποια πράγματα, γελούσαμε με την ψυχή μας. Πονούσα σαν διάολος και τα χτυπήματα κάθε άλλο παρά είχαν μαλακώσει. Αλλά γελούσαμε, είχαμε ξελιγωθεί στο γέλιο. Με αγάπη, καταλαβαίνω πια. Και οι δύο.

Μια παλιά τιμωρία που είχα ζήσει, σε μια άλλη ζωή, ήταν όταν είχα αργήσει οκτώ λεπτά να επιστρέψω σπίτι. Στο επόμενο session χρησιμοποιήθηκε η μονάδα του ηλεκτρισμού στην κάτω πλευρά της κλειτορίδας μου. Το κοντέρ ανέβηκε στο οκτώ και στάθηκε εκεί για οκτώ δευτερόλεπτα, όσο η ακίδα δούλευε στο πιο ευαίσθητο σημείο της κλειτορίδας μου. Το ουρλιαχτό μου δεν θυμάμαι πόσο κράτησε. Η σχέση πάντως όχι πολύ μετά από αυτό. Ο πόνος επίσης περισσότερο. Ο θυμός πολύ περισσότερο. Όταν οργαζόμουν με την ψυχή μου και με απίστευτη οργή ώστε τα κύματα της ηδονής να θεραπεύσουν την πονεμένη περιοχή. Δεν έμαθα να μην αργώ γιατί η αργοπορία για μένα, πάντα, είναι αποτέλεσμα κόπωσης από μια κατάσταση. Η κόπωση δεν είναι μάθηση. Είναι βέβαια εμπειρία, αν αξιοποιηθεί, αλλά δεν είναι μάθηση.

Και φυσικά, η τιμωρία βγαίνει από την σχέση, ό,τι είναι η σχέση είναι και η τιμωρία και ναι, είναι όλα μαζί. Πάντα όλα είναι όλα μαζί σε μια σχέση D/s.

 

Η τιμωρία είναι απλά μια ποινή, ή η επιβολή έλεγχου σε μια ασύμμετρη σχέση.

Πραγματικά απορώ πως μπορεί κάποιος να πιστέψει πως η βδσμικη τιμωρία έχει κάτι το ανώτερο ή το ιδιαίτερο που την κάνει αποτελεσματική, όταν στην σύγχρονη εποχή η κοινωνική επιστήμη έχει αποφανθεί πως υπάρχουν άλλες μεθόδους για την αποτελεσματική βελτίωση της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Πιστεύω πως η χρήση της τιμωρίας έχει καταρριφθεί σαν αποτελεσματική εκπαιδευτική ή επιμοφωτική μέθοδος.

Ναι αλλά μόνο σε σχέσεις ή καταστάσεις όπου έχει προσυμφωνηθεί ότι η τιμωρία έχει αυτό το σκοπό και αυτή την αξία.
Από μόνη της η τιμωρία δεν έχει αυτή την μαγική ικανότητα.
Όπως η αποβολή ή η αποχή στο ποδόσφαιρο. Υπάρχει μια συμφωνία, μια κοινή λογική, πως και πότε θα εκτελούνται αυτές οι τιμωρίες στον παίχτη, αλλά από μόνη της η τιμωρία δεν θα τον κάνει πιο αποτελεσματικό ποδοσφαιριστή. Απλά επανακαθιστά την τάξη.

 

Αν θες μία διευκρίνηση σε παρακαλώ.
Περιέγραψες δύο προσωπικές εμπειρίες οι οποίες είχαν διαφορετική κατάληξη.
Στην μία περίπτωση θεώρησες σωστή την τιμωρία που σου επέβαλε ο Κ σου, και η σχέση σου συνεχίστηκε, ενώ στην άλλη δεν την θεώρησες σωστή και η σχέση σου σταμάτησε. (πιθανός και για άλλους λόγους, δεν το ξέρω).
Ο λόγος που σταμάτησες την σχέση ήταν το είδος και το επώδυνο της τιμωρίας ή το γεγονός ότι θεώρησες ότι δεν την άξιζες;

 

Εμ τσάμπα βγήκε η παροιμία "του κακού γαμιά του φταίνε οι τρίχες"..?

 

Είναι σημαντικό η τιμωρία που επιβάλλεται να είναι ανάλογη του "παραπτώματος". Πρέπει να καθοδηγεί, να νουθετεί και οπωσδήποτε να εξυπηρετεί το σκοπό της βελτίωσης του/ης τιμωρούμενου/ης. Μια τιμωρία δεν είναι ποτέ ευχάριστη ούτε σε αυτόν/ην που την επιβάλλει ούτε σε εκείνο/η που την δέχεται.

 

Συριζαιος ε?
Σε κόλλησε ο Τσίπρας με τις λάθος παροιμίες.
"Της στραβης ψωλης της φταίνε οι τριχες"

 

Αντιστρόφως ντίαρεστ...
Πρέπει νάναι κάποιος πολύ αγκαντούνγκα καζαμπούμπου για να αντιλαμβάνεται πως η ψωλή του είναι ανεξέλεγκτη και κάνει ό,τι της έρθει...
Στην πραγματικότητα το να ρίχνει τις όποιες ευθύνες απόφασης ή αδυναμίες εκτέλεσης στην ψωλή του αυτή καθεαυτή, αποτελεί τον πλέον εύσχημο, προσχηματικό και στρίβεις-δια-του-αρραβώνος τρόπο σε ό,τι τον αφορά επί της ουσίας.
Φυσικά και κοινό του αγκαντούνγκα καζαμπούμπου αποτελούν ομοειδή και ομότακτα αγκαντούνγκα καζαμπούμπου, όχι για λόγους βλακείας, όχι, αλλά για καθαρό συμφέρον μιας και δεν "επενδύουν" σε ξύρισμα μουνιού κώλου ή χουατέβα, δημιουργώντας απο κοινού τις ικανές και αναγκαίες συνθήκες για προσέλκυση "ξυρισμένων" χάπατων της ευρύτερης συνομοταξίας των φαντασιόπληκτων.
...
Πέραν της εύθυμης, θέλω να ελπίζω, παραπάνω αιτιολόγησης, είναι σίγουρα άξιο μελέτης πως μέσω παροιμιών, έχουν επιζήσει προσωκρατικές, και βγάλε χρονικά, στερεοτυπικές αντιλήψεις, 3.500 χρόνων πρί δηλαδή...
Τότε που ο ωκύπους, ο γοργοπόδαρος δηλαδή, δεν ήταν ένας άνθρωπος που μπορούσε να τρέξει γρήγορα, αλλά ένας ανθρωπος που έτρεχε γρήγορα επειδή είχε γρήγορα πόδια, δηλαδή αν με κάποιον μαγικό τρόπο μοπρούσαμε να βάλουμε τα πόδια ενός γρήγορου δρομέα σε έναν αργό και τούμπαλιν, ο αργός θα πήγαινε σφαίρα και ο γρήγορος σαν χελώνα...

Βιβλιογραφία κατόπιν αιτήσεως δεόντως μουσακοκολλημένης και σοκολατοσημασμένης, αν υπάρχει στα βιβλιοπωλεία πια...

 

Το είδος της τιμωρίας που είναι αποτελεσματικό από υπό σε υπό διαφέρει. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι δεν πρέπει να επιβάλλονται συχνά αν δεν υπάρχουν λόγοι που να δικαιολογούν τιμωρία.

 

Ο Κ σταμάτησε τη σχέση, με αποδέσμευσε δηλαδή. Εγώ, αν και είχα κάνει απίστευτα passive aggressive πράγματα, δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ήθελα να φύγω. Η γενική αιτία του ναυαγίου ήταν πολύς θυμός και από τις δύο πλευρές και ο απόλυτος φόβος από πλευράς μου.