Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Δεν υπάρχει κάτι λάθος.....

 

Το διόρθωσα  

 

Αααα οκ....

 

ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ;

Σήμερα εξορίζω τα συναισθήματά μου στη λησμονιά,
που είναι το βάλσαμο που τις αμυχές επουλώνει,
και καθώς σπρώχνω απαλά ενός παραπλανητικού προορισμού τα πανιά
που αν και μοιάζει μακρινός,
ανάμεσα στους στίχους μου σήμερα επιβιώνει…

Το χρόνο θέλησα να συγκρατήσω με των δαχτύλων μου τις άκρες
μην ξέροντας πως το έσκαγε σιγά σιγά κι ανεπανόρθωτα,
με λέξεις έκανα αναχώματα που σταματούσαν των κυμάτων τις φουρτούνες
αγνοώντας πως ήταν σα στιλέτο η θάλασσα που το μνημονικό μου διατρυπούσε…

Γι’ αυτό ψάχνω ανάμεσα στις τέφρες των αρχαίων κόσμων
τα βλέμματα απορρίπτοντας,
κάποια τελετουργία εξορίζοντας
αποκηρύττοντας σαν άλλοτε τις πιο δεσμευτικές επιθυμίες
που σαν τα όνειρα τα παιδικά όπως πάντα πια έχουν φύγει…

Εγώ είμαι αυτός που έμεινε στις υποσχέσεις των αργοπορημένων χαραυγών πιασμένος
είμαι εγώ αυτός που ολίσθαινε στης αδειανής ματιάς σου τη λαχτάρα προστατευμένος,
στη σεμνότητα αυτού που τίποτα ποτέ δεν προσδοκά πλεγμένος
στην απογοήτευση του να δει να φτάνει το πρωινό υποταγμένος…

Εγώ είμαι εκείνος ο ληστής, που ζούσε απ’ την πνοή σου
είμαι εκείνος που περπατούσε στο σύρμα των φιλιών σου
και στα γλυκά πρωινά των καλοκαιριών της ασφυξίας
εγώ ήμουν εκείνος που τρεφόταν με τη λάμψη των ματιών σου…

Μ.Μ.Γκόμεθ

 

Απ' την Ημέρα των φωταγωγών

Σαν βουνά που καταλήγουνε τη νύχτα άνθρωποι
γραμμές ορισμένες κι επικίνδυνες μ’ αντίβαρο τα μακρινά
πλοιάρια
που ποτέ δεν έρχονται…
ανοίγουν τον χορό των διαδρομών, αμετανόητοι
εγκληματίες
με ψηλά το κεφάλι, ψιλό στριμμένο μουστάκι:
ανοίγουν τις φυλακές και τα σύνορα,
ανοίγουν τα παράθυρα οι πουτάνες
με μια όμορφη λύπη
και κοιτάζουν τελευταία φορά
τους φωτισμένους, μελαγχολικούς εραστές της πρώτης
αμαξοστοιχίας
που με μάτια μαχαιριές
βυθίζοντ’ ολοένα στην αγάπη και στην ουτοπία.

***

Πέφτοντας το γκρίζο στα προάστια
στα ψηλά σπίτια με τους φαγωμένους σοβάδες
και τους κάθετους δρόμους
στρατιές σκυφτών ανθρώπων κατεβαίνουν το σαράκι
της νύχτας,
μπαίνουν στο ξύλο,
αποβιβάζονται σε ρημαγμένες παραλίες
φαγωμένοι απ’ την αγρυπνία που ξημέρωσε οργή
χωρίς αρχηγό
χέρια στις τσέπες χοντρών παλτών
χαϊδεύουν το παράπονο
και τοποθετούν παντού, ήρεμα κι αθόρυβα
βόμβες, βόμβες στις φτηνές επιθεωρήσεις
βόμβες στα βρώμικα σουβλατζίδικα
βόμβες στα συνδικάτα ηθοποιών
βόμβες στην ημερήσια διαταγή του κόμματος
βόμβες παντού βόμβες γι’ άπειρα χρόνια
μέχρι την ανάσταση.

***

Στο γήπεδο
κι ύστερα στα σεντόνια του νεκροτομείου
να κυλιόμαστε.
Και να ‘ρχονται απ’ ολούθε φορτηγά
παροξυσμοί και τα παιδικά μας χρόνια
μ’ ακανόνιστα βήματα, με ντροπή
κρατώντας το πιο αγαπημένο
να μας προσφέρουν στα κρυφά
την ώρα που
θα μας ξεσκίζουν μ’ ένα ήρεμο μίσος,
σίγουροι πως θα βρουν την αιτία.
Αν είναι ποτέ δυνατό
οι μπακάληδες του έρωτα
να μπορέσουν να λογαριάσουν.
Αν είναι ποτέ δυνατό τα επικήρυγμένα μάτια
να κολάσουν απόσπασμα.
Αν είναι ποτέ δυνατό.
Αν είναι…

***

Άνοιξη
σκοτεινιάζει στα δέντρα
και περνάνε γρήγορα μηχανάκια.
Είναι η γη.
Είναι φωτορεπόρτερ ριγμένοι στα πηγάδια
και τα σαρκοβόρα τασάκια των αντλιωρών.
Είναι πουλιά με πατερίτσες
και το θρόισμα των νυχτικών.
Είναι που ξημερώνει
με το φιλί και το νερό.
Ησυχάστε.

( Γιώργος Δάγλας )

 

" ..... Ο τελικός σκοπός τα αέναα τείχη της ευφορίας,
από τον κατακερματισμό του εγώ.
Κατοικεί στην βασιλεία των πόθων,
εκλιπαρώντας για λίγο ακόμη.
Αόριστη προσμονή σε ένα ταξίδι αγγίγματος,
με χάρτη ένα εύφλεκτο κορμί.
Λουλούδι ασύλληπτης γης
ριζωμένο στην απολίτιστη συμπεριφορά της ορμής.
Κολασμένη επανάσταση στην σεμνοτυφία μιας γκρίζας κοινωνίας.
Συναλλαγή σφοδρών ερεθισμών
ανυπόταχτων από τις τιμές του εμπορίου.
Φαντασία που δεν αυτοκαταναλώνεται
αλλά ζει απελευθερωμένη μαζί με τα τολμηρά ένστικτα. " ( Ελένη Σεληνίου)
 

 

ΙΣΩΣ Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

'Ισως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ να είσαι,
χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι
σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να περπατάς
πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στους πλίνθους,

χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι
που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει,
που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει
σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου,

χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις
απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι του ανέμου,

και από τότε είμαι γιατί εσύ είσαι,
και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε


Πάμπλο Νερούντα

 

Ο Καιρός Των Σπόρων

Θα φθάσω κι απόψε στα όρια της κούρασης
ο μόνος τρόπος να μη σε θυμάμαι
πολύ πιο πέρα από την ανθεκτικότητα
θα με ξεγελάσω
αναγνωρίζοντας λίγο μετά
πόσο μάταιο είναι
θα ‘ρθεις στ’ όνειρα
και πίσω από τις μπομπίνες της ζωής μας
ζωντανές και φρέσκιες σα χθες
θ’ ακούγεται το χαμόγελο σου
που θα κρύβει
ένα ψίθυρο στ’ αυτί:
«δε θα με ξεχάσεις ποτέ»

Δημήτρης Ευθυμίου

 

 

Η βαθιά αγάπη ακόμη και στα χαλάσματα δεν παρασύρεται, δεν ξεχνιέται
και σε κάνει να χαμογελάς ακόμη κι αν έχει γκρεμιστεί ο κόσμος γύρω σου