If only i could...

Είναι κάποιες στιγμές στη ζωή μου που θα ήθελα να μπορώ να ζωγραφίσω (είμαι ΠΑΡΑ πολύ κακή στη ζωγραφική)!
Σήμερα είχα μια από εκείνες τις στιγμές του "αχ να μπορούσα... μακάρι να... If only i could..."!!
Θα ήθελα να μπορώ να ζωγραφίσω αυτή τη μικρή στιγμή, το πλάνο που έβλεπα: το χέρι Του πάνω στο στήθος μου, σάρκα στη σάρκα... και γαλήνη...

Αν μπορούσατε να ζωγραφίζατε, πείτε ένα στιγμιότυπο που θα θέλατε να ζωγραφίσετε  
Και αν μπορείτε, πείτε κάτι που έχετε ζωγραφίσει  

 

Το χέρι μου πάνω στην καρδιά του, τα κορμιά κολλητα, η ανάσα του απαλή, το πρόσωπο του γαληνιο,κοιμόταν. Κοίταζα τον άνθρωπο της νύχτας, τόσο διαφορετικός από την μέρα. Ευαλωτος, ευαίσθητος, ανεμελος, απευλευθερωμενος. Και η στιγμή αυτή υπήρξε γιατί ήμασταν μαζί. Τον παρατηρώ, ξυπνα, με ρωτάει την αγαπημένη μου ερώτηση... "Τι;" τα κρύβει όλα μέσα... Τι θέλεις, τι ονειρευεσαι, τι αγαπάς, τι σε κάνει να χαμογελας; και απλά κουνάω κεφάλι. "όλα και τίποτα", αλλά την απάντηση δεν την έδωσα ποτέ.

 

Από τις πιο όμορφες κι αυθεντικές σκέψεις που έχω διαβάσει στο φόρουμ ...  

 

Στιγμες που με στιγματισαν...
Στιγμες που χαραχθηκαν στο μυαλο και στην καρδια.
Στιγμες!!!

Δυο κορμια αποκαμωμενα μετα την παλη. Καπνος τσιγαρου στον αερα. Και 4 ματια που χωρις να μιλουν τα λενε ολα. Τελος και αρχη ειναι ενα.

 

Τις δυο οψεις του ιδιου νομισματος.. η γροθια ψηλα ενα αγριο προσωπο να κραυγαζει ολα τα σκοταδια του κι απο την αλλη το ιδιο προσωπο χαμογελα τρυφερα γεματο κατανόηση

 

Δεν είναι κάποιο στιγμιότυπο αλλά συναισθήματα!
Θα ήθελα να μεταφέρω στο χαρτί όλα τα έντονα και συνάμα τοσο διαφορετικά συναισθήματα που μου προκαλεί Εκείνος...

 

Αν μπορούσα να μεταφέρω ένα στιγμιότυπο σ' έναν μεγάλο καμβά, θα ήταν ένα ημίγυμνο γυναικείο σώμα μέσα σ ένα πυκνό καταπράσινο δάσος. Τα χρώματα του τόσο έντονα που με δυσκολία θα μπορούσε κανείς να ξεχωρίσει αν είναι ένα απόκομμα της φαντασίας μεταφερόμενο στον μεγάλο καμβά ή ένα πραγματικό στιγμιότυπο που απαθανάτισε κάποια φωτογραφική μηχανή κάποτε.
Τα καστανά, μακριά, σγουρά κι όμορφα μαλλιά της γυναίκας να φτάνουν μέχρι τους γλουτούς της κι αν και τόσο έντονη η υγρασία της μητέρας φύσης, να μην αφήνουν να φανούν στον παρατηρητή του καμβά. Το λεπτό, μακρύ, φθηνό και νωπό φόρεμα της να καλύπτονταν περίτεχνα από τα όμορφα μαλλιά μη μπορώντας να δει ο παρατηρητής τα δροσερά της στήθη και πόσο άψογα ανταποκρίνονταν στις προσταγές της θεάς φύσης.
Η δροσιά μα και η ζεστασιά της φύσης να είναι τόσο έντονη κι εμφανής, που αν θα πλησίαζε χέρι στον καμβά, θα ένιωθε στο μέγιστο βαθμό αυτές τις αισθήσεις να κατακλύζουν την σάρκα του.
Η υγρασία στις φυλλωσιές των ψηλών δέντρων να ακουμπά τη μάνα γη και οι κορμοί τους να έχουν πάρει ένα βαθύ ζεστό καφέ χρώμα. Η δροσερή και ζεστή μάνα γη να καλύπτεται από τις δροσερές μα και νεκρές φυλλωσιές που το πράσινο χρώμα τους έχει αρχίσει σιγά-σιγά να ξεθωριάζει, με μικρά κι εξίσου νεκρά κλωνάρια δέντρων που έκαναν τον κύκλο της ζωής τους κι έπεσαν γεμάτα λατρεία πάνω της και το χώμα να απλώνει απλόχερα τις μυρωδιές του και το οξυγόνο αυτού του πυκνού τοπίου να μπουκώνει τα στήθη.
Στο βάθος να φαντάζει ένα ξέφωτο που θα έπαιρνε πολύ ώρα να διασχίσει η γυναίκα, κάνοντας την να χαρεί για λίγο ακόμα τα στοιχειά και την ομορφιά της φύσης που έτυχε να βρεθεί ανάμεσά της.
Η αίσθηση του πόσο μικρός είσαι μέσα στο μεγαλείο της. Η αίσθηση του πόσο ζωντανός είσαι ακόμα σε κάθε πτυχή της σάρκας σου.

 

Ένα συγκεκριμένο βλέμμα...

 

Την παιδικοτητα που βγαζει η φωνη του ❤

 

Ακομα κ ο πινακας εχει το στυλ σου...μπας κ εισαι εσυ ζωγραφισμενη;