Νεύρα.

Μη δαιμονοποιησουμε τα καημένα τα νεύρα, εχουν κι αυτά το μέρος τους σε μια σχέση.
Ναι, όλα μπορούν να λυθούν με ενδοσκόπηση και συζήτηση και αυτη ειναι η καλύτερη προσέγγιση στην οποια πρέπει να στοχευουμε αλλά ένα ωραίο παραλογο ξέσπασμα μπορεί να έχει κι αυτό την αξία του που και που.

 

Το πιο απλό, βαριέμαι να νευριάσω. Το προσπερνώ, αλήθεια.

Προτιμώ να εστιάσω γτ θυμώνω πρωτίστως με τον έαυτό μου και ύστερα να το μεταφέρω στον Κ.

 

νευριαζω ναι. κανω πραγματα πανω στα νευρα μου ναι. ολοι οι ανθρωποι το κανουν.

δεν θεωρω οτι αλλαζει με εκπαιδευση. ολοι οι ανθρωποι πανω στα νευρα λενε λογια και κανουν πραγματα που δεν θα τα εκαναν σε φυσιολογικες συνθηκες

 

Μιλάω μετά από 4 ώρες τουλάχιστον, αφού έχω κοιμηθεί κι αφού έχω φάει σοκολάτα  

 

Δεν αφήνετε οι Κ τα κορίτσια να εκφράσουν τα νεύρα τους και παίρνουν σβαρνα τα φόρουμ για να ξεδώσουν...

(Λολ αλλά και όχι πολύ λολ)

 

είναι και κάποια κορίτσια που είναι σε λάθος φόρουμ...

Να τα λέμε και αυτά...

 

 

Αυτό με τη σοκολάτα, δελεαστικο μου ακούγεται.... 

 

Οταν νοιώθω ότι αρχίζω να νευριάζω -μου συμβαίνει πολύ σπάνια - με σπομονώνω από ό,τι συμβαίνει γύρω μου κι ανεβαίνω σε μια τραμπάλα που έχω στο μυαλό μου. Πάνω - αναπνοή, κάτω - εκπνοή, συνήθως μέχρι το 20 μου έχει περάσει.

Καταλαβαίνω, όμως, αυτό που λέει η @Queen87 - ότι της είναι υπερβολικά δύσκολο όταν αυτό συμβαίνει με τον άνθρωπο που έχει απέναντί της. Τραμπάλσ, κορίτσι  

 

Θα σκάσεις γλυκάκι! <3

 

 

Μολονότι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, δεν άντεχα τις εντάσεις, κατά έναν περίεργο τρόπο κι από την εφηβεία ήδη, συνήθως με έλκυαν οι ας πούμε..κάπως δύσκολοι χαρακτήρες.
Ίσως εξαιτίας μιας περίεργης τάσης να πιστεύω πως η δική μου ανοχή, θα μπορούσε να κατευνάσει την μεταξύ μας επικοινωνία. Ίσως πάλι να ήταν κι εκείνη η σκοτεινή έλξη που μου δημιουργούσε κάθε τι δύσκολο, σαν κάποιο είδος αγωνίσματος, λες και μετρούσα τις αντοχές μου σε μαραθώνιο νεύρων δηλαδή.
Κι όσο περνούσε ο καιρός, τόσο "φόρτωνα" εγώ, κι έτσι αναπόφευκτα, κάποια στιγμή γινόταν εκείνη η μεγάλη επίπονη έκρηξη. Εκτοξεύονταν τότε, αιχμηρά τα θραύσματα επιθυμιών, οι ατελέσφοροι κόποι, η ήττα του αναμενόμενου και λοιπά ουτοπικά αποκαΐδια.
Το πιο τραγελαφικό βέβαια ήταν πως όλο αυτό το αίσθημα του "αδικημένου θύματος" που ένιωθα με τόσο πάθος κι οργή στην αρχή, έδωσε τη θέση του στην συνειδητοποίηση μιας πραγματικότητας : πως την ευθύνη για τις όποιες συναναστροφές, την έχει εκείνος που τις επιλέγει.
Οπότε, σύντομα έμαθα να εκτιμώ περισσότερο μια ομαλή επικοινωνία ανάμεσα σε συμβατούς ανθρώπους, να κάνω οικονομία ενέργειας και διάθεσης και να αφήνω τα νεύρα μου ήσυχα : )