Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι,
μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές,
όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!

Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως,
πριν απ’ τον έρωτα έρωτας
κι όταν σε πήρε το φιλί
γυναίκα.

Κατά πού θ’ απλώσουμε τα χέρια μας
τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός;
Κατά πού θ’ αφήσουμε τα μάτια μας
τώρα που οι μακρινές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα;

Κι είμαστε μόνοι ολομόναχοι
τριγυρισμένοι απ’ τις νεκρές εικόνες σου.

Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
πριν απ’ τον έρωτα έρωτας
κι όταν σε πήρε το φιλί
γυναίκα.

Οδυσσέας Ελύτης

 

Οι άνθρωποι αναλώνονται στα εφήμερα, είναι πιο εύκολο από το να κολυμπάνε στα βαθιά
Και κάπως έτσι περνάει η ζωή και χάνεται κι αυτοί νομίζουν ότι είναι ευτυχισμένοι
Γιατί δημιουργούν πλασματικές στιγμές ευτυχίας
Και φοράνε παρωπίδες και δεν μπορούν να διακρίνουν ότι η ευτυχία που "πλάθουν"
είναι το περιτύλγμα της δυστυχίας που δεν θέλουν να δουν
Θέλει σθένος το εδώ, θέλει δύναμη η προσήλωση

 

Δε σ’ αγαπώ σαν να ‘σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,
σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:
σ’ αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,
μυστικά, μέσ’ από την ψυχή και τον ίσκιο.

Σ’ αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,
μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,
και ζει απ’ τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου
τ’ άρωμα που σφιγμένο μ’ ανέβηκε απ’ το χώμα.

Σ’ αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,
σ’ αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:
σ’ αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ’ άλλον τρόπο,

παρά μ’ ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σαν δικό μου
που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια. (Πάμπλο Νερούντα )
  

 

''Αν μπορείς να αντισταθείς στον έρωτα δεν είναι έρωτας''

 

θέλω πληροφορίες γι αυτό το υπέροχο πιανάκι
εκεί αριστερά

 

...πιανάκι;

 

εκείνα τα 1:14 λεπτά, τα "ωχ παναγιάμου"

 

Θα βγούμε εκτός....είμαστε ήδη.

 

View attachment 146165

 

~λόγια τυχάρπαστα, αποσπασματικά, για να ειπωθεί το ανείπωτο~

Αν και μου έρχεται αυθόρμητα να σ’ το πω
Αν σου πω «σ’ αγαπώ» θα σου πω ψέματα
Γιατί η αγάπη μου είναι πολύ πιο βαθιά
Από μια πρόσκαιρη ατομικότητα
Από ένα συνονθύλευμα επιθυμιών,
συναισθημάτων και αναγκών.
Αυτή η αγάπη πηγάζει από την ίδια ενέργεια
Που κάνει το ρόδο ν’ ανθίζει
Και το γιασεμί να μοσχοβολάει περήφανα
Τις γαλήνιες του θέρους νύχτες
Κι όμως, παρόλ’ αυτά, είναι όσο το δυνατόν
Και περισσότερο από όσο ποτέ
Ένα καράβι, που αρμενίζει στο τώρα
Ένα καράβι που δεν σάλπαρε από πουθενά
Και δεν έχει κανέναν προορισμό
Πέρα από το άγγιγμα αυτού εδώ του κύματος
Με την καρίνα του.

Γιατί δεν είμαι «εγώ» που αγαπώ «εσένα»
Ούτε φυσικά είσαι «εσύ» που αγαπάς «εμένα»
Ή που εισπράττεις την αγάπη «μου»
Ή που εισπράττω τη δική «σου»:
Είναι η ενέργεια της αγάπης
Η οποία όμορφα περνά
Από εμένα κι από εσένα
Χωρίς να ανήκει σε κανέναν
Χωρίς κανείς να μπορεί
Να την κάνει δικιά του
Ή –καθ’ οιονδήποτε τρόπο–
να την ιδιοποιηθεί
Είναι μια ενέργεια καθαρή και ελεύθερη
Που δεν γνωρίζει παρελθόν ή μέλλον
Και δεν κάνει σχέδια, ούτε συγκρίσεις
Ούτε μπορεί να σε απογοητεύσει
Καθώς ουδέποτε είχε στόχο να σε γοητεύσει:
Κάθε στιγμή της είναι απόλυτη
Πληρότητα και τελειότητα
Σ’ ένα αέναο παρόν.

Δεν είναι μια αγάπη που διαψεύδεται
Ή που μπορεί να πληγωθεί
Δεν είναι καν μια αγάπη
Που μπορεί να ευοδωθεί
Γιατί υπάρχει μόνο στο τώρα,
στο τώρα και στο τώρα.
Και φυσικά δεν είναι μια αγάπη
Που θα έχει τέλος
Γιατί είναι μια αγάπη
Που δεν είχε ποτέ αρχή.

Σπύρος Δόικας

 

Από τα αγαπημένα μου.