Έχω θυμώσει μαζί σου Μεγάλε!

καμμιά λεξικογράφηση ή γραμματολογική ερμηνεία δεν αποδίδει αμοιβαιότητα στην έννοια της λέξης τα τελευταία δυόμιση χιλιάδες χρόνια. τουλάχιστον, απ' όσο ξέρω. επίσης, απ' όσο ξέρω, μόνον στην αγοραία και συγκεχυμένη νοηματοδοσία της πρόσφατης ορθότητας ο σεβασμός εκδηλώνεται κατόπιν προσωπικής επιλογής.

 

Αυτό δεν αποκλείει το να είναι αμοιβαίως.

 

Παύει να είναι και να υπάρχει εάν και εφόσον "παίζεται" σε κάποιο διαπροσωπικό ή ευρύτερο κοινωνικά χρηματιστήριο.

 

δεν είναι κακό να δίνετε την πρωτοβουλία, αν δεν την χρειάζεστε. χωρίς δικαιολογίες και όρους.

 

Το να ηγείσαι δια του παραδείγματος, φέρνει τον σεβασμό.
Το να ηγείσαι δια της βίας και ''από θέσης'', φέρνει τον φόβο.
Ο θυμός απαντάται στην δεύτερη περίπτωση. Απαρέγκλιτα.

 

μυλοξιδο,ή ξυδι απο κρασι?

 

ίσως ακουστεί ακραίο μα νομίζω
πως όσος θυμός έχω αισθανθεί ποτέ μου,
είναι μόνο κι αποκλειστικά με τον εαυτό μου

 

Τον Αύγουστο του 2005, έψαχνα αποδεκτούς τρόπους να εκφράζω τον θυμό μου σε πλαίσιο Κ/υ και είχα ανοίξει ένα νήμα στο οποίο ανέβασα 3 κείμενα για τον Θυμο στο bdsm τα οποία μετέφρασε Ελληνικά η @illusion και βρισκονται εδω: https://www.greekbdsmcommunity.com/threads/anger-and-bdsm-1.5094/

Έχω καταλήξει πως δεν υπάρχουν αρνητικά και θετικά συναισθήματα, υπάρχει το πως εκπαιδευτήκαμε μεγαλώνοντας να τα αντιλαμβανόμαστε, τι χροιά τους αποδίδουμε συνειδητά και ασυνείδητα.
Όταν ξυπνήσει ο φόβος, ως θηλαστικό θυμώνω αυτόματα. Ειτε το αναγνωρίζω, είτε το εκφράζω, είτε το καταπιέζω, εφόσον ανήκω στο ίδιο με τους υπόλοιπους είδος, θυμώνω.

Δεν είναι εποικοδομητικό και δημιουργικό όταν νιώσω θυμό, είτε να το καταπιέσω, είτε να το κρύψω. Οπότε τώρα προσπαθώ να αναγνωρίσω αρχικά το συναίσθημα και μετά λέω ευθέως: Έχω θυμώσει. Και παίρνω χρόνο να το ξεδιαλύνω, πριν εκφραστώ. Αν δεν βρω τους λογους, θα το συζητήσω, μέχρι να βρεθούν. Δεν είναι κάτι που έχω με τον άλλο. Είναι κάτι που γεννιέται μέσα μου, συνεπώς οι απαντήσεις όσον αφορά στο γιατί αυτό συμβαίνει, δεν μπορούν να είναι έξω από μένα.

Αν βρω τους λόγους εξηγώ τι είναι αυτό που μου προκάλεσε αυθόρμητα θυμό επακριβως. Αν χάνω έλεγχο και δεν μπορω να εκφραστω εστω και με ενταση, αλλα κατανοητά, θα εξηγήσω ειλικρινά πως βασει εμπειρίας και των μέχρι σήμερα δεδομένων, αν συνεχιστεί η συζήτηση, δεν φέρω ευθύνη για το τι μπορεί να βγει και με ποιο τρόπο. Ιδιαίτερα μια και ως σαδομαζοχίστρια είμαι ικανή στο να πονάω άλλους και εαυτό. Αλλά απαρνήθηκα απόλυτα τις ενοχές που συνόδευαν κάτι τέτοιο στο παρελθόν. Το να διαχειριστώ τον θυμό με υγιή και αν γίνεται και δημιουργικο/εποικοδομητικό τρόπο είναι η υπέρβαση που κάνω, στην διαδρομή προς την Αρετή. Και αυτό είναι απόληξη, εγώ βρίσκομαι ως μη τέλειο ον σ ένα κομμάτι της διαδρομής.

Ο λόγος που προτιμώ να αναγνωρίζω μεν το συναίσθημα του θυμού, αλλά να δώσω λίγο χρόνο αφού δηλώσω πως θύμωσα, να περάσουν οι αυτόματες αντιδράσεις πριν εκφραστώ, είναι γιατί ο θυμός ο ανεγξέλεγκτος μας ωθεί να φερόμαστε ως παιδιά. Παλινδρομούμε κανονικότατα και θέλει λίγο χρόνο να το αντιληφθούμε, όσοι και όταν μπορούμε.
Με κλώτσησες, πόνεσα, θύμωσα, ανταποδίδω (είτε άμεσα είτε έμμεσα με τον συνήθη για κάποιους τρόπο της παθητικής επιθετικότητας, επειδή δεν αντέχουν την ευθεία και ειλικρινή αντιπαράθεση και σύγκρουση) και αν κι ο άλλος βιώσει ενστικτώδη θυμό, αρχίζουν 2 παιδάκια να αλληλοπληγώνονται. Ενώ όταν σιγά σιγά η δεξιότητα να μην αφήνομαι να γίνομαι έρμαιο σε οποιοδήποτε συναίσθημα, με όποιο πρόσημο, εκτός αν επιλέξω με επίγνωση πως κάπου θέλω να αφεθώ έρμαιο, με βοηθά όλο και πιο αποτελεσματικά να επικοινωνώ και τον θυμό χωρίς να πληγώνω αναίτια και άθελα μου τον άλλο, αλλά και τον εαυτό μου και να προστατεύω εαυτό και άλλο και σχέση.

Αν υπάρχει χρόνος και διάθεση να αφήσω το θυμό να εκφραστεί ανεξέλγκτα, γράφω. Γιατί θέλω να δω η ίδια μετά, όταν πάρει τον έλεγχο η λογική και αναλύσει το ξέσπασμα, τι κουβαλώ μέσα μου και τι με θυμώνει τόσο, με πονάει τόσο που να χάνω αυτοέλεγχο και να βρω μηχανισμούς και να δημιουργησω δικλείδες ασφαλείας απ αυτά που μπορούν να με βλάψουν ή να με βάλουν στην διαδικασία να βλάψω άλλον, αμυνόμενη προς έναν εχθρό που βρίσκεται εντός; Αν εγώ δεν μπορέσω να βγάλω καμία απολύτως άκρη, τότε πως και προς ποια κατεύθυνση θα προχωρήσω; Και πως θα επιλέξω αυτόν που γνωρίζει καλύτερα, αν ψάχνω και είμαι βέβαιη πως κάποιος μπορεί να ξέρει καλύτερα από μένα για μένα, αν δεν έχω ιδέα η ίδια ποια είμαι, έστω ποια είμαι σ εκείνο στο σημείο της διαδρομής που θα συναντηθώ με κάποιον, αλλά και προς τα που κόβει εκείνο στο οποίο επιθυμώ να φτάσω.

Ότι προσπαθώ να ελέγξω αποφεύγοντας το, αποτυγχάνει. Ξεφορτώθηκα τα κιλά, όταν έμαθα να έχω το ψυγείο και τα ντουλάπια γεμάτα και να ελέγχω εγώ τι θα πάρω και πότε να φάω. Όσο απλά δεν ψώνιζα και καλά για να αποφεύγω τους πειρασμούς αστοχούσα. Όσο το γλυκό ήταν ο οχτρός και όχι εκείνα που δημιουργούσαν την ψυχαναγκαστική σχέση με το γλυκό, τίποτα δεν είχε μακροπρόθεσμα αποτελέσματα.
Το ίδιο και με τα συναισθήματα που βίωνα ως κακά και ανεπίτρεπτα. Δεν είναι ο θυμός ο οχτρός. Η σχέση μας μαζί του μπορεί να είναι.

Μου πήρε χρόνια να μάθω να αγκαλιάζω αυτά τα συναισθήματα που εκπαιδεύτηκα να βιώνω με αρνητικό πρόσημο. Να τα αποδέχομαι και να τα αγκαλιάζω και να τα ακούω και να συνομιλώ μ αυτά και να τους δίνω άδεια να εκφραστούν και άμα λάχει να φωνάξουν, γιατί όσο είναι φιμωμένα δεν ελέγχω τίποτα, γιατί δεν καταλαβαίνω αυτό από το οποίο αποστρέφω το βλέμμα ή αγνοώ την ύπαρξή του.

Και τα βιώνω. Χωρίς ενοχές. Ακόμα κι αν ξεσπάσω. Που γίνεται όλο και σπανιότερα. Και όλο και σπανιότερα, νιώθω την ανάγκη να ξεφορτώσω ότι σκατά κουβαλώ, με όποιο τρόπο τα κουβαλώ σε έναν άλλο άνθρωπο, χωρίς 2η σκέψη. Αν κάπως δεν καταφέρω να ελέγξω την αυτόματη μου αντίδραση αμέσως, μόλις μπορέσω ειλικρινά απολογούμαι που δεν διατήρησα έλεγχο, παίρνω νοερά σημειώσεις όσον αφορά το τι πάτησε ποιο κουμπί για να το ψάξω και να προσπαθήσω να το ελέγξω κάποια στιγμή, αλλά δεν νιώθω ενοχές που δεν τα κατάφερα ακόμα.
Ο μόνος τρόπος επίλυσης που δούλεψε γενικότερα για μένα και τα θέματά μου, είχε πάντα ως αρχή την οικειοποίηση τους και την αν γίνεται αξιοποίηση τους προς ώφελος μου. Αν ο θυμός για κάτι, μπορεί να μετατραπεί σε καύσιμο και να με ενδυναμώσει, θα τον ταϊσω μέχρι να φτάσω τον στόχο. Αν είναι τοξικός για μένα ή καταστροφικός θα τον διαχειριστώ αλλιώς.

Τι τι θα κάνει ο άλλος, δεν με αφορά, με την έννοια πως το μόνο που μπορώ είναι να είμαι όσο το δυνατό πιο ειλικρινής και έντιμη τόσο προς τον εαυτό μου, όσο και προς τον άλλον. Πως αυτός θα διαχειριστεί απ την δική του πλευρά, την δική του αυτόματη ενστικτώδη αντίδραση και πως θα διαχειριστεί το ότι κάνω εγώ, αφορά εκείνον και την δική του δουλειά με τον εαυτό του. Αν θα βρεθούμε ποτέ μαζί, θα εξαρτηθεί από το πως θα κλειδώσουν οι θηλαστικές και λοιπές μας αντιδράσεις, ανάμεσα σ άλλα. Τουλάχιστο αυτό πιστεύω.

Εξαιρετικα διατυπωμενο.
Αυτό το άλλο είδος σεβασμού, το απαλλαγμένο από τον φόβο, η πεποίθηση/γνώση πως μας σέβονται συνολικά, συμπεριλαμβανομένων και όσων δεν είναι κολακευτικά, μυρίζει ελευθερία.  

 

Λαρα,μου έλειψαν τα γραπτά σου.  

 

Ό,τι σε κάνει να ντρέπεσαι, το κρύβεις μέσα σου, στο ασυνείδητο. Αυτό κινείται βαθύτερα μέσα στο είναι σου, κυκλοφορεί μέσα στο αίμα σου και σε κουμαντάρει από τα παρασκήνια…..
Αν θελεις να καταπιεζεις, καταπιεσε κατι ομορφο. Ποτε μην καταπιεζεις κατι για το οποιο ντρεπεσαι, επειδη οτιδηποτε καταπιεζεις, πηγαινει βαθυτερα και οτιδηποτε εκφραζεις, θα εξατμιζεται στον ουρανο.
Ετσι, οτι σε κανει να ντρεπεσαι, εκφρασε το, ωστε να τελειωνεις μαζι του. Οτι ειναι ομορφο, κρατα το σαν θησαυρο μεσα σου, ωστε να συνεχιζει να επηρεαζει τη ζωη σου. Εμεις ομως κανουμε ακριβως το αντιθετο.
Οτι ειναι ομορφο, το εκφραζουμε. Για την ακριβεια, το εκφραζουμε υπερβολικα. Εκφραζουμε περισσοτερο απο οσο βρισκεται εκει.
Λες συνεχεια «αγαπω, αγαπω, αγαπω» και μπορει να μην το εννοεις και τοσο πολυ. Συνεχεια καταπιεζεις το θυμο, το μισος, τη ζηλια, τη κτητικοτητα και σιγα σιγα βρισκεις πως εχεις γινει ολα οσα εχεις καταπιεσει. Και τοτε εμφανιζεται βαθια ενοχη. Δεν χρειαζεται να ντρεπεσαι για τιποτα.
Τα παντα ειναι τελεια ετσι οπως ειναι. Δεν μπορει να υπαρξει πιο τελειος κοσμος απο αυτον. Αυτη εδω η στιγμη ειναι το αποκορυφωμα ολοκληρης της υπαρξης. Τιποτα δεν μπορει να ειναι πιο τελειο, γιαυτο απλως χαλαρωσε και απολαυσε το. Ανοιξε τις πορτες σου στον ηλιο και στον αερα και στον ουρανο.
Τοτε, θα σε διαπερνα παντοτε ενας καινουριος, φρεσκος αερας, καινουριες ακτινες του ηλιου θα σε διαπερνουν παντοτε. Επιτρεψε στην κυκλοφορια της υπαρξης να σε διαπερασει. Ποτε μην εισαι αδιεξοδος δρομος, διαφορετικα μονο θανατος και σκονη μαζευονται.Απλως παρατα καθε αντιληψη ντροπης και ποτε μην κρινεις τιποτα…

Osho

 

what?  

 

@lara σ ευχαριστώ για το κείμενό σου!   Την θυμάμαι στην πράξη αυτή τη διαχείρηση σου. Μόνο που χωρίς την βοήθεια σου δεν νομίζω να τα καταφέρνω