Από Κ/υ σε Κ/υ. Ερωτήματα

Η θεωρία με την έννοια της σχετικά ευρέως παραδεδεγμένης άποψης λέει, ότι η εκπαίδευση στις προσυμφωνημένα ασύμμετρες σχέσεις οποιουδήποτε είδους συνίσταται κατά βάση στην προσαρμογή του υποτακτικού μέλους πάνω στα θέλω του κυριαρχικού, έτσι ώστε το υ μέλος να λειτουργεί στην αλληλεπίδραση τους με τον τρόπο που έχει επιλέξει ο κυριαρχικός.

Σημειώνεται εδώ, ότι ο κυριαρχικός μπορεί (αν έτσι έχει επιλέξει να κάνει για τους όποιους λόγους) να εισάγει στην εκπαίδευση και στοιχεία (επί πχ κάποιας δυσλειτουργίας), τα οποία τουλάχιστον φαινομενικά δεν σχετίζονται άμεσα με την συμπεριφορά του υ στην αλληλεπίδραση.

Αν και όταν η σχέση τελειώσει, ενδεχομένως κάποια στιγμή το υ να μπει σε μια νέα σχέση με το μεσοδιάστημα ανάμεσα σε αυτές να είναι από ανύπαρκτο έως πολλές φορές δυσβάσταχτα μεγάλο.

Σχετικά με αυτή τη διαδικασία, αναρωτιέμαι δημοσίως τα εξής:
α. Σε ότι αφορά στο μεσοδιάστημα, υπάρχει κάποιο κομμάτι της εκπαίδευσης (ή έστω κάποια παράπλευρα αποτελέσματα του) το οποίο να παραμένει υπαρκτό, ενεργό και λειτουργικό στο υ μέλος στην καθημερινότητα του;
β. Σε ότι αφορά στην επόμενη σχέση, μεταφέρεται αυτό ή οποιοδήποτε άλλο μέρος της εκπαίδευσης ενσωματωμένο ως γνώρισμα πλέον και τρόπος συμπεριφοράς, στην νέα σχέση;
Τα παραπάνω είναι αποτέλεσμα ακούσιας ή (και) εκούσιας επιλογής από το υ;
Σε περίπτωση εκούσιας επιλογής πόσο θεμιτό και ευοίωνο είναι κάτι τέτοιο ενόψει της νέας σχέσης;

Έχοντας κατά νου, ότι συχνά είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κάποιος το εκπαιδευτικό αποτέλεσμα από το πηγαίο, διακρίνετε κάποιον λόγο για τον οποίο ένας κυριαρχικός θα επιλέξει να μην χρησιμοποιήσει τα «εφόδια» που προσκομίζει στη σχέση ένα εκπαιδευμένο υ; Ακόμα κι αν έτσι κάνει τη δική του δουλειά πιο δύσκολη;

 

δεδομένου ότι είμαστε βιωματικά όντα η εκπαίδευση μεταφέρεται πιστεύω. ή έστω αφήνει κατάλοιπα.

 

Σημαντικός βαθμός δυσκολίας εμφανίζεται κατά την προσαρμογή στον τρόπο του νέου Κυρίου, όταν η εμπειρία του υποτακτικού περιορίζεται στην εκπαίδευση ενός και μόνο προηγούμενου Κυριάρχου και ακόμη δυσκολότερη η προσαρμογή αν η προηγούμενη (πρώτη) σχέση είναι μακρόχρονη.

Είναι θεμιτό και χρήσιμο όμως, να χρησιμοποιηθούν τα εφόδια που φέρει το υποτακτικό μέλος, αν αυτά συνάδουν με τις επιθυμίες και τον τρόπο του νέου Κυριάρχου, αρκεί να τα εντοπίσει, να τα αξιολογήσει και να μπορέσει να τα αξιοποιήσει.

 

Με το που μπήκα στην διαδικασία της "αποδέσμευσης", Συνειδητοποίησα το μέγεθος αυτής της λέξης. Γιατί δεν λέγεται "χωρισμός" όπως σε όλα τα άλλα είδη σχέσεων? Η ίδια η λέξη με οδήγησε.
Όσο το αντιμετώπιζα σαν χωρισμό, δεν μπορούσα να λειτουργήσω, με "βραχυκύκλωνε" ο συναισθηματισμός μου.
Όταν άρχισα να ακολουθώ την εντολή της αποδέσμευσης όμως, στην πράξη, αφαιρώντας τα στοιχεία της Κυριαρχίας από την καθημερινότητά μου σιγά σιγά, καταλάβαινα και την διαφορά. Αποδέχεσαι το οριστικό της κατάστασης σε βαθμό μη αναστρέψιμο, επανακτώντας πιο "ομαλά" τον έλεγχο. Αυτό με βοήθησε πολύ να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα της κατάστασης.
Θεωρώ πως είναι απαραίτητη η πράξη αποδέσμευσης ,στην ουσία της ,για να προχωρήσεις. Ακόμα και τα στοιχεία που με ωφελούσαν έπρεπε να τροποποιηθούν για να γίνουν πιο "δικά μου". Και να δημιουργηθεί μια νέα "ταυτότητα" πλέον, γιατί έτσι και αλλιώς δεν μπορείς να ξαναγίνεις αυτό που ήσουν πριν ή κατά την διάρκεια της σχέσης.
Όντας σε διαδικασία αναζήτησης νέου Κ, η υπόθεση της προσαρμογής στην όποια μελλοντική σχέση με προβληματίζει, η αποδέσμευση δεν αφορά μόνο την Κυριαρχία άλλα και την υποτακτικότητα μου. Αν όντως το διάστημα γίνει "δυσβάσταχτα μεγάλο" μέχρι την επόμενη σχέση, πόσο μεγάλο θα είναι και το "πισωπάτημα" της εκπαίδευσης μου? Λειτουργεί αναλογικά?
Υπέροχο Θέμα, θα το παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον!

 

Νομίζω πως ότι αποκομίζει κάποιος από μία σχέση, το κουβαλάει είτε για "πάντα", είτε μέχρι να αλλάξει από κάτι άλλο.

Ο καθένας κουβαλάει τα βιώματα του, τις καταγραφές του. Και κάθε κ που θα αναλάβει ένα υ, καλείται να το διαμορφώσει, λαμβάνοντας υπόψη τα κομμάτια που το απαρτίζουν.

Εξ άλλου, ακόμη και ένα παντελώς άπειρο υ που μπαίνει πρώτη φορά σε μια ασύμμετρη σχέση, δεν είναι "μαύρος πίνακας". Έχει ήδη διαμορφωμένα χαρακτηριστικά, λειτουργίες, κτλ.

 

Επιχειρώντας να απαντήσω με βάση τη μέχρι τώρα εμπειρία μου, θα έλεγα τα εξής:

α. Σχετικά με το μεσοδιάστημα από σχέση σε σχέση, η διαδικασία της αποδέσμευσης θεωρώ ότι είναι εξαιρετικά σημαντική, ειδικά σε περιπτώσεις μεγάλου βαθμού μεταβίβασης ελέγχου. Το υ χρειάζεται στήριξη για να ανακτήσει τον έλεγχο που είχε εκχωρήσει και σ' αυτό είναι καλό να διατηρηθεί επικοινωνία με το Κ και να γίνει η διαδικασία υπό τις οδηγίες του ή, σε περίπτωση που αυτό δεν είναι εφικτό ή επιθυμητό, να υπάρχει κάποιο πλαίσιο στήριξης από φίλους. Αλλιώς, είναι ορατός ο κίνδυνος συναισθηματικής δυσφορίας και της αίσθησης του "είμαι στα χαμένα". Η σταδιακή ανάκτηση του ελέγχου είναι προτιμότερη από την απότομη αποκοπή από το Κ και τις συνήθειες και τα rituals που είχαν αναπτυχθεί κατά τη διάρκεια της σχέσης.

Αυτό δεν σημαίνει ότι τα υ δεν ξέρουν να χωρίζουν ή ότι δεν υπάρχουν υ που μπορεί να προτιμούν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση μόνα τους. Αυτό σημαίνει απλώς ότι η φύση του D/s είναι διαφορετική από αυτή της βανίλα σχέσης, ότι όταν μπαίνεις σε D/s εισέρχεσαι οικειοθελώς σε μία σχέση που παρουσιάζει αρκετά εξαρτητικά στοιχεία και τυχόν λύση της σχέσης μπορεί να έχει διαφορετικές συνέπειες που πρέπει να αντιμετωπιστούν για να μην γίνει πιο δύσκολος ο χωρισμός απ' όσο είναι ήδη.

Στο πλαίσιο αυτό, λοιπόν, της σταδιακής ανάκτησης του ελέγχου, κάποια στοιχεία της εκπαίδευσης μπορούν να διατηρηθούν για ένα διάστημα και να κοπούν σταδιακά. Αν μιλάμε για αποδέσμευση που γίνεται σε συνεννόηση με το Κ, τότε είναι ακόμα καλύτερα να σταματήσουν αυτά έπειτα από οδηγίες του Κ που αποσύρει τις εντολές του σιγά σιγά. Αυτή η διαδικασία, μάλιστα, μπορεί να χρειάζεται ακόμα κι έπειτα από διάδραση μικρή σε χρονικό διάστημα αλλά πλούσια σε εμπειρίες, ιδίως αν το υ ήταν αρχάριο ή σχετικά νέο στο βδσμ.

Υπάρχουν, βέβαια, και τα υ που διατηρούν κάποια στοιχεία εκπαίδευσης αυθόρμητα, γιατί αυτό τα κάνει να νιώθουν πιο άνετα μεταξύ σχέσεων. Δεν ξέρω κατά πόσον αυτό συμβάλλει να δημιουργηθεί κάποια δυσκολία να ξεπεράσουν το προηγούμενο Κ κι έχω αμφιβολίες για το αν μια τέτοια τακτική είναι συνολικά ωφέλιμη για το υ, αναγνωρίζω όμως ότι σε μερικές περιπτώσεις είναι ένα security blanket που μπορεί να βοηθήσει ένα υ που δεν λειτουργεί καλά χωρίς D/s να περάσει πιο ομαλά το δύσκολο μεσοδιάστημα.

β. Η δική μου εμπειρία λέει ότι η προηγούμενη εκπαίδευση μεταφέρεται πάντα στην επόμενη σχέση. Η εκπαίδευση μπορεί να είναι τυπική, αλλά και άτυπη, να έχει περάσει δηλαδή στο μυαλό του υ ως εκπαίδευση επειδή αυτός ήταν ο τρόπος του προηγούμενου Κ, επειδή έτσι το βίωσε κι όχι επειδή του είπε συγκεκριμένα ότι έτσι είναι το σωστό ή έτσι το θέλει ή επειδή ακολουθήθηκε διαδικασία για να το μάθει.
Το υ γνωρίζει ότι πρέπει να προσαρμοστεί σε νέες επιθυμίες και θέλει να προσαρμοστεί σ' αυτές, αλλά αν το επόμενο Κ δεν κάνει κάπου σαφείς τις επιθυμίες του τότε το υ πιθανότατα θα συμπληρώσει τα κενά με την προηγούμενη εκπαίδευσή του, προσπαθώντας πολλές φορές να μην δυσαρεστήσει το Κ με περισσότερες διευκρινιστικές ερωτήσεις ή φορτώνοντάς το με τις ανησυχίες του. Σε πολλές περιπτώσεις αυτό θα βγει μπούμεραγκ. Είναι, όμως, δουλειά του Κ να ρωτήσει το υ και να εξακριβώσει ποια προηγούμενη εκπαίδευση είχε και να αποσαφηνίσει τι διαφορετικό θα πρέπει να κάνει από δω και μπρος. Δουλειά του υ είναι να απαντάει με ειλικρίνεια και να ρωτάει όπου δεν είναι σίγουρο, κι όχι να υποθέτει ότι το Κ θα έχει συγκεκριμένες επιθυμίες επειδή τις είχε το προηγούμενο Κ, αφού δεν είναι όλα τα Κ ίδια ούτε έχουν κοινές συμπεριφορές και κοινούς στόχους. Η απροθυμία του υ να ζητήσει διευκρινίσεις όπου νιώθει ότι το χρειάζεται, πιστεύοντας ότι θα δυσαρεστήσει το Κ, δεν είναι εποικοδομητική για τη σχέση. Το Κ δεν διαβάζει το μυαλό του υ -ούτε οφείλει να το διαβάζει.

Το θέμα παίρνει άλλες διαστάσεις αν μιλάμε για τραυματικές προηγούμενες εμπειρίες. Εκεί, πολλές φορές όποιος καεί στο χυλό φυσάει και το γιαούρτι και θα χρειαστεί κάτι παραπάνω από τη σαφήνεια του Κ για να ξεπεραστεί το θέμα. Θα χρειαστεί το υ να κάνει το πρώτο βήμα και να εμπιστευτεί και να "πηδήξει" και έπειτα το Κ να το "πιάσει", αποδεικνύοντας με πράξεις πια ότι τα πράγματα θα πάνε διαφορετικά από πριν. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι το υ πρέπει να κουβαλάει τα μπαγκάζια του από σχέση σε σχέση απαιτώντας εγγυήσεις από το Κ. Εγγυήσεις δεν υπάρχουν κι αν δοθούν δεν έχουν ιδιαίτερο νόημα. Στην πράξη είναι που φαίνονται όλα. Σε μια σχέση D/s και οι δύο δίνουν και οι δύο παίρνουν, άρα και οι δύο πρέπει να είναι ανοιχτοί και η στήριξη της σχέσης πρέπει να είναι αμφίδρομη. Αν το υ έχει την τάση να προσπαθεί να κάνει όλα τα υπόλοιπα Κ να "πληρώσουν" για αυτά που θεωρεί ότι έκανε λάθος το προηγούμενο, τότε ίσως δεν είναι ακόμα έτοιμο να μπει σε νέα σχέση.

Τέλος, ως προς τα "εφόδια" που προσκομίζει στη σχέση ένα εκπαιδευμένο υ, όσα μου ταιριάζουν δεν έχω πρόβλημα να τα χρησιμοποιήσω. Το μόνο που προσέχω είναι να τα προσωποποιώ, να γίνεται σαφές ότι το υ κάνει ό,τι κάνει για μένα (ακόμα κι αν κάποια σημεία είναι κοινά με το προηγούμενο Κ) κι όχι απλώς επειδή είναι υποτακτικός και κάτι είναι, υποτίθεται, το αναμενόμενο λόγω θέσης.

 

Είναι καθαρά θέμα "κόστους"...
Αν το λειτουργικό παίζει, τα λογισμικά πάντα μπορούν να αποδώσουν.
Το φορμάτ επί του προκειμένου ντας νοτ απλάι...

 

Μου αρέσει η τοποθέτηση σου @Janine. Είναι πλήρης, εύστοχη και πιάνει όλες τις πτυχές της διαδικασίας αποδέσμευσης.

Μια παρέμβαση μόνο σε σχέση με το εξής:

Φοβάμαι, ότι αν η αποδέσμευση γίνει υπό τις οδηγίες του κ που αποχωρεί, η βάση της συναισθηματικής δέσμευσης προς αυτό θα εξακολουθεί να υφίσταται. Στην ουσία δηλ τι θα γίνεται; Το υ θα συνεχίζει να ακολουθεί τις οδηγίες του κ. Μου φαίνεται, ότι αυτή η συνθήκη δυσκολεύει τη διαδικασία.
Βέβαια, όπως πολύ σωστά σημείωσες, αν το κ είναι έμπειρο, έχει καλό βαθμό αυτογνωσίας και εξακολουθεί και νοιάζεται για μια ομαλή αποδέσμευση του υ, θα το κάνει με τρόπο που θα έχει αποτέλεσμα. Αλλά επειδή όλες αυτές οι προϋποθέσεις μαζεμένες είναι λίγο σπάνιες, εξακολουθώ να έχω τις αμφιβολίες μου για το αν η αποδέσμευση υπό τις οδηγίες του κ μπορεί να λειτουργήσει θετικά.

Συνολικά και συμφωνώντας μαζί σου κάθε εκπαίδευση ενσωματώνεται στον ψυχισμό του υ (όπως φυσικά αντίστοιχα και στον ψυχισμό του κ) και διαμορφώνει ένα νέο κράμα με το οποίο το υ μπαίνει σε μια νέα σχέση. Αυτό συμβαίνει είτε το συνειδητοποιεί το υ είτε όχι. Αν το συνειδητοποιεί είναι προς όφελος του, γιατί θα μετουσιώσει μια πιο ικανοποιητική και ώριμη καινούρια σχέση.

Τέλος σε ότι αφορά τραυματικές προηγούμενες εμπειρίες πρόκειται για μεγάλο κεφάλαιο που ίσως θα άξιζε να συζητηθεί σε ένα νέο νήμα, καθώς εμπεριέχει πολλές παραμέτρους και απαιτεί εξαιρετικά προσεκτικούς χειρισμούς. Στο βαθμό που το έθιξες και πάλι συμφωνώ με την τοποθέτηση σου.

 

Στην αποδέσμευση, Κ και υ δεν έχουν ως στόχο να αποκοπεί το υ συναισθηματικά. Η συναισθηματική δέσμευση θα εξακολουθήσει να υπάρχει για το υ αλλά και για το Κ, μέχρις ότου ξεπεράσουν το χωρισμό, όπως γίνεται σε κάθε σχέση. Και γι' αυτό θα κάνει ο χρόνος τη δουλειά του. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι αποδέσμευση μπορεί να ζητηθεί και από το υ και συναισθηματικά να είναι το Κ αυτό που θα πρέπει να επεξεργαστεί το χωρισμό για περισσότερο χρονικό διάστημα.

Ο στόχος της αποδέσμευσης είναι άλλος. Είναι η μείωση των δυσάρεστων συνεπειών που μπορεί να υπάρξουν από την απότομη ανάκτηση του ελέγχου. Δεν μπορεί από το D/s να πάει απευθείας στην απόλυτη ανεξαρτησία. Για να φέρω ένα χονδροειδές παράδειγμα, πιο ομαλά φρενάρεις σταδιακά ένα αυτοκίνητο από το να πατήσεις απότομα το φρένο και να κάψεις τα τακάκια. Κι όσο μεγαλύτερη ταχύτητα έχεις, τόσο πιο δύσκολα φρενάρεις.

Κάπως έτσι κι εδώ. Η εκχώρηση του ελέγχου δημιουργεί συνήθειες στη ζωή του υ, που πολλές φορές δεν είναι έτοιμο να κόψει, γιατί του παρέχουν ικανοποίηση και σιγουριά. Έχει να εκτελέσει κάποιες εντολές. Οι εντολές αυτές προέρχονται από ένα συγκεκριμένο Κ. Το υ έχει περάσει ένα διάστημα προσπαθώντας να ικανοποιήσει αυτό το συγκεκριμένο Κ. Αν το Κ λείψει από τη διαδικασία της αποδέσμευσης, τότε μπορεί να δημιουργηθούν άσχημα συναισθήματα όταν το υ δεν θα εκτελέσει κάποια εντολή, γιατί μέσα στο μυαλό του και έπειτα από το conditioning της σχέσης μπορεί ακόμα υποσυνείδητα να θέλει να ικανοποιήσει το συγκεκριμένο Κ, που δεν έχει αποσύρει σαφώς τις εντολές του.

Αυτό που γίνεται, δηλαδή, δεν είναι ότι το υ συνεχίζει να ακολουθεί τις εντολές του Κ, αλλά ότι σταματάει σταδιακά να ακολουθεί τις εντολές του Κ, με τις ευλογίες του Κ.

Έπειτα, το συγκεκριμένο Κ ξέρει, ή έστω οφείλει να ξέρει, πώς να φρενάρει το υ πιο ομαλά, αφού αυτό το καθοδηγούσε τόσον καιρό. Αν δεν το κάνει, τότε το υ ή θα πρέπει το ίδιο να επεξεργαστεί όλες τις εντολές που ακολουθούσε μέχρι στιγμής και να τις ταξινομήσει και να πάρει την απόφαση ποιες θα σταματήσει να εκτελεί και πότε (κάτι που μπορεί να είναι πιο δύσκολο ψυχικά γιατί έρχεται και σε αντίθεση με τη φυσική τάση του υ να μην έχει τον έλεγχο αλλά και με ό,τι είχε συνηθίσει μέχρι τότε στην πορεία της σχέσης) ή θα πρέπει να πάει σε κάποιον φίλο του, να βγάλει τα σώψυχά του για τα δεδομένα της σχέσης και να λάβει στήριξη από κει (κάτι που προϋποθέτει πρόθυμο φίλο και σχετικό γνώστη).

Τώρα, θα μου πείτε, και το Κ; Δεν θα πρέπει να διαχειριστεί τα δικά του συναισθήματα παράλληλα με την διαδικασία της αποδέσμευσης του υ; Δεν θα πρέπει να βάλει στην άκρη τη δική του στεναχώρια για την κατάληξη της σχέσης, μέχρις ότου να έχει την ευχέρεια να αφήσει το χρόνο να κάνει τη δουλειά του; Θα πρέπει. Και γι' αυτό είναι Κ κι όχι υ.

Όλα αυτά δεν σημαίνει, όπως προείπα, ότι πρέπει να γίνονται σε κάθε σχέση (μπορεί να υπάρχουν υ που δεν τα χρειάζονται ή Κ που έχουν άλλη μέθοδο), ούτε ότι γίνονται εν τοις πράγμασι σε κάθε σχέση. Κάποιος από τους δύο μπορεί να ρίξει μαύρη πέτρα, μπορεί να γίνουν καυγάδες, μπορεί ακόμα και να μη θέλει το υ να δει το Κ ζωγραφιστό. Αλλά, τέλος πάντων, είναι αυτό που έχω δει να λειτουργεί κι αυτό που πασχίζω να ακολουθώ.

 

α. Σε ότι αφορά στο μεσοδιάστημα, υπάρχει κάποιο κομμάτι της εκπαίδευσης (ή έστω κάποια παράπλευρα αποτελέσματα του) το οποίο να παραμένει υπαρκτό, ενεργό και λειτουργικό στο υ μέλος στην καθημερινότητα του;

Θα αντέστρεφα το ερώτημα νομίζω λέγοντας «αν το υ μέλος δεν είναι λειτουργικό στην καθημερινότητα του, τι σκ@τ@ έκανε το Κ μέλος όσο διάστημα ήταν μαζί του;».

Κατά τη γνώμη μου η ζωή είναι μια αέναη εκπαίδευση και όποτε αρνούμαστε να το δούμε αυτό, τότε δεν περνάμε καθόλου καλά, μα καθόλου. Έτσι, όποιος άνθρωπος περάσει από τη ζωή μας, ειδικά αν είναι σημαντικός όπως (υποτίθεται ότι πρέπει να) είναι ένας Κ για ένα υ, δεν μπορεί παρά να εκπαιδεύει το υ να είναι λειτουργικό πάντοτε και χωρίς αυτόν/η (τον/την Κ). Άρα η όλη εκπαίδευση παραμένει ατόφια και στα ενδιάμεσα διαστήματα και αεί.

Κατά τη δική μου γνώμη και εμπειρία, εκπαίδευση του στυλ πώςθαβάφειςτανύχιασουγιαναμουαρέσουν ή πώςθαστήνεσαιστοκρεβάτι, δεν είναι εκπαίδευση, είναι απλά ένα στήσιμο προς την απόλαυση και των Δ/δυο.


β. Σε ότι αφορά στην επόμενη σχέση, μεταφέρεται αυτό ή οποιοδήποτε άλλο μέρος της εκπαίδευσης ενσωματωμένο ως γνώρισμα πλέον και τρόπος συμπεριφοράς, στην νέα σχέση;

Ναι, σαφώς και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Και όποιος Κ το αρνηθεί είναι εκτός πραγματικότητας και βεβαίως όποιος δεν βλέπει – παρ’ όλα αυτά- την υ του ως tabula rasa τότε είναι ένας πολύ αδύναμος wanna κυριαρχίζων but could never be…


Τα παραπάνω είναι αποτέλεσμα ακούσιας ή (και) εκούσιας επιλογής από το υ;

Καλύτερα να είναι εκούσιας. Ανεβάζει την ωριμότητα και τη συνειδητοποίηση και αποτίει και φόρο τιμής στους ανθρώπους που επέλεξε στη ζωή της.  


Σε περίπτωση εκούσιας επιλογής πόσο θεμιτό και ευοίωνο είναι κάτι τέτοιο ενόψει της νέας σχέσης;

Τέλειο ως προείπον, δείχνει ότι ξέρει τα τιμά τις επιλογές, τι πιο ωραίο από αυτό σαν «εχέγγυο» για έναν άνθρωπο με τον οποίο σκεφτόμαστε να σχετιστούμε;  


Έχοντας κατά νου, ότι συχνά είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κάποιος το εκπαιδευτικό αποτέλεσμα από το πηγαίο, διακρίνετε κάποιον λόγο για τον οποίο ένας κυριαρχικός θα επιλέξει να μην χρησιμοποιήσει τα «εφόδια» που προσκομίζει στη σχέση ένα εκπαιδευμένο υ; Ακόμα κι αν έτσι κάνει τη δική του δουλειά πιο δύσκολη;

Όχι κανέναν. Και δεν βλέπω κανέναν τρόπο με τον οποίο θα κάνει τη δουλειά του πιο δύσκολη. Αν ζορίσει την αλαζονεία του από την άλλη, τότε ξαναγυρνάμε στην απάντηση στην ερώτηση βου  

 

Σε αντίθεση με την Κυριαρχία, για την επιβολή της οποίας υπάρχει διακόπτης on-off έστω και με ροοστάτη, όπως ορθώς προτείνει πιο κάτω η @Janine και αν ως υποτακτικότητα εννοούμε την επιθυμία ή (και) την ανάγκη που γεννούν την ροπή, την τάση προς υποταγή, δεν νομίζω πως υπάρχει αντίστοιχος για την υποτακτικότητα διακόπτης (αποδέσμευση), όσο βολικό κι αν είναι κάποιες φορές αυτό.

Αν ως υποτακτικότητα, όπως υποθέτω, εννοούμε την εκδήλωση συμπεριφορών, δηλ. ένα υποτακτικό savoir vivre μαθημένο από πριν, κατ’εμέ δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας ενόψει της επόμενης σχέσης ανεξάρτητα από το μεσοδιάστημα. Ο επόμενος Κ θα δουλέψει με ό,τι βρει. Όπως συμβαίνει συνήθως, έτσι και στις ασύμμετρες σχέσεις τα πράγματα δεν είναι όπως τα θέλουμε, αλλά όπως τα βρήκαμε. Το ζητούμενο είναι, τι κάνουμε με αυτά από εκεί και πέρα.

Θα έλεγα ότι bdsmικώς είναι. Αν όχι για τίποτε άλλο, παρά για το πρωτόγνωρο εξωτερικό κέντρο ελέγχου που ενίοτε σαρώνει τα πάντα επιλαμβανόμενο των διαμορφωμένων χαρακτηριστικών και λειτουργιών.

Σε κάποιες περιπτώσεις (και ειδικά στο κρίσιμο αρχικό στάδιο της σχέσης) ακόμα και οι κατάλληλες ερωτήσεις δεν αρκούν, όχι διότι οι απαντήσεις στερούνται ειλικρίνειας, αλλά διότι το υ δεν ξέρει την απάντηση ή αυτή που δίνει δεν είναι πλήρης. Πολλές φορές οι σωστές απαντήσεις απαιτούν ενδοσκόπηση που δεν είναι απαραίτητο να έχει υπάρξει. Οπότε ο Κ είναι υποχρεωμένος όχι να διαβάζει το μυαλό του υ, αλλά να «διαβάζει» το σύνολο εξάγοντας τα συμπεράσματα που χρειάζεται.

Πολλές φορές, ειδικά όταν τα τραύματα είναι πρόσφατα ή ακόμα ανοιχτά, δημιουργεί φόβο και είναι δύσκολο για το υ να εμπιστευτεί και να (ξανα)κάνει το άλμα, με δεδομένο ότι η απαραίτητη εμπιστοσύνη χτίζεται μετά την έναρξη της σχέσης και μέρα με την ημέρα. Προσωπικά δεν βλέπω άλλο τρόπο από το να δοθεί ο απαραίτητος χρόνος γνωριμίας και τριβής, πριν αρχίσει οτιδήποτε. Άλλωστε ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά των Κυρίαρχων είναι, ότι ξέρουν και μπορούν να περιμένουν.

 

ο ψυχαναγκασμός σου σε βραχυκύκλωνε όχι ο συναισθηματισμός σου...