Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

Ο ουρανός

Πρῶτα νὰ πιάσω τὰ χέρια σου
Νὰ ψηλαφίσω τὸ σφυγμό σου
Ὕστερα νὰ πᾶμε μαζὶ στὸ δάσος
Ν᾿ ἀγκαλιάσουμε τὰ μεγάλα δέντρα
Ποὺ στὸν κάθε κορμὸ ἔχουμε χαράξει
Ἐδῶ καὶ χρόνια τὰ ἱερὰ ὀνόματα
Νὰ τὰ συλλαβίσουμε μαζὶ
Νὰ τὰ μετρήσουμε ἕνα-ἕνα
Μὲ τὰ μάτια ψηλὰ στὸν οὐρανὸ σὰν προσευχή.

Τὸ δικό μας τὸ δάσος δὲν τὸ κρύβει ὁ οὐρανός.

Δὲν περνοῦν ἀπὸ δῶ ξυλοκόποι.

Μ. Αναγνωστάκης

 

Υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους μπορείς να κάθεσαι για ώρες και ολόκληρες ζωές σε μια πέτρα,
ή σε ένα παγκάκι οποιουδήποτε πάρκου, ή στη μέση του δρόμου, ή στη μέση της ερήμου...
και να είσαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο.
- Ναι. Το τοπίο δεν είναι η θέση.
Ο μεγαλύτερος ορίζοντας, πάντα, είναι μέσα στις ψυχές που τον κατοικούν.
Ada Luz Márquez

 

 

ένα παγωμένο βράδυ είχαν κοιμηθεί σφιχταγκαλιασμένοι με το παράθυρο ανοιχτό για να βλέπουν τ’ άστρα...

 

 

Πτόρθος

Θέλω να πω τα μάτια σου. Σωπαίνω.
Πώς την ηδύτητα να πεις, πώς την αρμύρα,
αν τύχει και συγκατοικούν. Μαθαίνω
απ’ την αρχή τη θάλασσα, απ’ την αρχή την πύρα.

Θέλω να πω τα χέρια σου. Μ’ αγγίζουν
και λες πεζεύει ο χάροντας, λες ξαναρχίζει ο χρόνος.
Τα δόντια σου θέλω να πω. Με ορίζουν
με κόβουν και μ’ αλέθουνε. Με ακεραιώνει ο πόνος.

Τα χείλη σου θέλω να πω. Πώς νεύουν,
πώς με καλούν, πώς με ζωγρούν, πώς περιέχουν
το φόβο, πώς τον έρωτα τελούν, πώς θαλασσεύουν.
Ό,τι κι αν πω, τα λόγια σου λέω, που με κατέχουν.

Στον έρωτα τα χέρια μας πληθαίνουν
τα μάτια γίνονται ουρανός αστερωμένος
το σώμα σύμπαν που διαστέλλεται αενάως
και κόσμος γίνεται του άθλιου νου το χάος
Βαραίνουνε στον έρωτα οι λέξεις κι ομορφαίνουν
Κι ο πόθος πάντοτε σκιρτά σαν πτόρθος διψασμένος.

Παντελής Μπουκάλας

 

Τι συμβολίζει;

 

Σουβλακια
 

 

και ο απελπισμένος το ίδιο.