In Memoriam

Δεν μπορεί να υπάρξει μέλλον, χωρίς να αντλεί από το παρελθόν.

Στη πορεία της παρέας αυτών που τους χτύπησε η πετριά του bdsm κατακούτελα, υπάρχουν κάποιοι που την κάνανε για απέναντι.

Κάποιοι από αυτούς μας λείπουν, κάποιοι ξεχάστηκαν και, είμαι βέβαιος, ότι για κάποιους αισθανθήκαμε ότι "γλυτώσαμε από δαύτους".

Ανοίγω το νήμα τούτο για τη θύμησή τους, σήμερα που κλείνουν 6 χρόνια από το φευγιό ενός από αυτούς.
Ενός τύπου που ήταν ο ορισμός του λιμπερτίνου, ανηλεής ατακαδόρος, esthete ή, βαρβαρίζοντας, εστέτ και ταυτόχρονα θανατηφόρα αφελής και αυτοκαταστροφικός.
Καλή αντάμωση.












Υ.Γ. Επέλεξα το 'bdsm εμπειρίες", γιατί δεν υπάρχει μέγιστη εμπειρία από την απώλεια. Αν δεν ταιριάζει εδω...μετακινήστε το.

 

 .....

 

Τουλάχιστο κάποιοι απο εσάς είχατε την τύχη και την χαρά να γνωρίσετε μερικούς απο αυτούς τους ανθρώπους που όπως διαβάζω ηταν αρκετά ενδιαφέροντες
Πολυ καλή ιδέα για το νήμα  
Εξαιρετικό τραγούδι

 

Για αυτόν που λέει ο @Marqui διαλέγω να κρατήσω την εικόνα και την παρουσία του ένα βράδυ, που έδινε μια διάλεξη για τον πιο γνωστό μαρκήσιο όλων των εποχών.

Πληθωρική προσωπικότητα από κάθε άποψη, ομορφάντρας, άριστος γνώστης του θέματος, εξαιρετικός ομιλητής.
Αλλά και λαμπερός, με τον αέρα του ευπατρίδη μα και του κοσμοπολίτη, άρχοντας της ατάκας που μπορεί να κλείσει σπίτια ή να ανοίξει μυαλά αν τηρούν κάποιες στοιχειώδεις προδιαγραφές (κάμποσες από τις ατάκες του είναι καταγεγραμμένες κι εδώ), μού έδινε την ενέργεια που στη δική μου αντίληψη τον κάνει λιμπερτίνο λόγω και έργω.
Λίγοι άλλωστε είναι αυτοί που μπορούν να μιλάνε για κάποιο θέμα κάπου δυο ώρες και να κρατούν το ακροατήριο.

Και τι ακροατήριο... Κάπου 40 άτομα του "χώρου", μερικοί φοιτητές του -κάποιοι ήταν μεταπτυχιακοί μού φαίνεται, ένας λέκτορας από το Αριστοτέλειο, καλός γραφιάς είναι αυτός, και τρία-τέσσερα άτομα από αυτό που λέμε χώρο της Τέχνης.
Στη μάσα που επακολούθησε σε κάποια ταβέρνα εκεί κοντά, συνοδευόταν από μια πανώρια κοπελάρα, αφοπλιστικά συγκαταβατική στις θαυμάστριές του.

Για το θανατηφόρα αφελής και αυτοκαταστροφικός δεν γνωρίζω. Είναι πολύ προσωπικοί χαρακτηρισμοί, ίσως και να τους δεχόμουν από κάποιους πολύ δικούς του ανθρώπους. Όσοι ενδιαφέρονται ας τους ρωτήσουν, το έργο και η πολιτεία του ξαναλέω, δεν στοιχειοθετούν τους χαρακτηρισμούς αυτούς.
Στην οπτική μου τέτοιοι χαρακτηρισμοί πιο πολύ "ζωγραφίζουν" τους δημιουργούς τους...

 

Θα ήθελα με την ευκαιρία του νήματος που άνοιξε ο @Marqui να αναφερθώ και σε ένα άλλο "παιδί" που δεν είναι πια κοντά μας...

Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένας από τα "Παλιόπαιδα τ'ατίθασα" του Τσιφόρου σε ρόλο πρωτοπαλίκαρου ή μπιστικού.
Γνήσιο κι αυθεντικό λαϊκό παιδί, με μπέσα και αντανακλαστικά, με λόγο και τιμή, κύριος με τα όλα του μιας κάποιας άλλης εποχής, απόφοιτος του καλύτερων ακαδημαϊκών ιδρυμάτων της πραγματικής ζωής, που κανένα από τα άλλα σχολειά δεν μπορεί να προικίσει τα καμάρια του με τέτοιας ποιότητας αποστάγματα. Κι ας είναι σε φτηνά μπουκάλια, κλεισμένα με φελό ή χαρτί.
Το στερεοτυπικό τυπικό των άλλων στον καθρέφτη του στρεβλώνεται, γι' αυτό όμως και αγαπήθηκε. Δεν κώλωνε με τα γεγονότα κι ας ήταν κόντρα του, ακόμα κι όταν μικρά πράγματα τού χαλούσαν την διάθεση. Στα μικρά φαίνονται συχνά οι αξίες κι ας λέμε ό,τι θέμε. Ως κύριος δεν απογοήτευσε αυτούς που τιμούσε κι αγαπούσε κι ας πικράθηκε (κι εγώ τον στενοχώρησα κάποτε και μού είπε "ΟΚ, καταλαβαίνω").
Και ως κύριος επέλεξε να φύγει με τη δική του αξιοπρέπεια που αυτός έκρινε για τον ίδιο και την εικόνα που θάθελε να τον θυμούνται, όσοι κι όσες κάνουν κέφι να τον θυμούνται, γιατί έτσι..!

 

Την ίδια εποχή μας άφησε κι άλλο ένα παιδί, από τον ίδιο λόγο που έφυγε το "παλιόπαιδο το ατίθασο"...

Το ίδιο "παλιόπαιδο" κι αυτός, μα παιδί πιο πολύ της νύχτας...
Λένε πως ένα σερνικό φαίνεται από τα θηλυκά που τον αγάπησαν κι αυτό καλύτερη απόδειξη δεν έχει, από το να σού κλείσει τα μάτια αυτή κι ας έχει τραβήξει κάμποσα χοντρά φάλτσα από σένα. Δυνατό παιδί το σερνικό, με ζόρικα γούστα κι αγαπιάρης του καλού καιρού, μα και κάμποσο περίεργος και μπόλικα πραγματιστής, φρικάρισε χοντρά σε κάποια φάση με μια έτσι, αγρίμι σωστό που της έδειξε τον δρόμο του αγριμιού, μα κείνο διάλεξε τα "σαλόνια" και το κόστος που συνεπάγονταν, καλή της ώρα, αν μη τι άλλο πολεμίστρια με τον τρόπο της στάθηκε.

Το "παλιόπαιδο" χάρηκε το πρώτο μονόπρακτο που έγραψε η γυναίκα που τον κατευόδωσε, στην μικρή σκηνή στο μαγαζί του, παιγμένο από φίλους για φίλους.
Ήμουν άρρωστος εκείνο το βράδυ.

 

Δεν είχα την ευκαιρία, να γνωρίσω κανέναν από κείνη την φουρνιά. Όταν διάβηκα αυτές τις ηλεκτρονικές θύρες, κάποιοι μάλλον είχαν περάσει ήδη "απέναντι", όπως γράφει και ο @Marqui στο εισαγωγικό post αυτού του νήματος.
Αλλά σαν καλό "ποντίκι της βιβλιοθήκης" που είμαι, σ' αυτό τον καιρό που βρίσκομαι εδώ πέρα, έχω "ξεσκονίσει" άπειρα νήματα, έχω διαβάσει απίστευτο νούμερο από σκέψεις. Μεταξύ των οποίων βρισκόταν και κάποιες εκείνων που "έφυγαν".
Έχοντας επιλέξει συνειδητά, ν' απέχω απ' τις "πολυκοσμίες", τις συναθροίσεις και τα gossip ( κάτι που κάνω και στον "έξω κόσμο" ), η είδηση των θανάτων τους έφτασε στ' αυτιά μου τελείως από σπόντα. Για κείνον που αναφέρεται ο @Marqui ψιλολυπήθηκα κι ας μην αντάλλαξα ποτέ μαζί του ούτε μια κουβέντα σε μια οθόνη. Διαβάζοντας τον, σίγουρα θα τον έκανα χάζι σ' έναν φανταστικό μας διάλογο. Έτυχε το μάτι μου και στα λόγια κάποιου από κείνους που ανέφερε ο @cadpmpc, μου έδωσε την εντύπωση τρελού κιμπάρη.

Τεσπα, δεν μπορώ να ξέρω πως ζούσαν τις όποιες ιδιαιτερότητες τους, ποια ήταν η πορεία τους για να φτάσουν - αν είχαν φτάσει ποτέ - στο σημείο ν' αποδεχθούν και ν' αγαπήσουν τους εαυτούς τους. Δεν ξέρω τίποτε για τον χαρακτήρα τους, τις συνήθειες τους, τι τους έκανε να γελούν/να πικραίνονται. Ξέρω μονάχα πως ίσως σε κάποια περιφέρεια της ψυχής ή του μυαλού, έστω και σε μια λειψή απ' τις άκρες της, εγώ και κείνοι ίσως να μοιάζαμε ( όπως όλοι οι "πετροχτυπημένοι" ). Δεν έχω πεθάνει ακόμη - μακάβριο χιούμορ -, δεν ξέρω αν υπάρχει ένα "μετά" ή αν απλά κατεβαίνει ο διακόπτης και δεν νιώθεις/βλέπεις τίποτε. Κάποιοι λεν ότι οι "αποχωρήσαντες" τρέφονται και κείνοι, "εκεί που βρίσκονται", ότι είναι η μνήμη εκείνων που έμειναν "πίσω", να τους ταΐζει. Όσοι έχουμε "χαιρετήσει" κάποιον, συνηθίζουμε που και που να του ανάβουμε ένα κερί. Ας γίνει το λοιπόν αυτό το νήμα ένα κερί ακόμη. Ποιος ξέρει, ίσως και αλήθεια να το βλέπουν και να χαμογελούν, ακόμη κι αν κάποιων από μας δεν είχαν καν ιδέα της υπάρξεως μας.

Συχνά πυκνά ξεχνώ, ότι πίσω από αράδες λογιών, από avatars, "κρύβονται" άνθρωποι με σάρκα και οστά. Ή μάλλον, επιλέγω να το παραβλέπω. Και κάποιοι από δαύτους, συναντώνται, για λίγο ή για πολύ χρόνο. Ίσως και κάποιες φορές ανταλλάσσουν κάτι παραπάνω από ψήγματα ηδονής, από σκλήθρες πόνου. Δίνει ο ένας στον άλλο ψίχουλα προσωπικής αλήθειας, κόρες γέλιου και γλυκά οργής, ζωντανά, κοιτώντας ο ένας τον άλλον στα μάτια - όχι απλά πίσω από μια οθόνη -.

Να γιατί το ένιωσα να γράψω κι εγώ σήμερα σ' αυτό το νήμα, για να τιμήσω τους φίλους ή τους γνωστούς εκείνων που πέρασαν "απέναντι" και ίσως λιγάκι να τους λείπουν. Θα ζήταγα και συγνώμη αν φάνηκα μελό ή ως συνήθως έγραψα "περίεργα". Εμένα οι λιγοστοί μου φίλοι, εκφράζονται "περίεργα", ζούνε "περίεργα", αλλά μάλλον θ' αποχωρήσουν κάποτε "αθόρυβα".
Γιατί ο καλύτερος τρόπος να περάσεις στην άλλη όχθη, για κάποιους από μας είναι σιωπώντας.

** Το κυριλίκι για μένα φαίνεται σε πράγματα μικρά, που τόσο μικρά δεν είναι. Για σας τους δυο @Marqui και @cadpmpc αυτό το τελευταίο. Όσο και να διαφωνώ σ' αρκετά μαζί σας, μόνο γι' αυτό το νήμα ο καθένας σας με τον τρόπο του...αυτολογοκρισία...Καλή σας μέρα Κύριοι...

 

ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥΣ
«Ηδονιστές όλων των ηλικιών,όλων των φυλών, σε σας και μόνο προσφέρω αυτό το έργο. Τραφείτε με τις αρχές του: ευνοούν τα πάθη σας, πάθη για τα οποία σας φοβερίζουν οι πεζοί ηθικολόγοι, πάθη που δεν είναι, ωστόσο, παρά τα μέσα που χρησιμοποιεί η Φύση για να οδηγήσει τον άνθρωπο προς τους σκοπούς που του προδιαγράφει. Δώστε αυτί μονάχα σ΄αυτές τις γλυκές παρορμήσεις, γιατί μόνο η δική τους φωνή μπορεί να σας οδηγήσει στην ευτυχία. Γυναίκες λάγνες, κάνετε πρότυπο σας την ηδονική Σαιντ-Ανζ. Ακολουθώντας το παράδειγμα της αδιαφορήστε για κάθε τι που εναντιώνεται στους θείους νόμους της ηδονής με τους οποίους ήταν δεμένη σ’ ολόκληρη τη ζωή της. Εσείς, νεαρές παρθένες, που τόσο καιρό σας χαλιναγωγουσαν τα παράλογα και επικίνδυνα δεσμά μιας φανταστικης Αρετης και μιας αηδιαστικής θρησκείας, μιμηθείτε τη φλογερή Ευγενία. Βιαστείτε να καταστρέψετε τις γελοίες συνταγές με τις οποίες σας εμπότισαν ηλίθιοι γονείς».

Marquis de Sade - Η φιλοσοφία στο μπουντουάρ
Απόσπασμα από την εισαγωγή.


Αιωνία σου η μνήμη @Dolmance.

 

 

@cadpmpc Όταν δεν τσακώνεστε γράφετε υπέροχα. Θα ήθελα αν είναι δυνατόν εφόσον γράφετε σε αυτό το νήμα λίγα λόγια σε ανάμνηση κάποιον ανθρώπων που δεν υπάρχουν πλέον στο παρών φόρουμ να αναφέρεται κ το νικ τους για να καταλαβαίνουμε κ εμείς που μπήκαμε πιο μετά σε ποιούς αναφέρεστε. Μπορεί να μην ήμουν "τότε" αλλά διαβάζω κ εγώ νήματα ανθρώπων που δεν υπάρχουν πια στο φόρουμ κ τους θαυμάζω για τον λόγο τους, την σκέψη τους η ακόμη και για το ολο φαίνεσθαι που είχαν εδώ.

 

Αν μου επιτρέπετε όχι στη μνήμη κάποιου μέλους μα στη μνήμη της πιο δυνατής γυναίκας που έχει περάσει από τη δική μου ζωή....
Έτσι απλά επειδή έτυχε να ανασυρθεί αυτό το νήμα τώρα...
3 χρόνια ακριβώς μετά...

 

Ευλόγως μπορείς να αντιληφθείς πως η αναφορά μου στα παιδιά που έφυγαν, δεν έχει σκοπό παρά να αποτυπώσει, αυτό που εγώ προσέλαβα/βίωσα/αντιλήφθηκα/κατάλαβα το όποιο χρονικό διάστημα τα γνώρισα, αλλά και το προσωπικό μου στίγμα όσον αφορά τα ίδια καθώς και όσους και όσες τα γνωριζαν.
Οποιοσδήποτε άλλος λόγος, στην δική μου αντίληψη των πραγμάτων και του γίγνεσθαι συνολικότερα, δεδομένου πως η όποια τοποθέτηση/ταυτοποίηση μπορεί να αποτελέσει αφορμή για, τουλάχιστον, ατυχείς παρεμβάσεις από εμένα θεωρείται επεικώς ατυχής.
Και πού να τα βάλω εγώ και με τους τρεις τους αν αισθανθώ πως "θα μου ζητήσουν τον λόγο", που τα "αποκάλυψα" αυτά τα παιδιά..?

 

Απόλυτα σεβαστό. Δεν έχω μπλά μπλά με κανέναν απο εδώ οπότε δεν γνωρίζω και τα κούς κούς... Γνωρίζω μόνο δυο παλαιότερα μέλη τα οποία αναχώρησαν. Ο Ένας εκ των δύο με ταξίδεψε, με έκανε να σκεφτώ και να προβληματιστώ... άλλοτε με έκανε να χαχανίζω με την σατυρά του και με τις σποντες του.
Τα γραπτά μένουν και ευτυχώς που μένουν για να έχουμε και εμείς κάτι να διαβάζουμε... Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση.