Δεσποινίς έμπνευση

Η αγάπη
Δεν μου αρέσει η αγάπη σαν προσταγή, σαν αναζήτηση.

Πρέπει να σου έρχεται
σαν πεινασμένη γάτα στο κατώφλι.



Έκπληκτος μπροστά στη ζωή, σαν στη φωτιά

Θεότητα σοβαρή ο γάτος μου

Γυροφέρνει

Με ηλεκτρισμένη ουρά

Και μάτια

Διακόπτες



Είναι

Ζωντανός και

Βελούδινος και

Οριστικός σαν δέντρο

Δαμασκηνιάς.



Κανείς από τους δυο μας δεν καταλαβαίνει

Τους καθεδρικούς ούτε

Τον άντρα έξω που

Ποτίζει το

Γρασίδι του



Αν ήμουν τόσο άνθρωπος

Όσο αυτός είναι γάτος…

Αν υπήρχαν άνθρωποι σαν αυτόν

Ο κόσμος θα μπορούσε να

Αρχίσει.



Σαλτάρει πάνω στον καναπέ

Και σουλατσάρει στη σκεπή του

θαυμασμού μου.

CHARLES BUKOWSKI: Η ιστορία ενός σκληρού μπαγάσα. Μετάφραση: Έφη Φρυδά

 

 

Το ποίημα της ημέρας | Όνειρο μέσα σε όνειρο | Edgar Allan Poe

Δέξου, λοιπόν, ἕνα φιλί καί μιά παραδοχή, τώρα – ἰδίως– πού φεύγω.
Δέν εἶχες λάθος: ὄνειρο ἤτανε ἡ ζωή μου.
Ἔχει, ὡστόσο, σημασία ἄν ἦταν μέρα ἤ νύχτα,
ψευδαίσθηση ἤ ὄχι, ἡ πτώση τῶν ἐλπίδων μου;
Ὄνειρο μέσα σέ ὄνειρο εἶναι ὅ,τι ζοῦμε. Αὐτό!

Στέκομαι· ἀκούω κύματα νά ὠρύονται τό μαρτύριο κάποιας ἀκτῆς·
κοιτάζω τό χέρι μου: κρατάω μιά φούχτα ἄμμο χρυσή…
Ἀσήμαντο ἀπόκτημα!
Καί πῶς γλιστράει ἀνάμεσα στά δάχτυλα, πῶς χάνεται·
βουλιάζει κι ἐγώ θρηνῶ· θρηνῶ, βουλιάζει!
Θεέ μου, ἄν ἔσφιγγα γερά τό χέρι, θά τήν ἔσωζα;
Θά τήν κρατοῦσα μακριά ἀπ’ τ’ ἀνελέητο κύμα;
Ὄνειρο μέσα σέ ὄνειρο εἶναι ὅ,τι ζοῦμε; Αὐτό;

 

Πείνα πολλή
όπως παμφάγου κάτισχνου απ’ τη στέρηση
με βουλιμία σαρκοβόρου

Δίψα απότιστου αγρού
σκασμένη φλούδα από τη λειψυδρία
σταγόνα από ψηλά, τα μάτια διογκώνονται
τα χέρια τρέμουν, τα πόδια παλεύουν να στηρίξουν το κορμί

Λέν πως διψάμε για ουρανό
καθαρό ασπρόμαυρο ουρανό του Τάκη Κανελλόπουλου
τα μάτια της Λίλης Παπαγιάννη
για ουρανό γαλάζιο μ’ άσπρα σύννεφα πουλιά
υποσχέσεις ζωής υπερτέρας

Πείνα, Δίψα, Ουρανός, Κορμί
χρειάζεται κορμί, για ν’ αγγίξεις ουρανό
το κορμί θέλει τροφή, νερό
κορμί.

Υ.Φ

 

Τα πρόσωπα | Ιφιγένεια Σταμπουλή

Απ' όλα τα πρόσωπα
που αλλάζεις
μ'αρέσει περισσότερο
αυτό που μ'αγαπά

Γιατί χάρη σ'αυτό
αγαπώ κι αυτό που μ'ειρωνεύεται
αυτό που με προσβάλει
αυτό που με μισεί

Τα χέρια σου αγαπώ
όταν με φροντίζουν
κι έτσι τα υπομένω
όταν με διώχνουν

Το στόμα σου λατρεύω
όταν με χαϊδεύει
για αυτό και δεν φεύγω
κάθε φορά που με χτυπά

Απ'όλα σου τα πρόσωπα
μ'αρέσει περισσότερο
αυτό που μ'αγαπά
γιατί έχει την δύναμη να ξεπερνά
αυτό που με προσβάλει
αυτό που με διώχνει
αυτό που με "χτυπά".

 

Αυτό θα το ακούσω μόνον από μιάν και μόνον για μένα..!
Τι γιατί..?
Διότι μόνο δυο ξέρω που μπορούν να το παίξουν και η μια είναι ανιψιά μου..!
Οπότε μένει μόνον αυτή, η μια, η μοναδική..!

 

Ζηλεύω!!! Είναι ένα από τα πολύ λίγα κομμάτια που μπορούν να με κάνουν….να βλέπω με τα αυτιά και να ακούω με τα μάτια….

 

..Όλοι από γύρω μας εξαφανίστηκαν και μείναμε μόνο οι δυο, κι αυτός να με κοιτάζει λίγο θλιμμένα και λίγο ειρωνικά.
Κι ήθελα τόσο πολύ μα δεν τολμούσα.
Εκείνος μου χαμογέλασε, είπε «Κρίμα», και άφησε στα χέρια μου μια κάρτα του,
μα ώσπου να δω τι έγραφε, είχε εξαφανιστεί.

 

Οχι ν' αγαπηθώ, μα ν' αγαπήσω...

Φόβος και αγωνία είχαν κυριέψει την ψυχή μου.
Φόβος της ανέσπερης ζωής.

Αγωνία του μάταιου θανάτου...
Ηθελα να ζήσω...

Ηθελα να σφυροκοπήσω τη ζωή μου στο αμόνι του καημού με τη βαριά του πόνου....
Ήθελα να συναπαντήσω αυτό που θα' φερνε και τ' άλλα, αυτό που είναι όλα τ' άλλα, και ηδονή κι οδύνη, και χαρά και πόνος, και γνώση κι ανοησία.

Αυτό που είναι αιτία και πλήρωση, σκοπός και τέρμα, φτάσιμο και φυγή...
Την αγάπη...
Ν' αγαπήσω...

Οχι ν' αγαπηθώ, μα ν' αγαπήσω...
Τι μου πρόσφεραν οι γυναίκες που μ' αγκάλιαζαν με τρικυμισμένη ψυχή, όταν εγώ τρυγούσα τη γλύκα τους με δόντια σφιχτά από αδιαφορία;
Τι ένιωσα εγώ από τις θύελλες που γέννησα με όργια γαλήνης;
Τι κι αν μ'αγάπησαν;
Τ' αμέτοχα πάθη δεν μπορούν να ρυτιδώσουν το θολό καθρέφτη του στεκάμενου βάλτου...
Κοχλάζει μονάχα η ματαιότης κι εξατμίζεται αφήνοντας μέσα σου κενό καταθλιπτικότατο.

Τι κι αν μ'αγάπησαν - αν μ'αγάπησαν-...
Εγώ ζητάω την αγάπη...
Εγώ ζητάω να σκορπίσω την ψυχή μου στους αντίθετους ανέμους, να φθαρώ στα αντίξοα ρέματα.
Εγώ γυρεύω να σπείρω τις αγωνίες μου για να θερίσω πικρίες.
Εγώ θέλω τη στυφή χαρά που μόνο η συντριβή χαρίζει...

Εγώ θέλω...

Δεν ξέρω τι θέλω...

M.Kαραγάτσης, Tο χαμένο νησί

 

"Θα σε σκοτώσω, πορνίδιο" ακούει στην πλάτη της. Οι λέξεις του την κυνηγούν. Είναι αδίστακτες. Κλειδώνεται στη κρεβατοκάμαρα τρέμοντας. Πώς το έκανε; Πότε πρόλαβε; Ούτε εκείνη δεν ξέρει. Μυρίζει το αίμα του στα χείλη της. Τα τρίβει μανιασμένα με την παλάμη της, να σβήσει από μέσα της τη διαπεραστική οσμή του.
"Άνοιξε μου! Άνοιξε γρήγορα. Θα σπάσω την πόρτα" την απειλεί οργισμένος. Aρπάζει το τηλέφωνο. Πληκτρολογεί αριθμούς ακατάσχετα. Το πόμολο που ανοιγοκλείνει ηχηρά την αποσυντονίζει. Δε μπορεί να σκεφτεί. Σκέψου! Γρήγορα! Σκέψου! Με πάταγο, η πόρτα υποχωρεί και μπαίνει στο δωμάτιο. Τα μάτια του, δυο αμείλικτες θύελλες, την κόλλησαν στον τοίχο. Μα ύστερα γλίστρησαν στο χέρι της που κρατούσε ακόμη το ακουστικό, σφικτά, σαν να κρατούσε όπλο.
"Σε δέκα λεπτά θα εναι εδώ η αστυνομία" του λέει ψυχρά και αταλάντευτα. "Θέλω να φύγεις. Τώρα!"
Τη ζυγίζει με το βλέμμα του. Σκέφτεται για μισό λεπτό. Και της ανακοινώνει την απόφασή του. "Πολύ καλά. Θα φύγω. Και δε θα γυρίσω ποτέ. Ποτέ, με ακούς; Ακόμα κι αν με ικετεύεις... Δεν επιθυμώ να σε ξαναδώ. Δεν είσαι για μένα."
Τόσο εύκολο ήταν; Σταμάτησε ουσιαστικά να αναπνέει. Φοβόταν μήπως κάτι γινόταν και άλλαζε γνώμη.
"Μα πριν φύγω..." την αιφνιδίασε. "Θα σου χαρίσω ένα μικρό ενθύμιο..."
Το χέρι του υψώθηκε αστραπιαία και με ζωώδη δύναμη προσγειώθηκε στο ζυγωματικό της, πολύ κοντά στο μάτι της. Σχεδόν έσβησε. Τα γόνατα της λύγισαν και άρχισε να πέφτει. Γυμνή σιωράστηκε στο πάτωμα, μέσα σε μια λιμνούλα από νερά.
"Σου πάει. Το δώρο μου για σήμερα. Ένα αποτύπωμα συναισθήματος στο όμορφο το προσωπάκι σου. Να με θυμάσαι..."
Σε όνειρο θαμπό, τον παρακολουθεί να ντύνεται βιαστικά. Από κάπου μακριά ακούει τη φωνή του να λέει ατάραχη "θα στείλω αύριο κάποιον για τα πράγματά μου. Αντίο."
Ο ήχος της εξώπορτας που έκλεισε, άνοιξε την ψυχή της. Το κορμί της συνταράσσεται ανεξέλεγκτα, από λυγμούς λυτρωτικούς. Μόνη, ανήμπορη και χτυπημένη ξεσπά σε δάκρυα πόνου κι άγριας χαράς. Απόψε που ολόκληρη η πόλη, ντυμένη στα κόκκινα, πανηγυρίζει τον έρωτα και την αγάπη, εκείνη στο μικρό διαμέρισμά της, γιορτάζει την ελευθερία της.

25 ΝΟΕΜΒΡΗ: παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών • απόσπασμα: ΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ [art: Elena Sai]

 

 

Νίτσε: «Μου αρέσουν εκείνοι που δεν ξέρουν να ζουν παρά μόνο για να χαθούν..»
18.11.2015

 

“Μου αρέσουν εκείνοι που δεν ξέρουν να ζουν παρά μόνο για να χαθούν – Γιατί είναι αυτοί που περνάνε αντίπερα.

Μου αρέσουν οι μεγάλοι καταφρονητές – Γιατί είναι τα βέλη της επιθυμίας για την απέναντι όχθη.

Μου αρέσει αυτός που σπαταλάει την ψυχή του,
που δεν θέλει να του λένε ευχαριστώ,
που πάντα χαρίζει και δεν θέλει να συντηρηθεί.

Μου αρέσει εκείνος που ντρέπεται όταν τον ευνοούν τα ζάρια
και που όλο ρωτάει “είμαι ένας χαρτοπαίχτης λοιπόν;” –
γιατί θέλει να καταστραφεί.

Μου αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι βαθιά ακόμα
και μέσα στην πληγή του και που μπορεί να καταστραφεί
από ένα παραμικρό βίωμα –

Έτσι διασχίζει πρόθυμα το ποτάμι.

Δείτε τους αγαθούς και τους δίκαιους ποιον μισούν περισσότερο.

Αυτόν που συντρίβει τις πλάκες των αξιών τους –
Τον καταστροφέα –
Τον εγκληματία.

Αυτός όμως είναι εκείνος που δημιουργεί.

Σας το λέω –

Πρέπει να έχει κανείς μέσα του το χάος, για να γεννήσει ένα χορευτικό αστέρι.

Η σοφία των δασκάλων και των σοφών της αρετής λέει να αγρυπνάτε
για να κοιμάστε καλά –

Αυτή είναι η σοφία του δίχως όνειρα ύπνου.

Μακάριοι οι νυσταγμένοι γιατί γρήγορα θα τους πάρει ο ύπνος.”

 

Friedrich Nietzsche
Τάδε έφη Ζαρατούστρας / Also sprach Zarathustra (1883-1885)

 

The heart asks pleasure first,
And then, excuse from pain;
And then, those little anodynes
That deaden suffering;
And then, to go to sleep;
And then, if it should be
The will of its Inquisitor,
The liberty to die.

Emily Dickinson (1830–86)