Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Μα έτσι θα χάνατε όλη την απόλαυση της διαδικασίας!

Ω, ναι; Ε, φέρτε ό,τι είναι εδώ να το δούμε να διασκεδάσουμε, πούντο, πούντο;

 

Η παρατήρηση είναι γραμματική, το περιεχόμενο αποτελεί αυθαίρετη ερμηνεία.
Το εσείς είναι το υποκείμενο και το τι είναι το αντικείμενο.
Να ξέρουμε και τι λέμε.
Που και που.
Για αλλαγή. 
Φυσικά και δεν κρύβεται η εμπάθεια.
Είναι σαν την πουτάνα που θέλει να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει.

 

Πού κατατάσσεται ο τρίτος μετά τους παραπάνω; Δεν ξέρω, ο αμέσως επόμενος, πού κατατάσσεται; Μήπως όλοι κατατάσσονται στην ετερόκλητη ομάδα των συνομιλητών σε ένα δημόσιο συζητήριο; Ή στους τέσσερις, πέμπτος δεν χωρεί; Κι αν δεν χωρεί ο πέμπτος, ο έκτος χωρεί;
Σημειωτέον, όταν πετάγεται κάποιος ανάμεσα σε δύο δεν είναι πάντα διαμαρτυρία. Διαμαρτυρία είναι μόνον όταν διαφωνεί και -προφανώς- διαμαρτύρεται. Αν συμφωνεί, απλώς ενώνει τη φωνή του μαζί τους. Ομοίως για τον άλλον που πετάγεται και που δεν κάνει πάντα παρατήρηση. Το σημειώνω γιατί μιλάτε γενικά. Αν θέλετε να το συγκεκριμενοποιήσετε, θα έλεγα να το πείτε αλλιώς.

Στο προκείμενο.
Ήτανε δυο, γίνανε τρεις, φτάσαμε χίλιοι δεκατρείς.
Λέτε: μήπως συγκρούονται απόψεις και θεάσεις αντί προσώπων;
Λέω: τότε γιατί γράψατε "ανάλογα τι (ή κυρίως ποιον) υποστηρίζει αυτός που πετάγεται";
Αφού πρόκειται για απόψεις και θεάσεις και κοινούς τόπους, το "ποιον" υποστηρίζει κάποιος θα έπρεπε να είναι περιττό στα κριτήριά σας.

Βέβαια δεν είναι. Οι περισσότερες διαφωνίες εδώ μέσα άγονται και φέρονται από προσωπικές αντιπάθειες. Από πού προέκυψαν αυτές οι διαφωνίες κι αν προέκυψαν από γνήσια διάσταση απόψεων, αυτό είναι άλλο θέμα και μπορεί να είναι κι έτσι. Άλλωστε, είναι φαίνεται εύκολο να αντιπαθήσεις κάποιον που δεν συμμερίζεται την άποψή σου, ιδίως πίσω από ένα πληκτρολόγιο. Τα προβλήματα προκύπτουν από το χειρισμό αυτής της διαφωνίας. Δεν αντιλέγω, η νοοτροπία των συμμετεχόντων σ' αυτό το φόρουμ είναι πολλές φορές από διαφορετική έως εκ διαμέτρου αντίθετη. Οκ. Και; Να ακονίσουμε τα μαχαίρια; Ε, τα ακονίσαμε.

 

Αυτός ο κόσμος των ανθρώπων είναι πολύ κουραστικός... 

 

Λανθάνετε και κάποιοι έχουμε βγάλει και θεωρητική.

Σύνταξη της φράσης "τι να πρωτοκοιτάξετε", πλάγιας ερωτηματικής πρότασης, στην κύρια πρόταση " (Εγώ) Δεν ξέρω"
Να πρωτοκοιτάξετε: ρήμα
Εσείς (παραλείπεται): υποκείμενο
τι: αντικείμενο

Η ερωτηματική αντωνυμία "τι" τίθεται εδώ ως αντικείμενο στο ρήμα. Επ' ουδενί δεν είναι κανένα πρόσωπο αντικείμενο. Κι αφήστε τα λατινικά κατά μέρος.

Έχετε δίκιο, η εμπάθεια δεν κρύβεται. Αλλάζει και τη γλώσσα.

Θεωρήστε τη συζήτηση μαζί σας λήξασα από μέρους μου.
Προσπαθείτε πολύ και δεν είναι του γούστου μου.

 

Άρχισε και το μάθημα γαλλικών και έλεγα, πόσο θα έπαιρνε ακόμα  

 

Μήπως μπορεί να μου πει κάποιος σε ποιο σημείο θα γίνει η μοιρασιά, να τρέξω να προλάβω και εγώ κάνα κομματάκι.   

 

Μην βιάζεσαι.
Σε λίγο θα έχει μάθημα στη Σανσκριτική, μετά στα Ταμίλ και τα Τέλουγκου, στο τέλος θα μας μάθουν και χορούς του Bollywood.

 

άριστα: συνομιλητές
άρα εκείνος που ονόμασε διαμαρτυρόμενο τον πρώτο που πετάχτηκε, αλλά παρατηρούντα τον δεύτερο που πετάχτηκε, έκανε την κατάταξη με κριτήριο το τι υποστήριξε ο καθένας από τους συνομιλητές.

το έγραψα συγκεκριμένα. θα σας γίνει σαφέστερο, ελπίζω, με μιά ακόμη ανάγνωση.

δεν είναι στα δικά μου κριτήρια, είναι στην παράγραφο που περιγράφει τι διατυπώθηκε και πώς επεξεργάστηκε από εκείνον που νοιώθει πάγιο θύμα επιθέσεων, αντι κριτικής. σαφώς χωρισμένο απ' την υπόλοιπη διατύπωσή μου.

οι συμπτώσεις και οι αποστάσεις «εδώ μέσα»(!), μπορεί να εκκινούνται απο κρίσεις και εκτιμήσεις, ή ίσως κι από «προσωπικά προηγούμενα», για ορισμένες φιγούρες του φορουμ. εύκολα διακρίνεται η εκκίνηση, βλέπω. διαφωνούντες μεταξύ τους διαπιστώνουν κοινούς τόπους και αποστάσεις, ενίοτε συγκρούονται. άλλοι, διαπιστώνουν επιτιθέμενους και αμυνόμενους και συγκροτούν «συμμαχίες κατατρεγμένων». και τακτικά εκρήγνυνται. ακριβώς αυτή η συγκρότηση παράγει την αντιπάθεια για τον ετερόγνωμο, ο οποίος με κατατρέχει αφού δεν συμμορφώνεται με την αντίληψή μου για τον καθώς πρέπει διάλογο και προσέρχεται αξύριστος και χωρίς γραβάτα. δεν συμμορφώνει τη συμπεριφορά του στην απαίτησή μου. κάθε αμφισβήτηση του κάλλους μου είναι επίθεση.

 

στην συντακτική ανάλυση της πρότασης αντικείμενο γλωσσικά είναι το "τι".
στην μεν μια φράση αντικείμενο εννοιολογικά είναι το χαρακτηριστικό, στην δε άλλη το πρόσωπο.

η εμπάθεια δεν κρύβεται.

δεν θα ανταποκριθώ στην απαίτησή σας να είμαι του γούστου σας. αυτό συζητάμε δυό μέρες τώρα. όποιος δεν το αντέχει να μην είναι οι άλλοι του γούστου του, το εκδηλώνει.

 

Εν κατακλείδι ...
 

 

Να ξαναμαθέσω με περισσή αυστηρότητα, που φευ ενίοτε με περιλαμβάνει ως κρινόμενο -σιγά μη σας πω πότε, τα παρακάτω:

Δεν μπορούμε να κρυφτούμε από την γλώσσα.
Οι πιο προπονημένοι και σύννοες το διαχειρίζονται από σχετικώς δύσκολα έως μάλλον εύκολα, οι υπόλοιποι από κουλοκουτσόστραβα έως καθόλου.
Ακόμα και οι ελαφρώς προπονημένοι συχνά δεν αποφεύγουν το ξεβράκωμα του εαυτού τους, γεγονός που είναι απολαυστικό μεν όταν αποκαλύπτει ένα καλοφτιαγμένο "μέσα" και τουλάχιστον αδιάφορο όταν το μέσα είναι επιεικώς ατακτοποίητο.

Πα να πεί πως επειδή η γλώσσα, αενάως εξελισσόμενη, ως κώδικας επικοινωνίας επιτρέπει την αποτύπωση μέσω της εκφοράς της του δικού μας αντιλαμβανομένου, ως αναπόσπαστο μέρος της συνολικής μας αισθητικής, είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποφύγουμε εύκολα την αποκάλυψη του τι είμαστε, τι καταλαβαίνουμε, πώς σκεφτόμαστε, πώς θέλουμε να σκεφτόμαστε και τι ακριβώς σκεφτόμαστε την στιγμή που το λέμε. (Δεν το απλώνω άλλο).

Αλλά δεν φτάνει μόνον αυτό.
Η γλώσσα ως εργαλείον επικοινωνίας έχει και τους νομοκανόνες της, που αποκλειστικό σκοπό έχουν το διαλέγεσθαι που με την σειρά του υπηρετεί τον διάλογο.
Είναι σύνηθες φαινόμενο να νομίζουν οι καλοί χειριστές της γλώσσας πως επειδή χειρίζονται καλά τον κώδικα, μπορούν να υπηρετήσουν και το διαλέγεσθαι καταρχάς.
Το τυπικό ύφος μιας τέτοιας αντίληψης ξεκινά από μειλίχιο, μετά σηκώνει φρύδι "κατανόησης, μετά αποκτά αιχμές, μετά απειλεί υπαινικτικά και στο τέλος αμύνεται χύδην και ασυναρτήτως περί παντός επιστητού της φέρουσας περσόνας.
Εάν ο ακροατής αντιλαμβανόμενος το ποιόν του, τού "σπάσει" την ροή, ο χειριστής-ομιλητής φτάνει τάχιστα στο χύδην χυδαιότατα.
(Περισσότερα δεν χρειάζονται, αρκούν. Φτάνουν όμως τα παραπάνω για να γίνει απαιτητή η ανακάλυψη της ρητορικής ως μέσον πειθούς και σιγά-σιγά (sic) εξαπάτησης)...

Ένας από τους κλασικούς νομοκανόνες αφορά και στο πώς συμμετέχουμε σε μια συζήτηση/διάλογο.
Μπορούμε να συνδράμουμε, να παρέμβουμε διευκρινιστικά, αλλά δεν μπορούμε να παρεμβληθούμε (πώς λέμε "πετάχτηκε σαν τσαπού").
Έκανες την τσαπού? Τι περιμένεις ως αποτέλεσμα/συνέπεια..?
Μην σκεφτείτε πως περιμένει ο παρεμβαλλόμενος την κακή κριτική ή επιτίμια ή οτιδήποτε...
Την ντοπαμίνη του να τρέξει περιμένει ως αποτέλεσμα της αναμενόμενης προσοχής που θα συγκεντρώσει καθώς επίσης και την κάλυψη κατά συνέπεια των όποιων απωθημένων τυγχάνει φορέας τους (άβυσσος γαρ κλπ) με σκοπό να κεραστεί και μια δεύτερη γύρα ντοπαμίνης σε σφηνάκι, για νάρθει στα ίσια του.

Και μιας και είμαστε εδώ να επισημάνω πως τα γράδα ακόμα και των κατά δήλωσιν σαπιοσέξουαλ χτυπάνε πάτωμα, διγιότι πώς να το κάνουμε τζάζεψαν τα έρμα από την νοθευμένη παραμύθα -ναι, παραμύθα- της πολιτικής ορθότητας (τσουτσούριασα).
Ή αλλιώς, π'τάνα μετανεωτερικότητα τι έμελλε να κάνεις..!

Αυτό που θέλω να πω είναι, να είμαστε ο εαυτός μας, είναι φτηνό, αφήνει χώρο για την πολύτιμη πλάγια σκέψη μας και βλέπουμε για το μετά, το αλλού, το κάτι άλλο...
Ό,τι και νάμαστε είναι πρακτικώς ελάχιστες οι πιθανότητες να μη βρούμε τι μας ταιριάζει σε σχέση με αυτό που ψάχνουμε

Αν και αυτό (με σάρκα και οστά) το μετά, το αλλού, το κάτι άλλο, δεν είμαι πολύ σίγουρος πως βολεύει...
Θα υπενθυμίσω πως μόλις "φτάσουν τα κανάλια" στον κουρνιαχτό, το κομφούζιο που επικρατεί γίνεται κομ-ιλ-φο και ζητά τον λόγο επί της διαδικασίας...
Κι άμα πέσει κανά μπινελίκι, την εκστομίσασα το μπινελίκι περσόνα την λογοκρίνουν τα ίδια τα κανάλια, για να την φάμε στην μάπα από τα ίδια αυτά τα κανάλια λίγο καιρό μετά, ως μαχητικό εκπρόσωπο μιας, ας πούμε, αναδυόμενης εναλλακτικής πρότασης κλπ κλπ (εδώ μπορείτε να ξεράσετε)...

Μετά περισσής αγάπης και ειλικρινείας,
Διατελώ μετά τιμής κλπ κλπ...