Υπαρχουν τελικα Μαστερ?

Λογικότατα τα πράγματα και να σου πω και κάτι? έχουμε θεσμοθετήσει μετά κόπων και βασάνων τον αυτοπροσδιορισμό των φύλων, πως εξηγείται σε ένα τέτοιο ανοιχτόμυαλο, εννοείται, μέρος όπως το bdsm να είμαστε τόσο αρνητικοί με τον αυτοπροσδιορισμό του στάτους ? Μάστερ λέει και αισθάνεται ότι είναι ο άλλος, Μάστερ είναι.

 

Ο αυτοπροσδιορισμός του φύλου έχει να κάνει με το άτομο αυτό καθεαυτό, αποτελεί συνειδητή επιλογή/γεγονός με τις όποιες επιπτώσεις, επιδράσεις και συνέπειες συνεπάγεται γι' αυτό το ίδιο στο οποιοδήποτε κοινωνικό πεδίο.
Ο αυτοπροσδιορισμός του ρόλου μπορεί να υπάρχει στο πλαίσιο πως ο καθένας μπορεί να ισχυρίζεται οτιδήποτε για τον εαυτό του, μόνο που δεν χρειάζεται να είναι συνειδητή επιλογή, δεν υπάρχουν επιδράσεις, επιπτώσεις και συνέπειες επί της ουσίας εξ αιτίας της επιλογής μας, μπορεί να αλλαχτεί ή εγκαταλειφθεί οποιαδήποτε στιγμή και πέραν τούτου με κανένα τρόπο ως δήλωση/επιλογή δεν συνιστά κοινωνικό κριτήριο, με το σκεπτικό πως οι ιδιότητες/γούστα/λόξα/κόλλημα/χόμπι/έκφραση, που γουστάρει ο καθένας μας δεν συνυποδηλώνουν (επιπλέον ή διαφορετική) ευθύνη/υποχρέωση/καθήκον (με αυτήν την σειρά) στο αντιλαμβανόμενο πλαίσιο μιας ανθρωποκοινωνίας και τούμπαλιν.

 

Γνωρίζεις καλά, ότι αν κάποιος θέλει να κάνει ένα θέμα "επώδυνο", μπορεί να κάνει "επώδυνη" ακόμη και την συζήτηση περί τρόπων απλώματος της μπουγάδας.
Ακριβώς...Να συζητάμε, όχι να "μαλλιοτραβιόμαστε". Τώρα θα μου πεις - και με το δίκιο σου -, ποια θα ήταν τα κριτήρια μιας πολιτισμένης συζητήσεως?
Σίγουρα όχι το "βγαίνω με κόκκινο με το καλημέρα", σίγουρα όχι τα μπινελίκια, μάλλον ούτε οι ειρωνείες - mea culpa, έχω πατήσει την μπανανόφλουδα κι εγώ άπειρες φορές -.

Αν συζητάμε, σπατάλη χρόνου δεν είναι ποτέ, που να διαφωνούμε - ακόμη κι ανεβάζοντας τους τόνους -. Αλλά να προσπαθούμε σώνει και ντε, να πείσουμε τους άλλους για τ' ορθό των απόψεων μας - ίσως για να πειστούμε κι εμείς οι ίδιοι -, αυτό ναι, είναι χάσιμο χρόνου.

Το ερώτημα του νήματος, αν κάποιος το πάρει με τα "μανταλάκια" και λίγη χαλαρότητα, δεν θα ήταν κακό. Αν όμως το πάρει "παρτιζάνικα", για χ, ψ, ω λόγους, τότε κλάφτα Χαράλαμπε.
Αφού σαν κάτι το τόσο προσωπικό, δεν θα μπορούσε παρά να είναι ελεεινά υποκειμενικό. Πολλές φορές έχω γράψει, ότι όλοι μας μπορούμε να δηλώνουμε για τον εαυτό μας ότι γουστάρουμε.
Το αν είμαστε ή όχι, μόνο όποιος θα είχε ένα κάποιο απτό αλισβερίσι μαζί μας, θα είχε τα κατάλληλα δεδομένα, για να τ' αξιολογήσει - κι αυτό μέχρι ενός σημείου -, κανείς άλλος.

* Ξέρεις ότι ο αυτοσαρκασμός στα όρια του μαζοχισμού, είναι κατάλοιπο μου χοντρό. "Παίζει" και λιγάκι να κατεβάζει εντάσεις. Πίστεψε με, μόνο χαζό δεν με θεωρώ.
Ούτε φωστήρα, αλλά ούτε χαζό.  

 

Οκ, το σοβαρέψαμε λοιπόν και είχα διάθεση για κάτι πιο ανάλαφρο.

Όπως και να'χει,

ο αυτοπροσδιορισμός ως προσδιορισμός δεν αφορά την μονάδα αφορά το σύνολο, το πως προσδιορίζει και αντιλαμβάνεται το σύνολο την μονάδα.

Κάποιος ο οποίος ζει μόνος του χωρίς καμία αλληλεπίδραση με άλλους δεν έχει καμία ανάγκη αυτοπροσδιορισμού. Η ίδια η έννοια του αυτοπροσδιορισμού στερείτε νοήματος σε αυτή την περίπτωση.

Τόσο ο αυτοπροσδιορισμός του φύλου όσο και ο αυτοπροσδιορισμός του ρόλου όσο και οποιοσδήποτε άλλος αυτοπροσδιορισμός άσχετα με το αν αποτελεί συνειδητή επιλογή/γεγονός με επιπτώσεις και επιδράσεις ή όχι έχει να κάνει λίγα με το "αυτό" και πολλά με το "ετέρο".

Το πως αυτοπροσδιορίζεται ο καθένας μας είναι καθαρά δικό του θέμα και δεν έχει και καμία ουσιαστική σημασία για οποιονδήποτε άλλο ή ανάγκη συζήτησης, θα έπρεπε να είναι κάτι καθαρά προσωπικό.

Όμως,

όταν κάποιος λέει ότι αυτοπροσδιορίζεται ως κάτι στην ουσία σχεδόν πάντα θέλει ή απαιτεί να ετεροπροσδιορίσει το πως θα τον βλέπουν οι άλλοι και επειδή συνήθως υπάρχει ελάχιστη ως ανύπαρκτη τέτοια δυνατότητα πολλές φορές καταλήγουμε σε "ατυχήματα", εξού και το παρών νήμα βδσμικής δυσαρέσκειας.

Και για να σου απαντήσω σχετικά με τον διαχωρισμό που κάνεις, ας μην ξεχνάμε ότι το πως θα δει το σύνολο την μονάδα που αυτοπροσδιορίζεται με διαφορετικό τρόπο από αυτό που το πρώτο έχει συνηθίσει να βλέπει ελάχιστα επηρεάζεται από τον βαθμό συνειδητότητας ή τις προσωπικές ανάγκες/αντίληψη της μονάδος.

 

Τελικα θεωρω τον εαυτο μου πολυ τυχερο γιατι ναι εχω βρει τον απολυτο Αφεντη σε ολα τα επιπεδα .Τον κυριο,τον ανθρωπο, τον ανδρα ,τον φιλο . Masters υπαρχουν απλα μαλλον ειναι λιγοι γιατι οι περισσοτεροι αρκουντε στον τιτλο και χανουν την ουσια αυτη που πρεπει να εχουν και οχι μονο το μαστιγιο στο χερι και να βλεπουν τον σαν ζωον. Ευτυχως για μενα τον εχω πολλα χρονια τωρα και του εχω παραδωσει την ζωη μου ολη και την κραταει σε βελουδο σαν αγιο φυλακτο .
Για αυτο αφηστε τις πολλες φιλολογιες και δειτε πραγματικα τι θελετε
Slave E

 

Αν αυτοπροσδιοριζοσουν σαν Μεγας Μαγιστρος μελετητης χαραξης παπαριων με ειδικο μελανι αναμιγμενο με σπερμα σκαραβαιων και χαλαζια ομως, υπαρχει πιθανοτητα καποιος / καποια να τοφτιαχνε φετιχ και ναθελε να μαθει την τεχνη  

Καθε aνθρωπος είναι δημιοuργημα της εποχης του. Λιγοι ειναι αυτοι που μπορουν να ανυψωθουν πάνω από τις ιδεες του καιρου τους.

 

Θέλει άντερα ο αυτοσαρκασμος ._Α

 

Και τα Μαστεριλίκι/σκλαβιλίκι, έτσι νομίζω εγώ τουλάχιστον, αφού δεν " έχω " ούτε το ένα, ούτε το άλλο.
Αφήνω στην άκρη τις στενές έννοιες και παίρνω τις - για μένα πιο " νερωμένες " - bdsmικές και πάλι δεν θα " είχα " ούτε το Μαστεριλίκι, πόσο μάλλον το σκλαβιλίκι.

Η σχεδόν ολοκληρωτική κατίσχυση πάνω σε κάποιον - τις διαβαθμίσεις της ολοκληρωτικής τις αφήνω στα δικά σου κριτήρια -, δεν θα μου έδινε input.
Η παραμικρή προσπάθεια επιβολής κάποιου επάνω μου θα με μετέτρεπε σε θεριό ανήμερο.

Η συζήτηση επί του θέματος αν παραμερίσουμε τους κλασικούς εξυπνακισμούς/μπηχτές/σκαλώματα, έχει τόσες και διαφορετικές παραμέτρους, πλαίσια εφαρμογής, triggers, κίνητρα, καταλήξεις.
Που ανάθεμα με αν μας έφτανε μια εβδομάδα πάνω απ' το πληκτρολόγιο - και δίχως να χάσουμε στο τέλος την μπάλα -.

Η " πρακτική " του γιατί κάτι/κάποιον δεν το/τον αναγνωρίζω, το/τον κάνει ανύπαρκτο by default, μάλλον δεν ισχύει.
Σίγουρα είναι ανύπαρκτο/ος για μένα, εγώ όμως δεν είμαι όλοι.
Τεσπά, επαναλήψεις επί του ίδιου θέματος με διαφορετικό μανδύα.

Εμείς τι θέλουμε στο τέλος? Το γνωρίζουμε αυτό? Τι είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε, για να τ' αποκτήσουμε?

Οι κυριότερες ερωτήσεις είναι αυτές. Αν και όταν είμαστε σίγουροι, ότι τους δώσαμε την κατάλληλη - για μας - απάντηση. Τότε προχωρούμε στις ερωτήσεις για θέματα που δεν θα υπόκεινταν παντελώς στη δική μας σφαίρα ελέγχου.

 

Έχω μπερδευτεί το νιούμπι, ο Κ που έχει επιλέξει το Μ/s ως τρόπο ζωής, δεν είναι Μαστερ? Αυτό δεν λέει η θεωρεία?
Τελικά αμφισβητώντας την ύπαρξη των Master, δεν αμφισβητούμε ταυτόχρονα και την ύπαρξη των slave και κατ επέκταση του M/s ?

 

Είναι κουταμάρα να αμφισβητούμε μια ολόκληρη κατηγορία, πόσο μάλλον το Μ/s , το τι είναι και αισθάνεται ο καθένας, δικό του θέμα,( δε θέλει κ πολύ υπερανάλυση) αυτό το στυλ τύπου ''δεν υπάρχουν Μ ή s'' το βρίσκω κάπως, μη πω τπτ χειρότερο.  

 

Κάτι που δεν το γνωρίζω δε το αγγίζω καν.

 

Ναι..καταλαβαίνω τι λες