Πέρα από την καύλα, τι άλλο;

Κι αυτό όμως δεν είναι απλώς ένας διαφορετικός τρόπος να το ζήσεις, που αναπόφευκτα θα φέρει και το να το γνωρίσεις καλύτερα,
ακόμα και αν πιστεύεις ότι δεν είναι αυτός ο σκοπός σου, ή έστω ο μόνος στόχος σου;

 

Με ενδιαφέρει αυτό που λες...Γιατί είναι έλεγχος?

 

το να το γνωρίσεις μέσα απο το να το ζήσεις στην full blown εκδοχή του είναι διαφορετικό απ΄ το να το κάνεις νιανιά όσο το ζεις. η μάλλον, για να μπορέσεις να το ζήσεις δεν πρέπει να το κάνεις νιανιά.

προσωπική άποψη πάντα. σε άλλους μπορεί να λειτουργεί αλλιώς.

 

τι είναι η ανάλυση? γιατί να σπάει κανείς το κεφάλι του? είτε για να το ελέγξει πραγματικά είτε για να έχει την ψευδαίσθηση ότι το' χει.

 

Food for thought ... ευχαριστώ!

 

κανόνας που δουλεύει για μένα: ανέλυε ότι σου δημιουργεί πρόβλημα με σκοπό να το κατακτήσεις και να το ξεφορτωθείς, τα υπόλοιπα, leave them the fuck alone!

 

♡☆✭

 

Για την κατανόησή του; και άρα στη συνειδητή επιλογή και αποδοχή του;

 

Μια υποτακτική ή μια σκλάβα, δεν παραδίδει τον έλεγχο για την γκαύλα, αλλά από την ανάγκη της να παραδώσει τον έλεγχο.
Η αναζήτηση της ηδονής (γκαύλας) είναι ένα κοινό χαρακτηριστικό σε όλους τους ανθρώπους (μερικοί το καταπνίγουν)
Αυτό που ξεχωρίζει μια υποτακτική, είναι ακριβώς η αναζήτηση της υποταγής, ειδάλλως δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε σκλάβα ούτε υποτακτική.
Τα φετιχιστικά παιχνίδια με S/m πρακτικές ή τα παιχνίδια ρόλων που περιλαμβάνουν πρακτικές στις οποίες οι συμμετέχοντες υποδύονται ρόλους υποτακτικού ή Κυριάρχου, δεν έχουν σχέση με την Κυριαρχία και την υποταγή, πέρα από το πώς τα ονοματίζουν, οι συμμετέχοντες σε αυτά.
Σαφώς και τα υποτακτικά άτομα αποζητούν την ηδονή αλλά δεν είναι αυτό το χαρακτηριστικό που τα προσδιορίζει σαν τέτοια.
Η ανάγκη για υποταγή λοιπόν, δεν είναι πέρα από την γκαύλα για τα υποτακτικά άτομα. Προηγείται της αναζήτηση της ηδονής, η ανάγκη για υποταγή ή προκύπτει, η ηδονή μέσα από αυτήν.
Τα άτομα που παίζουν τον ρόλο της υποτακτικής ή της σκλάβας περιστασιακά και στα πλαίσια της αναζήτησης της γκαύλας, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν υποτακτικά. (ίσως κατ’ οικονομία θα μπορούσαμε να τα πούμε περιστασιακά υποτακτικά, αν και κυρίως τους αφορούν τα κίνκι παιχνίδια)
Συνηθισμένο φαινόμενο είναι, αυτά τα άτομα, να μην κατανοούν την έννοια του D/s και πολύ συχνά να την απορρίπτουν.

 

επιτέλους σωστή, ολοκληρωμένη άποψη!!!
Η υποταγή και η κυριαρχία δεν είναι role play για την καύλα!!!!
η καύλα είναι να το έχεις ανάγκη και να το ζητάς πρίν από αυτή!
Σωραιος!!

 

Προσωπικά με κάλυψε απόλυτα η @Vivi στο #6

Το να παραδίδεις έλεγχο ζωής δεν είναι κάτι που γίνεται σε μια νύχτα. Χρειάζεται χρόνο, πολύ χρόνο.
Εμένα προσωπικά δε με καλύπτει η καύλα για να γίνει κάτι τέτοιο. Η καύλα πολλές φορές μου θολώνει την κρίση, άρα πως θα αποφασίσω σωστά για το άτομο αυτό που θα του παραδώσω τα ηνία της ζωής μου καθώς και την ψυχική και σωματική μου ακεραιότητα (δεδομένου του ότι με ενδιαφέρει ιδιαιτέρως το S/m) ?
Εγω πρώτα θα γνωρίσω τον άλλο, θα δημιουργηθεί μια όμορφη σχέση εμπιστοσύνης, καύλας, έρωτα, και μετά σε βάθος χρόνου θα εξελιχθεί η σχέση σε D/s αν αυτό επιθυμούμε και οι δύο και αυτό είναι κάτι το οποίο θα γίνει συνειδητά.
*Τα παραπάνω ισχύουν για 'μένα..σε άλλους μπορεί να λειτουργεί διαφορετικά!

 

@Seras Victoria

Πιστεύω ότι σε οποιοδήποτε είδος διαπροσωπικής/ερωτικής σχέσης το κίνητρο είναι η καύλα, αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι εννοούμε τη λέξη με τον ίδιο τρόπο.
Γενικά η καύλα δεν έχει ανάγκη από εκλογικεύσεις και τεκμηριώσεις για να υπάρχει. Την βλέπουμε να λειτουργεί αποτελεσματικότατα σε όλο το ζωικό βασίλειο, και δεν αποτελούμε εξαίρεση, ως είδος. Από κει και πέρα, ο άνθρωπος έχει προσθέσει στρώσεις, ερμηνείες και εκλογικεύσεις που πραγματικά πιστεύω ότι δυσκολεύουν το βάδισμα, όπως αναφέρει ο @lizard_. Ο πυρήνας όμως δεν αλλάζει: θέλουμε να είμαστε καλά, και ένας τρόπος να το επιδιώκουμε είναι μέσα από μια διαπροσωπική σχέση. Εδώ η καύλα, όχι με την αγοραία έννοια, αλλά ως επιθυμία, ως απόλαυση, είναι στην αλληλεπίδραση η οποία επιφέρει προσωπική ευεξία, και η αλληλεπίδραση αναπόφευκτα ενέχει προσαρμογή, απολαυστικότατη, με άπειρες διαβαθμίσεις και βήματα. Λέγοντας απολαυστική εννοώ ότι εφόσον επέλεξα να σχετιστώ σημαίνει ότι θέλω να προσαρμοστώ στον άλλον. Διαφορετικά μένω μόνος μου και τη βρίσκω αλλιώς, γιατί να ταλαιπωρηθώ;

Στην δηλωμένη ασυμμετρία δεν αλλάζουν τα πράγματα. Όποιος την επιλέγει θέλει να είναι καλά. Από την μεριά του υποτακτικού μέλους, υπάρχουν βέβαια χίλιοι τρόποι να εξηγήσει με λόγια ο καθένας αυτή την καύλα, αυτή την επιθυμία: για ισορροπία, για πληρότητα, για να ανήκει, για να ταπεινωθεί, για να παραδώσει τον έλεγχο και των παραμικρών πράξεων στην ζωή του, γιατί το έχει ανάγκη, χίλια άλλα μαζί ή χώρια, όλα θεμιτά. Άλλοι επικαλούνται έρωτα, άλλοι όχι. Σημασία έχει ότι όσοι επιλέγουμε να σχετιζόμαστε ασύμμετρα είμαστε καλά με το να οδηγάει σταθερά ο άλλος και οι ίδιοι να ακολουθούμε.
Και εδώ πιστεύω ότι υπάρχει μια μεγάλη παρανόηση. Ακολουθώ δεν σημαίνει παρά μόνο επιφανειακά ότι "άλλος αποφασίζει για εμένα", αυτή είναι μια πολύ μηχανιστική και περιπτωσιολογική ερμηνεία. Ακολουθώ σημαίνει προσαρμόζομαι ενεργά, σημαίνει αναλαμβάνω την ευθύνη - γιατί το απολαμβάνω, γιατί θέλω - να κάνω όλα τα βήματα που χρειάζονται για να είναι λειτουργική και απολαυστική η σχέση. Για να συνεχίζω να είμαι καλά μέσα από αυτήν.

Από αυτήν την άποψη, συμμερίζομαι αυτό που λέτε: "δεν ενδιαφέρομαι να μου βάλει σε σειρά την ζωή μου, να με καθοδηγήσει, να μου μάθει πράγματα, να με κάνει καλύτερο άνθρωπο". Για μένα αυτή είναι μια μη χρήσιμη (και σεξιστική επίσης) θεώρηση, γιατί δεν θεωρώ ότι είναι κατώτερη κανενός, ή ανίκανη να χειριστώ τη ζωή μου. Υπάρχει επίσης το ενδεχόμενο αυτή η έκδοση να καλύπτει ενοχές ή να αποτελεί εκλογίκευση. Για άλλους μπορεί να έχει διαφορετικό νόημα, δεν γνωρίζω. Προσωπικά βρίσκομαι σε ασύμμετρη σχέση γιατί με ικανοποιεί η απόλαυση που παίρνω από την προσαρμογή στις επιθυμίες του άλλου, ενεργά, συνειδητά, με χαρά. Κάθε βήμα είναι δικό μου. Δεν καταλαβαίνω πώς είναι δυνατόν να μην "έχεις ευθύνη στην καθημερινότητα της σχέσης στο οτιδήποτε μπορεί να προκύψει". Εγώ το διάλεξα και το επιβεβαιώνω κάθε στιγμή, και αυτό είναι το αντίθετο της αποποίησης ευθύνης.

Ζητάτε παράδειγμα, φτωχά πάντα τα παραδείγματα, αλλά ας δοκιμάσω. Σας ελκύει το ταγκό, θέλετε να το χορεύετε, επιλέγετε - γιατί αυτό θέλετε - να μην είστε εσείς που οδηγείτε το χορό. Η ευθύνη σας κάθε στιγμή, συνέχεια, είναι να ακολουθείτε την κατεύθυνση, τα βήματα, το ρυθμό που επιβάλλει ο παρτενέρ, αλλά όχι τυφλά: με συνέπεια, με απόλαυση, με ζόρι ενίοτε, και μεγάλο, στα δύσκολα βήματα, αλλά πάντα με δική σας ενεργή συμμετοχή. Αν αναλογιστεί κανείς έναν χορευτή ταγκό που περιφέρει μια κούκλα και έναν που οδηγάει μια χορεύτρια, νομίζω εύκολα γίνεται κατανοητή η διαφορά ανάμεσα σε αποποίηση ευθυνών και συνειδητή προσαρμογή.

Ξέρω ότι αφήνω στην άκρη πολλές διαστάσεις, αλλά συνοπτικά αυτή είναι η απόλαυση της ασυμμετρίας για μένα.