Τιμωρία και εξιλέωση

Σε βαζω να στηθείς όρθια κοιτώντας τον τοίχο. Είσαι τελείως γυμνή. Παίρνω το κάθε χέρι σου και το δένω σφιχτά στους κρίκους. Τώρα τα χέρια σου είναι ανοιχτά, σαν να επικαλείσαι κάποια θεότητα. "Άνοιξε τα πόδια σου". Υπακούς. Σου δένω τα μάτια για να κοιτάς το σκοτάδι σου. Είσαι δεμένη σε χιαστί σταυρό. Περιορισμένη η μισή από τα σκοινιά και η άλλη μισή από την υποταγή σου στην εντολή μου. Είμαι σίγουρος ότι περιμένεις να έρθω και να σε πάρω βίαια από πίσω, έτσι όπως είσαι ακινητοποιημένη. Δεν ξέρεις τι σε περιμένει, όμως. Σου λέω: "Θυμάσαι, που λίγες μέρες πριν ήσουν ανυπάκοη και παραπονιόσουν; Πρέπει να τιμωρηθείς γι'αυτό!". Σιγή. Δεν ξέρεις τι σε περιμένει, ακόμη, αλλά αρχίζεις και καταλαβαίνεις. Αντί να σε πλησιάσω, απομακρύνομαι από σένα και αρχίζω να ντύνομαι. Καθώς βγαίνω από το δωμάτιο σε ακούω να ψελίζεις "Τι...; Πού...;".

Βγαίνω έξω και ανάβω τσιγάρο. Πίνω λίγο κόκκινο κρασί. Σε φαντάζομαι, να ελέγχεις την δύναμη των σχοινιών τραβώντας τα, μέσα στο σκοτάδι σου να αναρωτιέσαι τι θα σου κάνω, μέσα στο αίσθημα της εγκατάλειψης και του κρύου στο γυμνό κορμί σου να αναλογίζεσαι τι είχες κάνει λίγες μέρες πριν. Τελειώνοντας το τσιγάρο μου, τελειώνει και η αναμονή σου. Τώρα πρέπει να σε τιμωρήσω. Μπαίνω μέσα με αργό βήμα και βγάζω σιγά-σιγά την ζώνη από το παντελόνι μου για να ακούσεις τον ήχο της. Μόλις το καταλαβαίνεις, μουρμουρίζεις "Όχι με την ζώνη, παρακαλώ". Χαμογελάω κι αρέσκομαι στο να σε διατάξω "Άρχισε να μετράς".

Πέφτει η πρώτη ξυλιά με την ζώνη, όχι πολύ δυνατή και ερευνητική. "Ένα". Πέφτει η δεύτερη πιο δυνατή στο κωλομέρι σου. "Δύο". Η τρίτη αρχίζει και κάνει το χαρακτηριστικό ήχο της ζώνης που πλαταγιάζει πάνω στο γυμνό κορμί. "Τρία" και ο πρώτος αναστεναγμός αναβλύζει από μέσα σου. Κλιμακώνω την ένταση των χτυπημάτων. "Τέσσερα, πέντε, έξι, εφτά, οχτώ". Στη φωνή σου ακούω τους πρώτους λυγμούς. Με κάνει να θέλω να σε χτυπήσω ακόμη πιο δυνατά. Τώρα η ζώνη κροταλίζει σε κάθε χτύπημα, λες και είναι μαστίγιο, ο κώλος σου έχει κοκκινίσει, σε χτυπάω πιο κάτω από το κωλομέρι, στο μπούτι, στο εσωτερικό του μπουτιού σου, εκεί που θα σε πονέσει ακόμη περισσότερο. "Δεκαεφτά, δεκαοχτώ, δεκαεννιά, είκοσι" στενάζεις με λυγμούς. Σταματάω. Θέλω να νοιώσεις τις μαστιγιές απάνω σου, τον κώλο σου να καίει, τον πόνο να αντηχεί στο μυαλό σου. Ανασαίνεις βαρυά. Αρχίζω να σε χτυπάω πάλι. Τώρα θα σε κάνω να κλάψεις. "Εικοσιένα, εικοσιδύο, εικοσιτρία". Σε κάθε χτύπημα τώρα κλαις γοερά. "Εικοσιτέσσερα, εικοσιπέντε, εικοσιέξι". Μέχρι το τριάντα, ψελίζεις τους αριθμούς και τα δάκρυά σου χύνονται, ανάμεσα στις κραυγές και τους αναστεναγμούς.

Σταματάω και σε ρωτάω "Και τι λες τώρα;" Σιγοκλαις και δεν απαντάς. "ΚΑΙ ΤΙ ΛΕΣ ΤΩΡΑ;" σου φωνάζω επιτακτικά. Σιγή. Κάνω να πιάσω ξανά την ζώνη μου. Το καταλαβαίνεις και μουρμουρίζεις βιαστικά "Δεν θα το ξανακάνω, δεν θα το ξανακάνω, δεν θα το ξανακάνω, Αφέντη", βγαίνει από μέσα σου ο λυγμός. Νοιώθω μια έξαψη στον κάβαλό μου. Όλο το αίμα αρχίζει και μαζεύεται εκεί. Αρχίζω και σου λύνω τα χέρια από τους κρίκους. "Γονάτισε" σε διατάζω. Υπακούς. Σου χαιδεύω τα μαλλιά και ακουμπάς το κεφάλι σου πάνω στον μηρό μου. Ένας λυγμός δικός σου και ένας βρυχηθμός ικανοποίησης από τα χείλια μου, μπερδεύονται στην ατμόσφαιρα. "Φίλα μου τα πόδια", σε διατάζω. Με δεμένα μάτια, και τουρλωμένο τον κώλο, σκύβεις και αρχίζεις να μου φιλάς τα πόδια, ικετευτικά, με ευγνωμοσύνη, με λατρεία. "Ζήτα συγχώρεση από τον Αφέντη σου" σε διατάζω. "Συγγνώμη Αφέντη. Δεν θα το ξανακάνω, δεν θα το ξανακάνω", ψελίζεις μέσα από ένα κύμα δακρύων και ανακούφισης. Το αίμα έχει μαζευτεί όλο στον πούτσο μου. Στην καύλα μου φαίνεται η ικανοποίησή που μου έδωσε η σκλάβα μου. Έρχομαι από πίσω και βίαια τον χώνω στο μουνί σου. Βογγάμε κι οι δύο από ηδονή, καύλα, εξιλέωση, απελευθέρωση...

 

Οι λυγμοί ανεβαίνουν ανεξέλεγκτοι. Η φωνή της αντίστασης "Δεν θα κλάψεις, αντέχεις κι άλλο, δεν θα λυγίσεις" σταματά. Τα όρια αποκαλύπτονται και πέφτουν. Κάθε δάκρυ μία ντροπή, κάθε ντροπή εξιλέωση.

 

Ωραία ιστορία και το nick μου θυμίζει την υπερτατη τραγουδαρα οπότε έξτρα plus!

 

Ετσι αλλάζει το επίπεδο του slave. Χάνεται στη σκλαβια του κ δεν έχει επιστροφη...

 

@Jūjun'na Ζουζούνα κάτι μου λέει ότι έχεις βιώσει κάτι παρόμοιο  

 

Ευχαριστώ @Stilvi . Χαίρομαι που σου άρεσε η ιστορία. To nick όντως προήρθε από το άπαιχτο αυτό τραγούδι, ενός καλλιτέχνη μακράν κάπου αλλού ή από κάπου αλλού και για κάποιο λόγο η κιθάρα του, χτύπαγε και χτυπάει ακόμη δικές μου προσωπικές χορδές.
Καθώς επέλεγα nick, μου'ρθε ότι θα είχε πλάκα να είχα επιλέξει το MajorDom, αλλά όποιος δεν έχει αναφορές στο τραγούδι θα παρεξηγούσε το pun   .

 

Ήταν όντως space oddity ο Bowie  

 

Έτσι κι αλλιώς και στο επίπεδο που ήταν τυρανιόταν @ilias1 . Τώρα που το λες, βιάστηκα να της αλλάξω επίπεδο. Έπρεπε να την αφήσω λίγο ακόμη  

 

Ποιο ήταν το αποτέλεσμα όταν της άλλαξες βιαστικά επιπεδο;

 

Δεν το καταλαβα αυτό, θα μπορούσες να μου το εξηγησεις;

 

@ilias1 είναι λίγο νωρίς να μιλήσω για αποτελέσματα. Το συγκεκριμμένο επίπεδο μας κόλλαγε στην σκηνή και νομίζω ότι έτσι έπρεπε να γίνει. Γενικά είναι μια πορεία αυτογνωσίας και για τους δυο μας αυτό το παιχνίδι. Το πάμε one scene at a time. Και βγαίνουν διάφορα σε κάθε σκηνή. Τώρα προτεραιότητα έχει να υποδουλωθεί ή να μετριαστεί το brat μέσα στην σκλάβα. Νομίζω πρέπει να της δώσω να καταλάβει ότι δεν χρειάζεται να είναι brat, για να έχει την προσοχή μου ή την τιμωρία της.

 

Συντονίστηκα σε πολλά σημεία με την περιγραφή σου. Επίσης, μου αρέσει με πόση συναισθησία μιλάς για το πώς το βίωνε η σκλάβα σου, σαν να ήσουν στο μυαλό της, στο κορμί της... αλλά φαντάζομαι αυτό είναι που κάνει έναν Αφέντη να ξεχωρίζει