Όταν μιλούν οι στίχοι

Αφιερώνω αυτούς τους στίχους σε όσους κάνουν ατομικό άθλημα και αγωνίζονται μόνοι τους εναντίον του εαυτού τους αλλά και του μυαλού τους.

Μόλις άκουσα το ρεφρέν, αυτό σκέφτηκα και μού έκανε "κλικ"!:


This is:

Ten percent luck
Twenty percent skill
Fifteen percent concentrated power of will

Five percent pleasure
Fifty percent pain
And a hundred percent reason to remember the name


Ό μεθερμηνευόμενον εστί,


Είναι:

10% τύχη
20% ικανότητα
15% συμπυκνωμένη δύναμη θέλησης

5% ευχαρίστηση
50% πόνος
Και 100% λόγος να θυμούνται το όνομά σου

 

Τίποτα στο κόσμο δεν τον νοιάζει
παρά μόνο το μυαλό του ανοικτό να μένει
μέσα στην αδράνεια τρομάζει
ξαναβλέπει στη φορμόλη την ψυχή σβησμένη
κόβει το κορμί του και το θάβει
σε νερό και σε φωτιά να χωριστεί

Στους δεκάξι παγωμένους εφιάλτες
κάτι απρόσωπα λαμπάκια της νυκτός δανείζει
σ’ άνυδρους ανέραστους αντάρτες
στοιχειωμένος σε μια εθνική οδό που πήζει
βρίσκει την αχτίδα π’ απομένει
και μαζί της τη φυγή θα μοιραστεί

Οι ψυχές και οι αγάπες
σιαμαίες αυταπάτες
όμοιες σαν άσπρα πλήκτρα
σαν φωτάκια μες τη νύκτα
βρίσκουν σώματα παρθένα
στη συνήθεια πουλημένα
με φιλιά τα εξαγνίζουν
τους χαρίζονται

Τούτος ο αρχέγονος ρυθμός των Αφρικάνων
κάτι από μπάλο Συριανό θυμίζει
ανθρωποθυσία στους θεούς των ηφαιστείων
σαν αναπαραγωγής βωμός γυαλίζει
κράτησε αγάπη μου για λίγο την πνοή σου
κλείσε όλη τούτη τη στιγμή σ’ ένα φιλί

Κοίταξε τριγύρω τα Μετέωρα πως πέφτουν
μπάλες από χιόνι μείνε ζωντανή ακόμη
κρίνε με σαν άνθρωπο που ψάχνει την ψυχή του
κι άμα τον γουστάρεις θα σου πω συγγνώμη
είναι κάτι μήνες που φιλοξενώ τον τρόμο
κι έχω ανάγκη να με βλέπεις σαν μωρό παιδί

Αχ μωράκι σαστισμένο
μέσα στο μυαλό σου ξένο
τι να πρωτοτραγουδήσεις
και ποια πόρτα να κτυπήσεις
να σου πουν για να σε πείσουν
στα μετάξια να σε ντύσουν
να φανούν λευκά δοντάκια
μες το γέλιο σου

Χίλιες και μια νύχτες ανοιχτά της οικουμένης
αλυσοδεμένος πολικός αστέρας
άφηνα τους άλλους να μιλούν για μένα
και φοβόμουν μη με δει το φως της μέρας
τα χαμένα χρόνια θα τα πάρω πίσω
φτάνει που και που να λες ακόμα σ’ αγαπώ

Κόκκινος ορίζοντας τα χρόνια π’ απομένουν
κάνε το σινιάλο να σε βρει ψυχή μου
πρόσωπα λιμάνια κράτησε τα "φεύγουν"
πάρε με αγκαλιά και κράτα με μαζί σου
βιντεοταινίες η ζωή που είδα
του άστεγου του νου μου η πατρίδα είσαι εσύ

Αχ αγάπη μου αγάπη
διαμαντάκι μες στη στάχτη
και νησάκι που `χει φάρο
ένα μεθυσμένο γλάρο
γύρω σου που φτερουγίζει
τ’ όνομά σου συλλαβίζει
σημαδεύει τη ματιά σου και αφήνεται

 

"Φυσικά, είμαι ένα δάσος και μια νύχτα με μαύρα δέντρα : αλλά αυτοί που δεν φοβούνται το σκοτάδι μου θα βρουν επίσης πλαγιές από τριαντάφυλλα κάτω από τα κυπαρίσσια μου".

~Φρίντριχ Νίτσε~

 

Στα είπα όλα, Μίλτος Πασχαλίδης

Πολλές φορές σου μίλησα
Με χρώματα στο στόμα
Στο είπα, όσα έμαθα
Τα έμαθα με το σώμα
Μισός ψυχή, μισός κορμί
Κι η πείνα μου θηρίο
Μισή ζωή σπατάλησα,
να ζήσουν και τα δύο

Όσα κομμάτια κι αν μπορέσεις να ενώσεις,
δε θα σου φτάσουν μια στιγμή για να με νιώσεις
Στα είπα όλα φίλα με τώρα

Με αγαπούσε το νερό
Μα ο ουρανός με ζούσε
Κι όταν μετρούσα τι μπορώ
Η γη δε με χωρούσε
Κυνήγησα τις ομορφιές
Μα μ’ έκλεψε η λύπη
Οι αλήθειες μου εσύ όταν κλαις
Και της καρδιάς μου οι χτύποι

Όσα κομμάτια κι αν μπορέσεις να ενώσεις,
δε θα σου φτάσουν μια στιγμή για να με νιώσεις
Στα είπα όλα φίλα με τώρα

 

Φωτιά μου, Μίλτος Πασχαλίδης

Με χάδια τρομαγμένα,
με διψασμένα χάδια,
του νου μου τα σκοτάδια, απόψε ντύνομαι.

Λευκό πανί υψώνω
και πάω όπου με πάει
αυτό που με σκορπάει, σου παραδίνομαι.

Φωτιά μου εσύ κι αέρας,
στο σύνορο τούτης της μέρας,
τη φλόγα σου δώσ’ μου
και γίνε μου φως μου, χρυσόμαλλο δέρας.

Φωτιά μου εσύ κι αέρας,
στο σύνορο τούτης της μέρας,
το γέλιο σου δώσ’ μου
και γίνε του κόσμου το πέρας.

Μονάχη μες τους ξένους
και μες τους φίλους μόνη,
να `ξερα τι σε σώνει
στον πόνο, στη χαρά.
Γυαλί που δεν ραγίζει,
θα `βρισκα να σου τάξω,
πες μου πως να πετάξω,
με δανεικά φτερά.

Φωτιά μου εσύ κι αέρας,
στο σύνορο τούτης της μέρας,
τη φλόγα σου δώσ’ μου
και γίνε μου φως μου, χρυσόμαλλο δέρας.

Φωτιά μου εσύ κι αέρας,
στο σύνορο τούτης της μέρας,
το γέλιο σου δώσ’ μου
και γίνε του κόσμου το πέρας.

Της φυλακής μου πόρτα
εσύ και αντικλείδι
και γω μικρό στολίδι
στον άσπρο σου λαιμό.

Θα πω ένα τραγούδι,
σήκω να το χορέψεις,
τα μάτια να μου κλέψεις,
για πάντα πριν χαθώ.

 

Από τον πύργο της Βαβέλ
έφυγα νύχτα με το Κτελ
για να γλιτώσω

Ήσουν γεμάτη ενοχές
κι εγώ δεν είχα αντοχές
για να σε σώσω

Ο παράδεισος χάθηκε
σαν φεγγάρι στη λίμνη
απ’ τη νύχτα που πρόδωσες
την αγάπη εκείνη

Ύστερα πήρα τα βουνά
πήγα στο όρος του Σινά
για ν’ ασκητέψω

Είχα πληγές πολύ βαθιές
απ’ τις κρυφές σου μαχαιριές
για να γιατρέψω

Ο παράδεισος χάθηκε
σαν φεγγάρι στη λίμνη
απ’ τη νύχτα που πρόδωσες
την αγάπη εκείνη

Μη μου κάνεις παράπονα
δε γυρίζω πια πίσω
τα φεγγάρια που έχασα
πάω να συναντήσω

Από τον πύργο της Βαβέλ
έφυγα νύχτα με το Κτελ
για να γλιτώσω

 

"The Riddle"

I got two strong arms
Blessings of Babylon
Time to carry on and try
For sins and false alarms
So to America the brave
Wise men save

Near a tree by a river
There's a hole in the ground
Where an old man of Aran
Goes around and around
And his mind is a beacon
In the veil of the night
For a strange kind of fashion
There's a wrong and a right
But he'll never, never fight over you

I got plans for us
Nights in the scullery
And days instead of me
I only know what to discuss
Oh, for anything but light
Wise men fighting over you

It's not me you see
Pieces of valentine
And just a song of mine
To keep from burning history
Seasons of gasoline and gold
Wise men fold

Near a tree by a river
There's a hole in the ground
Where an old man of Aran
Goes around and around
And his mind is a beacon
In the veil of the night
For a strange kind of fashion
There's a wrong and a right
But he'll never, never fight over you

I got time to kill
Sly looks in corridors
Without a plan of yours
A blackbird sings on bluebird hill
Thanks to the calling of the wild
Wise men's child

Near a tree by a river
There's a hole in the ground
Where an old man of Aran
Goes around and around
And his mind is a beacon
In the veil of the night
For a strange kind of fashion
There's a wrong and a right
But he'll never, never fight

Near a tree by a river
There's a hole in the ground
Where an old man of Aran
Goes around and around
And his mind is a beacon
In the veil of the night
For a strange kind of fashion
There's a wrong and a right
But he'll never, never fight over you

No he'll never, never fight over you

 

κομματάρα!!! αν και προτιμώ την κανονική έκδοση...

 

Και οι δύο είναι τέλειες! Δεν το περίμενα ότι θα μου άρεσε άλλη version πέρα από την κανονική αλλά η συγκεκριμένη με τρελαίνει!