ΘΕΩΡΙΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

Ναι συμφωνω με τον ΚυριοG. Dolmance εισαι απαικτος. Πας κατευθειαν στην ουσια των πραγματων..

 

Ευχαριστώ Maley και KyriosG.
Ωστόσο, ο δεύτερος εξ υμών δεν έχει άδικο όταν τονίζει πως οι θεωρίες των "προσωπικοτήτων" είναι το εργαλείο που διαθέτουμε.

 

Καλησπέρα Λαρα,
Έχω διαβάσει αρκετά θέματα που έχεις αναρτήσει και τα θεωρώ άκρως ενδιαφέρον.
Μπορεις να μου εξηγησεις λιγο πιο αναλυτικα το SUPEREGO?
έχω διαβάσει πως σχετίζεται με το κοινωνικό σύνολο, τους νομούς του συντάγματος κλπ και με είχε ξενίσει λίγο πως αν κάποιος δεν ισορροπεί το EGO με το SUPEREGO είναι ψυχικά άρρωστος. Θα εκτιμούσα την συμβολή σου.

 

Υπό μια έννοια, όλοι μας, λίγο πολύ είμαστε ψυχικά άρρωστοι.
Διότι το να ισορροπήσει πλήρως το Εκείνο, με το Εγώ και το
Υπερεγώ, όχι απλά είναι απίθανο, αλλά δεν είναι και φυσιολογικό.

Ο Καζαντζάκης, με το ρητό του, "δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω
τίποτα είμαι ελεύθερος ανάλυση" στην πράξη διατυπώνει ακριβώς
αυτή την αρχή.

Ο Σοπενχάουερ, εξάλλου, μας δίδαξε, ότι όσο ικανοποιούμε τις
προσδοκίες μας, τόσο αποκτάμε νέες. Οπότε, είναι ένας φαύλος
κύκλος.

Εν κατακλείδι, όσο περισσότερο απέχουν το Εκείνο, με το Εγώ
και το Υπερεγώ, τόσο πιο έντονη γίνεται η ψυχικά αστάθεια.

 

Καλημερα!ψυχικη ασταθεια γιατι?με ποια αιτιολογια κατεληξε σε αυτο το συμπερασμα?

 

Ψυχική αστάθεια, δεν σημαίνει ότι είμαστε όλοι και για
εγκλεισμό. Αλλά, συνήθως, είναι αυτό που μας παροτρύνει
να κινούμαστε, να έχουμε στόχους, κίνητρα, διαφορετικά,
θα ήμασταν ακόμα στις σπηλιές.

 

Αναφερεσαι στον εκπολιτισμο νομιζω. εγω προσωπικα εχω περισσοτερο αναπτυγμενο το Εγω απ το Υπερεργω και δεν θεωρω πως ειμαι ψυχικα αρρωστη ή ασταθής. Συνδιαλεγομαι με το κοινωνικο συνολο, εχω κινητρα και στοχους και νιωθω πιο υγιής απο ποτε.

 

Υπό τη ΦΡΟΫΔΙΚΗ έννοια και μόνο που είναι μία εκ των πολλών θεωρήσεων αναφορικά με την ανθρώπινη φύση και προσωπικότητα. Που και ο Freud δεν το έθεσε ακριβώς έτσι, αλλά πολύ γενικά ας πούμε ότι ισχύει.

 

Έχω την εντύπωση πως δεν χρειάζομαι ούτε το Εγώ, ούτε το Υπερεγώ, ούτε το Εκείνο.

Νομίζω πως η σύνδεση μου με το είναι, μου δίνει ψυχική ηρεμία.

Είμαι καλά γιατρέ μου ή πάω για δέσιμο;

 

Αν βρισκόταν και γιατρός που ο ίδιος να μην ήταν για δέσιμο, μπορεί και να δεχόταν κανείς όσα του έλεγε.

 

Παιδιά, μην συγχέετε τις θεωρίες προσωπικότητας με την πραγματικότητα. Εφαρμόζουν όσο και όχι, ανάλογα με το τι ψάχνει να βρει ο καθείς.

Όχι, δεν είναι θέσφατο η ψυχική αστάθεια, ούτε κίνητρο για την κοινωνική μας πορεία και εξέλιξη.
Ναι, κανόνας είναι οι "κοιμώμενοι" και οι μη αφυπνισμένοι, αυτό, ωστόσο δεν αποδεικνύει μία κοινωνία ψυχωσικών, είναι παρατραβηγμένη η γενίκευση. Ή όχι;

Τελικά είναι "θεωρίες" προσωπικοτήτων επί προσώπων;

Τείνω στο ισχνό, αυστηρά προσωπικό
συμπέρασμα πως ναι, ακριβώς αυτό είναι.

Ο οποιοσδήποτε, μπορεί να περιφέρει την αυτογνωσιακή του συνειδητοποίηση, με την μορφή καθολικού συμπεράσματος, αλλά η ζωή αποδεικνύει πως δεν είναι έτσι ακριβώς πάντα ή απαρέγκλιτα, τα πράγματα.

Δυστοπία και ουτοπία, δεν είναι οι μόνες πιθανές εκδοχές πραγματικότητας.

Η κοινωνική "συνθηκοποίηση", πασχίζει να μάς ομογενοποιήσει και να μας κατατάξει σε προκαθορισμένες κατηγορίες "κοιμώμενων", με σαφώς τυποποιημένα όρια αντίληψης και εξέλιξης.

Η δική μας υποχρέωση, απέναντι στον εαυτό μας, είναι να ξυπνήσουμε και να σπάσουμε τις νόρμες της "αναμενόμενα ετεροκαθοριζόμενης κανονικότητας των θεωριών προσωπικότητας" και να χαράξουμε δρόμους αφύπνισης και αυξημένης συνειδητότητας, για μας και τους ανθρώπους γύρω μας.

Δεν είναι κάτι που μπορούμε ή πρέπει να αντιμετωπίσουμε, ή να αναλύσουμε ελαφρά, ή στο πόδι.

Ο ψάχνων βρίσκει, βέβαια και σαφώς υπάρχουν πηγές που αναφέρουν αυτά ακριβώς τα συμπεράσματα.

Οι θεωρίες προσωπικότητας δεν εξαντλούνται στους Φροϋδικούς ή τους μπιχεβιοριστές, η οπτική ποικίλλει , από τον Ηράκλειτο, τον Πλάτωνα, ως τον Βούδα, τον Κρισναμούρτι ή τον Όσσο, ανάλογα με την φιλοσοφική, ψυχική ή πνευματική αφετηρία και συνολική τοποθέτηση του καθένα.

Προσπαθούν οι άνθρωποι, μέσα από θεωρίες και πρακτικές να επιλύσουν τα θέματα του "εγώ", του "υπερεγώ", ή των αλεπάλληλων και επικαλυπτόμενων εγώ, που εναλλάσσονται, ως κυρίαρχα "εγώ", στα πρόσωπα, έως ότου, -αν είναι εφικτό-, να απεμποληθεί μία κατατμημένη και κατακερματισμένη προσωπικότητα και να επιτευχθεί κάποιου είδους ενοποίηση των πολλαπλών "εγώ", στον υψηλό τόσο, όσο και δυσθεώρητο στόχο της υψηλής και απόλυτα εστιασμένης συνειδητότητας.

Αν αναλογιστούμε ότι ακόμη και η "υπερσυνειδητότητα" είναι εφικτή, μέσα από την ολοκληρωτική απεμπόληση του "εγώ", τότε μπορούμε, έστω και σχηματικά να αντιληφθούμε το ό,τι μπορούμε, αν μη τι άλλο, ως μονάδες, ακόμη και ως είδος, να υπερβούμε "στενές" και περιοριστικές θεωρήσεις του παρελθόντος.

Αυτό θα προϋπέθετε βέβαια, την ατομική μας εξέλιξη, που θα είχε σαν αποτέλεσμα την συλλογική μας εν τέλει αφύπνιση, είτε μέσα από διαδικασίες τύπου εκατοστού πιθήκου, είτε από την μαζική έξοδό μας από το σπήλαιο του Πλάτωνα, από το οποίο δείχνουμε ως είδος, χαρακτηριστική απροθυμία να εξέλθουμε!

 

Να συμπληρώσω μόνο από δική μου εμπειρία ότι δεν έχω γνωρίσει ούτε έναν άνθρωπο,
απ' όσους έχει τύχει να διερευνήσω ή να το φέρει η κουβέντα στις δικές τους υπαρξιακές και πνευματικές εμπειρίες,
που να μην έχουν αισθανθεί ούτε μία φορά κι έστω από τύχη κι ακόμα και αν δεν έχουν ακούσει ποτέ ή προβληματιστεί συνειδητά για "εξέλιξη εαυτού" και άλλα παρόμοια,
εκείνο το απερίγραπτο συναίσθημα της "άπειρης στιγμής", της "ένωσης με τα πάντα",
που ο χρόνος παύει να υπάρχει και είσαι παντού, ων ενωμένος με τα πάντα και βαθιά μέσα σου σίγουρος για τα πάντα.

Ο καθένας είναι μοναδικός, αλλά σε αυτό είμαστε όλοι ίσα και ίδια ικανοί, είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι,
και είτε το αναζητούμε και το καλλιεργούμε συνειδητά ή όχι.